29 Ιανουαρίου 2013
Έχουμε δημιουργήσει παράδοση στη μετριότητα, καθώς οι προδιαγραφές και οι απαιτήσεις για να φτάσει κανείς ψηλά, σπάνια έχουν να κάνουν με τα πραγματικά προσόντα, αλλά συνήθως με μια σειρά από προϋποθέσεις, που ελάχιστα αφορούν την ουσία!
Για παράδειγμα η μισή κυβέρνηση Παπανδρέου, μήπως και παραπάνω, αποτελείτο από γνωστούς και φίλους του πρωθυπουργού. Αυτό ήταν το “προσόν” που τους κατηγοριοποιούσε και το κοινό χαρακτηριστικό τους! Ουδέποτε είχαν δρέψει δάφνες, ούτε είχαν τις περγαμηνές, καθώς οι περισσότεροι ήταν ανύπαρκτοι στην πολιτική ζωή και στον επαγγελματικό ή ακαδημαϊκό χώρο!
Έτσι φτάσαμε να προσδοκούμε τη σωτηρία της χώρας, από μια παρέα, κατά τεκμήριο ανεπαρκών, έως εγκληματικά αδαών ανθρώπων. Και το πρόβλημα ήταν διττό, καθώς μαζί με την ασημαντότητα τους, συνυπήρχε και η άγνοια κινδύνου. Για παράδειγμα ο Υπουργός Οικονομικών, με μηδενική εμπειρία, παντελώς άσημος και χωρίς κύρος, περιδιάβαινε στις συνόδους των υπουργών και διαπραγματευόταν με τα μεγαθήρια της Ευρώπης, με τα προφανή αποτελέσματα. Ποιος να του δώσει σημασία και γιατί;
Άλλο παράδειγμα ήταν ο περίφημος Δρούτσας στο Υπουργείο Εξωτερικών, Αληθινό κελεπούρι απέναντι στα αρπακτικά της διπλωματίας σε Ανατολή και Δύση! Βάλτε στο νου σας πόσα τέτοια παραδείγματα υπάρχουν,όχι μόνο στην κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά στις περισσότερες κυβερνήσεις αυτού του τόπου. Είτε ήταν προσωπικά ρουσφέτια πρωθυπουργών, είτε εξυπηρετούν το κόμμα. Ποτέ όμως τη χώρα.
Άλλωστε και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, Παπανδρέου και Καραμανλής, ως προσόν δεν είχαν αποκλειστικά το όνομά τους; Και αν τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα και τόσο κραυγαλέα στην κορυφή της πυραμίδας, εύκολα συμπεραίνουμε τι συμβαίνει στη βάση της, δηλαδή στον κρατικό μηχανισμό. Πρόσφατη είναι η ομολογία πως ο μέχρι πρόσφατα επικεφαλής του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, δεν ξέρει να χειρίζεται κομπιούτερ, προαπαιτούμενο ακόμη και για να δουλέψεις υπάλληλος σε πάρκινγκ!
Θέλετε το καλύτερο; Σε Γενική Γραμματεία κρίσιμου υπουργείου, τεχνοκρατικού χαρακτήρα μάλιστα, προΐστανται σήμερα τρεις θεολόγοι(!), που ούτε ακουστά δεν είχαν, για τα θέματα που κλήθηκαν να χειριστούν. Τυχαία και οι τρεις, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουν συνδεθεί με μητροπολίτη νομού της Πελοποννήσου!
Οπότε γιατί να είναι περίεργο, πως ακόμη και στις ιδιόμορφες συνθήκες που παλεύει να επιβιώσει η χώρα, να εξακολουθεί να μην τίθεται θέμα αξιοκρατίας και να υπάρχει ποσόστωση μεταξύ των τριών κομμάτων, στις προσλήψεις υψηλόβαθμων στελεχών της κρατικής μηχανής. Κριτήριο καταλληλότητας παραμένει η κομματική ταυτότητα και όχι τα αντικειμενικά προσόντα.
Οπότε με όλα αυτά τα δεδομένα, γιατί να μην αρκούν τα “αγγλικούλια” του Αλέξη Τσίπρα και η θητεία του στο 15μελές του σχολείου του, για να γίνει αύριο πρωθυπουργός; Και ας μην έχει κολλήσει ούτε μισό ένσημο στη ζωή του και ας μην έχει ακαδημαϊκές περγαμηνές. Οι άλλοι δηλαδή ήταν καλύτεροι; Αυτά που χρειάζεται τα έχει!
Για παράδειγμα η μισή κυβέρνηση Παπανδρέου, μήπως και παραπάνω, αποτελείτο από γνωστούς και φίλους του πρωθυπουργού. Αυτό ήταν το “προσόν” που τους κατηγοριοποιούσε και το κοινό χαρακτηριστικό τους! Ουδέποτε είχαν δρέψει δάφνες, ούτε είχαν τις περγαμηνές, καθώς οι περισσότεροι ήταν ανύπαρκτοι στην πολιτική ζωή και στον επαγγελματικό ή ακαδημαϊκό χώρο!
Έτσι φτάσαμε να προσδοκούμε τη σωτηρία της χώρας, από μια παρέα, κατά τεκμήριο ανεπαρκών, έως εγκληματικά αδαών ανθρώπων. Και το πρόβλημα ήταν διττό, καθώς μαζί με την ασημαντότητα τους, συνυπήρχε και η άγνοια κινδύνου. Για παράδειγμα ο Υπουργός Οικονομικών, με μηδενική εμπειρία, παντελώς άσημος και χωρίς κύρος, περιδιάβαινε στις συνόδους των υπουργών και διαπραγματευόταν με τα μεγαθήρια της Ευρώπης, με τα προφανή αποτελέσματα. Ποιος να του δώσει σημασία και γιατί;
Άλλο παράδειγμα ήταν ο περίφημος Δρούτσας στο Υπουργείο Εξωτερικών, Αληθινό κελεπούρι απέναντι στα αρπακτικά της διπλωματίας σε Ανατολή και Δύση! Βάλτε στο νου σας πόσα τέτοια παραδείγματα υπάρχουν,όχι μόνο στην κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά στις περισσότερες κυβερνήσεις αυτού του τόπου. Είτε ήταν προσωπικά ρουσφέτια πρωθυπουργών, είτε εξυπηρετούν το κόμμα. Ποτέ όμως τη χώρα.
Άλλωστε και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, Παπανδρέου και Καραμανλής, ως προσόν δεν είχαν αποκλειστικά το όνομά τους; Και αν τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα και τόσο κραυγαλέα στην κορυφή της πυραμίδας, εύκολα συμπεραίνουμε τι συμβαίνει στη βάση της, δηλαδή στον κρατικό μηχανισμό. Πρόσφατη είναι η ομολογία πως ο μέχρι πρόσφατα επικεφαλής του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, δεν ξέρει να χειρίζεται κομπιούτερ, προαπαιτούμενο ακόμη και για να δουλέψεις υπάλληλος σε πάρκινγκ!
Θέλετε το καλύτερο; Σε Γενική Γραμματεία κρίσιμου υπουργείου, τεχνοκρατικού χαρακτήρα μάλιστα, προΐστανται σήμερα τρεις θεολόγοι(!), που ούτε ακουστά δεν είχαν, για τα θέματα που κλήθηκαν να χειριστούν. Τυχαία και οι τρεις, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουν συνδεθεί με μητροπολίτη νομού της Πελοποννήσου!
Οπότε γιατί να είναι περίεργο, πως ακόμη και στις ιδιόμορφες συνθήκες που παλεύει να επιβιώσει η χώρα, να εξακολουθεί να μην τίθεται θέμα αξιοκρατίας και να υπάρχει ποσόστωση μεταξύ των τριών κομμάτων, στις προσλήψεις υψηλόβαθμων στελεχών της κρατικής μηχανής. Κριτήριο καταλληλότητας παραμένει η κομματική ταυτότητα και όχι τα αντικειμενικά προσόντα.
Οπότε με όλα αυτά τα δεδομένα, γιατί να μην αρκούν τα “αγγλικούλια” του Αλέξη Τσίπρα και η θητεία του στο 15μελές του σχολείου του, για να γίνει αύριο πρωθυπουργός; Και ας μην έχει κολλήσει ούτε μισό ένσημο στη ζωή του και ας μην έχει ακαδημαϊκές περγαμηνές. Οι άλλοι δηλαδή ήταν καλύτεροι; Αυτά που χρειάζεται τα έχει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου