Και είναι αλήθεια ότι τα μέχρι στιγμής πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αποδώσει από ελάχιστα έως καθόλου! Και αυτό παρότι αυτή τη φορά υπήρχε άφθονος χρόνος για σχεδιασμό και δράση. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως πέρα από τα τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή ήταν η μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια προεκλογική περίοδος, καθώς ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο πέρυσι από την ΔΕΘ. Εκεί που έγινε το πρώτο και καθοριστικότερο λάθος στρατηγικής από τον Αλέξη Τσίπρα, η αναφορά περί «προοδευτικής διακυβέρνησης».
Είχε πει τότε πως «με καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της Απλής Αναλογικής ανοίγει ο δρόμος την επόμενη κιόλας μέρα, να συγκροτηθεί κυβέρνηση συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου. Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει το δρόμο για τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων στη βάση των προγραμματικών τους συγκλήσεων».
Δεν γνωρίζω τον εμπνευστή της ιδέας για την συγκρότηση την επόμενη κιόλας ημέρα «προοδευτικής διακυβέρνησης», πάντως αν ήταν στέλεχος του ιδιωτικού τομέα, πιθανότατα σήμερα να είχε χάσει τη δουλειά του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς για να στηρίξει την επιλογή της απλής αναλογικής, εγκλωβίστηκε σε ένα στρατήγημα εξ αρχής καταδικασμένο. Ξεκίνησε αρχικά με ΠΑΣΟΚ ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25, χωρίς ενδείξεις για τις προθέσεις των υποψήφιων εταίρων και κατέληξε να αναζητά σωσίβιο σήμερα στο μισό ΠΑΣΟΚ και αυτό με την προϋπόθεση να μην υπάρχει στο πλάνο ο Αλέξης Τσίπρας. Σε ότι αφορά δε τις προγραμματικές συγκλίσεις των προοδευτικών δυνάμεων, οκτώ μήνες μετά, όσο τις είδατε άλλο τόσο τις είδαν και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλωστε από τους δυνητικούς εταίρους οι γέφυρες κόπηκαν με τη μία. Το ΚΚΕ μέσω του γραμματέα του έκανε λόγο για «προοδευτική διακυβέρνηση μούφα», ο δε Βαρουφάκης προτιμάει «να του κοπεί το χέρι από τον ώμο» παρά να συναινέσει σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια, αντί για μελλοντικούς συμμάχους, ο Αλέξης Τσίπρας εξασφάλισε σφοδρούς πολέμιους, σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται και το ΠΑΣΟΚ! Αφήστε τη ζημιά που προκάλεσε ο Γιάνης Βαρουφάκης (τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας αποκήρυξε πλέον χαρακτηρίζοντάς τον ανόητο) ξυπνώντας τις μνήμες του 2015, με τις αναφορές για εναλλακτικά σενάρια αποχώρησης από το Ευρώ και διαχείρισης της κατάστασης αν (ξανά)κλείσουν οι τράπεζες.
Μετά από όλα αυτά, αν ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, σίγουρα θα είχε αναιρέσει την εξαγγελία της «προοδευτικής διακυβέρνησης».
Δεύτερο και ίσως ακόμη μεγαλύτερο λάθος, είναι η ανυπαρξία στρατηγικής για την προσέλκυση ψηφοφόρων από τη μεγάλη δεξαμενή του μεσαίου χώρου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσε ποτέ την «μάχη του κέντρου» που παραδοσιακά κρίνει το αποτέλεσμα των εκλογών. Γύρισε την πλάτη στους κεντρώους ψηφοφόρους και έκανε ότι μπορούσε για να υπερτονίσει το αριστερό του προφίλ. Μια στρατηγική που ενδεχομένως ευνοούσε τη συσπείρωση των ψηφοφόρων του, όχι όμως την προσέλκυση νέων.
Σε μία περίοδο που ο λαός θέλει σταθερότητα και ασφάλεια, είναι πολύ μακριά από τη λογική του μεσαίου χώρου οι δηλώσεις κατά του φράχτη στον Έβρο, κατά της αυστηρής φύλαξης των συνόρων και υπέρ της «μικρής Μαρίας». Ή η ανοχή στις καταλήψεις στα Πανεπιστήμια και οι εξαγγελίες επαναφοράς του ασύλου. Και πολύ περισσότερο ο διαγκωνισμός με τον Ανδρουλάκη και η χωρίς όρια προσπάθεια οικειοποίησης του Ανδρέα Παπανδρέου, γυρίζοντας τη χώρα μισό αιώνα πίσω!
Όλα αυτά δημιούργησαν ένα «θολό και αβέβαιο κυβερνητικό αφήγημα» και ενδεχομένως σε κάποιο βαθμό να αφύπνισαν το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο του 2019.
Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος ακαθοριστίας που επικρατεί δείτε μια μεγάλη αντίφαση σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ. Αποδέχεται και επιδιώκει αν είναι πρώτο κόμμα τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας, ακόμη και αν δεν βγαίνουν οι ψήφοι στη βουλή επιζητώντας την ανοχή του ΜΕΡΑ 25 και του ΚΚΕ, όμως ακόμη και αν διαθέτει την απαιτούμενη πλειοψηφία στη βουλή, απορρίπτει την κυβέρνηση συνεργασίας αν δεν είναι πρώτο κόμμα.
Αν δεν ξέρεις που πας, όποιο δρόμο και να πάρεις θα σε βγάλει κάπου λέει μια παλιά παροιμία που δείχνει να ταιριάζει στην περίπτωσή ΣΥΡΙΖΑ.
Δημοσιεύτηκε στο www.naftemporiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου