Το λιγότερο χειρότερο είναι προτιμότερο για τον Αλέξη Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε δύο επιλογές. Να συνεχίσει να είναι πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ ή να παραιτηθεί. Αν επέλεγε το πρώτο, ήξερε πως μπορούσε να το διασφαλίσει μέσα από τις εσωκομματικές διαδικασίες. Όμως τι θα κέρδιζε από την παράταση της ηγεσίας, σε ένα κόμμα που είχε πάρει τον κατήφορο; Οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις φέτος και του χρόνου, απλώς θα πρόσθεταν στο παθητικό του μερικές ακόμη (συντριπτικές πιθανότατα) ήττες, οι οποίες θα τον απαξίωναν στα μάτια ακόμη και των πιο πιστών υποστηρικτών του.

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε την μοναδική κίνηση που του είχε απομείνει, προκειμένου να μην ξοδέψει το εναπομείναν πολιτικό κεφάλαιο. Το οποίο μπορεί να μην είναι αυτό που ήταν παλαιότερα, όμως για τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει θα συνεχίζει να είναι υπολογίσιμο. Αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας ζύγισε και βάρυνε στην απόφασή του, είναι το πολιτικό του μέλλον. Δεν μπήκε στον πειρασμό να παίξει τα ρέστα του, σε μια παρτίδα χαμένη από χέρι! Είναι πολύ νέος για να βγει από τώρα στη σύνταξη, με το στίγμα του αποτυχημένου.

Μια προσβλητική αναφορά του Αλέξη Τσίπρα

Όσα επισήμως δηλώνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως για το Λιμενικό και τα στελέχη του για τη διαχείριση των ροών των μεταναστών στα θαλάσσια σύνορα μας, είναι μια μελανή κηλίδα στην εικόνα της χώρας, που κάποιοι στο εξωτερικό την κάνουν σημαία. Εμφανίζουν μια χώρα που επιλέγει συνειδητά να εκθέτει συστηματικά σε κίνδυνο ή και να αφαιρεί ζωές κατατρεγμένων ανθρώπων.

Η περίπτωση του ναυαγίου ανοιχτά της Πύλου είναι χαρακτηριστική. Πριν καν γίνει αντιληπτό τι και πως συνέβη, πριν προκύψουν αξιόπιστα στοιχεία, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο ίδιος ο Πρόεδρος του κόμματος, ενοχοποίησαν άκριτα τη χώρα μας. Όχι μόνο τις Ελληνικές αρχές αλλά και την ίδια την Ελληνική κοινωνία.

Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που ένας πρώην Πρωθυπουργός αποδίδει τόσο προσβλητικά και μειωτικά χαρακτηριστικά στο σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας. «Την ελληνική κοινωνία δεν τη νοιάζει και πολύ αν κάποιοι άνθρωποι κινδυνεύουν να πνιγούν στη θάλασσα» είπε προχθές ο Αλέξης Τσίπρας σε συνάντηση που είχε με εκπροσώπους μεταναστών.

Μια Ελληνική επινόηση που ονομάστηκε ντιμπέιτ

Είναι μια εικόνα που θα μπορούσε να γίνει viral εκτός Ελλάδος. Επτά δημοσιογράφοι απέναντί σε πέντε πολιτικούς! Πρόκειται για μια Ελληνική πατέντα που επειδή έπρεπε κάπως να την ονομάσουμε, δανειστήκαμε αυθαίρετα έναν διεθνή όρο. Ντιμπέιτ!

Τυχεροί είμαστε που εκπέμπουν πανελλαδικά μόνο έξι συν την ΕΡΤ, επτά κανάλια. Αν είχαμε 10 κανάλια θα είχαμε 10 δημοσιογράφους, αν είχαμε 12 κανάλια θα είχαμε 12 δημοσιογράφους κοκ. Είναι μια Ελληνική μοναδικότητα, όπου για να ικανοποιηθούν όλοι, ανακαλύπτουμε τρόπους και διαδικασίες να χωρέσουν όλοι.

Στην Ελλάδα οι δημοσιογράφοι που συμμετέχουν με τις ερωτήσεις τους δεν εκπροσωπούν την κοινή γνώμη, αλλά είναι εκπρόσωποι των τηλεοπτικών καναλιών στα οποία εργάζονται. Είναι ένας μικρός «άτυπος» εκβιασμός των καναλιών προς τους πολιτικούς. Ή συμμετέχει και δικός μου δημοσιογράφος ή δεν μεταδίδω το ντιμπέιτ! Οπότε τι κάνουμε; Προκειμένου να μας δείχνουν ταυτόχρονα όλα τα κανάλια, προσθέτουμε καρέκλες για να χωρέσουν όλοι!

Ο κανονικός ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πρώην ή ο νυν;

Εάν ένα προϊόν για το οποίο έχει γίνει μια μεγάλη επένδυση σε χρόνο και χρήμα δεν «πουλήσει», είναι μεγάλο πρόβλημα. Ειδικά αν έχουν επενδυθεί εκτός από χρόνο και χρήμα και πολλές ελπίδες. Και το ερώτημα είναι τι γίνεται μετά. Μπορεί με κάποιο τρόπο να παραμείνει στην αγορά και να γίνει ξανά  ανταγωνιστικό; Η πιο κλασσική συνταγή είναι το επαναλανσάρισμα.

Ωστόσο για να έχει πιθανότητες επιτυχίας το εγχείρημα, υπάρχουν προϋποθέσεις. Να έχουν εξαντλητικά αναλυθεί οι λόγοι που οδήγησαν στην απόρριψή του από την αγορά. Τι έφταιξε και οι υποψήφιοι αγοραστές, ακόμη και οι παλιοί πελάτες, επέλεξαν από το ράφι ένα διαφορετικό προϊόν. Τι πήγε λάθος και μια πολυδάπανη διαφημιστική εκστρατεία δεν απέφερε το προσδοκώμενα αποτελέσματα;

Πρώτα τα μερίσματα και μετά οι άνθρωποι

Αν ρωτήσουμε εκατό ανθρώπους στο δρόμο, τι τους έχει εντυπωθεί μέχρι τώρα από την προεκλογική περίοδο θα έβαζα στοίχημα πως 9 στους 10 θα ανέφεραν τη φορολογία στα μερίσματα, τις γονικές παροχές και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Είναι εντυπωσιακό πως ο δημόσιος διάλογος μόλις δυόμιση εβδομάδες πριν τις εκλογές, είναι εγκλωβισμένος σε θεματολογία που ελάχιστα ενδιαφέρει την μεγάλη πλειονότητα των πολιτών. Ή τέλος πάντων δεν αγγίζει πτυχές της προβληματικής καθημερινότητας μας και απέχει πολύ από τις ανάγκες των πολλών.

Αν προκύψει κάποιο σοβαρό γεγονός που θα το «σηκώσουν ψηλά» τα ΜΜΕ, τότε ίσως για ένα- δυο 24ωρα να αλλάξει η θεματολογία, για να επιστρέψουμε αμέσως μετά στη φορολογία των μερισμάτων, στις γονικές παροχές και στις μεγάλες επιχειρήσεις. Θαρρείς και είμαστε έθνος επενδυτών και η κύρια απασχόληση των πολλών είναι «εισοδηματίας».  Ούτε Ελβετία να είμασταν!

Ένα ασυνήθιστο κοινοβουλευτικό μείγμα

Όλα δείχνουν πως το ενδεχόμενο να προκύψει από τις εκλογές της 25^ης Ιουνίου βουλή επτά κομμάτων, είναι ισχυρή πιθανότητα. Ωστόσο δεν θα είναι η πρώτη φορά. Και στο παρελθόν είχαμε κοινοβουλευτικές περιόδους με πολυκομματική σύνθεση. Με μια διαφορά. Αυτό συνέβη στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και έχει σχέση με την εμφάνιση των διαττόντων αστέρων που ανέδειξε το κύμα διαμαρτυρίας στην κοινωνία και η έντονη παρουσία του λαϊκισμού.

Ενδεικτικά αυτό συνέβη στις δίδυμες εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 και του 2015, με την είσοδο στη βουλή των ΑΝΕΛ, της Χρυσής Αυγής, της ΔΗΜΑΡ, του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων. Σε αυτά προσθέστε και το ΛΑΟΣ, που το 2011 συμμετείχε στην βραχύβια κυβέρνηση Παπαδήμου.

Για πάντα βουλευτής

Καλώς υπάρχουν περιστατικά που φέρνουν στην επιφάνεια μια από τις πολλές παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος. Όπως την αυτοδίκαιη την παρουσία κάποιων εφ’ όρου ζωής στο κοινοβούλιο.

Η περίπτωση Καστανίδη είναι από χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Η επιλογή του προέδρου του κόμματός του να καταλάβει την έδρα της Α’ Θεσσαλονίκης για τον εαυτό του, αφήνει εκτός τον Χάρη Καστανίδη και δίνει τη δυνατότητα σε έναν πολύ πιο νέο  στην πολιτική (κατά 30 χρόνια) να μπει στη βουλή. Αυτό ο Χάρης Καστανίδης το θεώρησε «προσωπική προσβολή και συνέπεια της έκπτωσης της πολιτικής».

Κάποιος άλλος στη θέση του ίσως να μην ένιωθε την ίδια «ιερή οργή», αφού η κουβέντα είναι θεωρητική. Αφορά βουλή διάρκειας μόλις ενός 24ωρου! Οπότε το διακύβευμα προφανώς δεν είναι η βουλευτική έδρα, αλλά η «ιδιοκτησία» της. Άλλωστε δεν κρίθηκε τίποτα, καθώς ο κ. Ανδρουλάκης ενδέχεται να διαλέξει άλλη εκλογική Περιφέρεια στις 25 Ιουνίου για τον εαυτό του.

Η (αυτό)θυματοποίηση της αντιπολίτευσης

Η αντιπολίτευση κατάφερε το ακατόρθωτο. Να μην είναι απολογούμενη η (προηγούμενη) κυβέρνηση για όσα έκανε, αλλά η αντιπολίτευσης για όσα λέει ότι θα κάνει! Αυτό σίγουρα είναι μια πρωτοτυπία. Από τη μια είναι η ΝΔ, η οποία θα έπρεπε να είναι απολογούμενη για όσα δεν έκανε, για όσα έκανε λάθος, ή για όσους αδίκησε. Και από την άλλη είναι η αντιπολίτευση η οποία θεωρητικά δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν για την τετραετία που μεσολάβησε. Στην καλύτερη περίπτωση έχει να κάνει την αυτοκριτική της στους ψηφοφόρους της. Όμως ακόμη και αυτό δεν έγινε.

Και αντί να είναι στρυμωγμένη η ΝΔ και να δέχεται την ανοικτίρμονα κριτική της αντιπολίτευσης, για κάποιο ανεξήγητο λόγο ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ επέλεξαν αυτό τον ρόλο για τον εαυτό τους. Πρόκειται σίγουρα για παγκόσμια πρωτοτυπία! Θέλει και κόπο και τρόπο να μεταμορφωθείς από κατήγορος σε κατηγορούμενο! Το λες και (αυτό)θυματοποίηση κάτι τέτοιο.

Σε τι διαφέρει η «παντοδυναμία» από την «αυτοδυναμία»;

Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Μέχρι χθες είχαμε τις ομοβροντίες από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ με στόχο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την ΝΔ. Όλα τα πυρά και από τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης στόχευαν εκεί. Και μάλιστα συναγωνίζονταν μεταξύ τους, για το ποιος αποδομεί καλύτερα την πολιτική Μητσοτάκη, ποιος θα δώσει περισσότερα στον λαό και ποιος ήταν ο καλύτερος χορηγός της ΝΔ! Ως γνωστόν για τον ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ ήταν ο «Χρυσός χορηγός του Μητσοτάκη» (εφημερίδα Αυγή), αντίστοιχα για το ΠΑΣΟΚ «Μέγας χορηγός του Μητσοτάκη» ήταν ο Τσίπρας (Νίκος Ανδρουλάκης)!

Κάπως έτσι κύλησε η εκλογική αναμέτρηση, μέχρι την ώρα που έγιναν γνωστά τα αποτελέσματα της κάλπης, οπότε σιωπηλώς, διαπίστωσαν πως αμφότεροι αποδείχθηκαν μεγάλοι χορηγοί του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα, το πιο λογικό σενάριο θα ήταν η ελάχιστη συνεννόηση των δύο, ενώπιον του κοινού «εχθρού». Και αυτό γιατί ούτε το ένα ούτε το άλλο κόμμα με τα ποσοστά που συγκέντρωσαν στις εκλογές, μπορούν να διεκδικήσουν κάτι πέραν της αξιοπρεπούς παρουσίας, με περιορισμένες δυνάμεις ως αντιπολίτευση.

Όταν η ομάδα δεν "τραβάει" αλλάζεις προπονητή, όχι παίχτες!

Από το 2009 μέχρι σήμερα να ‘μαστε καλά, έχουμε ζήσει μέσα σε τρεις διαφορετικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας. Τον επίλογο της μεταπολίτευσης, την εποχή των μνημονίων και τον πρόλογο μιας εποχής που θα μπορούσε (για την ώρα)να έχει τίτλο επιστροφή στην κανονικότητα. Το κανονικό της όνομα, αναλόγως των γεγονότων, θα το μάθουμε εν καιρώ. Τρεις διακριτές περίοδοι, σε διαφορετικό ιστορικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο η κάθε μια, για τις οποίες οι ιστορικοί του μέλλοντος θα έχουν άφθονη ύλη να επεξεργαστούν.

Σημείο καμπής και ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο θα είναι η χρεοκοπία της χώρας, απόρροια της απερίσκεπτης πολιτικής των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου. Μια δραματική περίοδος, που ορίστηκε από την απόγνωση στην κοινωνία και την έκρηξη οργής. Μια δεκαετία που σάρωσε τα πάντα, που προκάλεσε πληγές στο σώμα της κοινωνίας, έθεσε σε αμφισβήτηση τη συνοχή της και είχε ως αποτέλεσμα σοβαρές ανακατατάξεις.

Τέτοιες εκλογές δεν ξανάγιναν!

Είναι οι πιο περίεργες εκλογές από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Εκλογές που έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος, καθώς οι πολίτες θα κληθούν να απαντήσουν αν θέλουν ισχυρή κυβέρνηση, ή ισχυρή αντιπολίτευση. Μοιάζουν με παραλλαγή από το σύνθημα του ΚΚΕ «πέντε κόμματα, δύο πολιτικές».

Περίεργες όσο πρωτότυπες αυτές οι εκλογές. Για παράδειγμα δεν ψάχνουμε να βάλουμε σε σειρά τα κόμματα, τη σειρά την ξέρουμε, δεν θα χρειαστεί να ακούσουμε τις προγραμματικές θέσεις των κομμάτων καθώς τις ακούγαμε επί μήνες, ούτε θα χρειαστεί να τις αξιολογήσουμε, το κάναμε στις 21 Μαΐου. Δεν θα επιλέξουμε βουλευτές αφού ισχύει η επιλογή μας στις προηγούμενες εκλογές. Ακόμη και το περίφημο ντιμπέιτ των «υποψήφιων Πρωθυπουργών», για το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας προκαλούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν υπάρχει λόγος να γίνει, αφού υποψήφιος Πρωθυπουργός είναι πλέον ένας και όχι δύο.

Τα μυστικά του εκλογικού νόμου

Η υπόθεση του εκλογικού νόμου με τον οποίο θα πάμε στις εκλογές της 25 Ιουνίου, χρήζει προσοχής, καθώς υπάρχουν κάποια λεπτά σημεία που μπορεί να καθορίσουν το τελικό αποτέλεσμα.

Πρώτα απ’ όλα η επίτευξη αυτοδυναμίας από το πρώτο κόμμα, η εκλογή δηλαδή τουλάχιστον 151 βουλευτών, δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το ποσοστό που θα πάρει στις εκλογές. Εκτός αν αυτό είναι πάνω από το 40,5%. Τότε ναι αρκεί από μόνο του το ποσοστό, αλλά για μια οριακή αυτοδυναμία. Για παράδειγμα το 40,5% θα έδινε στο πρώτο κόμμα μόλις 151 βουλευτές. Για μια καθαρή αυτοδυναμία, για παράδειγμα 155 βουλευτών, θα χρειαζόταν τουλάχιστον 42%.

Αυτό που θα κάνει τη διαφορά, είναι το άθροισμα του ποσοστού των κομμάτων που δεν θα καταφέρουν να περάσουν το κατώφλι του 3% και έτσι δεν θα μπουν στη βουλή.

Οι 3,36 μονάδες που ανατρέπουν το πολιτικό σκηνικό

Αν κάποιος ξένος που δεν γνωρίζει τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας, έβλεπε τις εικόνες που μετέδιδε η τηλεόραση το βράδυ των εκλογών έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη, θα θεωρούσε πως οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί των οπαδών με τις πράσινες σημαίες, τις κόρνες και τα καπνογόνα είχαν αφορμή μια μεγάλη εκλογική νίκη.

Θα τον μπέρδευε ίσως το γεγονός, πως ίδιες εικόνες με αυτές της Χαριλάου Τρικούπη, μετέδιδε η τηλεόραση ακριβώς την ίδια ώρα και από την Πειραιώς, έξω από τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Και ο γρίφος θα ήταν πιο σύνθετος, αν του εξηγούσε κάποιος πως και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί στον σύντομο χαιρετισμό τους ενώπιον του πλήθους, έλεγαν, ο καθένας για τον εαυτό του, σχεδόν το ίδιο. Πως ήταν «ο μεγάλος νικητής των εκλογών».  

Και αναρωτιέται κανείς, αν το ΠΑΣΟΚ είχε καταφέρει να πιάσει τον εκλογικό του στόχο όπως τον είχε ορίσει ο αρχηγός του, τι θα γινόταν; Θα καιγόταν η Αθήνα;

Ήταν ήττα του Τσίπρα και οχι του ΣΥΡΙΖΑ

Η είδηση έσκασε με πάταγο και δεν την είχε προβλέψει κανείς. Ούτε οι ίδιοι επιτελείς της ΝΔ, που τοποθετούσαν τον πήχη στο αισιόδοξο σενάριο στο 37%, ή έστω κάποια λίγα δεκαδικά ψηφία παραπάνω. Η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πρωτοφανής, απολύτως εντυπωσιακή και ολοκληρωτική. Ήταν πολιτικός σεισμός από κάθε άποψη!

Αυτό που ζήσαμε χθες βράδυ ωστόσο είχε δυο πρωτιές. Πρώτον με έναν «δύσκολο» εκλογικό νόμο που ευνοεί τη μεγάλη διασπορά των ψήφων, το κυβερνητικό κόμμα μετά από μια τετραετία γεμάτη αναποδιές και δυσκολίες, καταφέρνει να αυξήσει τη δύναμή του και επιβραβεύεται με εντυπωσιακό τρόπο. Η δεύτερη πρωτιά ανήκει στην αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία ούσα αντιπολίτευση, όχι μόνο δεν κερδίζει τίποτα από τις αναποδιές που μεσολάβησαν για την κυβέρνηση, αλλά χάνει το 1/3 της εκλογικής της δύναμης. Κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν.

Λάθη ή στρατηγική επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ;

Δύσκολο να ερμηνευτούν με τη λογική οι κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την προεκλογική περίοδο, πολλώ δε μάλλον λίγα μόλις 24ωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες. Εκτός αν υπάρχει κάτι που δεν το γνωρίζουμε. Γιατί όλο αυτό, χωρίς αμφιβολία, μοιάζει με ένα γαϊτανάκι λαθών, που ξεκίνησαν πέρυσι στις 17 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη και εξελίχθηκε μέχρι τις μέρες μας. Πολιτικοί ελιγμοί που έμοιαζαν απροετοίμαστοι, βεβιασμένοι, χωρίς να έχουν υπολογιστεί οι συνέπειες στο κακό σενάριο και χωρίς να έχει  διασφαλιστεί ένα μίνιμουμ προϋποθέσεων, ώστε να μην πέσουν με πάταγο στο κενό!

Από την αρχή μέχρι το τέλος, η αξιωματική αντιπολίτευση παρουσίαζε το ένα σενάριο πίσω από το άλλο, βάζοντας για λογαριασμό της στο πλάνο το σύνολο της αντιπολίτευσης, εννοείται χωρίς καμία εξουσιοδότηση.

Το ΠΑΣΟΚ ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο Ανδρέας

Η Πλατεία της Νέας Σμύρνης είναι σημείο αναφοράς για μια μεγάλη περιοχή που εκτείνεται αρκετά πέρα από τα όρια του Δήμου της Νέας Σμύρνης. Αυτό σημαίνει ότι είναι μια πολύβουη πλατεία από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και ως εκ τούτου ένα καλό σημείο για προεκλογική προβολή των κομμάτων. Σε όλη την περίμετρο της πλατείας όλα σχεδόν τα κόμματα, μεγάλα και μικρότερα, έχουν τοποθετήσει τα αμφίβολης αισθητικής «περίπτερα» τους. Όλα διακοσμημένα με τα χρώματα και τα συνθήματα των κομμάτων. Κάποια όπως η ΝΔ ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΜΕΡΑ 25 και η Ελληνική Λύση, έχουν προσθέσει, αρκετά διακριτικά, δίπλα στις αφίσες με τα συνθήματα και 2-3 φωτογραφίες των αρχηγών τους.

Μόνο ένα απ’ όλα τα κόμματα της πλατείας αποθεώνει με μεσσιανικό τρόπο τον αρχηγό του. Μόνο το ΠΑΣΟΚ!

Ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός

Υπάρχει γενικώς η αντίληψη, πως το πιο γενναιόδωρο προεκλογικό πρόγραμμα βγάζει κυβέρνηση. Πως αυτός που θα πλειοδοτήσει σε ταξίματα και καταφέρει να στριμώξει στο καναβάτσο τον αντίπαλο, είναι αυτός που στις εκλογές θα είναι ο εκλεκτός του λαού. Όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Φέρνω στο νου για παράδειγμα την αναμέτρηση του 1996 μεταξύ του ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, με την ΝΔ του Μιλτιάδη Έβερτ.

Το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ ήταν αρκετά έως πολύ συντηρητικό, με στόχο την ανάταξη της οικονομίας, που είχε φτάσει στα αμέσως προηγούμενα χρόνια στο χείλος της χρεοκοπίας. Ο δε ο Κώστα Σημίτης μια καθόλου επικοινωνιακή προσωπικότητα. Το αντίθετο θα έλεγα. Κακός ρήτορας με ξύλινο λόγο. 

Από την άλλη ο Μιλτιάδης Έβερτ ένας πολύ δημοφιλής και ιδιαίτερα επικοινωνιακός πολιτικός, με ένα πρόγραμμα που είχε γενναίες παροχές για τον καθένα.

Πως οι προεκλογικές παροχές βούλιαξαν την οικονομία

Έχει γίνει δικαίως μεγάλη κουβέντα με αφορμή την πρόταση Μητσοτάκη για κοστολόγηση των προεκλογικών προγραμμάτων των κομμάτων από κάποια εξειδικευμένη εθνική αρχή, όπως πχ. το Γενικό Λογιστήριο ή το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής. Γράφαμε την περασμένη εβδομάδα πως κάτι τέτοιο θα ήταν χρήσιμο καθώς δεν θα υπάρχουν διαφωνίες για το κόστος των προγραμμάτων και γιατί θα υποχρεωθούν τα κόμματα να περιγράψουν τις πηγές από τις οποίες θα αντλήσουν πόρους.

Θα είναι από περικοπές από έξτρα φόρους, από προσφυγή σε δανεισμό;  Και το σημαντικότερο, θα είναι εντός δημοσιονομικού πλαισίου, η θα εκτροχιάσουν τα δημοσιονομικά; Δυστυχώς στη χώρα μας έχουμε πονέσει πικρά στο παρελθόν από πρακτικές του τύπου «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα».

Ας μας πει επιτέλους το Γενικό Λογιστήριο. Είναι 85 ή 22 δισ. ευρώ;

Ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα που ακούστηκαν σε αυτή την προεκλογική περίοδο, έστω  και λίγο πριν τη λήξη της. Είναι η πρόταση Μητσοτάκη, για κοστολόγηση των προεκλογικών προγραμμάτων των κομμάτων. Η πρόταση είναι απλή και ρεαλιστική. Πριν από τις εκλογές να υπάρξει διακομματική συμφωνία, ώστε όλα τα κόμματα να υποβάλουν τα προγράμματα τους στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ή στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπου με δεδομένη την τεχνογνωσία και την αξιοπιστία των δύο οργανισμών, θα κοστολογούνται με ακρίβεια. Οπότε όλοι θα ξέρουμε αυτά που τάζει το κάθε κόμμα πόσο κοστίζουν.

Και είναι σημαντικό αυτό, πρώτον για να μην τσακώνονται τα κόμματα μεταξύ τους για το πραγματικό ύψος των παροχών και δεύτερον και σημαντικότερο, όταν γνωρίζουμε πόσο στοιχίζουν τα μέτρα, ξέρομε αυτομάτως και πόσα πρέπει να εξοικονομηθούν από τον προϋπολογισμό για την υλοποίηση τους.

Τι καινούργιο δεν έμαθα από το ντιμπέιτ

Όταν κάτι σημαντικό ολοκληρώνεται, συνήθως λέμε ότι πέρασε στην ιστορία. Ε, αυτό το ντιμπέιτ, σίγουρα δεν θα περάσει στην ιστορία. Αύριο θα το έχουμε ξεχάσει, καθώς τίποτε δεν άφησε πίσω του και δεν πρόκειται ούτε κατ’ ελάχιστον να επηρεάσει τα πολιτικά πράγματα. Ήταν σαν να μην έγινε.

Αν έπρεπε να βάλω τίτλο θα έλεγα «βαρετό» και «γραφειοκρατικό». Στιγμές ο τηλεθεατής είχε την εντύπωση  πως παρακολουθούσε τοποθετήσεις που είχαν μαγνητοσκοπηθεί νωρίτερα, ή άκουγε αποσπάσματα από προηγούμενες ομιλίες των πολιτικών αρχηγών. Έγραφα χθες πως οι πολιτικοί αρχηγοί θα έρχονταν διαβασμένοι για όλα τα πιθανά ερωτήματα. Έκανα λάθος. Ήρθαν προετοιμασμένοι για να πουν αυτά που ήθελαν οι ίδιοι να πουν, ανεξαρτήτως ερωτήματος!

ΝΑΙ Η’ ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΤΙΜΠΕΙΤ;

Να παρακολουθήσω ή να μην παρακολουθήσω απόψε το βράδυ το ντιμπέιτ; Η απάντηση είναι χωρίς αμφιβολία ναι! Ίσως και να είναι η μία και μοναδική ευκαιρία να ζωντανέψει λίγο η πιο βαρετή προεκλογική περίοδος.

Αρκεί να μην είστε σε αυτούς που περιμένουν απόψε το βράδυ «να χυθεί αίμα στην αρένα», καθώς τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Όμως ακόμη και έτσι η ταυτόχρονη παρουσία όλων, η πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση, δεν μπορεί παρά να έχει ενδιαφέρον.

Το ξέρω είναι ίσως βαρετό για τους περισσότερους να περιμένουν να ολοκληρωθεί ο κύκλος, ακούγοντας ενδιάμεσα τοποθετήσεις με περιορισμένο ενδιαφέρον από τους αρχηγούς των μικρότερων κομμάτων, μέχρι να έλθει η σειρά να πάρουν το λόγο οι πολιτικοί που πρωταγωνιστούν. Δηλαδή οι αρχηγοί των τριών μεγαλύτερων κομμάτων.

Αν δεν ξέρεις που πας, όποιο δρόμο και να πάρεις θα σε βγάλει κάπου!

Τα πολιτικά εγχειρίδια του μέλλοντος στις αναφορές για τα παραδείγματα αποτυχημένης εκλογικής στρατηγικής, θα επιφυλάσσουν πιθανότατα ένα κεφάλαιο για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις εκλογές του Μαΐου του 2023.

Και είναι αλήθεια ότι τα μέχρι στιγμής πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αποδώσει από ελάχιστα έως καθόλου! Και αυτό παρότι αυτή τη φορά υπήρχε άφθονος χρόνος για σχεδιασμό και δράση. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως πέρα από τα τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή ήταν η μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια προεκλογική περίοδος, καθώς ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο πέρυσι από την ΔΕΘ. Εκεί που έγινε το πρώτο και καθοριστικότερο λάθος στρατηγικής από τον Αλέξη Τσίπρα, η αναφορά περί «προοδευτικής διακυβέρνησης».

Στις εκλογές αυτές τα κόμματα ανταγωνίζονται τον εαυτό τους!

Αυτές οι εκλογές έχουν κάτι πολύ ιδιαίτερο. Τρία κόμματα που ενώ φαινομενικά αντιμάχονται το ένα το άλλο, στην πραγματικότητα ο αντίπαλος με τον οποίον έχουν να αναμετρηθούν είναι ο ίδιος τους ο εαυτός!

Αν δεχτούμε όλες τις μέχρι σήμερα δημοσκοπήσεις, μηδεμιάς εξαιρουμένης και αν δεν συμβεί στο μεταξύ κάτι φοβερό, η σειρά με την οποία θα εκλεγούν τα τρία πρώτα κόμματα μοιάζει αυτονόητη. Το προβάδισμα της ΝΔ είναι καθαρό και εκτιμάται σε τουλάχιστον 4-5 μονάδες πάνω από το ποσοστό του δεύτερου κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ. Τρίτο χωρίς αμφιβολία είναι το ΠΑΣΟΚ, αρκετά μακριά όμως και σε απόσταση ασφαλείας από τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι στόχοι που έχουν θέσει ως διλλήματα στους ψηφοφόρους τα κόμματα, με τα δεδομένα που υπάρχουν, απέχουν πολύ από τις προσδοκίες τους.

Οι νέοι στη χώρα των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων.

Διάβασα με προσοχή τα αποτελέσματα της έρευνας της κοινής γνώμης αναφορικά με την εκλογική συμπεριφορά των νέων 17-29 ετών, που είχε πραγματοποιήσει τις προηγούμενες ημέρες η εταιρία δημοσκοπήσεων Opinion Poll. Έχει πολλά και ενδιαφέροντα η έρευνα και ίσως το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα να είναι η διαφοροποιημένη σε μεγάλο βαθμό εκλογική συμπεριφορά των νέων, σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό.

Κάποια επι μέρους ενδιαφέροντα στοιχεία της έρευνας είναι για παράδειγμα η πρόθεση ψήφου, στην οποία το κόμμα Κασιδιάρη συγκεντρώνει το εντυπωσιακό 6,4% και βρίσκεται μόλις μια μονάδα κάτω από το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται πρώτος με 19.5% ακολουθεί η ΝΔ με 17.6%, ενώ τρίτο κόμμα με 8.6% είναι το ΜΕΡΑ 25.

Στα ενδιαφέροντα είναι επίσης και η αυξημένη συμμετοχή των νέων στις επικείμενες εκλογές, καθώς το 63% απαντά στην έρευνα πως σίγουρα θα ψηφίσει, ενώ άλλο ένα 24% λέει πως μάλλον θα ψηφίσει! Σύνολο 87%. Μοιάζει υπεραισιόδοξο, οπότε μένει να το δούμε.

Άλλαξαν πολλά! Όμως ο λαϊκισμός ζει και βασιλεύει.

Κάποτε το μέτρο σύγκρισης για την απήχηση των κομμάτων που διεκδικούσαν την εξουσία, αυτό που σήμερα ορίζουμε ως παράσταση νίκης, ήταν ο όγκος και ο παλμός των προεκλογικών συγκεντρώσεων που γίνονταν στις μεγάλες πόλεις της χώρας, κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Υποτίθεται, πως ο λαός ψήφιζε με την παρουσία του στις «μεγαλειώδεις» συγκεντρώσεις του κόμματος. Οι κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις χρησιμοποιούνταν από τα κόμματα σαν ένα είδος δημοσκοπήσεων της εποχής και φρόντιζαν να είναι η τελευταία εικόνα στα μάτια των ψηφοφόρων, λίγα 24ωρα πριν τις εκλογές.

Πλατεία Συντάγματος και πλατεία Αριστοτέλους εναλλάξ είχαν την τιμητική τους, καθώς το κόμμα που είχε την κυβέρνηση έκλεινε τον προεκλογικό του αγώνα στην Αθήνα και η αντιπολίτευση (ο όρος αξιωματική ήταν περιττός) στη Θεσσαλονίκη. Ήταν η εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του δικομματισμού, καθώς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ άθροιζαν μαζί στις εκλογές ποσοστά λίγο κάτω από το 90%, ένα φαινόμενο που το ζήσαμε μέχρι και τις εκλογές του 2009. Από εκεί και πέρα ο δικομματισμός «κόντυνε» αρκετά!

Που πήγαν οι αγανακτισμένοι;

Δεν αναφερόμαστε στις πολλές χιλιάδες των αγανακτισμένων της επάνω και της κάτω Πλατείας, τότε που απειλούσαν να μπουκάρουν και να κάψουν τη βουλή. Αυτοί άλλωστε δεν υπάρχουν πια. Κάποιοι ίσως απογοητεύτηκαν γιατί αλλιώς είχαν φανταστεί τη συνέχεια των πραγμάτων, κάποιοι άλλοι απλώς να αντιλήφθηκαν καθυστερημένα ότι όλο αυτό ήταν ανώφελο και χωρίς νόημα, κάποιοι πιθανόν να βρήκαν μια θέση σε κυβερνητικό ή σε δημόσιο πόστο.

Το αξιοπερίεργο είναι πως μαζί με τους αγανακτισμένους χάθηκαν και οι διαμαρτυρόμενοι ψηφοφόροι. Αυτοί που παραδοσιακά μέσω της αρνητικής ψήφου εξέφραζαν πολιτική διαφωνία. Ένα φαινόμενο το οποίο στην περίοδο της μεταπολίτευσης καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα στις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις.

Όχι στον πλειστηριασμό παροχών

Δεν είναι η οικονομία το διακύβευμα αυτών των εκλογών! Αυτή είναι μια άποψη κόντρα στο αξίωμα που λέει ότι στις εκλογές όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην οικονομία. Ότι δηλαδή η κινητήρια δύναμη για το εκλογικό σώμα, προκειμένου να επιλέξει την κατεύθυνση της ψήφου του είναι η μία. Η οικονομία.

Προσοχή, όχι η εθνική οικονομία!  Σχεδόν κανείς από τους ψηφοφόρους όταν προεκλογικά αναφέρεται στην οικονομία δεν έχει κατά νου πχ. τα μακροοικονομικά μεγέθη. Ελάχιστα τον απασχολούν ζητήματα όπως το ΑΕΠ, οι επενδύσεις, η ανάπτυξη, οι εξαγωγές και ισοζύγιο πληρωμών κλπ. Οικονομία για τους περισσότερους ψηφοφόρους σημαίνει άμεσες παροχές σε είδος από τις κυβερνήσεις.

ΟΙ 6+1 προϋποθέσεις για την «προοδευτική διακυβέρνηση»

Το μεγάλο πρόβλημα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πως όλα όσα επαγγέλλεται, είτε είναι ανέφικτα, είτε βασίζονται σε υποθετικές εκτιμήσεις, είτε ανήκουν σε μια δυνητική πραγματικότητα. Για να γίνει σαφές, όλα όσα υπόσχεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα κάνει ως αυριανή κυβέρνηση για να γίνουν πραγματικότητα, αν υποθέσουμε πως η αξιοπιστία του Αλέξη Τσίπρα ως αυριανού πρωθυπουργού δεν αμφισβητείται ούτε κατ’ ελάχιστον, χρειάζονται μια σειρά από αναπόφευκτες  προϋποθέσεις. 

Προϋπόθεση πρώτη να είναι την 21^η Μαΐου πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχει κάνει κατ’ επανάληψη απόλυτα ξεκάθαρο ο Αλέξης Τσίπρας, διαψεύδοντας διάφορα στελέχη του κόμματος που αφήνουν υπονοούμενα περί κυβέρνησης ηττημένων.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΙ ΤΣΙΠΡΑ;

Είπα σήμερα να πάρω ρεπό και για το λόγο αυτό ζήτησα από το περίφημο GPT να κάνει λίγη δουλειά για λογαριασμό μου. Του ζήτησα συγκεκριμένα, επικαλούμενος την ιδιότητά μου, να γράψει αντ’ εμού δύο σύντομα άρθρα για τις επερχόμενες εκλογές της 21^ης Μαΐου. Στο ένα άρθρο του ζήτησα να εμφανίζομαι σαν φιλοκυβερνητικός δημοσιογράφος και να υποστηρίζω τον Κυριάκο Μητσοτάκη και στο άλλο σαν φιλοσύριζα δημοσιογράφος, υποστηρικτής του Αλέξη Τσίπρα.

Εννοείται πως ότι γράφεται από το chatGPT, ούτε θέσφατο είναι, ούτε κατ’ ανάγκην ακριβές. Είναι όμως ένα δείγμα, του πως προσεγγίζει η τεχνητή νοημοσύνη σύνθετες έννοιες που έχουν έντονο υποκειμενικό χαρακτήρα. Είναι επίσης ένα ελάχιστο δείγμα, για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Καθώς τα συστήματα της τεχνικής νοημοσύνης, που για την ώρα είναι στα πρώτα τους βήματα, θα τελειοποιούνται ολοένα και περισσότερο, δεν είναι μακριά η στιγμή που θα αποφασίζουν για εμάς και που η υποκειμενική κρίση θα γίνεται ολοένα και περισσότερο αντικειμενική. Αλλάζοντας εντελώς την οπτική των πραγμάτων.

Γιατί η Πολιτεία αδυνατεί να προσφέρει ποιοτικές υπηρεσίες;

Η περίπτωση του πολύπαθου Κηφισού συνοψίζει την λογική του δημοσίου και τις δυνατότητες της Πολιτείας. Τι μπορεί και τι δεν μπορεί να προσφέρει στον φορολογούμενο, ειδικά συγκριθεί με τον «ανταγωνιστικό» οδικό άξονα του λεκανοπεδίου, την Αττική οδό.

Δύο λεωφόροι που τα μόνα κοινά που έχουν είναι πως αποτελούν μέρος του άτυπου δακτυλίου της Αθήνας, πως είναι λεωφόροι συνεχούς ροής και ταχείας κυκλοφορίας, όπως μαρτυρούν οι μεγάλες πράσινες πινακίδες στους δύο οδικούς άξονες και ότι κινούνται και στους δύο καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας.

Το εξαιρετικό Νοσοκομείο Αλεξάνδρα!

Δεν είχε ποτέ πάρε δώσε με την δημόσια υγεία. Ένα καλό ασφαλιστικό συμβόλαιο του εξασφάλιζε οποτεδήποτε χρειάστηκε την πρόσβαση σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Γεγονός που τον έκανε να νιώθει ασφάλεια, ειδικά αυτή την περίοδο καθώς θεωρούσε το ΕΣΥ καταπονημένο μετά τον κόβιντ και εν πολλοίς απαξιωμένο στη συνείδησή του.

Ωστόσο όταν κάποια στιγμή χρειάστηκε να διαχειριστεί ένα σύνθετο πρόβλημα υγείας, πριν προστρέξει σε κάποιο από τα ιδιωτικά νοσοκομεία της Αθήνας, έκανε τη σχετική έρευνα. Τι διαπίστωσε; Πως ένα από τα σημαντικότερά κέντρα αναφοράς της Ευρώπης για το συγκεκριμένο πρόβλημα υγείας, βρίσκεται στην Ελλάδα. Πρόκειται για την Πανεπιστημιακή κλινική του Νοσοκομείου Αλεξάνδρα, η οποία θεωρείται από τις κορυφαίες στο είδος της, στελεχωμένη με σημαντικούς εξειδικευμένους επιστήμονες. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στο όνομα του καθηγητή και Πρύτανη του ΕΚΠΑ Θάνου Δημόπουλου που είναι ο επικεφαλής της κλινικής και ο οποίος συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων ειδικών στην Ευρώπη.

Τελικά είμαστε γκρινιάρηδες και μίζεροι ή μήπως όχι;

Η τηλεοπτική δημοσιογραφία στην Ελλάδα, προσδιορίζεται σε ετήσια βάση σε περιόδους, ανάλογα με την κρατούσα θεματολογία! Έτσι έχουμε την περίοδο του μπακαλιάρου, της λαγάνας, του οβελία, της σχολικής τσάντας, του πετρελαίου θέρμανσης, του ρεβεγιόν κοκ. 

Το άκουσμα του «Χριστός Ανέστη» σημαίνει και τη λήξη της εικοσαήμερης και βάλε, περιόδου του οβελία, προς ανακούφιση των τηλεθεατών! Άλλωστε και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της περιόδου του οβελία, θα έχουν την ανάγκη ανάπαυλας, μετά την κόπωση της καθημερινής παρουσίας στην τηλεόραση, πρωί, μεσημέρι, βράδυ και μάλιστα στο ένα μετά το άλλο τα κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας, τα οποία επαναλαμβανόμενα ερίζουν ποιο θα τους βγάλει πρώτο στον αέρα!

Λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι θα μείνει!

Θα ήταν λάθος η είδηση να χαθεί μέσα στον πακτωλό της επικαιρότητας, καθώς αποδεικνύει πόσο ισοπεδωτική μπορεί να γίνει η πολιτική, παραχαράσσοντας την πραγματικότητα και προσπερνώντας τους ηθικούς κανόνες και την δεοντολογία.

Αφορά ένα θέμα που βρέθηκε στο επίκεντρο της επικαιρότητας και έγινε (μια ακόμη) αφορμή να οξυνθούν τα πνεύματα εντός και εκτός κοινοβουλίου. Στο οποίο θέμα επιχειρήθηκε η εμπλοκή ενός προσώπου υψηλού επιστημονικού και πολιτικού κύρους, οι δημόσιες παρεμβάσεις του οποίου πάντοτε έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Πρόκειται για τον ομότιμο καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ, τον κ. Νίκο  Αλιβιζάτο, το όνομα του οποίου ενεπλάκη στην συζήτηση για τον αποκλεισμό του κόμματος Κασιδιάρη από τις εκλογές.

Ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ «δανείστηκε», αυθαίρετα όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, το όνομα του κυρίου Αλιβιζάτου,

Ένα βήμα εμπρός και δύο βήματα πίσω

Αν οι προηγούμενες εκλογές είχαν διεξαχθεί με την απλή αναλογική και σήμερα είχαμε κυβέρνηση συνεργασίας, χθες στο κοινοβούλιο η τροπολογία για τον αποκλεισμό του «κόμματος Κασιδιάρη» δεν θα είχε περάσει. Δεν θα αρκούσαν οι ψήφοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αφού τα δύο κόμματα με τα ποσοστά που είχαν συγκεντρώσει, 39,9% η ΝΔ και 8,1% το ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ θα είχαν συνολικά 144 ψήφους (120+24). Δεδομένης της άρνησης όλων των υπολοίπων κομμάτων να συναινέσουν, η τροπολογία θα είχε καταπέσει.

Κάποιος θα ισχυρισθεί πως αν αυτό συνέβαινε σε πραγματικές συνθήκες απλής αναλογικής, τα κόμματα θα διαβουλεύονταν με άλλη λογική. Θα ήταν περισσότερο συνεργάσιμα και θα μπορούσε να προκύψει συμφωνία. Εξαιρετικά αμφίβολο επιχείρημα, καθώς η πραγματικότητα έδειξε πως μια νομοτεχνική προσθήκη στη διατύπωση της τροπολογίας, που δεν μετέβαλε την ουσία της, εξελίχθηκε και ακόμη μια σε ακραία πολιτική αντιπαράθεση και σε ανταλλαγή επιχειρημάτων για το ποιο κόμμα είναι ο καλύτερος χορηγός του «κόμματος Κασιδιάρη».

Όταν η ηθική δεν συμβαδίζει με την πολιτική

Η ιστορία με το δυστύχημα των Τεμπών μας δίδαξε δυστυχώς πολλά. Μάθαμε με τραγικό τρόπο για πρόσωπα και πράγματα που δεν ξέραμε και κυρίως δεν φανταζόμασταν. Και αυτό κάνει την τραγωδία διπλά δραματική.

Το γεγονός πως αποδείχθηκε η γύμνια του κράτους σε βαθμό σοκαριστικό, αρκούσε από μόνο του για να προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση όλων μας, ακόμη και αν δεν είχε συμβεί το πολύνεκρο δυστύχημα. 

Μια σειρά από αποκαλύψεις για το πρωτοφανές μπάχαλο που επικρατούσε στον ΟΣΕ, «από την κορυφή μέχρι τα νύχια», μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε πως όλα ήταν αφημένα στην τύχη τους. Τίποτε δεν λειτουργούσε σωστά, δεν υπήρχαν κανόνες, αλλά και να υπήρχαν κανείς δεν τους τηρούσε! Από τύχη το μοιραίο δεν είχε συμβεί νωρίτερα!

Οι εκλογές είναι στις 2 Ιουλίου

Το ποιοι θα εκλεγούν στην επόμενη βουλή θα καθοριστεί στην πρώτη Κυριακή της απλής αναλογικής, στις 21 Μαΐου. Όμως ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση (ή συγκυβέρνηση) θα καθοριστεί την δεύτερη Κυριακή -που πρέπει να θεωρείται δεδομένη- της ενισχυμένης αναλογικής, στις 2 Ιουλίου.

Σε ότι αφορά τους υποψήφιους βουλευτές, τα κέρδη από τη μάχη του σταυρού στις 21 Μαΐου θα μεταφερθούν «αυτούσιοι» στις δεύτερες εκλογές, αφού στις 2 Ιουλίου θα ρίξουμε στην κάλπη ασταύρωτο το ψηφοδέλτιο του κόμματος που επιλέγουμε. Στην δεύτερη Κυριακή θα ισχύσει η λίστα με τη σειρά εκλογής των βουλευτών που θα ορίσουν τα κόμματα, στην οποία είθισται να ακολουθείται η σταυροδοσία της πρώτης Κυριακής.

Οι εκλογές με λίστα γίνονται όταν διεξάγονται εκλογές, σε διάστημα μικρότερο των 18 μηνών από τις προηγούμενες.

Το πρόβλημα δεν είναι ο Μιθριδάτης. Εμείς είμαστε!

Επειδή πολύς λόγος έγινε με την συμπερίληψη του Μιθριδάτη στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, αξίζει να αναλογιστούμε αν όντως ο συγκεκριμένος αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση που προσβάλει τα πολιτικά μας ήθη και έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική ορθότητα. Ή απλώς είναι μια κλασσική προσθήκη «κράχτη» από αυτές που χρησιμοποιούν ως δόλωμα τα κόμματα προκειμένου να αλιεύσουν ψηφοφόρους.

Αν υπάρχει κάπου λάθος σε αυτή την πρακτική, μην καταλογίσετε τις ευθύνες στα κόμματα. Τα κόμματα δεν ψηφίζουν, κάνουν τη δουλειά τους και προτείνουν υποψηφίους προσπαθώντας να ευθυγραμμιστούν με τις δικές μας προτιμήσεις, προκειμένου να αποκομίσουν κέρδη. Εμείς ψηφίζουμε και εμείς επιλέγουμε ποιες από τις προτάσεις των κομμάτων είναι του γούστου μας,

Εκλογές με απλή αναλογική. Χάσιμο χρόνου!

Απλή αναλογική λοιπόν στις 21 Μαΐου, την πρώτη Κυριακή των εκλογών. Όλα δείχνουν ότι κατά πάσα πιθανότητα θα πρόκειται για χάσιμο χρόνου καθώς δεν προκύπτει από πουθενά ότι η απλή αναλογική μπορεί να δώσει κυβέρνηση. Όχι κατ’ ανάγκη γιατί δεν θα βγαίνουν τα ποσοστά, αλλά γιατί κανείς, πέρα από τα λόγια, δεν φαίνεται να την έχει πάρει στα σοβαρά.

Τηλεοπτική εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω!

Κατ’ αρχήν μια μικρή ιστορική αναδρομή. Ήταν αρχές της δεκαετίας του 90, μια εποχή ακραία φορτισμένη πολιτικά. Είχε προηγηθεί το ειδικό δικαστήριο του Ανδρέα Παπανδρέου και επίσης οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες κατέληγαν ατελέσφορες λόγω του εκλογικού συστήματος. Στη συνέχεια ήλθε η κυβέρνηση του Κων/νου Μητσοτάκη (που με 46.9% στις εκλογές χρειάστηκε το 0,67% της ΔΗΑΝΑ για να σχηματιστεί κυβέρνηση με 151 βουλευτές) και τρία χρόνια μετά, η πανηγυρική επάνοδος του Ανδρέα Παπανδρέου με ποσοστό ακριβώς ίδιο με αυτό του Κων/νου Μητσοτάκη (46.9%). Ακολούθησε μια περίοδος πολιτικής κατάπτωσης κυρίως λόγω της ασθένειας του Ανδρέα Παπανδρέου

Γιατί δεν «πουλάει» πλέον η πολιτική;

 Οι τηλεοπτικές πολιτικές εκπομπές παραπέμπουν συχνά σε dejavu. Είναι φορές που αυτό που παρακολουθείς, νομίζεις ότι το έχεις ξαναζήσει. Μαντεύεις τις ερωτήσεις στους καλεσμένους μαντεύεις και τις απαντήσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις έχουμε ένα τηλεοπτικό προϊόν τυποποιημένο, με τους ίδιους καλεσμένους να ανακυκλώνονται 2 και 3 φορές στην ίδια ημέρα με συνέπεια το ενδιαφέρον να είναι περιορισμένο.

Είναι επιλεκτικά λίγες οι εκπομπές που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα, ομοίως και οι καλεσμένοι τους.

Αν δεν μπορείς να εξηγήσεις κάτι με απλά λόγια, ούτε εσύ το έχεις καταλάβει!

Ειλικρινά νιώθω να συμπάσχω κάποιες φορές με τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στα τηλεπάνελ. Αυτή η ατελέσφορη προσπάθεια τους να υποστηρίξουν απόψεις που δεν στηρίζονται από πουθενά, τους κάνει συμπαθείς. Αλλά είναι προφανές πως δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς, ακόμη και αν ήθελαν. Όταν η επιδίωξή σου είναι να εκλεγείς βουλευτής αν χρειαστεί θα κάνεις και το άσπρο μαύρο. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!

Ο Νίκος Ανδρουλάκης έστρεψε τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του, για λάθος λόγους και έβαλε δύσκολα σε όσους πρέπει να υποστηρίξουν και να ερμηνεύσουν τις θέσεις του.

Εκεί που συναντιόνται ο λαϊκισμός και ο παραλογισμός!

 

Προσπερνώ όσα ειπώθηκαν από τον Πρωθυπουργό προχθές στη συνέντευξη του στον Alpha και αφορούν τα ζητήματα που είναι στην επικαιρότητα, για να σταθώ σε ένα θέμα στο οποίο έκανε αναφορά ιδιαίτερη αναφορά.

Αφορά την αναθεώρηση του Συντάγματος, για την οποία όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης «στην επόμενη Βουλή, θα εκκινήσουμε τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης για να κάνουμε σημαντικές αλλαγές στο Σύνταγμα. Και σε αυτές προφανώς συμπεριλαμβάνεται και επιτέλους η αλλαγή του άρθρου 16 για τα πανεπιστήμιά μας, αλλά όχι μόνο»,

Με βάση το Σύνταγμα, η αναθεώρηση όντως μπορεί να ξεκινήσει το 2024, όταν θα έχουν περάσει πέντε χρόνια από την προηγούμενη αναθεώρηση.

Αναζητείται μεταμέλεια και ειλικρίνεια!

Η συζήτηση δεν έχει πλέον κανένα ενδιαφέρον. Όπως δεν είχε ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή, όταν ο ένας έριχνε στον άλλον την ευθύνη για την τραγωδία των Τεμπών. Αντίθετα προκαλεί απέχθεια. Ανακυκλώνονται συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Αστήριχτες δικαιολογίες, αλληλοκατηγορίες για το ποιος έφταιξε λιγότερο, έργα που έγιναν ή δεν έγιναν, τηλεδιοίκηση που υπάρχει ή δεν υπάρχει, συμβάσεις που υλοποιήθηκαν ή δεν υλοποιήθηκαν, υποδομή που υπήρχε ή δεν υπήρχε.

ΟΣΕ. Ιστορία μου αμαρτία μου!

Μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία του ΟΣΕ, ιδιαίτερα από το 2000 και μετά, αρκεί για να γίνει κατανοητή η κατρακύλα της χώρας και κατ’ επέκταση το αδιανόητο χάλι του ΟΣΕ. Επειδή οι αριθμοί πάντοτε λένε την αλήθεια ας τους δούμε.  

Το 1998 ο ΟΣΕ είχε ήδη συσσωρευμένα χρέη 1,8 δισ. ευρώ. Είχε έσοδα μόλις 56 εκατ. ευρώ, ενώ οι ετήσιες δαπάνες μόνο για τόκους ήταν σχεδόν διπλάσιες των εσόδων(91 εκατ. ευρώ). Ο ΟΣΕ έμπαινε τότε μέσα 440 εκατ. και επιβίωνε με τον συνεχή δανεισμό, με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, ήτοι των Ελλήνων φορολογουμένων.

Ήταν η εποχή που η τότε κυβέρνηση διαγράφει όλα τα χρέη του ΟΣΕ (1,8 δισ.) και εξαγγέλλει σχέδιο εξυγίανσης, που αναδιαρθρώνει τα δρομολόγια, λύνει υποτίθεται χρόνια προβλήματα και ευελπιστεί πως θα τον καταστίσει κερδοφόρο.

Παρ’ όλα αυτά το 2003, το χρέος του ΟΣΕ έχει ήδη ανέλθει στα 2,5 δισ. και ο τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης Κώστας Καραμανλής καταγγέλλει πως «ο ΟΣΕ έχει έλλειμμα 1.2 εκ. ευρώ την ημέρα» και κατηγορεί την τότε κυβέρνηση Σημίτη για κακοδιαχείριση.

Γιατί ενώ η Νέα Δημοκρατία χάνει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κερδίζει;

Είναι ένα ερώτημα που «σέρνεται» από τότε που η ΝΔ εμφάνιζε τις πρώτες απώλειες, χωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει το παραμικρό κέρδος. Σήμερα, ένας λόγος παραπάνω, μετά από μια Εθνική τραγωδία, όπου χωρίς αμφιβολία το μερίδιο της ευθύνης πέφτει βαρύ στην Κυβέρνηση.

Όλες οι δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν καταγραφούν πάνω κάτω τα ίδια.  Απώλειες για τη Νέα Δημοκρατία, 2,5-3,5 μονάδων, την ίδια ώρα που τα ποσοστά για τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν τα ίδια. Μικρά κέρδη εμφανίζουν κάποια από τα μικρά κόμματα και αρκετά κέρδη καρπώνεται η ομάδα των αναποφάσιστων. Το έγκυρο Politico υπολογίζει τη διαφορά, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, (με τη χρήση αλγορίθμων και σταθμίζοντας το σύνολο των πρόσφατων δημοσκοπήσεων) στις 4 εκατοστιαίες μονάδες.

Το πρώτο ερώτημα είναι πως «αν όχι τώρα, πότε;» Όταν δηλαδή την ώρα που η κοινωνία ξεχειλίζει από οργή, η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει να προηγείται, τι πρέπει άραγε να γίνει για να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων;

Προφανώς κάτι δεν κάνει καλά η αξιωματική αντιπολίτευση.

«Ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω»

Αυτή η σημαντική φράση, από τις πιο γνωστές της Αγίας Γραφής, έχει τις αναλογίες της σε ότι αφορά τον σιδηρόδρομο στην Ελλάδα και τις διαδοχικές ευθύνες για την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται εδώ και πολλές δεκαετίες.

Κάποιοι πολύ πιθανόν να μην την έχουν ακουστά, να εξακολουθούν να θεωρούν πως τα Ελληνικά τραίνα που μέχρι πριν τέσσερα χρόνια συναγωνίζονταν σε αξιοπιστία τον Ελβετικό Σιδηρόδρομο σήμερα να παραπαίουν και να είναι η αιτία της Εθνικής τραγωδίας στα Τέμπη.

Προφανώς κανείς τους δεν διάβασε την έκθεση για την Ασφάλεια των Σιδηροδρόμων και τη Διαλειτουργικότητα στην ΕΕ (Report on Railway Safety and Interoperability in the EU -2022) για τις χρονιές 2018-2020, που δημοσιεύτηκε ένα δεκαήμερο πριν, σχεδόν στο σύνολο του Τύπου, όπου οι θάνατοι σε σχέση με τα χιλιόμετρα που διανύονται από τα τραίνα στη χώρα μας είναι πέντε φορές περισσότεροι από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΕΣ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Η χρονοσειρά των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας, από εδώ και πέρα θα έχει μια διαχωριστική γραμμή. Θα μιλάμε πλέον για την περίοδο πριν και μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.

Και αυτό γιατί οι εξελίξεις που έχουν επισυμβεί αλλάζουν πολλά, χωρίς όμως για την ώρα να μπορεί κανείς να προσδιορίσει πόσο σημαντικές θα είναι οι αλλαγές στο πολιτικό τοπίο.

Οι δύο δημοσκοπήσεις που είδαν τις προηγούμενες ημέρες το φως της δημοσιότητας, δείχνουν πτώση 4-5 μονάδων για τη ΝΔ και αμετάβλητα ποσοστά για ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Η μόνη κατηγορία που για την ώρα δείχνει να αυξάνει τα ποσοστά της, είναι οι αναποφάσιστοι. Γεγονός ενδεικτικό της αμηχανίας του εκλογικού σώματος και της έλλειψης εναλλακτικής ψήφου, που θα μπορούσε να εκφράσει μαζικά τη διαμαρτυρία, όπως ίσχυσε το 2012 και το 2015.

Είμαστε σε μια περίοδο που το πολιτικό σύστημα κυριαρχείται από τα λεγόμενα συστημικά κόμματα, Τα τρία μεγαλύτερα κόμματα που μέχρι χθες συγκέντρωναν μέσω των δημοσκοπήσεων περίπου το 75% και πλέον του εκλογικού σώματος, έχουν κυβερνήσει την χώρα και έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης, μικρό ή μεγαλύτερο, εξαρτάται, για την τραγική κατάσταση των σιδηροδρόμων.