8 Φεβρουαρίου 2013
Ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα αμαρτήματα, που δείχνει πόσο λάθος δρόμο έχουμε πάρει εδώ και χρόνια, είναι η ευκολία με την οποία μια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα, η οποία διεκδικεί τα αιτήματα της, θέτει σε ομηρία ολόκληρη τη χώρα, προκειμένου να εκβιάσει την ικανοποίηση τους.
Ποντάρει στα αδιέξοδα και τις δυσκολίες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα δημιουργήσει στην καθημερινότητα όλων των υπολοίπων, ώστε να εξαναγκάσει την εκάστοτε κυβέρνηση να υποχωρήσει και να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της. Είναι περίπου αυτονόητο στη χώρα μας, πως όποιος έχει τη δύναμη και την οργανωτική δυνατότητα, θα επιχειρήσει να επιβάλει δυναμικά τις απόψεις (ή το “δίκιο” του) στις πλάτες όλης της υπόλοιπης κοινωνίας, όσες φορές χρειαστεί.
Και μάλιστα προσπαθώντας να καρπωθεί τις αντιδράσεις που θα υπάρξουν στον υπόλοιπο κόσμο, από τα προβλήματα που θα προκληθούν. Ότι δηλαδή δεν φταίνε οι απεργοί, αλλά φταίει η κυβέρνηση που δεν τους ικανοποιεί και τους εξωθεί με τον τρόπο της στα άκρα. Εδώ υπάρχει μια χρήσιμη και κρίσιμη λεπτομέρεια.
Η άρχουσα πολιτική τάξη, που υποτίθεται είναι ο αντίθετος πόλος, είναι τόσο αντιδημοφιλής, παρηκμασμένη και αναξιόπιστη, που στις περισσότερες περιπτώσεις, αν επιλέξει να ταυτιστεί με κάποιον η κοινωνία, αν όχι όλη, όμως σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό, αυτός είναι οι απεργοί- διαδηλωτές και όχι η υποτιθέμενη νομιμότητα. Άλλωστε την νομιμότητα ο πολιτικός κόσμος την έχει γραμμένη στα παλιά του τα παπούτσια, όπως έχει αποδειχθεί από τη σωρεία των σκανδάλων που αποκαλύπτονται και την προκλητική ατιμωρησία!
Άλλωστε το πρόβλημα είναι βαθύτερο, καθώς η νομιμότητα έχει άλλο (προκλητικά ευνοϊκό) πλαίσιο για τους πολιτικούς και άλλο για τους πολίτες. Είναι τόσο αποκρουστική σήμερα η πολιτική και ο τρόπος που ασκείται, που o κόσμος ακόμη και αν δυσανασχετεί ή ταλαιπωρείται υπερβολικά, δεν αντιδρά και δέχεται ως αυτονόητη οποιαδήποτε κινητοποίηση των εργαζομένων.
Αυτός όμως είναι ο πραγματικός λόγος που με τόση ευκολία και κόντρα στην κοινή λογική, κλείνουν εθνικοί οδοί και κόβεται στα δύο η χώρα, σταματούν τραίνα και παραλύει η πρωτεύουσα, δένουν τα καράβια και απομονώνονται τα νησιά. Ακόμη και όταν δεν υπάρχουν ρεαλιστικά αιτήματα, αλλά μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις, πίσω από τις οποίες κρύβονται πολιτικά κόμματα.
Όσο ο πολιτικός κόσμος δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί πως στις παρούσες ακραίες συνθήκες, ο κόσμος δεν ανέχεται άλλο τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που ίσχυαν μέχρι σήμερα, η κοινωνία θα έχει τους δικούς της κανόνες, ακόμη και αν λειτουργούν εις βάρος της.
Όσο συνεχίζεται η διστακτικότητα να θεσπιστούν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και να γίνουν τολμηρά βήματα, ικανά να επουλώσουν το κύρος και την αξιοπιστία της πολιτικής, τόσο θα εντείνονται τα φαινόμενα περιφρόνησης των θεσμών και των νόμων!
Ποντάρει στα αδιέξοδα και τις δυσκολίες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα δημιουργήσει στην καθημερινότητα όλων των υπολοίπων, ώστε να εξαναγκάσει την εκάστοτε κυβέρνηση να υποχωρήσει και να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της. Είναι περίπου αυτονόητο στη χώρα μας, πως όποιος έχει τη δύναμη και την οργανωτική δυνατότητα, θα επιχειρήσει να επιβάλει δυναμικά τις απόψεις (ή το “δίκιο” του) στις πλάτες όλης της υπόλοιπης κοινωνίας, όσες φορές χρειαστεί.
Και μάλιστα προσπαθώντας να καρπωθεί τις αντιδράσεις που θα υπάρξουν στον υπόλοιπο κόσμο, από τα προβλήματα που θα προκληθούν. Ότι δηλαδή δεν φταίνε οι απεργοί, αλλά φταίει η κυβέρνηση που δεν τους ικανοποιεί και τους εξωθεί με τον τρόπο της στα άκρα. Εδώ υπάρχει μια χρήσιμη και κρίσιμη λεπτομέρεια.
Η άρχουσα πολιτική τάξη, που υποτίθεται είναι ο αντίθετος πόλος, είναι τόσο αντιδημοφιλής, παρηκμασμένη και αναξιόπιστη, που στις περισσότερες περιπτώσεις, αν επιλέξει να ταυτιστεί με κάποιον η κοινωνία, αν όχι όλη, όμως σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό, αυτός είναι οι απεργοί- διαδηλωτές και όχι η υποτιθέμενη νομιμότητα. Άλλωστε την νομιμότητα ο πολιτικός κόσμος την έχει γραμμένη στα παλιά του τα παπούτσια, όπως έχει αποδειχθεί από τη σωρεία των σκανδάλων που αποκαλύπτονται και την προκλητική ατιμωρησία!
Άλλωστε το πρόβλημα είναι βαθύτερο, καθώς η νομιμότητα έχει άλλο (προκλητικά ευνοϊκό) πλαίσιο για τους πολιτικούς και άλλο για τους πολίτες. Είναι τόσο αποκρουστική σήμερα η πολιτική και ο τρόπος που ασκείται, που o κόσμος ακόμη και αν δυσανασχετεί ή ταλαιπωρείται υπερβολικά, δεν αντιδρά και δέχεται ως αυτονόητη οποιαδήποτε κινητοποίηση των εργαζομένων.
Αυτός όμως είναι ο πραγματικός λόγος που με τόση ευκολία και κόντρα στην κοινή λογική, κλείνουν εθνικοί οδοί και κόβεται στα δύο η χώρα, σταματούν τραίνα και παραλύει η πρωτεύουσα, δένουν τα καράβια και απομονώνονται τα νησιά. Ακόμη και όταν δεν υπάρχουν ρεαλιστικά αιτήματα, αλλά μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις, πίσω από τις οποίες κρύβονται πολιτικά κόμματα.
Όσο ο πολιτικός κόσμος δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί πως στις παρούσες ακραίες συνθήκες, ο κόσμος δεν ανέχεται άλλο τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που ίσχυαν μέχρι σήμερα, η κοινωνία θα έχει τους δικούς της κανόνες, ακόμη και αν λειτουργούν εις βάρος της.
Όσο συνεχίζεται η διστακτικότητα να θεσπιστούν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και να γίνουν τολμηρά βήματα, ικανά να επουλώσουν το κύρος και την αξιοπιστία της πολιτικής, τόσο θα εντείνονται τα φαινόμενα περιφρόνησης των θεσμών και των νόμων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου