11 Δεκεμβρίου 2012
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ζει για πολλά χρόνια σε μια Δυτικοευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Θεωρούσε πάντα μεγάλη τύχη το γεγονός, πως η χώρα που τον φιλοξενεί, του παρέχει εξαιρετικές υπηρεσίες υγείας. Οποτεδήποτε χρειάστηκε κάποιος από την οικογένειά του να νοσηλευτεί σε (δημόσιο) νοσοκομείο, πάντα η φροντίδα ήταν στο υψηλότερο επίπεδο.
Οι ιστορίες που άκουγε από την Ελλάδα της κρίσης, τον τρόμαζαν! Ο απόηχος που έφτανε από την πατρίδα, του προκαλούσε λύπηση και οίκτο για τους συμπατριώτες του. Είχε σχηματίσει στο μυαλό, την εικόνα μιας ρημαγμένης χώρας, στην οποία τα δημόσια αγαθά, όπως η περίθαλψη, ήταν τριτοκοσμικού επιπέδου και οι λειτουργοί της υγείας διεφθαρμένοι.
Η τύχη, ή πιο σωστά η ατυχία, το έφερε τις ημέρες που βρίσκονταν στην Αθήνα, την περασμένη εβδομάδα, να ασθενήσει σοβαρά η μητέρα του. Ήταν τόσο επείγουσα η κατάσταση, ώστε ήταν αδύνατο να κάνει αυτό που οι κοντινοί συγγενείς τον προέτρεψαν, να την μεταφέρει σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Χωρίς να έχει άλλη επιλογή, τηλεφώνησε στο 166, κάνοντας τον σταυρό του για όσα φοβόταν ότι θα του συμβούν.
Για να μην τα πολυλογούμε, η γυναίκα μεταφέρθηκε ξημερώματα, από το ΕΚΑΒ, στα “επείγοντα” του Ευαγγελισμού, που εφημέρευε. Ο άνθρωπος κυριολεκτικά έτριβε τα μάτια του από αυτό που είδε και έζησε στο νοσοκομείο. Γιατροί και νοσηλευτές χωρίς να βαρυγκωμούν ούτε λεπτό, έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό. Οι δεκάδες ασθενείς που έρχονταν κατά κύματα, σε κακή κατάσταση στα επείγοντα, αντιμετωπίζονταν με οργάνωση, επαγγελματισμό και κυρίως με ανθρωπιά! Χωρίς χρονοτριβή, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς γκρίνιες. Ο άνθρωπος μας, τους παρακολουθούσε έκπληκτος, καθώς προφανώς ήταν προετοιμασμένος να ζήσει κάτι τελείως διαφορετικό!
Το ίδιο λίγο αργότερα και στον θάλαμο της Γ’ Παθολογικής Κλινικής, όπου μεταφέρθηκε η μητέρα του. Η φροντίδα, η θεραπεία, η εξυπηρέτηση και οι συνθήκες, δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από αυτή που παρείχαν τα νοσοκομεία της πλούσιας χώρας στην οποία ζούσε εκείνος. Μια δυο φορές που δοκίμασε να βάλει το χέρι στη τσέπη, το μετάνιωσε καθώς αντιμετώπισε την “ευγενική” αποδοκιμασία των γιατρών και των νοσηλευτών!
Στο αυτονόητο ερώτημα, πως είναι δυνατόν να μην υπάρχουν ελλείψεις σε υλικά και αναλώσιμα στο νοσοκομείο, η απάντηση του ήταν πως ναι μεν υπήρχαν, όμως ο τρόπος, η οργάνωση και η συμπεριφορά του προσωπικού στο νοσοκομείο, έκαναν τα πράγματα να μοιάζουν ιδανικά, ακόμη και αν δεν ήταν! Οι άνθρωποι κυριολεκτικά υπερέβαλαν εαυτούς, ώστε να καλύψουν τις ελλείψεις.
Συνεπείς και αφοσιωμένοι, σε δύσκολες συνθήκες τα έβγαζαν πέρα, με επιτυχία! Και ας είχαν μειωθεί δραματικά οι απολαβές τους και ας ήταν απλήρωτες οι εφημερίες τους. Συμπτωματικά ήταν η τρίτη παρόμοια ιστορία που άκουγα σε διάστημα λίγων ημερών. Ένα μπράβο για όλους αυτούς, είναι πολύ λίγο! Και είναι ένα καλό μάθημα σε όσους επιμένουν να εκβιάζουν για τα "κεκτημένα" τους, στις πλάτες της λαβωμένης κοινωνίας μας.
Οι ιστορίες που άκουγε από την Ελλάδα της κρίσης, τον τρόμαζαν! Ο απόηχος που έφτανε από την πατρίδα, του προκαλούσε λύπηση και οίκτο για τους συμπατριώτες του. Είχε σχηματίσει στο μυαλό, την εικόνα μιας ρημαγμένης χώρας, στην οποία τα δημόσια αγαθά, όπως η περίθαλψη, ήταν τριτοκοσμικού επιπέδου και οι λειτουργοί της υγείας διεφθαρμένοι.
Η τύχη, ή πιο σωστά η ατυχία, το έφερε τις ημέρες που βρίσκονταν στην Αθήνα, την περασμένη εβδομάδα, να ασθενήσει σοβαρά η μητέρα του. Ήταν τόσο επείγουσα η κατάσταση, ώστε ήταν αδύνατο να κάνει αυτό που οι κοντινοί συγγενείς τον προέτρεψαν, να την μεταφέρει σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Χωρίς να έχει άλλη επιλογή, τηλεφώνησε στο 166, κάνοντας τον σταυρό του για όσα φοβόταν ότι θα του συμβούν.
Για να μην τα πολυλογούμε, η γυναίκα μεταφέρθηκε ξημερώματα, από το ΕΚΑΒ, στα “επείγοντα” του Ευαγγελισμού, που εφημέρευε. Ο άνθρωπος κυριολεκτικά έτριβε τα μάτια του από αυτό που είδε και έζησε στο νοσοκομείο. Γιατροί και νοσηλευτές χωρίς να βαρυγκωμούν ούτε λεπτό, έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό. Οι δεκάδες ασθενείς που έρχονταν κατά κύματα, σε κακή κατάσταση στα επείγοντα, αντιμετωπίζονταν με οργάνωση, επαγγελματισμό και κυρίως με ανθρωπιά! Χωρίς χρονοτριβή, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς γκρίνιες. Ο άνθρωπος μας, τους παρακολουθούσε έκπληκτος, καθώς προφανώς ήταν προετοιμασμένος να ζήσει κάτι τελείως διαφορετικό!
Το ίδιο λίγο αργότερα και στον θάλαμο της Γ’ Παθολογικής Κλινικής, όπου μεταφέρθηκε η μητέρα του. Η φροντίδα, η θεραπεία, η εξυπηρέτηση και οι συνθήκες, δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από αυτή που παρείχαν τα νοσοκομεία της πλούσιας χώρας στην οποία ζούσε εκείνος. Μια δυο φορές που δοκίμασε να βάλει το χέρι στη τσέπη, το μετάνιωσε καθώς αντιμετώπισε την “ευγενική” αποδοκιμασία των γιατρών και των νοσηλευτών!
Στο αυτονόητο ερώτημα, πως είναι δυνατόν να μην υπάρχουν ελλείψεις σε υλικά και αναλώσιμα στο νοσοκομείο, η απάντηση του ήταν πως ναι μεν υπήρχαν, όμως ο τρόπος, η οργάνωση και η συμπεριφορά του προσωπικού στο νοσοκομείο, έκαναν τα πράγματα να μοιάζουν ιδανικά, ακόμη και αν δεν ήταν! Οι άνθρωποι κυριολεκτικά υπερέβαλαν εαυτούς, ώστε να καλύψουν τις ελλείψεις.
Συνεπείς και αφοσιωμένοι, σε δύσκολες συνθήκες τα έβγαζαν πέρα, με επιτυχία! Και ας είχαν μειωθεί δραματικά οι απολαβές τους και ας ήταν απλήρωτες οι εφημερίες τους. Συμπτωματικά ήταν η τρίτη παρόμοια ιστορία που άκουγα σε διάστημα λίγων ημερών. Ένα μπράβο για όλους αυτούς, είναι πολύ λίγο! Και είναι ένα καλό μάθημα σε όσους επιμένουν να εκβιάζουν για τα "κεκτημένα" τους, στις πλάτες της λαβωμένης κοινωνίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου