7 Φεβρουαρίου 2012
Υστερία που δεν αντέχεται άλλο! Καθημερινή βαρβαρότητα που εισβάλει βιαίως στα σπίτια μας, μέσα από τα τηλεοπτικά πάνελ. Φωνές, τσακωμοί, αντεγκλήσεις, πανικός! Οχλοβοή χωρίς καμία ουσία και νόημα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Το κακό έχει παραγίνει τελευταία.
Μια ομάδα 15-20 πολιτικών, 3-4 από κάθε κόμμα, εναλλάσσονται πλέον καθημερινά στα τηλεοπτικά πάνελ και μονοπωλούν αυτό που τα κανάλια έχουν βαφτίσει “ενημέρωση”, έχοντας άποψη για ότι συμβαίνει. Για την ακρίβεια έχοντας παγιωμένη άποψη για όλα, το μόνο που κάνουν είναι να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους κάθε φορά. Παίρνουν θέσεις μάχης, έτοιμοι να κονταροκτυπηθούν, κάνοντας πάνω κάτω τον ίδιο διάλογο, με τους ίδιους αντιπάλους, καθημερινά.
Όπως οι επαγγελματίες τενίστες που περιφέρονται στα διάφορα τουρνουά και αναμετρούνται συνεχώς μεταξύ τους, όπως οι πιλότοι της φόρμουλα ένα, που συναγωνίζονται σε διαφορετική πίστα κάθε βδομάδα, έτσι και ο ουλαμός των τηλεοπτικών μονομάχων, περιφέρεται από (τηλεοπτική) αρένα σε αρένα. Ατέρμονοι διάλογοι, ατέλειωτοι μονόλογοι, ανεξέλεγκτες κοκορομαχίες, που οι παρουσιαστές των εκπομπών είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να τιθασεύσουν.
Με την άνεση μάλιστα που έχουν αποκτήσει από την καθημερινή τους έκθεση στο φακό, οι φωνακλάδες και ευερέθιστοι πολιτικοί, αρχίσουν τον τσακωμό με το καλημέρα. Και αφού χαλάσουν τον κόσμο, ανταλλάξουν σκληρές κουβέντες, φεύγουν μετά το τέλος της εκπομπής μονοιασμένοι και πάνε για καφέ, μέχρι την επόμενη μονομαχία. Πρόκειται για αποκλειστικά Ελληνική πατέντα, καθώς πουθενά αλλού δεν υπάρχει αυτό το μοντέλο τηλεοπτικής ενημέρωσης.
Δεν το έχουν επιλέξει τυχαία τα κανάλια αυτό το μοντέλο, καθώς διασφαλίζει ικανοποιητικές τηλεθεάσεις και κυρίως δεν στοιχίζει σχεδόν τίποτα. Είναι με διαφορά, το φτηνότερο είδος τηλεοπτικής παραγωγής. Όμως το χειρότερο όλων, δεν είναι το χαμηλό επίπεδο του κλισέ διαλόγου και η απαράδεκτη εικόνα ανθρώπων που τσακώνονται δημοσίως από το πρωί μέχρι το βράδυ με κάθε ευκαιρία. Είναι το γεγονός πως ένας σοβαρός άνθρωπος, που δεν είναι στο χαρακτήρα του να ανταλλάσσει δημοσίως ύβρεις, που δεν είναι εθισμένος στο στο μοιρολόι και τις κατάρες, που δεν αρέσκεται στην ελαφρότητα της σκέψης και τον εντυπωσιασμό, δύσκολα έχει βήμα στο δημόσιο διάλογο! Είτε γιατί δεν θέλει, είτε γιατί δεν μπορεί.
Καλώς η κακώς το δημόσιο βήμα που προσφέρει η τηλεόραση, είναι το μαζικότερο και με τη μεγαλύτερη διείσδυση στην κοινωνία! Και έτσι η εικόνα που παγιώνεται σιγά σιγά στην κοινωνία, είναι πως στη χώρα κυριαρχούν φαφλατάδες πολιτικοί που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια και τίποτα άλλο. Πως δεν υπάρχουν προσωπικότητες με όραμα και με βάθος σκέψης που μπορούν να εμπνεύσουν την κοινωνία, πως δεν υπάρχουν επιστήμονες αφοσιωμένοι στο καθήκον τους που προσφέρουν στον τόπο, πως δεν υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί που στέκονται στο ύψος τους, πως δεν υπάρχουν πολιτικοί που να αγωνιούν για τον τόπο.
Όλα έχουν κοντύνει στο μπόι των τηλε-πολιτικών. Σε μια εποχή τόσο δύσκολη και με τόσο σοβαρά γεγονότα, είναι μεγάλη ατυχία όλα αυτά να τα παρακολουθούμε στο μέγεθος που μπορεί να χωρέσουν στην οθόνη της τηλεόρασης.
Μια ομάδα 15-20 πολιτικών, 3-4 από κάθε κόμμα, εναλλάσσονται πλέον καθημερινά στα τηλεοπτικά πάνελ και μονοπωλούν αυτό που τα κανάλια έχουν βαφτίσει “ενημέρωση”, έχοντας άποψη για ότι συμβαίνει. Για την ακρίβεια έχοντας παγιωμένη άποψη για όλα, το μόνο που κάνουν είναι να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους κάθε φορά. Παίρνουν θέσεις μάχης, έτοιμοι να κονταροκτυπηθούν, κάνοντας πάνω κάτω τον ίδιο διάλογο, με τους ίδιους αντιπάλους, καθημερινά.
Όπως οι επαγγελματίες τενίστες που περιφέρονται στα διάφορα τουρνουά και αναμετρούνται συνεχώς μεταξύ τους, όπως οι πιλότοι της φόρμουλα ένα, που συναγωνίζονται σε διαφορετική πίστα κάθε βδομάδα, έτσι και ο ουλαμός των τηλεοπτικών μονομάχων, περιφέρεται από (τηλεοπτική) αρένα σε αρένα. Ατέρμονοι διάλογοι, ατέλειωτοι μονόλογοι, ανεξέλεγκτες κοκορομαχίες, που οι παρουσιαστές των εκπομπών είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να τιθασεύσουν.
Με την άνεση μάλιστα που έχουν αποκτήσει από την καθημερινή τους έκθεση στο φακό, οι φωνακλάδες και ευερέθιστοι πολιτικοί, αρχίσουν τον τσακωμό με το καλημέρα. Και αφού χαλάσουν τον κόσμο, ανταλλάξουν σκληρές κουβέντες, φεύγουν μετά το τέλος της εκπομπής μονοιασμένοι και πάνε για καφέ, μέχρι την επόμενη μονομαχία. Πρόκειται για αποκλειστικά Ελληνική πατέντα, καθώς πουθενά αλλού δεν υπάρχει αυτό το μοντέλο τηλεοπτικής ενημέρωσης.
Δεν το έχουν επιλέξει τυχαία τα κανάλια αυτό το μοντέλο, καθώς διασφαλίζει ικανοποιητικές τηλεθεάσεις και κυρίως δεν στοιχίζει σχεδόν τίποτα. Είναι με διαφορά, το φτηνότερο είδος τηλεοπτικής παραγωγής. Όμως το χειρότερο όλων, δεν είναι το χαμηλό επίπεδο του κλισέ διαλόγου και η απαράδεκτη εικόνα ανθρώπων που τσακώνονται δημοσίως από το πρωί μέχρι το βράδυ με κάθε ευκαιρία. Είναι το γεγονός πως ένας σοβαρός άνθρωπος, που δεν είναι στο χαρακτήρα του να ανταλλάσσει δημοσίως ύβρεις, που δεν είναι εθισμένος στο στο μοιρολόι και τις κατάρες, που δεν αρέσκεται στην ελαφρότητα της σκέψης και τον εντυπωσιασμό, δύσκολα έχει βήμα στο δημόσιο διάλογο! Είτε γιατί δεν θέλει, είτε γιατί δεν μπορεί.
Καλώς η κακώς το δημόσιο βήμα που προσφέρει η τηλεόραση, είναι το μαζικότερο και με τη μεγαλύτερη διείσδυση στην κοινωνία! Και έτσι η εικόνα που παγιώνεται σιγά σιγά στην κοινωνία, είναι πως στη χώρα κυριαρχούν φαφλατάδες πολιτικοί που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια και τίποτα άλλο. Πως δεν υπάρχουν προσωπικότητες με όραμα και με βάθος σκέψης που μπορούν να εμπνεύσουν την κοινωνία, πως δεν υπάρχουν επιστήμονες αφοσιωμένοι στο καθήκον τους που προσφέρουν στον τόπο, πως δεν υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί που στέκονται στο ύψος τους, πως δεν υπάρχουν πολιτικοί που να αγωνιούν για τον τόπο.
Όλα έχουν κοντύνει στο μπόι των τηλε-πολιτικών. Σε μια εποχή τόσο δύσκολη και με τόσο σοβαρά γεγονότα, είναι μεγάλη ατυχία όλα αυτά να τα παρακολουθούμε στο μέγεθος που μπορεί να χωρέσουν στην οθόνη της τηλεόρασης.
ΑΑΑ ΟΛΑ ΚΙ ΟΛΑ, ΜΕΤΑΞΥ ΚΑΤΕΡΓΑΡΕΩΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητε φιλε, χρονια ακουω για την περιφημη αυτορυθμιση και για κανονες δεοντολογιας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕικοσι και πλεον χρονια ειμαι στο επαγγελμα,απο αλλο βεβαια ποστο απο αυτο του δημοσιογραφου.Εγω ΄΄καταγραφω΄΄ τα δρωμενα, αλλα βλεπω οτι τα πραγματα οχι μονο δεν καλυτερευουν,ισα ισα που μαλλον γινονται χειροτερα.
Σε αφηνω με μια ερωτηση που και γω δεν εχω απαντησει:
γιατι μας συμβαινουν πραγματα που δε θελουμε;