31 Ιουλίου 2012
Μήπως έφτασε η στιγμή να πούμε ως εδώ; Να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια παραμονής στην ευρωζώνη και να χρεοκοπήσουμε; Να επιστρέψουμε στη δραχμή, ώστε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο; Να ξεμπερδεύουμε με τη Μέρκελ και τον Σόϊμπλε και παράλληλα να τους τιμωρήσουμε, αφού η χρεοκοπία μας θα τους πονέσει;
Στο μυαλό πολλών ανθρώπων πλανιέται η σκέψη αυτή, ως η καλύτερη, αν όχι η μοναδική λύση του προβλήματος. Από τη μία η κόπωση, τα συνεχή μέτρα, οι σαρωτικοί φόροι και από την άλλη τα ανυπέρβλητα κοινωνικά προβλήματα, που θα ενταθούν από τις νέες περικοπές ύψους 11,5 δισ ευρώ, έχουν οδηγήσει στην απόλυτη απόγνωση.
Και μακάρι να ήταν τα τελευταία! Το χειρότερο είναι πως δεν φαίνεται προοπτική στον ορίζοντα. Έχει παγιωθεί η αντίληψη σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, πως όσα γίνονται, είναι ένα είδος τιμωρίας από τους ισχυρούς της ευρωζώνης προς τη χώρα μας, προς γνώση και συμμόρφωση! Αλλά και έτσι να μην είναι, είναι μέτρα που απλώς μας δίνουν μια μικρή παράταση ζωής, μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστούν καινούργια, ακόμη πιο σκληρά!
Φαινομενικά έτσι δείχνουν να είναι τα πράγματα. Αν δει κανείς την ροή των γεγονότων, από την εκδήλωση της κρίσης μέχρι σήμερα, μοιάζουμε με τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως λεφτά δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και φιλάνθρωποι, πρόθυμοι να μας χαρίσουν δισεκατομμύρια. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν είχαμε να αντιπροτείνουμε ένα εθνικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, δεν υποχρεώσαμε να πληρώνουν φόρο αυτοί που ποτέ δεν πλήρωναν, δεν έγινε ούτε για δείγμα μια αποκρατικοποίηση.
Το γεγονός αυτό, μας υποχρεώνει να ζούμε δυστυχώς, με αυτά που έχουμε. Και επειδή δεν φτάνουν (ακόμη και γι αυτή τη στερημένη καθημερινότητα), θα χρειαστούν δανεικά 3-4 δισ ακόμη, που θα προστεθούν στο χρέος. Αν η επιλογή μας είναι να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, αυτός είναι για την ώρα ο μοναδικός δρόμος, με την ελπίδα σύντομα, να αλλάξει κάτι ριζικά, καθώς στη δική μας κατάσταση έχει περιέλθει ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος.
Εναλλακτική επιλογή είναι ο μοναχικός δρόμος της δραχμής. Πάλι όμως χωρίς χρήματα, με τρομερές στερήσεις, αποκλεισμένοι από τις αγορές (χρήματος, φαρμάκων, τροφίμων, μηχανημάτων, ανταλλακτικών, πρώτων υλών κλπ), έχοντας απέναντί μας όλη την Ευρώπη. Δυστυχώς, βλέποντας εντελώς κυνικά τα πράγματα, οι επιλογές για τη χώρα σήμερα είναι δύο: Ή, η Αλβανοποίηση της και η διεθνής απομόνωσή, ή η συνέχιση της προσπάθειας, με την ελπίδα κάτι να αλλάξει! Τ
ο πρώτο είναι εύκολο, καθώς είναι στο χέρι μας, αρκεί να το συμφωνήσουμε. Το δεύτερο χρειάζεται περισσότερες θυσίες και δεν είναι αποκλειστικά στο χέρι μας. Το πρώτο οδηγεί με βεβαιότητα στην κόλαση. Το δεύτερο είναι άγνωστο που οδηγεί. Πάντως χειρότερα από την κόλαση δεν υπάρχει. Το μη χείρον βέλτιστον..
Στο μυαλό πολλών ανθρώπων πλανιέται η σκέψη αυτή, ως η καλύτερη, αν όχι η μοναδική λύση του προβλήματος. Από τη μία η κόπωση, τα συνεχή μέτρα, οι σαρωτικοί φόροι και από την άλλη τα ανυπέρβλητα κοινωνικά προβλήματα, που θα ενταθούν από τις νέες περικοπές ύψους 11,5 δισ ευρώ, έχουν οδηγήσει στην απόλυτη απόγνωση.
Και μακάρι να ήταν τα τελευταία! Το χειρότερο είναι πως δεν φαίνεται προοπτική στον ορίζοντα. Έχει παγιωθεί η αντίληψη σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, πως όσα γίνονται, είναι ένα είδος τιμωρίας από τους ισχυρούς της ευρωζώνης προς τη χώρα μας, προς γνώση και συμμόρφωση! Αλλά και έτσι να μην είναι, είναι μέτρα που απλώς μας δίνουν μια μικρή παράταση ζωής, μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστούν καινούργια, ακόμη πιο σκληρά!
Φαινομενικά έτσι δείχνουν να είναι τα πράγματα. Αν δει κανείς την ροή των γεγονότων, από την εκδήλωση της κρίσης μέχρι σήμερα, μοιάζουμε με τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως λεφτά δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και φιλάνθρωποι, πρόθυμοι να μας χαρίσουν δισεκατομμύρια. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν είχαμε να αντιπροτείνουμε ένα εθνικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, δεν υποχρεώσαμε να πληρώνουν φόρο αυτοί που ποτέ δεν πλήρωναν, δεν έγινε ούτε για δείγμα μια αποκρατικοποίηση.
Το γεγονός αυτό, μας υποχρεώνει να ζούμε δυστυχώς, με αυτά που έχουμε. Και επειδή δεν φτάνουν (ακόμη και γι αυτή τη στερημένη καθημερινότητα), θα χρειαστούν δανεικά 3-4 δισ ακόμη, που θα προστεθούν στο χρέος. Αν η επιλογή μας είναι να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, αυτός είναι για την ώρα ο μοναδικός δρόμος, με την ελπίδα σύντομα, να αλλάξει κάτι ριζικά, καθώς στη δική μας κατάσταση έχει περιέλθει ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος.
Εναλλακτική επιλογή είναι ο μοναχικός δρόμος της δραχμής. Πάλι όμως χωρίς χρήματα, με τρομερές στερήσεις, αποκλεισμένοι από τις αγορές (χρήματος, φαρμάκων, τροφίμων, μηχανημάτων, ανταλλακτικών, πρώτων υλών κλπ), έχοντας απέναντί μας όλη την Ευρώπη. Δυστυχώς, βλέποντας εντελώς κυνικά τα πράγματα, οι επιλογές για τη χώρα σήμερα είναι δύο: Ή, η Αλβανοποίηση της και η διεθνής απομόνωσή, ή η συνέχιση της προσπάθειας, με την ελπίδα κάτι να αλλάξει! Τ
ο πρώτο είναι εύκολο, καθώς είναι στο χέρι μας, αρκεί να το συμφωνήσουμε. Το δεύτερο χρειάζεται περισσότερες θυσίες και δεν είναι αποκλειστικά στο χέρι μας. Το πρώτο οδηγεί με βεβαιότητα στην κόλαση. Το δεύτερο είναι άγνωστο που οδηγεί. Πάντως χειρότερα από την κόλαση δεν υπάρχει. Το μη χείρον βέλτιστον..
Εαν είναι να είμαι εις τας ευρώπας και να πεινάω προτιμώ να πεινάω και με την δραχμή και έξω από τας ευρώπας απλά πράγματα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ και έαν είναι να πουλάω τα πάντα για ένα ξεροκόμματο προτιμάω να τα έχω και ας μπαίνω μέσα νομίζω ότι μπορεί να σου έχει τύχη στην ζωή σου και να έχεις πει άστο δεν το πουλάω !!!!