ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΜΑΓΑΖΙ!

3 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ναός της δημοκρατίας, τελικά αναδεικνύεται σε ναό της φαυλότητας, του βολέματος και της αναξιοκρατίας! Και όμως, και μόνο ο ισχυρός συμβολισμός του θεσμού του κοινοβουλίου και το κύρος της θέσης του προέδρου του (τρίτο στην ιεραρχία πολιτειακό αξίωμα, μετά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό) θα έπρεπε να αποτελέσουν τροχοπέδη και ανάχωμα, για κάθε είδους εξευτελισμό!

Γιατί ο διασυρμός του κοινοβουλίου, ισοδυναμεί με τον διασυρμό του πολιτεύματος. Η απαξίωση του, απαξιώνει και τη δημοκρατία μας. Σε ποια λογική εδράζεται άραγε η δυνατότητα του προέδρου της βουλής, να προσλαμβάνει κατά την απόλυτη κρίση του, έως και 70 άτομα(!), κατά παρέκκλιση των διατάξεων των νόμων και μάλιστα με εξασφαλισμένη τη μυστικότητα και την προστασία από τη δημοσιότητα, καθώς η απόφαση του, σε αντίθεση με ότι ισχύει στο πολίτευμά μας, δεν χρειάζεται να δημοσιευτεί στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, προκειμένου να τεθεί σε ισχύ! Ούτε η ΕΥΠ δεν στρατολογεί προσωπικό, με τέτοια μυστικότητα!

 Σε ποια ευνομούμενη χώρα άραγε, ο πρόεδρος της βουλής, που θα έπρεπε να αποτελεί το υπόδειγμα του ήθους και της αφοσίωσης στους θεσμούς και την ισονομία, είναι υπεράνω των νόμων και λειτουργεί σε καθεστώς αδιαφάνειας; Και μόνο το γεγονός της δυνατότητας παρέκκλισης από το νόμο και της προστασίας από τη δημοσιοποίηση, φανερώνει δόλο και ενοχή! Και κάπως έτσι, οι 500 υπάλληλοι του κοινοβουλίου του 1989, έγιναν 1743 το 2010!

Και όμως, τριακόσιοι ήταν τότε οι βουλευτές, τριακόσιοι είναι και σήμερα. Το κοινοβουλευτική έργο ήταν αντίστοιχο σε όγκο και οι ανάγκες υποστήριξης της λειτουργίας του, όμοιες με σήμερα. Και ας ήταν η εποχή της γραφομηχανής, του χειρόγραφου και του πολυγράφου! Και ας μην υπήρχε η συνδρομή της τεχνολογίας, που πλέον κάνει τα πράγματα για βουλευτές και υπαλλήλους πολύ πιο εύκολα! Βέβαια τότε δεν υπήρχαν γυμναστήρια, βρεφονηπιακοί σταθμοί, τηλεοπτικός σταθμός και διάφορα άλλα, που ουδεμία σχέση έχουν με την ποιότητα και τη διευκόλυνση του παραγόμενου έργου!

Το πόσο δικό τους μαγαζί ήταν το κοινοβούλιο, το αποκαλύπτει η ευκολία με την οποία εκχωρούσαν στα δικά τους παιδιά, δημόσια περιουσία. Όλα τα μισθώματα που εισέπραττε η βουλή, ύψους πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ετησίως, πήγαιναν σε ένα ταμείο, που χορηγούσε συμπληρωματικό εφάπαξ στους υπαλλήλους, οι οποίοι εισέπρατταν δύο μισθούς για κάθε χρόνο δουλειάς. Δηλαδή με τριάντα χρόνια υπηρεσίας, έφευγαν με εξήντα μισθούς εφάπαξ!

Και όλα αυτά είναι ξέχωρα από τα προκλητικά προνόμια των βουλευτών, τις παράλογες αμοιβές και τα εξωφρενικά επιδόματα των υπαλλήλων! Όσοι έχουν ακόμη απορίες και δυσκολεύονται να ερμηνεύσουν την εκρηκτική άνοδο της Χρυσής Αυγής, έχουν ήδη την απάντηση. Η απέχθεια του κόσμου, για το απαξιωμένο και σαθρό πολιτικό μας σύστημα, είναι καμπανάκι κινδύνου για τη δημοκρατία μας! Ας γίνει επιτέλους κάτι, πριν να είναι αργά!

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΘΝΙΚΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ!

31 Αυγούστου 2012

Τα μέτρα που αποφασίστηκαν για τα επόμενα δύο χρόνια, λίγο πολύ τα υποψιαζόμασταν. Δεν νομίζω πως κανείς έπεσε από τα σύννεφα! Άλλωστε δεν διαφέρουν από τη λογική των μέτρων, που εδώ και δύο χρόνια έρχονται σαν κύματα, ισοπεδώνοντας τα μικρά και τα μεσαία εισοδήματα.

Είναι δεδομένο, πως θα προσθέσουν τουλάχιστον άλλες 3-4 μονάδες στους δείκτες της ανεργίας (κάθε μονάδα αντιστοιχεί σε 55.000 ανέργους) και πως θα αθροίσουν μερικές ακόμη χιλιάδες λουκέτα, στην βαθιά χειμαζόμενη αγορά. Σύμφωνοι, η χώρα είναι υποχρεωμένη να περιορίσει περαιτέρω τα ελλείμματά της, ώστε να σταματήσει να αυξάνει το χρέος της. Είναι αυτονόητο πως δεν μπορούμε πλέον να δαπανούμε περισσότερα απ' όσα εισπράττει ετησίως το κράτος μέσω της φορολογίας.

Αυτό στις παρούσες συνθήκες είναι απαράβατος κανόνας, καθότι δανεικά ως γνωστόν δεν υπάρχουν ή όταν υπάρχουν δίνονται υπό προϋποθέσεις. Και εδώ ξεκινά η στρέβλωση, αρχίζει ο φαύλος κύκλος και καθίσταται κραυγαλέα άδικο αυτό που συμβαίνει! Είναι γνωστό, πως το 25% του παραγόμενου κατ' έτος πλούτου, είναι μαύρο χρήμα, που δεν φορολογείται. Τα προηγούμενα χρόνια, αυτό το μαύρο χρήμα κυκλοφορούσε προκλητικά και ανεξέλεγκτα και συμμετείχε μέσω της κατανάλωσης στη μεγέθυνση του ΑΕΠ (συντηρώντας μάλιστα βασικούς κλάδους της αγοράς, όπως την αγορά ακινήτων, τις τράπεζες και την αγορά του αυτοκινήτου).

Πλέον, καθώς οι συνθήκες άλλαξαν και υποχρεωθήκαμε να θεσπίσουμε κανόνες για τον εντοπισμό του, το μαύρο χρήμα είτε φεύγει εκτός Ελλάδος, είτε υπάρχει κρυμμένο, μέχρι να βρεθεί η ευκαιρία να ξεπλυθεί! Αυτό έχει σαν συνέπεια να κάνει διπλό το κακό. Από τη μία να κρατάει χαμηλά καθηλωμένα τα έσοδα του κράτους και από την άλλη να συνδράμει στην απομείωση του ΑΕΠ. Και καθώς το ΑΕΠ είναι ως γνωστόν, ο παρανομαστής του κλάσματος στον υπολογισμό του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος του προϋπολογισμού, λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, επιδεινώνοντας την κατάσταση και καθιστώντας τα μέτρα λιτότητας επαχθέστερα.

Εάν το ΑΕΠ ήταν κατά τι υψηλότερο, τα ελλείμματα θα ήταν αντιστοίχως ως ποσοστό μικρότερα, το ίδιο και το χρέος, οπότε τα μέτρα θα ήταν ηπιότερα. Εάν μάλιστα ένα ελάχιστο ποσοστό της παραοικονομίας μπορούσε να φορολογηθεί, τα πράγματα θα ήταν ακόμη καλύτερα. Σήμερα όμως όλα πέφτουν στην πλάτη αυτών που εμφανίζουν τα εισοδήματά τους. Από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους! Υπάρχουν άνθρωποι με σημαντικό πλούτο, που δεν πληρώνουν δεκάρα τσακιστή!

Αυτό όμως δημιουργεί μια μεγάλη εκκρεμότητα και για την παρούσα και για τις μελλοντικές κυβερνήσεις. Να λύσουν επιτέλους τον γόρδιο δεσμό! Να βρουν τον τρόπο, να επιστρέψουν κάποτε, σε όσους σήμερα πληρώνουν αγόγγυστα ,το μερίδιο που δεν τους αναλογούσε, Η πάταξη της φοροδιαφυγής, αυτό το όμορφο παραμύθι που ακούμε ανελλιπώς να επαναλαμβάνεται στερεότυπα από το 1980 μέχρι σήμερα, όποιος το κάνει πραγματικότητα, θα είναι εθνικός ευεργέτης!

Η χώρα του 25%!

30 Αυγούστου 2012

Στη χώρα μας, η κοινωνία αποτελείται από δύο κατηγορίες πολιτών. Η μια κατηγορία είναι τα κορόιδα, που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία. Συνήθως πρόκειται για αφελείς και ανυποψίαστους φορολογούμενους, που το κράτος τους στύβει και τους παίρνει από την τσέπη μέχρι και την τελευταία δεκάρα. Οποτεδήποτε το ταμείο αδειάζει, αυτοί αγόγγυστα συνεισφέρουν, ακόμη και όταν δεν έχουν.

Η άλλη κατηγορία, είναι τα λαμόγια. Μπορεί μεν να αποτελούν μειοψηφία, αλλά διαθέτουν τεράστια δύναμη. Τόσο μεγάλη, ώστε υποχρεώνουν τα κορόιδα να πληρώνουν για λογαριασμό τους, όλα τους τα χρέη και τις υποχρεώσεις προς το κράτος. Τα λαμόγια όταν βάζουν το χέρι στην τσέπη, το κάνουν αποκλειστικά για τον εαυτό τους. Σε αντίθεση με τα κορόιδα, που το κάνουν σχεδόν πάντα για να πληρώνουν φόρους και να μειώνουν τα ελλείμματα του κράτους. Καλή ώρα τώρα, που έρχεται η λυπητερή με τα 11,8 ή 13,4 ή 14 δισ ευρώ, για τα επόμενα δύο χρόνια.

 Όσο υπερβολικό και αν φαντάζει αυτό, ελάχιστα απέχει από την πραγματικότητα. Αρκεί να δει κανείς τους αριθμούς και να κάνει τις σχετικές συγκρίσεις. Για παράδειγμα η επίσημη παραοικονομία στην Ελλάδα, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ανέρχεται στο 24,3% του ΑΕΠ. Το ένα τέταρτο το παραγόμενου πλούτου, είναι μαύρο χρήμα! Σαράντα οκτώ δισ ευρώ ετησίως, είναι το συνολικό προϊόν της παραοικονομίας. Αυτό σημαίνει πως η φοροδιαφυγή ανέρχεται σε 20 με 25 δισ ευρώ. Με απλά λόγια, εάν το κράτος μπορούσε να συλλάβει μόλις το 25% της ετήσιας φοροδιαφυγής, δεν θα υπήρχε λόγος να παρθούν μέτρα.

 Θα αρκούσε επίσης και μόνο η πάταξη του παρεμπορίου, για να μην χρειαστούν πρόσθετα μέτρα και άδικες περικοπές. Σύμφωνα πάλι με τα επίσημα στοιχεία της Κομισιόν, ο ετήσιος τζίρος του παρεμπορίου στην Ελλάδα είναι 25 δισ ευρώ, ποσό που αναλογεί σε 8 δισ ευρώ φόρου, που δεν καταβάλλεται! Και όσο σκαλίζει κανείς τα στοιχεία, τόσο ανακαλύπτει ανάλογα παραδείγματα, που μαρτυρούν ένα ξεχειλωμένο και παραπαίον κράτος, που καταληστεύεται συστηματικά. Για παράδειγμα, η αδήλωτη εργασία υπερβαίνει το 25%. Αυτό σημαίνει ότι για έναν στους τέσσερις εργαζόμενους, δεν καταβάλλονται ασφαλιστικές εισφορές (εργοδότη και εργαζόμενου) και δεν παρακρατείται ο αναλογούν φόρος (εργοδότη και εργαζόμενου).

 Τα αντίστοιχα ποσοστά (για παραοικονομία και αδήλωτη εργασία) στις οικονομικά εύρωστες ευρωπαϊκές χώρες είναι γύρω στο 10%. Αυτό από μόνο του πολλές λύνει πολλές απορίες και απαντά σε ερωτήματα! Ακόμη και στις αστικές συγκοινωνίες όμως, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί οι επικείμενες μεγάλες αυξήσεις στην τιμή των εισιτηρίων, εάν δεν υπήρχε η εισιτηριοδιαφυγή, που υπολογίζεται γύρω στο 25%! Ετησίως οι απώλειες εσόδων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ανέρχονται σε 60- 65 εκατομμύρια ευρώ. Πάνω- κάτω όσα είναι τα συνολικά ελλείμματα των οργανισμών! Είμαστε τελικώς η χώρα του 25%!

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ!

28 Αυγούστου 2012

Πόσα αλλάξαν και πόσα ακόμη απομένει να αλλάξουν γύρω μας, λόγω της κρίσης. Κάποτε για παράδειγμα, το μέλημα κάθε υποψηφίου στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ, ήταν μια καλή σχολή. Και καλές σχολές ήταν η Ιατρική, η Νομική και το Πολυτεχνείο.

Σχολές υψηλού κύρους, που με βεβαιότητα οδηγούσαν σε κοινωνική καταξίωση, αλλά κυρίως διασφάλιζαν ένα πολύ καλό επαγγελματικό μέλλον! Αυτό στα πολύ μακρινά χρόνια, καθώς ήλθε η ώρα που η χώρα πλημμύρισε από γιατρούς, δικηγόρους και μηχανικούς, με συνέπεια η επαγγελματική αποκατάσταση να μην είναι ούτε εύκολη ούτε, κυρίως, διασφαλισμένη!

Όπως συμβαίνει συνήθως στη χώρα μας, ότι είναι αποτελεσματικό, ως εκ τούτου και επιλέξιμο από πολλούς, κάποια στιγμή πληθωρίζεται και χάνει κομμάτι της αξίας του, καθώς δεν υπάρχει ούτε προγραμματισμός, ούτε συσχέτιση με τις ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς εργασίας.Μέχρι πολύ πρόσφατα, στις σχολές υψηλής ζήτησης περιλαμβάνονταν οι σχολές που οδηγούσαν απευθείας στην αγορά εργασίας. Όπως για παράδειγμα οι παιδαγωγικές και οι σχολές νηπιαγωγών αλλά και οι σχολές νοσηλευτικής.

Ειδικότητες που οδηγούσαν σε εύκολο και γρήγορο διορισμό στο δημόσιο, καθώς υπήρχε ανάγκη στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού στα συγκεκριμένα αντικείμενα. Μάλιστα στο πολύ κοντινό παρελθόν, είχε συμβεί η πρόσβαση σε παιδαγωγικά τμήματα, να είναι σημαντικά δυσκολότερη ακόμη και από την πρόσβαση σε νομικές σχολές της περιφέρειας! Καθώς όμως πια η πρόσληψη στο δημόσιο δεν είναι εύκολη υπόθεση, αναμενόμενο ήταν οι βάσεις να κατακρημνιστούν.

Αντιθέτως στις στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές, τις μόνες σχολές που διασφαλίζουν το επαγγελματικό μέλλον, είχαμε θεαματική εκτίναξη των βάσεων. Ειδικά για τις συγκεκριμένες σχολές, πρέπει λογικά να υπάρχει και ένας πρόσθετος λόγος. Το γεγονός πως η φοίτηση δεν προϋποθέτει οικονομική στήριξη από την οικογένεια και έξτρα κόστος.

Η περαιτέρω επεξεργασία των στοιχείων από τις Πανελλαδικές εξετάσεις, είναι σίγουρο πως θα αναδείξει ως ένα από τα βασικά κριτήρια επιλογής σχολής, το κόστος των σπουδών. Ήτοι, την εγγύτητα στον τόπο διαμονής. Χαρακτηριστικό είναι πως η πρώτη επεξεργασία των στοιχείων, δείχνει άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στις σχολές των μεγάλων αστικών κέντρων και της περιφέρειας.

Μέχρι χθες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάθε οικογένεια έβρισκε τον τρόπο να διασφαλίσει το “μηνιάτικο” του παιδιού που σπουδάζει και ζει σε άλλη πόλη. Με στερήσεις, με ιδρώτα, με δεύτερη δουλειά, κατάφερνε να καλύψει κάθε μήνα τα 500 με 800 ευρώ που απαιτούνταν. Πλέον αυτό μοιάζει μακρινό όνειρο για τις περισσότερες οικογένειες. Πόσοι μπορούν σήμερα να καλύψουν αυτό το κόστος;

Η πραγματικότητα προσγειώνει απότομα τα όνειρα και τις προσδοκίες χιλιάδων παιδιών. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο ανάχωμα στη ζωή τους. Το δεύτερο, το δυσκολότερο, είναι στημένο ήδη και τους περιμένει από τώρα. Θα το συναντήσουν δυστυχώς, μόλις ολοκληρώσουν τις σπουδές τους!

Ο ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΑΞΙΤΖΗΔΩΝ

2 Αυγούστου 2012

Για πολλούς, οι ταξιτζήδες ήταν η αντιπαθέστερη επαγγελματική ομάδα. Αγενείς, φιλάργυροι, ελάχιστα ως καθόλου κοινωνικά ευαίσθητοι και κυρίως επικίνδυνοι στην οδήγηση! Είναι γνωστό πως δεν ακολουθούσες ταξί, αν δεν άφηνες 30 μέτρα απόσταση, αφού ανα πάσα στιγμή μπορούσε να φρενάρει, ή νααλλάξει απότομα λωρίδα, για να τσιμπήσει τον πελάτη.

Χρειαζόταν μεγάλη υπομονή, είτε με κρύο, είτε με ζέστη, είτε ηλικιωμένος, είτε με μωρό στην αγκαλιά, μέχρι να ταιριάξει ο προορισμός σου με τον προορισμό του ταξιτζή, για να σε επιβιβάσει. Η ταλαιπωρία συνεχιζόταν και εντός του οχήματος, είτε γιατί ο οδηγός άναβε τσιγάρο χωρίς να ρωτήσει, είτε γιατί το ραδιόφωνο μετέδιδε αμανέδες, είτε γιατί το ταξί ευωδίαζε από την απλυσιά οχήματος και οδηγού μαζί!

 Το ταξί σερνόταν συνήθως στην άκρη του δρόμου, πίσω από κάθε λεωφορείο, μέχρι να τιγκάρει από επιβάτες. Εννοείται χωρίς τη συναίνεσή σου και τροποποιώντας αυθαίρετα το δρομολόγιο, για να βολέψει και τους υπόλοιπους. Αυτό που συνέβαινε, δεν είχε πουθενά προηγούμενο. Το κόστος της διαδρομής, δεν την μοιράζοντας οι επιβαίνοντες, αλλά την πλήρωναν ο καθένας ξεχωριστά. Μια διαδρομή, αντιστοιχούσε σε τέσσερις! Αυτός ήταν και ο λόγος που οι ταξιτζήδες δεν επιβίβαζαν εύκολα μητέρες με παιδιά και ζευγάρια (ηλικιωμένων), ειδικά αν είχαν και μια δυο τσάντες στο χέρι!

Το κλασσικό κόλπο να βρεις ταξί, ήταν να σηκώνει ο ένας το χέρι και ο άλλος να είναι κρυμμένος διακριτικά, μέχρι να ανοίξει η πόρτα. Το ταξί ήταν περιουσιακό στοιχείο μεγάλης αξίας (η άδεια είχε φτάσει στις 200.000 ευρώ), με μηδαμινή φορολόγηση και υπερβολικά μεγάλο μεροκάματο. Ήταν η εποχή που οι ταξιτζήδες αποτελούσαν μια πανίσχυρη συντεχνία, για την οποία μάλιστα, οι πολιτικοί πίστευαν πως μπορούσε να μεταβάλλει το εκλογικό αποτέλεσμα, με την επιρροή που ασκούσε στην κοινή γνώμη.

Τα χρόνια πέρασαν και οι συνθήκες άλλαξαν. Η βελτίωση των συγκοινωνιών, αλλά κυρίως η κρίση, ισοπέδωσαν το επάγγελμα. Πλέον οι ταξιτζήδες αποτελούν μια συμπαθή επαγγελματική ομάδα, που πένεται και δυστυχεί! Τα μαρτυρούν οι ατέλειωτες ουρές σταθμευμένων ταξί στις αυτοσχέδιες πιάτσες. Στο Σύνταγμα, την Ακαδημίας, την Ομόνοια, το αεροδρόμιο και σε πολλά άλλα σημεία! Μόνο στη Συγγρού, από του Φιξ μέχρι το Ωνάσειο, στις περισσότερες ώρες της ημέρας, υπάρχουν πάνω από εκατό ταξί! Και μάλιστα με την τροχαία να τους κυνηγά αλύπητα!

Είναι μια εικόνα που προκαλεί δέος! Είναι η εικονογράφηση της κρίσης, σε όλη της τη διάσταση! Πολλές φορές τα έσοδα της βάρδιας, δεν καλύπτουν καν το κόστος του καυσίμου, της συντήρησης και του ασφαλίστρου (οδηγού και αυτοκινήτου). Η αξία της άδειας ταξί έχει μειωθεί στο ένα πέμπτο, τα δάνεια τρέχουν και κανείς δεν ενδιαφέρεται να ασχοληθεί μαζί τους. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα των συνεπειών της κρίσης, ρεαλιστικότερη αποτύπωση της παρακμής και χαρακτηριστικότερο δείγμα της αδυναμίας διαχείρησης της κατάστασης!

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΤΙ Ν' ΑΛΛΑΞΕΙ;

31 Ιουλίου 2012

Μήπως έφτασε η στιγμή να πούμε ως εδώ; Να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια παραμονής στην ευρωζώνη και να χρεοκοπήσουμε; Να επιστρέψουμε στη δραχμή, ώστε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο; Να ξεμπερδεύουμε με τη Μέρκελ και τον Σόϊμπλε και παράλληλα να τους τιμωρήσουμε, αφού η χρεοκοπία μας θα τους πονέσει;

Στο μυαλό πολλών ανθρώπων πλανιέται η σκέψη αυτή, ως η καλύτερη, αν όχι η μοναδική λύση του προβλήματος. Από τη μία η κόπωση, τα συνεχή μέτρα, οι σαρωτικοί φόροι και από την άλλη τα ανυπέρβλητα κοινωνικά προβλήματα, που θα ενταθούν από τις νέες περικοπές ύψους 11,5 δισ ευρώ, έχουν οδηγήσει στην απόλυτη απόγνωση.

Και μακάρι να ήταν τα τελευταία! Το χειρότερο είναι πως δεν φαίνεται προοπτική στον ορίζοντα. Έχει παγιωθεί η αντίληψη σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, πως όσα γίνονται, είναι ένα είδος τιμωρίας από τους ισχυρούς της ευρωζώνης προς τη χώρα μας, προς γνώση και συμμόρφωση! Αλλά και έτσι να μην είναι, είναι μέτρα που απλώς μας δίνουν μια μικρή παράταση ζωής, μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστούν καινούργια, ακόμη πιο σκληρά!

Φαινομενικά έτσι δείχνουν να είναι τα πράγματα. Αν δει κανείς την ροή των γεγονότων, από την εκδήλωση της κρίσης μέχρι σήμερα, μοιάζουμε με τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως λεφτά δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και φιλάνθρωποι, πρόθυμοι να μας χαρίσουν δισεκατομμύρια. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν είχαμε να αντιπροτείνουμε ένα εθνικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, δεν υποχρεώσαμε να πληρώνουν φόρο αυτοί που ποτέ δεν πλήρωναν, δεν έγινε ούτε για δείγμα μια αποκρατικοποίηση.

Το γεγονός αυτό, μας υποχρεώνει να ζούμε δυστυχώς, με αυτά που έχουμε. Και επειδή δεν φτάνουν (ακόμη και γι αυτή τη στερημένη καθημερινότητα), θα χρειαστούν δανεικά 3-4 δισ ακόμη, που θα προστεθούν στο χρέος. Αν η επιλογή μας είναι να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, αυτός είναι για την ώρα ο μοναδικός δρόμος, με την ελπίδα σύντομα, να αλλάξει κάτι ριζικά, καθώς στη δική μας κατάσταση έχει περιέλθει ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος.

Εναλλακτική επιλογή είναι ο μοναχικός δρόμος της δραχμής. Πάλι όμως χωρίς χρήματα, με τρομερές στερήσεις, αποκλεισμένοι από τις αγορές (χρήματος, φαρμάκων, τροφίμων, μηχανημάτων, ανταλλακτικών, πρώτων υλών κλπ), έχοντας απέναντί μας όλη την Ευρώπη. Δυστυχώς, βλέποντας εντελώς κυνικά τα πράγματα, οι επιλογές για τη χώρα σήμερα είναι δύο: Ή, η Αλβανοποίηση της και η διεθνής απομόνωσή, ή η συνέχιση της προσπάθειας, με την ελπίδα κάτι να αλλάξει! Τ

ο πρώτο είναι εύκολο, καθώς είναι στο χέρι μας, αρκεί να το συμφωνήσουμε. Το δεύτερο χρειάζεται περισσότερες θυσίες και δεν είναι αποκλειστικά στο χέρι μας. Το πρώτο οδηγεί με βεβαιότητα στην κόλαση. Το δεύτερο είναι άγνωστο που οδηγεί. Πάντως χειρότερα από την κόλαση δεν υπάρχει. Το μη χείρον βέλτιστον..