24 Μαΐου 2012
Στις προηγούμενες εκλογές ο λαός μοίρασε την ψήφο του με τρόπο που ήταν δύσκολο να γίνει κυβέρνηση. Παρότι ήταν αναμενόμενο πως οι εκλογές θα κατέγραφαν την οργή της κοινωνίας, λίγοι περίμεναν πως αυτό θα συμβεί με τόσο σαρωτικό τρόπο.
Για πρώτη φορά, τα τρία πρώτα κόμματα, συγκέντρωσαν μαζί το ποσοστό που συγκέντρωνε παλαιότερα μόνο του το πρώτο κόμμα!
Ήταν όμως και η πρώτη φορά, που η ανεργία έφτασε σε ποσοστό που υπερβαίνει το ποσοστό του πρώτου κόμματος. Όμως τα νέα πολιτικά δεδομένα και η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, δεν είναι το σημείο μηδέν, όπως πιστεύουν πολλοί.
Είναι απλώς ένα ενδιάμεσο στάδιο. Αυτό που οδηγεί από το κακό, στο χειρότερο, για να το πούμε απλά. Στις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου, κλείνει ο κύκλος που είχε ανοίξει στις αρχές του 2010. Τότε που συνειδητοποιήθηκε το πρόβλημα σε πλήρη διάσταση και ζητήθηκαν μέτρα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Συρθήκαμε βιαίως στην περιπέτεια του μνημονίου και σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα, χωρίς να είναι ορατό το τέλος και το εύρος της τραγωδίας. Το σημείο μηδέν ήταν η ανυπαρξία εθνικού σχεδίου, όταν ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια. Η παρτίδα χάθηκε, πριν κάνει ξεκινήσει να παίζεται!
Δεν τέθηκε, ούτε ως θεωρητικό ενδεχόμενο, η χώρα να επεξεργαστεί ένα δικό της ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο, που θα αντιπρότεινε στην τρόικα. Ένα μακροχρόνιο πλάνο, που θα κινητοποιούσε όλες τις δυνάμεις και θα εξαντλούσε τις δυνατότητες, προκειμένου να αποφύγουμε τη διαφαινόμενη καταστροφή. Δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο.
Ίσως πολλοί να μην γνωρίζουν ότι, το πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα, ήταν προδιαγεγραμμένο, εδώ στη χώρα μας. Όχι δεν έχει να κάνει με τους προφήτες και διάφορους γραφικούς, “οικονομολόγους” και ξερόλες πολιτικούς, που είχαν κατακλύσει τις τηλεοράσεις και είχαν τη λύση στο τσεπάκι. Σοβαροί άνθρωποι (ευτυχώς υπάρχουν στη χώρα ακόμη), σε ημερίδες και συνέδρια, σε πανεπιστημιακές μελέτες και δημοσιεύσεις, είχαν περιγράψει με ακρίβεια αυτό που θα συνέβαινε. Είχαν προειδοποιήσει και είχαν προτείνει τη συγκρότηση ενός σχεδίου, κάτι που ποτέ δεν έγινε.
Η απουσία εθνικού σχεδιασμού, ενός ας το ονομάσουμε plan A, είναι αυτονόητο πως συνεπάγεται την απουσία και ενός εναλλακτικού σχεδίου, ενός plan B. Εδώ είμαστε σήμερα! Το plan A δεν έχει πλέον νόημα, εξέπνευσε η χρησιμότητά του, το plan B όμως είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είμαστε ήδη σε αχαρτογράφητα νερά, χωρίς πυξίδα και κανείς δεν ξέρει που πάμε. Χωρίς σχέδιο, χωρίς κατεύθυνση.
Ακούγονται (ξανά) απίθανα πράγματα, που για άλλους οδηγούν στον παράδεισο, για άλλους στην κόλαση. Επιτέλους, ας υπάρξει μια προσπάθεια ελάχιστης συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων, πριν ανοίξουν οι κάλπες. Να δεσμευτούν πως θα λειτουργήσουν θετικά στην προσπάθεια για το σχηματισμό κυβέρνησης, να αμβλυνθούν οι εντάσεις και να συμφωνήσουν σε κάποια βασικά σημεία, που θα διασφαλίζουν πως η χώρα δεν θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία, πως θα προστατευθούν με κάθε τρόπο οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται και πως το κράτος θα συνεχίσει να λειτουργεί! Και ας το ονομάσουμε plan B!
Για πρώτη φορά, τα τρία πρώτα κόμματα, συγκέντρωσαν μαζί το ποσοστό που συγκέντρωνε παλαιότερα μόνο του το πρώτο κόμμα!
Ήταν όμως και η πρώτη φορά, που η ανεργία έφτασε σε ποσοστό που υπερβαίνει το ποσοστό του πρώτου κόμματος. Όμως τα νέα πολιτικά δεδομένα και η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, δεν είναι το σημείο μηδέν, όπως πιστεύουν πολλοί.
Είναι απλώς ένα ενδιάμεσο στάδιο. Αυτό που οδηγεί από το κακό, στο χειρότερο, για να το πούμε απλά. Στις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου, κλείνει ο κύκλος που είχε ανοίξει στις αρχές του 2010. Τότε που συνειδητοποιήθηκε το πρόβλημα σε πλήρη διάσταση και ζητήθηκαν μέτρα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Συρθήκαμε βιαίως στην περιπέτεια του μνημονίου και σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα, χωρίς να είναι ορατό το τέλος και το εύρος της τραγωδίας. Το σημείο μηδέν ήταν η ανυπαρξία εθνικού σχεδίου, όταν ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια. Η παρτίδα χάθηκε, πριν κάνει ξεκινήσει να παίζεται!
Δεν τέθηκε, ούτε ως θεωρητικό ενδεχόμενο, η χώρα να επεξεργαστεί ένα δικό της ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο, που θα αντιπρότεινε στην τρόικα. Ένα μακροχρόνιο πλάνο, που θα κινητοποιούσε όλες τις δυνάμεις και θα εξαντλούσε τις δυνατότητες, προκειμένου να αποφύγουμε τη διαφαινόμενη καταστροφή. Δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο.
Ίσως πολλοί να μην γνωρίζουν ότι, το πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα, ήταν προδιαγεγραμμένο, εδώ στη χώρα μας. Όχι δεν έχει να κάνει με τους προφήτες και διάφορους γραφικούς, “οικονομολόγους” και ξερόλες πολιτικούς, που είχαν κατακλύσει τις τηλεοράσεις και είχαν τη λύση στο τσεπάκι. Σοβαροί άνθρωποι (ευτυχώς υπάρχουν στη χώρα ακόμη), σε ημερίδες και συνέδρια, σε πανεπιστημιακές μελέτες και δημοσιεύσεις, είχαν περιγράψει με ακρίβεια αυτό που θα συνέβαινε. Είχαν προειδοποιήσει και είχαν προτείνει τη συγκρότηση ενός σχεδίου, κάτι που ποτέ δεν έγινε.
Η απουσία εθνικού σχεδιασμού, ενός ας το ονομάσουμε plan A, είναι αυτονόητο πως συνεπάγεται την απουσία και ενός εναλλακτικού σχεδίου, ενός plan B. Εδώ είμαστε σήμερα! Το plan A δεν έχει πλέον νόημα, εξέπνευσε η χρησιμότητά του, το plan B όμως είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είμαστε ήδη σε αχαρτογράφητα νερά, χωρίς πυξίδα και κανείς δεν ξέρει που πάμε. Χωρίς σχέδιο, χωρίς κατεύθυνση.
Ακούγονται (ξανά) απίθανα πράγματα, που για άλλους οδηγούν στον παράδεισο, για άλλους στην κόλαση. Επιτέλους, ας υπάρξει μια προσπάθεια ελάχιστης συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων, πριν ανοίξουν οι κάλπες. Να δεσμευτούν πως θα λειτουργήσουν θετικά στην προσπάθεια για το σχηματισμό κυβέρνησης, να αμβλυνθούν οι εντάσεις και να συμφωνήσουν σε κάποια βασικά σημεία, που θα διασφαλίζουν πως η χώρα δεν θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία, πως θα προστατευθούν με κάθε τρόπο οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται και πως το κράτος θα συνεχίσει να λειτουργεί! Και ας το ονομάσουμε plan B!
Καλημέρα σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, ο σχεδιασμός, στρατηγικός ή όπως αλλιώς θέλουμε να τον ονομάσουμε, είναι εξ ορισμού αντίθετος με το πολιτικό μας σύστημα.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο πολιτικός είναι αυτός που οδηγεί ένα λαό, ένα έθνος, μια ομάδα προς κάτι καλύτερο. Γι' αυτό και η πολιτική είναι η ανώτερη επιστήμη όλων.
Σήμερα όμως (και δυστυχώς όχι μόνο στη χώρα μας), γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Οι πολιτικοί ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα εκλεγούν. Όχι μόνο δεν σχεδιάζουν, αλλά δεν θέλουν να σχεδιάζουν και δεν πρέπει να σχεδιάζουν. Κάτι τέτοιο δεν θα βοηθούσε ή θα ήταν και εις βάρος του πρωταρχικού τους στόχου, της επανεκλογής.
Απλά θέλουν να κρατούν τον πολίτη ευτυχισμένο στο παρόν και όσα προβλήματα υπάρχουν, το ιδανικό είναι να τα μεταφέρουν στο μέλλον. Αυτός είναι ο επιτυχημένος πολιτικός.
Σήμερα όμως τα προβλήματα είναι εδώ. Και πάλι όμως προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια ή να δώσουν ψεύτικες ελπίδες. Δυστυχώς τίποτα δεν άλλαξε στους πολιτικούς μας, πώς θα ήταν δυνατό άλλωστε.
Ζητείται ελπίς
Ευχαριστώ