Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΠΕΛΕΚΥΣ!

8 Μαρτίου 2013
Είναι πάγιο αίτημα της κοινωνίας η κάθαρση! Η αυστηρή τιμωρία των ενόχων σκανδάλων, στα οποία ενεπλάκησαν πολιτικοί και ζημίωσαν τη χώρα με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Το προκλητικά προστατευτικό πλαίσιο του νόμου περί ευθύνης υπουργών, (συνταγματικά κατοχυρωμένο μάλιστα, για να μη μπορεί να αλλάξει) ίσως είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο απ’ όλα.

Ήταν το όχημα, ή το εύρημα, ή η νομική ασπίδα, που έθετε στο απυρόβλητο ενόχους κραυγαλέων σκανδάλων. Είτε με την σχεδόν άμεση παραγραφή των αδικημάτων (και των κακουργημάτων), είτε με τις περίπλοκες κοινοβουλευτικές διαδικασίες για την παραπομπή των ενόχων, που λόγω πολιτικών συγγενειών, των σκοπιμοτήτων, ή των προσωπικών σχέσεων, δεν τελεσφορούσαν σχεδόν ποτέ! Το πολιτικό σύστημα είχε ανακαλύψει τον τέλειο νόμο!

Μέχρι που η κοινωνία πήρε χαμπάρι την κοροϊδία, καθώς τα δεδομένα άλλαξαν δραματικά και οι συνέπειες της ασυδοσίας και της αυθαιρεσίας του πολιτικού κόσμου, δεν άφησαν κανέναν αλώβητο. Παρόλα αυτά τα αντανακλαστικά του πολιτικού κόσμου αποδείχθηκαν ανύπαρκτα. Ούτε οι μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από το κοινοβούλιο, ούτε τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, ούτε η γενικευμένη κατακραυγή της κοινωνίας, δεν στάθηκαν ικανές συνθήκες, να μπει τουλάχιστον το νερό στο αυλάκι και να αλλάξει ρότα το πολιτικό σύστημα.

Αντιθέτως το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να ομφαλοσκοπεί και να αναλώνεται σε κομματικές διαμάχες! Αν κάτι άλλαξε προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτό είναι η στάση της δικαιοσύνης. Είναι η πρώτη φορά, που ο πέλεκυς του νόμου πέφτει βαρύς! Το γεγονός πως το δημόσιο χρήμα, αντιμετωπίζεται από τους δικαστές ως υπέρτατο αγαθό και όσοι το καταχράστηκαν ως στυγνοί εγκληματίες, είναι αντίβαρο στην ολιγωρία και την ανεπάρκεια του πολιτικού κόσμου.

Άνθρωποι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους υπεράνω του νόμου, που πολιτεύτηκαν με έπαρση και αλαζονεία, χωρίς να υπολογίζουν τίποτα και κανέναν, επιτέλους για πρώτη φορά βρέθηκαν ενώπιον του φυσικού δικαστή! Και η δικαιοσύνη δεν τους χαρίστηκε, λαμβάνοντας προφανώς υπόψη και τη συγκυρία, το κοινό περί δικαίου αίσθημα και την ιερότητα του δημόσιου χρήματος.

Η αλήθεια είναι ότι το ποινικό δίκαιο αφήνει τα περιθώρια στο δικαστή, αφού προσμετρήσει τις παραμέτρους, να επιλέξει μεταξύ του ανώτατου και του κατώτατου ορίου επιβολής της ποινής. Στις πρόσφατες περιπτώσεις, Τσοχατζόπουλου και Παπαγεωργόπουλου, η δικαιοσύνη ήταν αμείλικτη και δεν χαρίστηκε! Όπως και με τα πόθεν έσχες των Δούκα, Βουλγαράκη και Παπαντωνίου. Το κλίμα έχει αλλάξει και επιτέλους κάποιοι έχουν χάσει τον ύπνο τους!

Το γεγονός πως καθημερινά σύρονται στα δικαστήρια μεγαλόσχημοι οφειλέτες του δημοσίου και πως κάποιοι κατοικούν ήδη στον Κορυδαλλό, ανατρέπει το μύθο των ισχυρών που έχαιραν παντοτινής ασυλίας. Είναι σημαντικό όμως να μην χαθεί το μέτρο, καθώς ήδη κάποιοι ψελλίζουν περί βεντέτας. Αυτό είναι και το μοναδικό επιχείρημα της “άλλης πλευράς”. Όπως και να έχει όμως, η δικαιοσύνη επιτέλους κάνει αυτό, που όφειλαν να κάνουν οι πολιτικοί!

Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ!

7 Μαρτίου 2013
Είναι γνωστό πως η τηλεόραση, δεν φημίζεται ούτε για τη διακριτικότητά της, ούτε για τον ανθρωπισμό της.

Αντιθέτως οι τηλεοπτικοί σταθμοί είναι επιχειρήσεις, που λειτουργούν σε συνθήκες σκληρού ανταγωνισμού, με σκοπό να αυξήσουν την θεαματικότητά τους, προκειμένου να προσελκύσουν περισσότερη διαφήμιση, άρα έσοδα.

Επειδή όμως αυτός ο ανταγωνισμός θα μπορούσε, αν δεν υπήρχαν κανόνες, να εξελιχθεί σε κανιβαλισμό, έχουν θεσπιστεί δικλίδες ασφαλείας, τόσο από την πολιτεία (μέσω της Δικαιοσύνης), όσο και από διάφορους φορείς, όπως οι δημοσιογραφικές ενώσεις ( ΕΣΗΕΑ) και οι Ανεξάρτητες Αρχές ( ΕΣΡ, Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων). Παρόλα αυτά η χώρα μας, δεν φημίζεται για την αυστηρή τήρηση της δεοντολογίας από τα κανάλια και τους επαγγελματίες του κλάδου.

 Ένα από τα ζητήματα που τέθηκαν εκ των πραγμάτων τον τελευταίο καιρό, είναι οι τρομακτικές κοινωνικές συνθήκες, που έχουν διαμορφωθεί από την ακραία φτώχεια που πλήττει εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας. Είναι οι άνθρωποι που συνωστίζονται καθημερινά στα συσσίτια, που συχνάζουν στα κοινωνικά παντοπωλεία και τα κοινωνικά ιατρεία, που δίνουν αγώνα για μια σακούλα με τρόφιμα απ’ αυτές που μοιράζουν (με προσβλητικό τρόπο κάποιες φορές) αγροτικοί συνεταιρισμοί, που περιμένουν έξω από τα σούπερ μάρκετ τις συσκευασίες με τα ληγμένα τρόφιμα πριν καταλήξουν στους κάδους απορριμάτων, που συλλέγουν τα απομεινάρια από τους πάγκους των λαϊκών αγορών!

 Για όλους αυτούς που βρίσκονται σε κατάσταση κοινωνικής εξαθλίωσης ή ενδείας, το ΕΣΡ ζήτησε με οδηγία του από τα κανάλια να μην προβάλουν την εικόνα του προσώπου τους , παρά μόνο αν συναινέσουν οι ίδιοι! Γιατί σύμφωνα με το ΕΣΡ, “στοιχείο της προσωπικότητας του ανθρώπου, που προστατεύεται από το Σύνταγμα, είναι και η εικόνα του”. Με άλλα λόγια ζητάει να μην διαπομπεύονται προσωπικότητες και να μην αποκαλύπτεται η ταυτότητά των ανήμπορων ανθρώπων, αν οι ίδιοι δεν το επιθυμούν. Λογικό και αυτονόητο θα πείτε! Δεοντολογικό και ανθρώπινο!

 Όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυρία Δούρου, που καταγγέλουν το Ε.Σ.Ρ. για απροσχημάτιστη απόπειρα να φιμωθεί η ενημέρωση στο όνομα της προστασίας του ατόμου! Ότι δηλαδή με τη σύσταση αυτή προς τα κανάλια το ΕΣΡ "κλείδωνει την ενημέρωση μέσα από την απόκρυψη εικόνων που αποκαλύπτουν το βαθμό της εξαθλίωσης των πολιτών.” 

Στο παρελθόν έχουν δικαίως κατηγορηθεί τα ΜΜΕ για ροπή προς τον λαϊκισμό και για έλλειψη ευαισθησίας σε κοινωνικά ζητήματα. Και κάποιες φορές μάλιστα το πλήρωσαν ακριβά. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει κόστος, παρότι πρόκειται για τυφλό λαϊκισμό, που ισοπεδώνει ανθρώπινες προσωπικότητες, στο βωμό της εικόνας.  “Σε μια περίοδο που η κοινωνία δοκιμάζεται από το μνημόνιο, που μεγάλα τμήματά της φτωχοποιούνται, εκείνο που προέχει πάνω από όλα - λέει ειρωνικά ο ΣΥΡΙΖΑ- είναι η... προστασία της εικόνας της προσωπικότητας του ατόμου“!

Ε λοιπόν ναι. Η προστασία της προσωπικότητας του ατόμου, προέχει! Και τώρα και πάντα! Αρκεί να μπορεί κανείς να αντιληφθεί τη δυστυχία αυτών των ανθρώπων και το συναίσθημα της δημόσιας διαπόμπευσης! Χρειάζεται ευαισθησία και ανθρωπιά, για να διαχωρίσεις την κομματική σπέκουλα από το ανθρώπινο δράμα.

ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ; ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;

6 Μαρτίου 2013
Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της χώρας, είναι η αδυναμία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή και να αυξήσει τα έσοδα του κράτους!

Κάτι που αυτή τη στιγμή,δεν είναι απλή ανάγκη, αλλά όρος επιβίωσης. Για την αδυναμία αυτή ευθύνεται όμως ένα άλλο πρόβλημα! Οι αντιπαραγωγικές και ξεπερασμένες δομές του δημοσίου, που εξακολουθούν, σε πείσμα των καιρών, να λειτουργούν σε πρότυπα άλλων, ανέμελων εποχών.

Όμως και για το πρόβλημα αυτό, ευθύνεται ένα ...τρίτο πρόβλημα, που είναι η κατάληψη του κράτους και όλων των κρίσιμων “πόστων”, κάθε φορά από το κόμμα που κέρδιζε τις εκλογές. Ο κομματικός στρατός καταλάμβανε τον κρατικό μηχανισμό και δημιουργούσε το κομματικό κράτος, που με τη σειρά του έστηνε τις πελατειακές σχέσεις! Όλα αυτά έχοντας πάντα κατά νου το κομματικό συμφέρον και τη διατήρηση στην εξουσία.

Αυτό είναι σε λίγες γραμμές το παραδοσιακό Ελληνικό γαϊτανάκι, που σήμερα έχει εκπλήξει με την πολυπλοκότητα και την αναποτελεσματικότητα του, όσους προσπαθούν να καταλάβουν γιατί δεν αποδίδει η κρατική μηχανή. Μέχρι σήμερα δεν επιχειρήθηκε ποτέ κάποια έντιμη και σοβαρή προσπάθεια, ώστε να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος και να απεγκλωβιστεί το δημόσιο από τον σφικτό κομματικό εναγκαλισμό. Οι μηχανισμοί και τα μεγάλα συμφέροντα που δημιουργούσαν οι πελατειακές σχέσεις, ήταν φραγή σε κάθε προσπάθεια.

 Και έτσι φτάσαμε σήμερα, με το πιστόλι στον κρόταφο, να τίθεται θέμα ανασυγκρότησης του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Προτάθηκε μια ευρέως διαδεδομένη και δοκιμασμένη λύση, που έχει θεσμοθετηθεί από όλες σχεδόν τις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Η δημιουργία ενός αυτόνομου και ανεξάρτητου οργάνου, της Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων εν προκειμένω, με σύγχρονη οργάνωση και επαρκή στελέχωση, που θα ασχολείται αποκλειστικά με τα έσοδα του κράτους και θα αποδεσμεύσει τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, από την πολιτική εξουσία. Τι ποιο λογικό, στην κατεύθυνση της αύξησης των εσόδων και της πάταξης της φοροδιαφυγής!

Μόνο που “πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις”, η νεοσύστατη Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, βρέθηκε με κομμένα χέρια και πόδια, καθώς κρίθηκε “ανώριμη” να διαχειριστεί τα μοναδικά εργαλεία που διαθέτει σήμερα ο κρατικός μηχανισμός, για τον σκοπό αυτό. Δηλαδή το ΣΔΟΕ και τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων! Αυτομάτως αυτό που υποτίθεται συμφώνησαν να δημιουργήσουν, από την ανάγκη αύξησης των δημόσιων εσόδων, το αναιρούν αυτοστιγμεί!

Μετατρέπουν την νεοσυσταθείσα Γραμματεία, σε έναν τυπικό δημόσιο οργανισμό, που δεν έχει ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο, να επιτύχει τους στόχους του! Η επιλογή αυτή, που έγινε με το πρόσχημα της μη “παραχώρησης υπερεξουσιών” σε ένα μη εκλεγμένο πρόσωπο, όπως είναι ο Γενικός Γραμματέας Δημόσιων Εσόδων, προδίδει δυστυχώς την αντίληψη που υπάρχει στον πολιτικό κόσμο!

Το παράλογο, παράδοξο και ύποπτο γεγονός, είναι πως οι μοναδικοί μηχανισμοί του κράτους, για τη συλλογή των φόρων και την πάταξη της φοροδιαφυγής, δεν αποτελούν την αιχμή του δόρατος στην αντιμετώπιση μιας χρόνιας γάγγραινας, αλλά είναι όργανο άσκησης εξουσίας! Και όμως....