Για πάντα βουλευτής

Καλώς υπάρχουν περιστατικά που φέρνουν στην επιφάνεια μια από τις πολλές παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος. Όπως την αυτοδίκαιη την παρουσία κάποιων εφ’ όρου ζωής στο κοινοβούλιο.

Η περίπτωση Καστανίδη είναι από χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Η επιλογή του προέδρου του κόμματός του να καταλάβει την έδρα της Α’ Θεσσαλονίκης για τον εαυτό του, αφήνει εκτός τον Χάρη Καστανίδη και δίνει τη δυνατότητα σε έναν πολύ πιο νέο  στην πολιτική (κατά 30 χρόνια) να μπει στη βουλή. Αυτό ο Χάρης Καστανίδης το θεώρησε «προσωπική προσβολή και συνέπεια της έκπτωσης της πολιτικής».

Κάποιος άλλος στη θέση του ίσως να μην ένιωθε την ίδια «ιερή οργή», αφού η κουβέντα είναι θεωρητική. Αφορά βουλή διάρκειας μόλις ενός 24ωρου! Οπότε το διακύβευμα προφανώς δεν είναι η βουλευτική έδρα, αλλά η «ιδιοκτησία» της. Άλλωστε δεν κρίθηκε τίποτα, καθώς ο κ. Ανδρουλάκης ενδέχεται να διαλέξει άλλη εκλογική Περιφέρεια στις 25 Ιουνίου για τον εαυτό του.

Η (αυτό)θυματοποίηση της αντιπολίτευσης

Η αντιπολίτευση κατάφερε το ακατόρθωτο. Να μην είναι απολογούμενη η (προηγούμενη) κυβέρνηση για όσα έκανε, αλλά η αντιπολίτευσης για όσα λέει ότι θα κάνει! Αυτό σίγουρα είναι μια πρωτοτυπία. Από τη μια είναι η ΝΔ, η οποία θα έπρεπε να είναι απολογούμενη για όσα δεν έκανε, για όσα έκανε λάθος, ή για όσους αδίκησε. Και από την άλλη είναι η αντιπολίτευση η οποία θεωρητικά δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν για την τετραετία που μεσολάβησε. Στην καλύτερη περίπτωση έχει να κάνει την αυτοκριτική της στους ψηφοφόρους της. Όμως ακόμη και αυτό δεν έγινε.

Και αντί να είναι στρυμωγμένη η ΝΔ και να δέχεται την ανοικτίρμονα κριτική της αντιπολίτευσης, για κάποιο ανεξήγητο λόγο ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ επέλεξαν αυτό τον ρόλο για τον εαυτό τους. Πρόκειται σίγουρα για παγκόσμια πρωτοτυπία! Θέλει και κόπο και τρόπο να μεταμορφωθείς από κατήγορος σε κατηγορούμενο! Το λες και (αυτό)θυματοποίηση κάτι τέτοιο.

Σε τι διαφέρει η «παντοδυναμία» από την «αυτοδυναμία»;

Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Μέχρι χθες είχαμε τις ομοβροντίες από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ με στόχο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την ΝΔ. Όλα τα πυρά και από τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης στόχευαν εκεί. Και μάλιστα συναγωνίζονταν μεταξύ τους, για το ποιος αποδομεί καλύτερα την πολιτική Μητσοτάκη, ποιος θα δώσει περισσότερα στον λαό και ποιος ήταν ο καλύτερος χορηγός της ΝΔ! Ως γνωστόν για τον ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ ήταν ο «Χρυσός χορηγός του Μητσοτάκη» (εφημερίδα Αυγή), αντίστοιχα για το ΠΑΣΟΚ «Μέγας χορηγός του Μητσοτάκη» ήταν ο Τσίπρας (Νίκος Ανδρουλάκης)!

Κάπως έτσι κύλησε η εκλογική αναμέτρηση, μέχρι την ώρα που έγιναν γνωστά τα αποτελέσματα της κάλπης, οπότε σιωπηλώς, διαπίστωσαν πως αμφότεροι αποδείχθηκαν μεγάλοι χορηγοί του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα, το πιο λογικό σενάριο θα ήταν η ελάχιστη συνεννόηση των δύο, ενώπιον του κοινού «εχθρού». Και αυτό γιατί ούτε το ένα ούτε το άλλο κόμμα με τα ποσοστά που συγκέντρωσαν στις εκλογές, μπορούν να διεκδικήσουν κάτι πέραν της αξιοπρεπούς παρουσίας, με περιορισμένες δυνάμεις ως αντιπολίτευση.

Όταν η ομάδα δεν "τραβάει" αλλάζεις προπονητή, όχι παίχτες!

Από το 2009 μέχρι σήμερα να ‘μαστε καλά, έχουμε ζήσει μέσα σε τρεις διαφορετικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας. Τον επίλογο της μεταπολίτευσης, την εποχή των μνημονίων και τον πρόλογο μιας εποχής που θα μπορούσε (για την ώρα)να έχει τίτλο επιστροφή στην κανονικότητα. Το κανονικό της όνομα, αναλόγως των γεγονότων, θα το μάθουμε εν καιρώ. Τρεις διακριτές περίοδοι, σε διαφορετικό ιστορικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο η κάθε μια, για τις οποίες οι ιστορικοί του μέλλοντος θα έχουν άφθονη ύλη να επεξεργαστούν.

Σημείο καμπής και ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο θα είναι η χρεοκοπία της χώρας, απόρροια της απερίσκεπτης πολιτικής των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου. Μια δραματική περίοδος, που ορίστηκε από την απόγνωση στην κοινωνία και την έκρηξη οργής. Μια δεκαετία που σάρωσε τα πάντα, που προκάλεσε πληγές στο σώμα της κοινωνίας, έθεσε σε αμφισβήτηση τη συνοχή της και είχε ως αποτέλεσμα σοβαρές ανακατατάξεις.