20 Μαίου 2012
Υπάρχει αρχηγός κόμματος που δεν θέλει να κερδίσει το κόμμα του τις εκλογές; Υπάρχει! Λέγεται Αλέξης Τσίπρας και ηγείται του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως έδειξε ο πρώτος γύρος των βουλευτικών εκλογών, είναι το κόμμα που διεκδικεί να κατοχυρώσει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Για έναν άπειρο και αμύητο στα δύσκολα, πλην όμως ευφυή και φερέλπιδα πολιτικό, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, είναι μια ρεαλιστική και λογική επιλογή. Η εποχή που ζούμε, η συγκυρία στην οποία εξελίσσονται τα γεγονότα, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και κυρίως οι απαιτήσεις της κοινωνίας, μυρίζουν μπαρούτι.
Σε κανονικές συνθήκες, όποιος αύριο μετακομίσει στο Μαξίμου, θα παίζει καθημερινά με τη φωτιά, γνωρίζοντας πως δεν θα γλυτώσει το τσουρούφλισμα! Οι διεθνείς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις της χώρας, η απόλυτη οικονομική εξάρτηση από τους δανειστές της, τα (παντελώς) άδεια δημόσια ταμεία, τα ελλείμματα που συνεχίζει να παράγει η οικονομία, η εξαθλιωμένη κοινωνία και ο υπό κατάρρευση κρατικός μηχανισμός, συνθέτουν το εφιαλτικό τοπίο της αυριανής ημέρας.
Στα πρώτα δείγματα γραφής του Αλέξη Τσίπρα, του νέου πρωταγωνιστή στην πολιτική σκηνή, ήταν εμφανής η εμμονή του να κατοχυρώσει τη θέση Νο2, όχι τυπικά, κάτι που άλλωστε εκ του αποτελέσματος του ανήκει, αλλά ουσιαστικά. Να διασφαλίσει κατ' αρχήν το μόνος εναντίον όλων. Μια σύγχρονη παραλλαγή του πέντε κόμματα, δυο πολιτικές, που έλεγε κάποτε το ΚΚΕ! Ότι δηλαδή, αποτελεί τον άλλο πόλο και την μοναδική εναλλακτική επιλογή. Το ασφαλέστερο καταφύγιο και το μοναδικό πολιτικό αξίωμα, που παρέχει σήμερα προστασία από τη φωτιά και είναι υποθήκη για το μέλλον, είναι η αξιωματική αντιπολίτευση.
Είναι η μοναδική θέση που επιτρέπει σε αυτόν που την κατέχει, να είναι ο κριτής των πάντων. Να καταγγέλλει, να διεκδικεί,να διαμαρτύρεται, να διαδηλώνει και να είναι ο αυθεντικός εκφραστής της λαϊκής βούλησης και της οργής. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τη διαχείριση της κρίσης από θέση ευθύνης, ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Πόσο μάλλον όταν δεν θα πρόκειται για απλή διαχείριση μιας απελπιστικής κατάστασης, αλλά για τήρηση δεσμεύσεων και την εφαρμογή ενός υπερφιλόδοξου προγράμματος, γεμάτο παροχές και υποσχέσεις σε όλους, όπως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος που τον ψήφισε, από την επόμενη ημέρα το πρωί θα περιμένει να δει τις υποσχέσεις του να γίνονται πράξη και τη χώρα να μεταμορφώνεται με έναν μαγικό τρόπο, από κόλαση σε παράδεισο. Δεν είναι αφελής ο Αλέξης Τσίπρας, να καεί τόσο γρήγορα και να ταυτιστεί με μια περίοδο παρακμής, καθώς ξέρει πως ο Θεός ο ίδιος να είναι το τιμόνι της χώρας, δεν επιβιώνει πολιτικά. Ο ίδιος, ούτε την πείρα, ούτε τα στελέχη, ούτε την διεθνή αναγνώριση διαθέτει. Ειδικώς το τελευταίο, αυτή την εποχή είναι κρίσιμο.
Οπότε συνοψίζοντας, η πρώτη θέση θα ήταν ένα ευπρόσδεκτο αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που όμως δεν θα άλλαζε την οπτική γωνία του Αλέξη Τσίπρα, για τα πράγματα. Όμως με το δώρο των πενήντα εδρών που του δίνει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα, η πεισματική άρνησή του να αναλάβει μέρος της ευθύνης για την έξοδο της χώρας από την κρίση, θα μοιάζει λιγότερο πειστική.
Από την άλλη όμως, ένα ποσοστό για τον ΣΥΡΙΖΑ πάνω από το 20%, μαζί με το μπόνους, του δίνει περισσότερες από εκατό έδρες! Εάν όλα μαζί τα υπόλοιπα αντιμνημονιακά κόμματα μαζέψουν περισσότερο από 20% (ΚΚΕ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή), μαζεύουν τουλάχιστον 50 έδρες. Στην περίπτωση αυτή, αποκλείεται το ενδεχόμενο φιλοευρωπαϊκού μετώπου, καθώς ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν θα μπορούν να ξεπεράσουν τις 150 έδρες. Οπότε... πάμε πάλι από την αρχή!
Για έναν άπειρο και αμύητο στα δύσκολα, πλην όμως ευφυή και φερέλπιδα πολιτικό, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, είναι μια ρεαλιστική και λογική επιλογή. Η εποχή που ζούμε, η συγκυρία στην οποία εξελίσσονται τα γεγονότα, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και κυρίως οι απαιτήσεις της κοινωνίας, μυρίζουν μπαρούτι.
Σε κανονικές συνθήκες, όποιος αύριο μετακομίσει στο Μαξίμου, θα παίζει καθημερινά με τη φωτιά, γνωρίζοντας πως δεν θα γλυτώσει το τσουρούφλισμα! Οι διεθνείς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις της χώρας, η απόλυτη οικονομική εξάρτηση από τους δανειστές της, τα (παντελώς) άδεια δημόσια ταμεία, τα ελλείμματα που συνεχίζει να παράγει η οικονομία, η εξαθλιωμένη κοινωνία και ο υπό κατάρρευση κρατικός μηχανισμός, συνθέτουν το εφιαλτικό τοπίο της αυριανής ημέρας.
Στα πρώτα δείγματα γραφής του Αλέξη Τσίπρα, του νέου πρωταγωνιστή στην πολιτική σκηνή, ήταν εμφανής η εμμονή του να κατοχυρώσει τη θέση Νο2, όχι τυπικά, κάτι που άλλωστε εκ του αποτελέσματος του ανήκει, αλλά ουσιαστικά. Να διασφαλίσει κατ' αρχήν το μόνος εναντίον όλων. Μια σύγχρονη παραλλαγή του πέντε κόμματα, δυο πολιτικές, που έλεγε κάποτε το ΚΚΕ! Ότι δηλαδή, αποτελεί τον άλλο πόλο και την μοναδική εναλλακτική επιλογή. Το ασφαλέστερο καταφύγιο και το μοναδικό πολιτικό αξίωμα, που παρέχει σήμερα προστασία από τη φωτιά και είναι υποθήκη για το μέλλον, είναι η αξιωματική αντιπολίτευση.
Είναι η μοναδική θέση που επιτρέπει σε αυτόν που την κατέχει, να είναι ο κριτής των πάντων. Να καταγγέλλει, να διεκδικεί,να διαμαρτύρεται, να διαδηλώνει και να είναι ο αυθεντικός εκφραστής της λαϊκής βούλησης και της οργής. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τη διαχείριση της κρίσης από θέση ευθύνης, ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Πόσο μάλλον όταν δεν θα πρόκειται για απλή διαχείριση μιας απελπιστικής κατάστασης, αλλά για τήρηση δεσμεύσεων και την εφαρμογή ενός υπερφιλόδοξου προγράμματος, γεμάτο παροχές και υποσχέσεις σε όλους, όπως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος που τον ψήφισε, από την επόμενη ημέρα το πρωί θα περιμένει να δει τις υποσχέσεις του να γίνονται πράξη και τη χώρα να μεταμορφώνεται με έναν μαγικό τρόπο, από κόλαση σε παράδεισο. Δεν είναι αφελής ο Αλέξης Τσίπρας, να καεί τόσο γρήγορα και να ταυτιστεί με μια περίοδο παρακμής, καθώς ξέρει πως ο Θεός ο ίδιος να είναι το τιμόνι της χώρας, δεν επιβιώνει πολιτικά. Ο ίδιος, ούτε την πείρα, ούτε τα στελέχη, ούτε την διεθνή αναγνώριση διαθέτει. Ειδικώς το τελευταίο, αυτή την εποχή είναι κρίσιμο.
Οπότε συνοψίζοντας, η πρώτη θέση θα ήταν ένα ευπρόσδεκτο αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που όμως δεν θα άλλαζε την οπτική γωνία του Αλέξη Τσίπρα, για τα πράγματα. Όμως με το δώρο των πενήντα εδρών που του δίνει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα, η πεισματική άρνησή του να αναλάβει μέρος της ευθύνης για την έξοδο της χώρας από την κρίση, θα μοιάζει λιγότερο πειστική.
Από την άλλη όμως, ένα ποσοστό για τον ΣΥΡΙΖΑ πάνω από το 20%, μαζί με το μπόνους, του δίνει περισσότερες από εκατό έδρες! Εάν όλα μαζί τα υπόλοιπα αντιμνημονιακά κόμματα μαζέψουν περισσότερο από 20% (ΚΚΕ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή), μαζεύουν τουλάχιστον 50 έδρες. Στην περίπτωση αυτή, αποκλείεται το ενδεχόμενο φιλοευρωπαϊκού μετώπου, καθώς ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν θα μπορούν να ξεπεράσουν τις 150 έδρες. Οπότε... πάμε πάλι από την αρχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου