ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ!

12 Απριλίου 2012
Ήταν η αρχή αυτό που έγινε με την σύλληψη Τσοχατζόπουλου, ή μήπως είναι ο επίλογος; Επιτέλους, όσοι παρανόμησαν, όσο ψηλά και αν βρίσκονται (κατά την προσφιλή έκφραση των πολιτικών), θα λογοδοτούν, ή η περίπτωση του Άκη είναι στάχτη στα μάτια όσων ζητούν δικαιοσύνη; Η απάντηση είναι ότι δεν ισχύει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Δικαιολογημένο το ερώτημα στα χείλη πολλών ανθρώπων, που βλέπουν τα σκάνδαλα να παρελαύνουν από τη βουλή και τελικά να ξεπλένονται στα θολά νερά των εξεταστικών επιτροπών. Από την άλλη δυσκολεύονται να κατανοήσουν, γιατί για κάτι τόσο εξόφθαλμο και κραυγαλέο, χρειάστηκε τόσος καιρός ώστε να γίνει το αποφασιστικό βήμα από την πλευρά της δικαιοσύνης, να γίνουν συλλήψεις και να ασκηθούν διώξεις.

Μπορεί ίσως να προέκυψαν εσχάτως κρίσιμες λεπτομέρειες, θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς. Ωστόσο και τα μισά απ' όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας εδώ και δύο χρόνια να είναι αλήθεια, υπήρχε σοβαρός λόγος να έχουν γίνει ήδη συλλήψεις και να έχουν ασκηθεί από καιρό ποινικές διώξεις. Τέλος πάντων, κάλλιο αργά παρά ποτέ σε ότι αφορά την περίπτωση Τσοχατζόπουλου, η σύλληψη του οποίου σχετίζεται με τον κακούργημα του παράνομου πλουτισμού και της νομιμοποίησης εσόδων από το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.

Μια υπόθεση που συνδέεται με μίζες που δόθηκαν σε Έλληνες αξιωματούχους από την Γερμανική Ferrostaal, προκειμένου να πάρει την ανάθεση κατασκευής τεσσάρων υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού. Σε κάθε περίπτωση θα είχε μεγαλύτερη αξία, πέρα από τον παραδειγματισμό και τον ακούσιο εξευμενισμό της κοινής γνώμης, η σύλληψή Τσοχατζόπουλου, να είναι η άκρη του νήματος ώστε να ξεμπλέξει μια ώρα γρηγορότερα το κουβάρι του σκανδάλου με τα υποβρύχια. Μια υπόθεση που ανάγεται στη δεκαετία του 90(!), για να γίνει αντιληπτό πόσο αργά κινούνται όλα!

Όμως πέρα από αυτό καθαυτό το γεγονός των υποβρυχίων, όση διάθεση και δυνατότητας να έχει η δικαιοσύνη, ώστε να τρέξει με γρηγορότερους ρυθμούς τις διαδικασίες για όλες τις μεγάλες ανοικτές υποθέσεις, ελάχιστα μπ ορεί να κάνει, όσο υπάρχει το θεσμικό πλαίσιο που σταματάει τη δικαιοδοσία της έξω από την πόρτα του κοινοβουλίου.

Αν δεν καταργηθεί αυτό το προκλητικό και απαράδεκτο άβατο, (έμπνευσης Ευάγγελου Βενιζέλου) που εξασφαλίζει με παντοίους τρόπους το ακαταδίωκτο των υπουργών, δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως τίποτε. Αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό θα εξασφαλίσει συνθήκες ισονομίας και θα αποφορτίσει την κοινωνία από το αίσθημα της αδικίας και της συστηματικής συγκάλυψης των σκανδάλων.

Θα προσφέρει όμως και κάτι σπουδαιότερο εκτός από την τιμωρία όσων παρανομούν. Την σύνεση και την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος, από τα πολιτικά πρόσωπα που βάζουν την υπογραφή τους κάτω από συμβάσεις εκατομμυρίων. Αλλιώς είναι να ξέρεις πως αν παρανομήσεις, την επόμενη μέρα μπορεί να βρεθείς στη φυλακή και αλλιώς να είσαι σίγουρος πως δεν θα τιμωρηθείς.