13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012
Το ερώτημα, με αφορμή το δάκρυ του Κύπριου Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια, είναι αν τελικά και οι άνδρες κλαίνε. Η απάντηση είναι δεδομένη. Ναι, κλαίνε! Οι ηγέτες όμως κλαίνε; Και πάλι η απάντηση είναι περίπου αυτονόητη. Ασφαλώς και κλαίνε, όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος!
Οπότε το σωστό ερώτημα πρέπει να είναι, αν οι ηγέτες επιτρέπεται να κλαίνε δημόσια. Εδώ η απάντηση είναι πάλι δεδομένη. Όχι οι ηγέτες δεν κλαίνε δημόσια. Και ένας λόγος είναι γιατί με το κλάμα τους, παρασύρουν στο προσωπικό τους πένθος, στη δική τους θλίψη, έναν ολόκληρο λαό! Αν, άνθρωποι είναι, νιώσουν αβάσταχτη θλίψη και συγκίνηση, μπορούν να ξεσπάσουν στα κλάματα, να πλαντάξουν, πίσω από την κλειστή πόρτα. Και αφού βγάλουν τα απωθημένα τους, μετά να ανεβούν στο βήμα και να μιλήσουν ψύχραιμα και με επιχειρήματα, όπως άλλωστε ταιριάζει σε έναν ηγέτη, που διαφεντεύει τις τύχες ενός λαού.
Τα συναισθήματα και μάλιστα στην ακραία μορφή τους, δεν έχουν θέση στη δημόσια εικόνα ενός ανδρός, αν θέλει να τον παίρνουν σοβαρά και να τον εμπιστεύονται. Άλλωστε, σύμφωνα με το γνωμικό, “ήρωας δεν είναι αυτός που κλαίει. Είναι αυτός που κρύβει τον πόνο πίσω από ένα χαμόγελο”. Αν ένας ηγέτης επιτρέψει στον εαυτό του να κλάψει δημοσίως, για κάτι μάλιστα που έχει συμβεί καιρό, που δεν τον αιφνιδιάζει, που ο χρόνος του έχει επιτρέψει να το επεξεργαστεί και να το αξιολογήσει, πρέπει την επομένη να παραιτηθεί και να πάει σπίτι του!
Και αυτό γιατί είτε είναι εκ φύσεως υπερευαίσθητος, συναισθηματικός και ευσυγκίνητος, δηλαδή δεν είναι ρεαλιστής, ψύχραιμος και με καθαρό μυαλό στη δύσκολη ώρα, όπως οφείλει να είναι ένας ηγέτης, είτε παίζει θέατρο, προκειμένου να “διασκεδάσει” μια χοντρή αποτυχία και τη δυσάρεστη θέση στην οποία έχει περιέλθει! Σιγά μην δεν ήξερε ο Κύπριος Πρόεδρος, τι φάμπρικα άνοιξε με την τρόικα. Δυο βήματα είναι η Ελλάδα, το δε Καστελόριζο ακόμη εγγύτερα! Πάντως όποιο από τα δύο να ισχύει, είναι το ίδιο κακό! Επ’ αυτού, η συνήθως αλάνθαστη λαϊκή σοφία, έχει ένα σχόλιο: ”Οι μικρές λύπες είναι φλύαρες, η μεγάλη οδύνη είναι πάντα σιωπηλή”.
Ήδη τα προεόρτια στην Κύπρο ξεκίνησαν προχθές, με την εισβολή μέσα στη Βουλή διαδηλωτών- ομολογιούχων. Η δεύτερη πράξη παίχτηκε χθες με πετροπόλεμο και με νέα απόπειρα εισβολής στο κοινοβούλιο από πολύτεκνους,καθώς ξεκίνησε η συζήτηση νομοσχεδίων που σχετίζονται με το μνημόνιο και, μεταξύ άλλων καταργούν επιδόματα μητρότητας,παιδιών κλπ. Και ακολούθησαν όλη τη μέρα, επεισοδιακές διαδηλώσεις διαφόρων κοινωνικών ομάδων.
Το θέμα επομένως αν και προσφέρεται για πόνο, δεν προσφέρεται για συγκίνηση και για δάκρυα. Αν δικαιούνται εν τέλει κάποιος να δακρύσει, αυτοί είναι οι πολίτες για τα δεινά που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν σύντομα. Εμείς ξέρουμε!
Οπότε το σωστό ερώτημα πρέπει να είναι, αν οι ηγέτες επιτρέπεται να κλαίνε δημόσια. Εδώ η απάντηση είναι πάλι δεδομένη. Όχι οι ηγέτες δεν κλαίνε δημόσια. Και ένας λόγος είναι γιατί με το κλάμα τους, παρασύρουν στο προσωπικό τους πένθος, στη δική τους θλίψη, έναν ολόκληρο λαό! Αν, άνθρωποι είναι, νιώσουν αβάσταχτη θλίψη και συγκίνηση, μπορούν να ξεσπάσουν στα κλάματα, να πλαντάξουν, πίσω από την κλειστή πόρτα. Και αφού βγάλουν τα απωθημένα τους, μετά να ανεβούν στο βήμα και να μιλήσουν ψύχραιμα και με επιχειρήματα, όπως άλλωστε ταιριάζει σε έναν ηγέτη, που διαφεντεύει τις τύχες ενός λαού.
Τα συναισθήματα και μάλιστα στην ακραία μορφή τους, δεν έχουν θέση στη δημόσια εικόνα ενός ανδρός, αν θέλει να τον παίρνουν σοβαρά και να τον εμπιστεύονται. Άλλωστε, σύμφωνα με το γνωμικό, “ήρωας δεν είναι αυτός που κλαίει. Είναι αυτός που κρύβει τον πόνο πίσω από ένα χαμόγελο”. Αν ένας ηγέτης επιτρέψει στον εαυτό του να κλάψει δημοσίως, για κάτι μάλιστα που έχει συμβεί καιρό, που δεν τον αιφνιδιάζει, που ο χρόνος του έχει επιτρέψει να το επεξεργαστεί και να το αξιολογήσει, πρέπει την επομένη να παραιτηθεί και να πάει σπίτι του!
Και αυτό γιατί είτε είναι εκ φύσεως υπερευαίσθητος, συναισθηματικός και ευσυγκίνητος, δηλαδή δεν είναι ρεαλιστής, ψύχραιμος και με καθαρό μυαλό στη δύσκολη ώρα, όπως οφείλει να είναι ένας ηγέτης, είτε παίζει θέατρο, προκειμένου να “διασκεδάσει” μια χοντρή αποτυχία και τη δυσάρεστη θέση στην οποία έχει περιέλθει! Σιγά μην δεν ήξερε ο Κύπριος Πρόεδρος, τι φάμπρικα άνοιξε με την τρόικα. Δυο βήματα είναι η Ελλάδα, το δε Καστελόριζο ακόμη εγγύτερα! Πάντως όποιο από τα δύο να ισχύει, είναι το ίδιο κακό! Επ’ αυτού, η συνήθως αλάνθαστη λαϊκή σοφία, έχει ένα σχόλιο: ”Οι μικρές λύπες είναι φλύαρες, η μεγάλη οδύνη είναι πάντα σιωπηλή”.
Ήδη τα προεόρτια στην Κύπρο ξεκίνησαν προχθές, με την εισβολή μέσα στη Βουλή διαδηλωτών- ομολογιούχων. Η δεύτερη πράξη παίχτηκε χθες με πετροπόλεμο και με νέα απόπειρα εισβολής στο κοινοβούλιο από πολύτεκνους,καθώς ξεκίνησε η συζήτηση νομοσχεδίων που σχετίζονται με το μνημόνιο και, μεταξύ άλλων καταργούν επιδόματα μητρότητας,παιδιών κλπ. Και ακολούθησαν όλη τη μέρα, επεισοδιακές διαδηλώσεις διαφόρων κοινωνικών ομάδων.
Το θέμα επομένως αν και προσφέρεται για πόνο, δεν προσφέρεται για συγκίνηση και για δάκρυα. Αν δικαιούνται εν τέλει κάποιος να δακρύσει, αυτοί είναι οι πολίτες για τα δεινά που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν σύντομα. Εμείς ξέρουμε!
Οι ηγέτες δεν κλαίνε, στην περίπτωσή του όμως, δεν πρόκειται για ηγέτη ούτε καν για άνθρωπο, αλλά για έναν τυχερό άνθρωπο που εξ αιτίας του πολιτικού σκηνικού που επικρατούσε εν έτει 2008 κατάφερε να βγει στο ανώτατο πολιτικό αξίωμα. Σαν τη Βλαχοπούλου που ήταν πλύστρα και κερδίζοντας το λαχείο στην εν λόγω ταινία έγινε σε μια μέρα αρχόντισσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυο λεξεις: Τασος παπαδοπουλος
ΑπάντησηΔιαγραφή