1 Φεβρουαρίου 2013
Ώστε λοιπόν η υπόθεση της εν ψυχρώ δολοφονίας των τριών νέων ανθρώπων, στο κατάστημα της Marfin στη Σταδίου δεν έχει κλείσει; Το αποτρόπαιο έγκλημα που έγινε ενώπιον του πολυπληθούς, αδρανούς και συνένοχου πλήθους, δεν ξεχάστηκε από τις διωκτικές αρχές και τη δικαιοσύνη; Ο φάκελος δεν μπήκε στο αρχείο;
Περίεργο, γιατί για εμάς όλους έχει κλείσει! Ούτε που θυμόμαστε το περιστατικό. Και όταν λέω εμείς, εννοώ εμείς όλοι! Δεξιοί και αριστεροί, προοδευτικοί και συντηρητικοί, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί! Η συλλογική μνήμη, για έναν περίεργο λόγο, το έχει διαγράψει. Ίσως άραγε γιατί το έγκλημα δεν έχει το σωστό πολιτικό χρώμα; Ποιος ξέρει; Πάντως δυόμισι χρόνια μετά, είναι σαν να μην έγινε ποτέ.
Αν αναζητήσετε στο διαδίκτυο, την ημέρα της θλιβερής επετείου, ανακοινώσεις κομμάτων, δηλώσεις πολιτικών και κινητοποιήσεις φορέων και οργανώσεων, δεν θα βρείτε απολύτως τίποτα. Ούτε μισή γραμμή! Ειδικά η δεύτερη επέτειος της τραγωδίας, πέρασε εντελώς σιωπηλά. Οι μόνοι που εξακολουθούν να νιώθουν τη συντριβή και την οδύνη είναι οι συνάδελφοι, οι συγγενείς και οι φίλοι, που σε στενό κύκλο τους θυμούνται κάθε χρόνο, με ενός λεπτού σιγή στον τόπο της τραγωδίας. Κανείς άλλος! Ούτε η πολιτεία, ούτε ο πολιτικός κόσμος, ούτε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα συνδικάτα, ούτε οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σε αντίθεση με άλλα τραγικά περιστατικά, όπως η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη, που οδήγησε στη “εξέγερση του Δεκέμβρη” και που είναι η αφορμή, με την καθοδήγηση των κομμάτων της αριστεράς, για μαζικές διαδηλώσεις και έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις κάθε χρόνο. Στο άκουσμα της είδησης πως οι αρχές βρίσκονται κοντά στους ενόχους, ήταν σαν να ξυπνήσαμε από τον βαθύ λήθαργο. Οι δουλειά που έχουν κάνει οι ανακριτές είναι ως φαίνεται σπουδαία, καθώς διεξήχθη κάτω από αντίξοες συνθήκες!
Βρήκαν στόματα ερμητικά κλειστά και χρειάστηκε να μελετήσουν υλικό από αμέτρητες φωτογραφίες και βίντεο για να εντοπίσουν τους ενόχους. Μετά από 32 μήνες προσπαθειών, έχουν φτάσει κοντά στους κουκουλοφόρους διαδηλωτές- δολοφόνους της εγκύου Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και των συναδέλφων της Παρασκευής Ζούλια και Επαμεινώνδα Τσάκαλη. Οι πραγματικοί συνένοχοι και οι ηθικοί αυτουργοί, όσοι γνωρίζουν γιατί ήταν αυτόπτες μάρτυρες, σιωπούν.
Ας ελπίσουμε η δικαιοσύνη να πάει την υπόθεση μέχρι το τέλος και οι ένοχοι να βρεθούν στη φυλακή. Ο φόβος είναι, πως ενώπιον του δικαστηρίου, ελλείψει μαρτύρων που να αναγνωρίσουν τους δράστες κάτω από τις κουκούλες, υπάρχει πιθανότητα να απαλλαγούν λόγω αμφιβολιών, όπως πολλές φορές έχει συμβεί στο παρελθόν για άλλα παρόμοια περιστατικά.
Ας γνωρίζουν από τώρα οι δικαστές, πως είναι πολύ πιθανό να συναντήσουν την καχυποψία, ίσως και την αντίδραση μερίδας του πολιτικού κόσμου. Μακάρι τίποτα απ΄όλα αυτά να μην βγει αληθινό, αλλά η ευκολία με την οποία λησμονήσαμε τους τρεις νεκρούς, είναι κακός οιωνός!
Περίεργο, γιατί για εμάς όλους έχει κλείσει! Ούτε που θυμόμαστε το περιστατικό. Και όταν λέω εμείς, εννοώ εμείς όλοι! Δεξιοί και αριστεροί, προοδευτικοί και συντηρητικοί, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί! Η συλλογική μνήμη, για έναν περίεργο λόγο, το έχει διαγράψει. Ίσως άραγε γιατί το έγκλημα δεν έχει το σωστό πολιτικό χρώμα; Ποιος ξέρει; Πάντως δυόμισι χρόνια μετά, είναι σαν να μην έγινε ποτέ.
Αν αναζητήσετε στο διαδίκτυο, την ημέρα της θλιβερής επετείου, ανακοινώσεις κομμάτων, δηλώσεις πολιτικών και κινητοποιήσεις φορέων και οργανώσεων, δεν θα βρείτε απολύτως τίποτα. Ούτε μισή γραμμή! Ειδικά η δεύτερη επέτειος της τραγωδίας, πέρασε εντελώς σιωπηλά. Οι μόνοι που εξακολουθούν να νιώθουν τη συντριβή και την οδύνη είναι οι συνάδελφοι, οι συγγενείς και οι φίλοι, που σε στενό κύκλο τους θυμούνται κάθε χρόνο, με ενός λεπτού σιγή στον τόπο της τραγωδίας. Κανείς άλλος! Ούτε η πολιτεία, ούτε ο πολιτικός κόσμος, ούτε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα συνδικάτα, ούτε οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σε αντίθεση με άλλα τραγικά περιστατικά, όπως η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη, που οδήγησε στη “εξέγερση του Δεκέμβρη” και που είναι η αφορμή, με την καθοδήγηση των κομμάτων της αριστεράς, για μαζικές διαδηλώσεις και έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις κάθε χρόνο. Στο άκουσμα της είδησης πως οι αρχές βρίσκονται κοντά στους ενόχους, ήταν σαν να ξυπνήσαμε από τον βαθύ λήθαργο. Οι δουλειά που έχουν κάνει οι ανακριτές είναι ως φαίνεται σπουδαία, καθώς διεξήχθη κάτω από αντίξοες συνθήκες!
Βρήκαν στόματα ερμητικά κλειστά και χρειάστηκε να μελετήσουν υλικό από αμέτρητες φωτογραφίες και βίντεο για να εντοπίσουν τους ενόχους. Μετά από 32 μήνες προσπαθειών, έχουν φτάσει κοντά στους κουκουλοφόρους διαδηλωτές- δολοφόνους της εγκύου Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και των συναδέλφων της Παρασκευής Ζούλια και Επαμεινώνδα Τσάκαλη. Οι πραγματικοί συνένοχοι και οι ηθικοί αυτουργοί, όσοι γνωρίζουν γιατί ήταν αυτόπτες μάρτυρες, σιωπούν.
Ας ελπίσουμε η δικαιοσύνη να πάει την υπόθεση μέχρι το τέλος και οι ένοχοι να βρεθούν στη φυλακή. Ο φόβος είναι, πως ενώπιον του δικαστηρίου, ελλείψει μαρτύρων που να αναγνωρίσουν τους δράστες κάτω από τις κουκούλες, υπάρχει πιθανότητα να απαλλαγούν λόγω αμφιβολιών, όπως πολλές φορές έχει συμβεί στο παρελθόν για άλλα παρόμοια περιστατικά.
Ας γνωρίζουν από τώρα οι δικαστές, πως είναι πολύ πιθανό να συναντήσουν την καχυποψία, ίσως και την αντίδραση μερίδας του πολιτικού κόσμου. Μακάρι τίποτα απ΄όλα αυτά να μην βγει αληθινό, αλλά η ευκολία με την οποία λησμονήσαμε τους τρεις νεκρούς, είναι κακός οιωνός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου