2 Αυγούστου 2012
Για πολλούς, οι ταξιτζήδες ήταν η αντιπαθέστερη επαγγελματική ομάδα. Αγενείς, φιλάργυροι, ελάχιστα ως καθόλου κοινωνικά ευαίσθητοι και κυρίως επικίνδυνοι στην οδήγηση! Είναι γνωστό πως δεν ακολουθούσες ταξί, αν δεν άφηνες 30 μέτρα απόσταση, αφού ανα πάσα στιγμή μπορούσε να φρενάρει, ή νααλλάξει απότομα λωρίδα, για να τσιμπήσει τον πελάτη.
Χρειαζόταν μεγάλη υπομονή, είτε με κρύο, είτε με ζέστη, είτε ηλικιωμένος, είτε με μωρό στην αγκαλιά, μέχρι να ταιριάξει ο προορισμός σου με τον προορισμό του ταξιτζή, για να σε επιβιβάσει. Η ταλαιπωρία συνεχιζόταν και εντός του οχήματος, είτε γιατί ο οδηγός άναβε τσιγάρο χωρίς να ρωτήσει, είτε γιατί το ραδιόφωνο μετέδιδε αμανέδες, είτε γιατί το ταξί ευωδίαζε από την απλυσιά οχήματος και οδηγού μαζί!
Το ταξί σερνόταν συνήθως στην άκρη του δρόμου, πίσω από κάθε λεωφορείο, μέχρι να τιγκάρει από επιβάτες. Εννοείται χωρίς τη συναίνεσή σου και τροποποιώντας αυθαίρετα το δρομολόγιο, για να βολέψει και τους υπόλοιπους. Αυτό που συνέβαινε, δεν είχε πουθενά προηγούμενο. Το κόστος της διαδρομής, δεν την μοιράζοντας οι επιβαίνοντες, αλλά την πλήρωναν ο καθένας ξεχωριστά. Μια διαδρομή, αντιστοιχούσε σε τέσσερις! Αυτός ήταν και ο λόγος που οι ταξιτζήδες δεν επιβίβαζαν εύκολα μητέρες με παιδιά και ζευγάρια (ηλικιωμένων), ειδικά αν είχαν και μια δυο τσάντες στο χέρι!
Το κλασσικό κόλπο να βρεις ταξί, ήταν να σηκώνει ο ένας το χέρι και ο άλλος να είναι κρυμμένος διακριτικά, μέχρι να ανοίξει η πόρτα. Το ταξί ήταν περιουσιακό στοιχείο μεγάλης αξίας (η άδεια είχε φτάσει στις 200.000 ευρώ), με μηδαμινή φορολόγηση και υπερβολικά μεγάλο μεροκάματο. Ήταν η εποχή που οι ταξιτζήδες αποτελούσαν μια πανίσχυρη συντεχνία, για την οποία μάλιστα, οι πολιτικοί πίστευαν πως μπορούσε να μεταβάλλει το εκλογικό αποτέλεσμα, με την επιρροή που ασκούσε στην κοινή γνώμη.
Τα χρόνια πέρασαν και οι συνθήκες άλλαξαν. Η βελτίωση των συγκοινωνιών, αλλά κυρίως η κρίση, ισοπέδωσαν το επάγγελμα. Πλέον οι ταξιτζήδες αποτελούν μια συμπαθή επαγγελματική ομάδα, που πένεται και δυστυχεί! Τα μαρτυρούν οι ατέλειωτες ουρές σταθμευμένων ταξί στις αυτοσχέδιες πιάτσες. Στο Σύνταγμα, την Ακαδημίας, την Ομόνοια, το αεροδρόμιο και σε πολλά άλλα σημεία! Μόνο στη Συγγρού, από του Φιξ μέχρι το Ωνάσειο, στις περισσότερες ώρες της ημέρας, υπάρχουν πάνω από εκατό ταξί! Και μάλιστα με την τροχαία να τους κυνηγά αλύπητα!
Είναι μια εικόνα που προκαλεί δέος! Είναι η εικονογράφηση της κρίσης, σε όλη της τη διάσταση! Πολλές φορές τα έσοδα της βάρδιας, δεν καλύπτουν καν το κόστος του καυσίμου, της συντήρησης και του ασφαλίστρου (οδηγού και αυτοκινήτου). Η αξία της άδειας ταξί έχει μειωθεί στο ένα πέμπτο, τα δάνεια τρέχουν και κανείς δεν ενδιαφέρεται να ασχοληθεί μαζί τους. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα των συνεπειών της κρίσης, ρεαλιστικότερη αποτύπωση της παρακμής και χαρακτηριστικότερο δείγμα της αδυναμίας διαχείρησης της κατάστασης!
Χρειαζόταν μεγάλη υπομονή, είτε με κρύο, είτε με ζέστη, είτε ηλικιωμένος, είτε με μωρό στην αγκαλιά, μέχρι να ταιριάξει ο προορισμός σου με τον προορισμό του ταξιτζή, για να σε επιβιβάσει. Η ταλαιπωρία συνεχιζόταν και εντός του οχήματος, είτε γιατί ο οδηγός άναβε τσιγάρο χωρίς να ρωτήσει, είτε γιατί το ραδιόφωνο μετέδιδε αμανέδες, είτε γιατί το ταξί ευωδίαζε από την απλυσιά οχήματος και οδηγού μαζί!
Το ταξί σερνόταν συνήθως στην άκρη του δρόμου, πίσω από κάθε λεωφορείο, μέχρι να τιγκάρει από επιβάτες. Εννοείται χωρίς τη συναίνεσή σου και τροποποιώντας αυθαίρετα το δρομολόγιο, για να βολέψει και τους υπόλοιπους. Αυτό που συνέβαινε, δεν είχε πουθενά προηγούμενο. Το κόστος της διαδρομής, δεν την μοιράζοντας οι επιβαίνοντες, αλλά την πλήρωναν ο καθένας ξεχωριστά. Μια διαδρομή, αντιστοιχούσε σε τέσσερις! Αυτός ήταν και ο λόγος που οι ταξιτζήδες δεν επιβίβαζαν εύκολα μητέρες με παιδιά και ζευγάρια (ηλικιωμένων), ειδικά αν είχαν και μια δυο τσάντες στο χέρι!
Το κλασσικό κόλπο να βρεις ταξί, ήταν να σηκώνει ο ένας το χέρι και ο άλλος να είναι κρυμμένος διακριτικά, μέχρι να ανοίξει η πόρτα. Το ταξί ήταν περιουσιακό στοιχείο μεγάλης αξίας (η άδεια είχε φτάσει στις 200.000 ευρώ), με μηδαμινή φορολόγηση και υπερβολικά μεγάλο μεροκάματο. Ήταν η εποχή που οι ταξιτζήδες αποτελούσαν μια πανίσχυρη συντεχνία, για την οποία μάλιστα, οι πολιτικοί πίστευαν πως μπορούσε να μεταβάλλει το εκλογικό αποτέλεσμα, με την επιρροή που ασκούσε στην κοινή γνώμη.
Τα χρόνια πέρασαν και οι συνθήκες άλλαξαν. Η βελτίωση των συγκοινωνιών, αλλά κυρίως η κρίση, ισοπέδωσαν το επάγγελμα. Πλέον οι ταξιτζήδες αποτελούν μια συμπαθή επαγγελματική ομάδα, που πένεται και δυστυχεί! Τα μαρτυρούν οι ατέλειωτες ουρές σταθμευμένων ταξί στις αυτοσχέδιες πιάτσες. Στο Σύνταγμα, την Ακαδημίας, την Ομόνοια, το αεροδρόμιο και σε πολλά άλλα σημεία! Μόνο στη Συγγρού, από του Φιξ μέχρι το Ωνάσειο, στις περισσότερες ώρες της ημέρας, υπάρχουν πάνω από εκατό ταξί! Και μάλιστα με την τροχαία να τους κυνηγά αλύπητα!
Είναι μια εικόνα που προκαλεί δέος! Είναι η εικονογράφηση της κρίσης, σε όλη της τη διάσταση! Πολλές φορές τα έσοδα της βάρδιας, δεν καλύπτουν καν το κόστος του καυσίμου, της συντήρησης και του ασφαλίστρου (οδηγού και αυτοκινήτου). Η αξία της άδειας ταξί έχει μειωθεί στο ένα πέμπτο, τα δάνεια τρέχουν και κανείς δεν ενδιαφέρεται να ασχοληθεί μαζί τους. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα των συνεπειών της κρίσης, ρεαλιστικότερη αποτύπωση της παρακμής και χαρακτηριστικότερο δείγμα της αδυναμίας διαχείρησης της κατάστασης!
Κάποτε ούτε με τηλέφωνο δεν μπορούσες να πας στον προορισμό σου αφού μόλις άκουγαν την διαδρομή από τον ασύρματο κάναν το κορόιδο,πείσεις εάν τελικά έβρισκες τάξη μέσω τηλεφώνου σου έλεγε και 2ευρω για το τηλέφωνο???χωριά η στρογγειλοποιησεις στην αξία διαδρομής.
ΑπάντησηΔιαγραφήπιστεύω ότι προαστιακός,μέτρο,ΦΠΑ τους κατέστρεψε τελείως,και η οικονομική κρίση λιγότερο δια όλα τα παραπάνω