ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ!

21 Δεκεμβρίου 2012

Αυτό το κράτος έχει τη μοναδική ικανότητα να βασανίζει τους πολίτες του. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς την οδύσσεια των ανθρώπων, που θέλησαν να πουλήσουν ένα κληρονομικό διαμέρισμα, 50 τ. μ.

Η πρώτη κατραπακιά τους ήλθε όταν ο μηχανικός που το έλεγξε, διαπίστωσε πως τα δύο μικρά μπαλκονάκια των 80 εκατοστών στον ακάλυπτο, είχαν ενωθεί (πριν από 40 χρόνια). Ήταν ο πρώτος Γολγοθάς που έπρεπε να ανεβούν, καθώς σύμφωνα με τη συμβολαιογράφο (που επικαλέστηκε τον νομο), το τετραγωνικό μέτρο του αέρα που κατέλαβε το μπαλκόνι, ανήκει σε όλους τους ιδιοκτήτες της πολυκατοικίας, είναι δηλαδή κοινόχρηστο. Ως εκ τούτου, πρέπει να γίνει τροποποίηση της σύστασης των κοινόχρηστων χώρων της πολυκατοικίας. Που σημαίνει πως αρκούσε ένας να διαφωνήσει, ή να συμφωνήσει, αλλά να ζητήσει αναθεώρηση στα κοινόχρηστα των προηγούμενων 40 χρόνων, για να μην γίνει η πώληση! Τόσο απλά..

Η δεύτερη κατραπακιά ήλθε, όταν μπήκαν στη διαδικασία της φορολογικής και ασφαλιστικής ενημερότητας. Όσο αυτονόητο και απλό ακούγεται, τόσο παράλογο και τυραννικό αποδείχθηκε, καθώς τους ζήτησαν να γυρίσουν τον χρόνο δεκαεπτά (!) χρόνια πίσω και να προσκομίσουν βεβαίωση, πως η μητέρα τους, από την οποία κληρονόμησαν το σπίτι, είχε πληρώσει τον φόρο, όταν της έγινε εν ζωή δωρεά του διαμερίσματος. Όμως για να τους δοθεί το χαρτί αυτό, σύμφωνα με την βλοσυρή υπάλληλο της εφορίας, έπρεπε να φέρουν πιστοποιητικό θανάτου της μητέρας τους και πιστοποιητικό εγγύτερων συγγενών, προκειμένου να βεβαιωθεί... πως είναι παιδιά της μητέρας τους! Παράλογο; Εντελώς!

Δεν αρκούσε ούτε η αστυνομική ταυτότητα, που βεβαίωνε την ιδιότητά τους, ούτε το χαρτί της αποδοχής της κληρονομιάς! Δεν αρκούσε ούτε η βεβαίωση της ίδιας της εφορίας, πως όταν το ακίνητο πέρασε τους ίδιους, πριν λίγους μήνες, είχαν πληρωθεί όλοι οι αναλογούντες φόροι και δεν υπήρχε καμία οφειλή από το παρελθόν!

Το ίδιο και με το ΙΚΑ. Οι άνθρωποι απευθύνθηκαν στο ΙΚΑ της περιοχής τους (Ν. Κόσμος), απ' όπου πήραν τη σχετική βεβαίωση, την οποία όμως το ΙΚΑ Καλλιθέας (που βρίσκεται το ακίνητο) δεν αναγνώριζε. Έπρεπε υποχρεωτικά να παρουσιαστούν μαζί (!) ενώπιον της υπαλλήλου και να χάσουν άλλο ένα μεροκάματο.

Αυτά και άλλα πολλά, μέχρι να συγκεντρώσουν τα δεκάδες απίθανα χαρτιά που τους ζητήθηκαν. Οι άνθρωποι έφτασαν σε απόγνωση, χάλασαν την ψυχική τους υγεία, στήθηκαν για ώρες σε ουρές, έχασαν μεροκάματα, έσπασαν τα νεύρα τους, τσακώθηκαν με αγενείς και βλοσυρούς υπαλλήλους, για να καταφέρουν να μεταβιβάσουν ένα διαμέρισμα μικρής αξίας.

Αναλογιστείτε λοιπόν, τηρουμένων των αναλογιών, την τύχη αυτών που θα θελήσουν να επενδύσουν στη χώρα μας. Τι τυραννία και τι κόλαση τους περιμένει, από μια απάνθρωπη κρατική μηχανή και ένα σαδιστικό γραφειοκρατικό λαβύρινθο! Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους. Δυστυχώς τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν διδαχθήκαμε από το παρελθόν.

ΑΠΕΧΘΕΙΑ ΣΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΞΕΒΟΛΕΥΕΙ!

20 Δεκεμβρίου 2012

Το ότι έχουμε έχουμε μια απέχθεια στις μεταρρυθμίσεις και σε ότι μας ξεβολεύει, είναι γνωστό. Όπως επίσης και το ότι ζούμε στο βασίλειο του λαϊκισμού και της υπερβολής. Η επικείμενη επαναφορά της βάσης του 10, για την εισαγωγή των υποψηφίων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, είναι ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης.

Η υπόθεση επανήλθε στο προσκήνιο, μετά το σχετικό αίτημα προς τον υπουργό Παιδείας, των προέδρων διαφόρων ΤΕΙ της χώρας. Όπως είπαν,η άμεση επαναφορά της βάσης του 10 θα λύσει πολλά προβλήματα. Το γεγονός πως υπάρχουν εισακτέοι σε Πανεπιστημιακές σχολές και σε σχολές των ΤΕΙ, με βαθμό 4 και 5, σημαίνει υποβάθμιση των σπουδών, καθώς, όπως είναι φυσικό, είναι αδύνατον να παρακολουθήσουν την εκπαιδευτική διαδικασία.

Για όσους δεν θυμούνται, η υπόθεση αυτή “πηγαίνει και έρχεται” κάθε τρεις και λίγο. Για την ιστορία, η βάση του 10 επανακαθιερώθηκε (αφού πρώτα χάλασε ο κόσμος) το 2006 από την Μαριέτα Γιαννάκου και καταργήθηκε, τέσσερα χρόνια αργότερα, από την Άννα Διαμαντοπούλου. Ήταν πάντα αντικείμενο διαμάχης μεταξύ “προοδευτικών” και “συντηρητικών”, όχι απαραίτητα για λόγους που έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση!

 Για παράδειγμα ο ισχυρότερος μοχλός πίεσης για την κατάργησή της, ήταν οι τοπικές κοινωνίες, που θέλουν με κάθε τρόπο να παραμείνουν σε λειτουργία περιφερειακά ΤΕΙ, στα οποία συνήθως καταλήγουν “μονοψήφιοι” υποψήφιοι. Ο λόγος είναι πως οι σπουδαστές λογίζονται αποκλειστικά ως “έσοδο”, αφού θεωρούνται εμπορικό και οικονομικό αντικείμενο! Στη ίδια πλευρά είναι και οι καθηγητές (δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης), που ισχυρίζονται ότι το μέτρο θα “στείλει” χιλιάδες υποψήφιους σε ΙΕΚ και κολέγια και έτσι θα μείνουν κενές θέσεις στα ΤΕΙ!

Αλλά και έτσι να είναι γιατί είναι κακό; Τα χρήματα που δαπανά επί δυο- τρία χρόνια, στην νόμιμη και την παράνομη παραπαιδεία των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων μια οικογένεια, αρκούν για να φοιτήσει ένα παιδί σε όποιο κολέγιο θελήσει. Και γιατί ένα εξωτικό ΤΕΙ της περιφέρειας, που φτιάχτηκε για να δουλεύουν τα σουβλατζίδικα και να νοικιάζονται οι γκαρσονιέρες στην εκλογική περιφέρεια του καταφερτζή πολιτικού, να είναι καλύτερο από ένα κολέγιο;

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, πως τον πρώτο λόγο έχουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, οι πρόεδροι των ΤΕΙ που υφίστανται τις συνέπειες. Αλλά και έτσι να μην είναι, για πόσο ακόμη η χώρα αυτή θα πορεύεται ανάλογα με το τι βολεύει τον καθένα και όχι με την κοινή λογική; Αν δεν είχε καταργηθεί (με έωλα επιχειρήματα) η βάση του 10, σήμερα ίσως δεν θα υπήρχε λόγος να μιλάμε για καταργήσεις και συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολών.

Απλώς θα είχαν κλείσει όλα εκείνα τα τμήματα! Έτσι δεν θα υπήρχε και λόγος μαζικών μεταγραφών σπουδαστών χαμηλής στάθμης σε κεντρικά ΤΕΙ, για την εισαγωγή στα οποία ο μέσος όρος βαθμολογίας είναι τρεις και τέσσερις φορές μεγαλύτερος!!

ΤΩΡΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ!

18 Δεκεμβρίου 2012

Η πιο κρίσιμη φάση σε μια διαστημική αποστολή, είναι η στιγμή της επανεισόδου του διαστημοπλοίου στη γήινη ατμόσφαιρα. Οι συνθήκες που επικρατούν σε αυτή τη φάση είναι τρομακτικές, λόγω της τριβής του σκάφους στην ατμόσφαιρα και των θερμοκρασιών που αναπτύσσονται! Μάλιστα στιγμιαία, σε αυτή τη διαδικασία, χάνεται η επικοινωνία με το κέντρο ελέγχου και περιμένουν όλοι με αγωνία τη στιγμή που θα αποκατασταθεί η επαφή. Οι Σοβιετικοί παλαιότερα και οι Αμερικανοί σχετικά πρόσφατα, ακριβώς σε αυτή τη φάση έχασαν διαστημόπλοια και είχαν ανθρώπινες απώλειες, παρότι νωρίτερα όλα είχαν πάει καλά στο διάστημα, οι εργασίες είχαν ολοκληρωθεί με επιτυχία και ήταν όλοι ευτυχείς και ικανοποιημένοι, πριν ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής στην γη.

Είναι μεταφορικά, ακριβώς η ίδια ακριβώς φάση, στην οποία ετοιμάζεται να εισέλθει η χώρα και μαζί της η κυβέρνηση. Είναι η στιγμή που θα κριθούν όλα, καθώς κυβέρνηση και κοινωνία θα βρεθούν απέναντι σε ακραίες καταστάσεις. Είναι η ώρα να δοκιμαστούν σε εντελώς οριακές συνθήκες, οι δυνατότητές της κυβέρνησης και παράλληλα οι αντοχές της κοινωνίας. Αν υποθέσουμε πως μέχρι τώρα διασφαλίστηκε η παραμονή μας στην ευρωζώνη, τακτοποιήθηκε (προσωρινά) το πρόβλημα με το δημόσιο χρέος, λύθηκαν τα προβλήματα της χρηματοδότησης της χώρας, εγκρίθηκαν από το κοινοβούλιο τα απαραίτητα μέτρα, τα οποία φτάνει η ώρα που πρέπει να γίνουν πράξη.

Δηλαδή να εφαρμοστούν νόμοι, να υλοποιηθούν μεταρρυθμίσεις και να προχωρήσουν αποκρατικοποιήσεις, σε συνθήκες ακραίας λιτότητας, της μεγαλύτερης λιτότητας από την εμφάνιση της κρίσης! Πρέπει να γίνουν νέες περικοπές στους μισθούς, να βγουν μερικές χιλιάδες ακόμη δημόσιοι υπάλληλοι σε διαθεσιμότητα, να αυξηθεί η φορολογία και να γίνουν περαιτέρω περικοπές σχεδόν παντού! Η ανεργία θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο, η ύφεση θα μεγαλώσει και ένας θεός ξέρει τι άλλο κρύβει το επόμενο εξάμηνο.

Πλέον την ευθύνη έχει αποκλειστικά η κυβέρνηση, που θα κρατάει το πηδάλιο. Οι χειρισμοί από εδώ και πέρα, θα είναι δικοί της. Πρέπει να υλοποιήσει μια σειρά από μέτρα και συγχρόνως να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις σταθεροποίησης της οικονομίας! Και ας μην ξεχνάμε πως η κρατική μηχανή υπολειτουργεί, οι ποιοτικοί δείκτες υποχωρούν (χαρακτηριστικότερη όλων η διαφθορά, που μέσα σε ένα χρόνο η χώρα υποχώρησε 14 θέσεις στο σχετικό πίνακα των χωρών!) και υπάρχει έντονη καχυποψία και γενικευμένη απαξίωση του πολιτικού κόσμου.

Όμως ότι ήταν να γίνει στο εξωτερικό για την αποφυγή της ελληνικής χρεοκοπίας έγινε. Από εδώ και πέρα το παιγνίδι μεταφέρεται εντός, στη διακυβέρνηση της χώρας! Με την αγωνία να μην υπάρξει πολιτική ή κοινωνική χρεοκοπία. Μέχρι την ώρα που θα φανεί φως στον ορίζοντα και θα αναθαρρέψει η ψυχολογία μας, υπάρχει μακρύς και δύσβατος δρόμος. Το ακόμη χειρότερο είναι, πως δυστυχώς είναι μονόδρομος!

ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΛΑΙΝΕ, ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΟΧΙ!

13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Το ερώτημα, με αφορμή το δάκρυ του Κύπριου Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια, είναι αν τελικά και οι άνδρες κλαίνε. Η απάντηση είναι δεδομένη. Ναι, κλαίνε! Οι ηγέτες όμως κλαίνε; Και πάλι η απάντηση είναι περίπου αυτονόητη. Ασφαλώς και κλαίνε, όπως  όλος ο υπόλοιπος κόσμος!

Οπότε το σωστό ερώτημα πρέπει να είναι, αν οι ηγέτες επιτρέπεται να κλαίνε δημόσια. Εδώ η απάντηση είναι πάλι δεδομένη. Όχι οι ηγέτες δεν κλαίνε δημόσια. Και ένας λόγος είναι γιατί με το κλάμα τους, παρασύρουν στο προσωπικό τους πένθος, στη δική τους θλίψη, έναν ολόκληρο λαό! Αν, άνθρωποι είναι, νιώσουν αβάσταχτη θλίψη και συγκίνηση, μπορούν να ξεσπάσουν στα κλάματα, να πλαντάξουν, πίσω από την κλειστή πόρτα. Και αφού βγάλουν τα απωθημένα τους, μετά να ανεβούν στο βήμα και να μιλήσουν ψύχραιμα και με επιχειρήματα, όπως άλλωστε ταιριάζει σε έναν ηγέτη, που διαφεντεύει τις τύχες ενός λαού.

Τα συναισθήματα και μάλιστα στην ακραία μορφή τους, δεν έχουν θέση στη δημόσια εικόνα ενός ανδρός, αν θέλει να τον παίρνουν σοβαρά και να τον εμπιστεύονται. Άλλωστε, σύμφωνα με το γνωμικό, “ήρωας δεν είναι αυτός που κλαίει. Είναι αυτός που κρύβει τον πόνο πίσω από ένα χαμόγελο”. Αν ένας ηγέτης επιτρέψει στον εαυτό του να κλάψει δημοσίως, για κάτι μάλιστα που έχει συμβεί καιρό, που δεν τον αιφνιδιάζει, που ο χρόνος του έχει επιτρέψει να το επεξεργαστεί και να το αξιολογήσει, πρέπει την επομένη να παραιτηθεί και να πάει σπίτι του!

Και αυτό γιατί είτε είναι εκ φύσεως υπερευαίσθητος, συναισθηματικός και ευσυγκίνητος, δηλαδή δεν είναι ρεαλιστής, ψύχραιμος και με καθαρό μυαλό στη δύσκολη ώρα, όπως οφείλει να είναι ένας ηγέτης, είτε παίζει θέατρο, προκειμένου να “διασκεδάσει” μια χοντρή αποτυχία και τη δυσάρεστη θέση στην οποία έχει περιέλθει! Σιγά μην δεν ήξερε ο Κύπριος Πρόεδρος, τι φάμπρικα άνοιξε με την τρόικα. Δυο βήματα είναι η Ελλάδα, το δε Καστελόριζο ακόμη εγγύτερα! Πάντως όποιο από τα δύο να ισχύει, είναι το ίδιο κακό! Επ’ αυτού, η συνήθως αλάνθαστη λαϊκή σοφία, έχει ένα σχόλιο: ”Οι μικρές λύπες είναι φλύαρες, η μεγάλη οδύνη είναι πάντα σιωπηλή”.

 Ήδη τα προεόρτια στην Κύπρο ξεκίνησαν προχθές, με την εισβολή μέσα στη Βουλή διαδηλωτών- ομολογιούχων. Η δεύτερη πράξη παίχτηκε χθες με πετροπόλεμο και με νέα απόπειρα εισβολής στο κοινοβούλιο από πολύτεκνους,καθώς ξεκίνησε η συζήτηση νομοσχεδίων που σχετίζονται με το μνημόνιο και, μεταξύ άλλων καταργούν επιδόματα μητρότητας,παιδιών κλπ. Και ακολούθησαν όλη τη μέρα, επεισοδιακές διαδηλώσεις διαφόρων κοινωνικών ομάδων.

Το θέμα επομένως αν και προσφέρεται για πόνο, δεν προσφέρεται για συγκίνηση και για δάκρυα. Αν δικαιούνται εν τέλει κάποιος να δακρύσει, αυτοί είναι οι πολίτες για τα δεινά που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν σύντομα. Εμείς ξέρουμε!

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΣΑΜΑΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ!

11 Δεκεμβρίου 2012

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ζει για πολλά χρόνια σε μια Δυτικοευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Θεωρούσε πάντα μεγάλη τύχη το γεγονός, πως η χώρα που τον φιλοξενεί, του παρέχει εξαιρετικές υπηρεσίες υγείας. Οποτεδήποτε χρειάστηκε κάποιος από την οικογένειά του να νοσηλευτεί σε (δημόσιο) νοσοκομείο, πάντα η φροντίδα ήταν στο υψηλότερο επίπεδο.

Οι ιστορίες που άκουγε από την Ελλάδα της κρίσης, τον τρόμαζαν! Ο απόηχος που έφτανε από την πατρίδα, του προκαλούσε λύπηση και οίκτο για τους συμπατριώτες του. Είχε σχηματίσει στο μυαλό, την εικόνα μιας ρημαγμένης χώρας, στην οποία τα δημόσια αγαθά, όπως η περίθαλψη, ήταν τριτοκοσμικού επιπέδου και οι λειτουργοί της υγείας διεφθαρμένοι.

Η τύχη, ή πιο σωστά η ατυχία, το έφερε τις ημέρες που βρίσκονταν στην Αθήνα, την περασμένη εβδομάδα, να ασθενήσει σοβαρά η μητέρα του. Ήταν τόσο επείγουσα η κατάσταση, ώστε ήταν αδύνατο να κάνει αυτό που οι κοντινοί συγγενείς τον προέτρεψαν, να την μεταφέρει σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Χωρίς να έχει άλλη επιλογή, τηλεφώνησε στο 166, κάνοντας τον σταυρό του για όσα φοβόταν ότι θα του συμβούν.

Για να μην τα πολυλογούμε, η γυναίκα μεταφέρθηκε ξημερώματα, από το ΕΚΑΒ, στα “επείγοντα” του Ευαγγελισμού, που εφημέρευε. Ο άνθρωπος κυριολεκτικά έτριβε τα μάτια του από αυτό που είδε και έζησε στο νοσοκομείο. Γιατροί και νοσηλευτές χωρίς να βαρυγκωμούν ούτε λεπτό, έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό. Οι δεκάδες ασθενείς που έρχονταν κατά κύματα, σε κακή κατάσταση στα επείγοντα, αντιμετωπίζονταν με οργάνωση, επαγγελματισμό και κυρίως με ανθρωπιά! Χωρίς χρονοτριβή, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς γκρίνιες. Ο άνθρωπος μας, τους παρακολουθούσε έκπληκτος, καθώς προφανώς ήταν προετοιμασμένος να ζήσει κάτι τελείως διαφορετικό!

Το ίδιο λίγο αργότερα και στον θάλαμο της Γ’ Παθολογικής Κλινικής, όπου μεταφέρθηκε η μητέρα του. Η φροντίδα, η θεραπεία, η εξυπηρέτηση και οι συνθήκες, δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από αυτή που παρείχαν τα νοσοκομεία της πλούσιας χώρας στην οποία ζούσε εκείνος. Μια δυο φορές που δοκίμασε να βάλει το χέρι στη τσέπη, το μετάνιωσε καθώς αντιμετώπισε την “ευγενική” αποδοκιμασία των γιατρών και των νοσηλευτών!

 Στο αυτονόητο ερώτημα, πως είναι δυνατόν να μην υπάρχουν ελλείψεις σε υλικά και αναλώσιμα στο νοσοκομείο, η απάντηση του ήταν πως ναι μεν υπήρχαν, όμως ο τρόπος, η οργάνωση και η συμπεριφορά του προσωπικού στο νοσοκομείο, έκαναν τα πράγματα να μοιάζουν ιδανικά, ακόμη και αν δεν ήταν! Οι άνθρωποι κυριολεκτικά υπερέβαλαν εαυτούς, ώστε να καλύψουν τις ελλείψεις.

Συνεπείς και αφοσιωμένοι, σε δύσκολες συνθήκες τα έβγαζαν πέρα, με επιτυχία! Και ας είχαν μειωθεί δραματικά οι απολαβές τους και ας ήταν απλήρωτες οι εφημερίες τους. Συμπτωματικά ήταν η τρίτη παρόμοια ιστορία που άκουγα σε διάστημα λίγων ημερών. Ένα μπράβο για όλους αυτούς, είναι πολύ λίγο! Και είναι ένα καλό μάθημα σε όσους επιμένουν να εκβιάζουν για τα "κεκτημένα" τους, στις πλάτες της λαβωμένης κοινωνίας μας.

ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ!

6 Δεκεμβρίου 2012

Ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα προσαρμογής, αντίστοιχο με αυτό που μας επέβαλε η τρόικα, χάνεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα, εξ’ αιτίας της γραφειοκρατίας. Για την ακρίβεια δεκατέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ, είναι το ετήσιο οικονομικό βάρος που επωμίζονται οι πολίτες στη χώρα μας, λόγω της διαφθοράς, της κακοδιοίκησης και της γραφειοκρατίας, στη Δημόσια Διοίκηση.

Πρόκειται για ένα ακόμη αρνητικό ρεκόρ, καθώς το ποσό αυτό αντιστοιχεί με το 6.8% του ΑΕΠ, ποσοστό σχεδόν διπλάσιο του μέσου όρου των χωρών της Ε. Ε. που είναι 3,5%! Μάλιστα, όπως κατέδειξαν σχετικές έρευνες, οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα υποχρεώνονται να δαπανούν ετησίως δύο δισ. ευρώ, προκειμένου να ξεπεράσουν τα εμπόδια που προκύπτουν από τη γραφειοκρατία. Μια από τις σημαντικότερες αιτίες που τρέφει το τέρας της Δημόσιας Διοίκησης, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι η πολυνομία, που στις περισσότερες περιπτώσεις δημιουργεί πολυδαίδαλες διαδρομές και ανοιγοκλείνει παραθυράκια.

Από το 1975 μέχρι σήμερα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, καταμετρήθηκαν 153.415(!) ρυθμίσεις* και αλλαγές (ήτοι 111.905 υπουργικές αποφάσεις, 20.580 προεδρικά διατάγματα, 17.500 ρυθμίσεις και 3.430 νόμοι). Κάθε μέρα που περνάει, αν κάνετε τις σχετικές πράξεις, θα βρείτε πως έχουμε 16 αλλαγές στη νομοθεσία! Ποιος να ξέρει άραγε, πόσες από αυτές είναι ρουσφέτια και φωτογραφικές ή χαριστικές διατάξεις!

 Στη χώρα, ουσιαστικά λειτουργούν τόσα «Υπουργεία», όσοι είναι οι γενικοί και οι ειδικοί γραμματείς της κυβέρνησης. (σήμερα είναι 78!) Πίσω απ’ αυτούς, υπάρχει ένας στρατός 1200* υπουργικών (κομματικών) συμβούλων. Αυτός ο στρατός επιβεβαιώνει την ύπαρξή του, συνήθως αλλάζοντας, αυτά που είχαν αλλάξει οι προηγούμενοι. Όχι πάντα χωρίς δόλο! Όσοι πίστεψαν πως επιτέλους μια τρικομματική κυβέρνηση θα ανατρέψει επιτέλους τα δεδομένα, ορίζοντας κανόνες αξιοκρατίας και αντικειμενικών κριτηρίων, έχασαν.

 Η Δημόσια Διοίκηση όχι μόνο εξακολουθεί να είναι κομματική υπόθεση, αλλά ακριβώς επειδή είναι τρεις οι εταίροι, θεσπίστηκαν κανόνες ποσόστωσης. Με τη γνωστή παλαιοκομμουνιστική μέθοδο (ατυχώς ισχύει ακόμη) που εφαρμόζεται στις εσωτερικές διαδικασίες των αριστερών κομμάτων, προκειμένου να τηρηθεί η περιβόητη ισότητα των φύλων. Το κάθε κόμμα διεκδικεί για λογαριασμό του και διορίζει αυτούς που του αναλογούν αριθμητικά. Αυτή είναι προφανώς η σύγχρονη ελληνική εκδοχή της αξιοκρατίας.

Πάλι σε θέσεις κλειδιά, συναντάμε αποτυχόντες να εκλεγούν βουλευτές, κομματικά στελέχη και φίλους. Τα δικά μας παιδιά. Είναι πάνω κάτω οι ίδιοι, με την προσθήκη της ΔΗΜΑΡ πλέον, που χρόνια εναλλάσσονται στη διοίκηση οργανισμών και δημόσιων επιχειρήσεων, στρατηγικής σημασίας με καθοριστικό ρόλο στην πορεία της χώρας. Όσοι πίστεψαν πως η κρίση της οικονομίας (και της πολιτικής) θα μας κάνει σοφότερους, για την ώρα έχουν διαψευστεί.

 *Τα στοιχεία ανακοινώθηκαν στο πρόσφατο συνέδριο της Διεθνούς Διαφάνειας Ελλάδος.