Λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι θα μείνει!

Θα ήταν λάθος η είδηση να χαθεί μέσα στον πακτωλό της επικαιρότητας, καθώς αποδεικνύει πόσο ισοπεδωτική μπορεί να γίνει η πολιτική, παραχαράσσοντας την πραγματικότητα και προσπερνώντας τους ηθικούς κανόνες και την δεοντολογία.

Αφορά ένα θέμα που βρέθηκε στο επίκεντρο της επικαιρότητας και έγινε (μια ακόμη) αφορμή να οξυνθούν τα πνεύματα εντός και εκτός κοινοβουλίου. Στο οποίο θέμα επιχειρήθηκε η εμπλοκή ενός προσώπου υψηλού επιστημονικού και πολιτικού κύρους, οι δημόσιες παρεμβάσεις του οποίου πάντοτε έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Πρόκειται για τον ομότιμο καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ, τον κ. Νίκο  Αλιβιζάτο, το όνομα του οποίου ενεπλάκη στην συζήτηση για τον αποκλεισμό του κόμματος Κασιδιάρη από τις εκλογές.

Ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ «δανείστηκε», αυθαίρετα όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, το όνομα του κυρίου Αλιβιζάτου,

Ένα βήμα εμπρός και δύο βήματα πίσω

Αν οι προηγούμενες εκλογές είχαν διεξαχθεί με την απλή αναλογική και σήμερα είχαμε κυβέρνηση συνεργασίας, χθες στο κοινοβούλιο η τροπολογία για τον αποκλεισμό του «κόμματος Κασιδιάρη» δεν θα είχε περάσει. Δεν θα αρκούσαν οι ψήφοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αφού τα δύο κόμματα με τα ποσοστά που είχαν συγκεντρώσει, 39,9% η ΝΔ και 8,1% το ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ θα είχαν συνολικά 144 ψήφους (120+24). Δεδομένης της άρνησης όλων των υπολοίπων κομμάτων να συναινέσουν, η τροπολογία θα είχε καταπέσει.

Κάποιος θα ισχυρισθεί πως αν αυτό συνέβαινε σε πραγματικές συνθήκες απλής αναλογικής, τα κόμματα θα διαβουλεύονταν με άλλη λογική. Θα ήταν περισσότερο συνεργάσιμα και θα μπορούσε να προκύψει συμφωνία. Εξαιρετικά αμφίβολο επιχείρημα, καθώς η πραγματικότητα έδειξε πως μια νομοτεχνική προσθήκη στη διατύπωση της τροπολογίας, που δεν μετέβαλε την ουσία της, εξελίχθηκε και ακόμη μια σε ακραία πολιτική αντιπαράθεση και σε ανταλλαγή επιχειρημάτων για το ποιο κόμμα είναι ο καλύτερος χορηγός του «κόμματος Κασιδιάρη».

Όταν η ηθική δεν συμβαδίζει με την πολιτική

Η ιστορία με το δυστύχημα των Τεμπών μας δίδαξε δυστυχώς πολλά. Μάθαμε με τραγικό τρόπο για πρόσωπα και πράγματα που δεν ξέραμε και κυρίως δεν φανταζόμασταν. Και αυτό κάνει την τραγωδία διπλά δραματική.

Το γεγονός πως αποδείχθηκε η γύμνια του κράτους σε βαθμό σοκαριστικό, αρκούσε από μόνο του για να προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση όλων μας, ακόμη και αν δεν είχε συμβεί το πολύνεκρο δυστύχημα. 

Μια σειρά από αποκαλύψεις για το πρωτοφανές μπάχαλο που επικρατούσε στον ΟΣΕ, «από την κορυφή μέχρι τα νύχια», μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε πως όλα ήταν αφημένα στην τύχη τους. Τίποτε δεν λειτουργούσε σωστά, δεν υπήρχαν κανόνες, αλλά και να υπήρχαν κανείς δεν τους τηρούσε! Από τύχη το μοιραίο δεν είχε συμβεί νωρίτερα!