Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΠΕΛΕΚΥΣ!

8 Μαρτίου 2013
Είναι πάγιο αίτημα της κοινωνίας η κάθαρση! Η αυστηρή τιμωρία των ενόχων σκανδάλων, στα οποία ενεπλάκησαν πολιτικοί και ζημίωσαν τη χώρα με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Το προκλητικά προστατευτικό πλαίσιο του νόμου περί ευθύνης υπουργών, (συνταγματικά κατοχυρωμένο μάλιστα, για να μη μπορεί να αλλάξει) ίσως είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο απ’ όλα.

Ήταν το όχημα, ή το εύρημα, ή η νομική ασπίδα, που έθετε στο απυρόβλητο ενόχους κραυγαλέων σκανδάλων. Είτε με την σχεδόν άμεση παραγραφή των αδικημάτων (και των κακουργημάτων), είτε με τις περίπλοκες κοινοβουλευτικές διαδικασίες για την παραπομπή των ενόχων, που λόγω πολιτικών συγγενειών, των σκοπιμοτήτων, ή των προσωπικών σχέσεων, δεν τελεσφορούσαν σχεδόν ποτέ! Το πολιτικό σύστημα είχε ανακαλύψει τον τέλειο νόμο!

Μέχρι που η κοινωνία πήρε χαμπάρι την κοροϊδία, καθώς τα δεδομένα άλλαξαν δραματικά και οι συνέπειες της ασυδοσίας και της αυθαιρεσίας του πολιτικού κόσμου, δεν άφησαν κανέναν αλώβητο. Παρόλα αυτά τα αντανακλαστικά του πολιτικού κόσμου αποδείχθηκαν ανύπαρκτα. Ούτε οι μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από το κοινοβούλιο, ούτε τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, ούτε η γενικευμένη κατακραυγή της κοινωνίας, δεν στάθηκαν ικανές συνθήκες, να μπει τουλάχιστον το νερό στο αυλάκι και να αλλάξει ρότα το πολιτικό σύστημα.

Αντιθέτως το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να ομφαλοσκοπεί και να αναλώνεται σε κομματικές διαμάχες! Αν κάτι άλλαξε προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτό είναι η στάση της δικαιοσύνης. Είναι η πρώτη φορά, που ο πέλεκυς του νόμου πέφτει βαρύς! Το γεγονός πως το δημόσιο χρήμα, αντιμετωπίζεται από τους δικαστές ως υπέρτατο αγαθό και όσοι το καταχράστηκαν ως στυγνοί εγκληματίες, είναι αντίβαρο στην ολιγωρία και την ανεπάρκεια του πολιτικού κόσμου.

Άνθρωποι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους υπεράνω του νόμου, που πολιτεύτηκαν με έπαρση και αλαζονεία, χωρίς να υπολογίζουν τίποτα και κανέναν, επιτέλους για πρώτη φορά βρέθηκαν ενώπιον του φυσικού δικαστή! Και η δικαιοσύνη δεν τους χαρίστηκε, λαμβάνοντας προφανώς υπόψη και τη συγκυρία, το κοινό περί δικαίου αίσθημα και την ιερότητα του δημόσιου χρήματος.

Η αλήθεια είναι ότι το ποινικό δίκαιο αφήνει τα περιθώρια στο δικαστή, αφού προσμετρήσει τις παραμέτρους, να επιλέξει μεταξύ του ανώτατου και του κατώτατου ορίου επιβολής της ποινής. Στις πρόσφατες περιπτώσεις, Τσοχατζόπουλου και Παπαγεωργόπουλου, η δικαιοσύνη ήταν αμείλικτη και δεν χαρίστηκε! Όπως και με τα πόθεν έσχες των Δούκα, Βουλγαράκη και Παπαντωνίου. Το κλίμα έχει αλλάξει και επιτέλους κάποιοι έχουν χάσει τον ύπνο τους!

Το γεγονός πως καθημερινά σύρονται στα δικαστήρια μεγαλόσχημοι οφειλέτες του δημοσίου και πως κάποιοι κατοικούν ήδη στον Κορυδαλλό, ανατρέπει το μύθο των ισχυρών που έχαιραν παντοτινής ασυλίας. Είναι σημαντικό όμως να μην χαθεί το μέτρο, καθώς ήδη κάποιοι ψελλίζουν περί βεντέτας. Αυτό είναι και το μοναδικό επιχείρημα της “άλλης πλευράς”. Όπως και να έχει όμως, η δικαιοσύνη επιτέλους κάνει αυτό, που όφειλαν να κάνουν οι πολιτικοί!