Και ο Τσίπρας; Δεν φταίει σε τίποτα;

Η συνέχεια της κουβέντας για τους λόγους που έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα είχε ενδιαφέρον αν δεν είχαμε τόσο σύντομα εκ νέου εκλογές. Στα δύο προηγούμενα σημειώματα αναλύσαμε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν καταδικασμένος σε συντριπτική ήττα και πως, προκειμένου να διασωθεί, έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο και στο τέλος εγκλωβίστηκε στην παγίδα του Καμμένου.

 

Ακούστηκαν πολλές απόψεις για τους λόγους που οδήγησαν σε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα. Απόψεις σοβαρές, αλλά και φαιδρές (όπως πχ ότι «δεν επικοινωνήσαμε σωστά το πρόγραμμά μας»)  Όμως ελάχιστη σημασία δόθηκε στα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν και στο αν λειτούργησαν θετικά ή αρνητικά. Δεν έγινε καθόλου λόγος για το ισχυρό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη μακρά προεκλογική περίοδο. Τον Πρωθυπουργό που πήρε στην πλάτη του το κόμμα του. Αξίζει να σταθούμε λίγο.

Ένα καλό σημείο για να ξεκινήσει κανείς, είναι να γυρίσει το χρόνο πίσω και να κάνει κάποιες συγκρίσεις. Ποιο ήταν το προφίλ του πρωθυπουργού στην αρχή της θητείας του και ποιο είναι σήμερα. Αν το καλό και γελαστό παιδί, που ήταν δίπλα σε κάθε κοινωνική και εργατική διεκδίκηση, μοιάζει κάπου με τον στριφνό, ερειστικό και απόμακρο Πρωθυπουργό του σήμερα. Αν ο απλοϊκός Τσίπρας του 2014, έχει κάτι να κάνει με τον τρυφηλό Τσίπρα του 2019. Αν ο φιλεύσπλαχνος νέος πολιτικός που καθησύχαζε με πηγαίο συναίσθημα την υπέργηρη γιαγιά ότι θα προασπίσει το ΕΚΑΣ της και, που αντιμετώπιζε με συμπόνοια τις καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών που είχαν χάσει τη δουλειά τους. 

Αυτός ήταν ο πολιτικός που ψηφίστηκε από τον λαό και που σίγουρα αγαπήθηκε από μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας. Γιατί έδωσε υποσχέσεις που άρεσαν, αλλά και γιατί ήταν ένας νέος πολιτικός, συμπαθής και με ανθρώπινο μέτρο. Στην δημόσια εικόνα του εμφανιζόταν πειστικός ότι ήταν ένας από εμάς και ότι ζούσε σαν κοινός θνητός (θυμηθείτε τις φωτογραφίες που τον έδειχναν να προσπαθεί αδέξια να στηρίξει την ομπρέλα στην παραλία).  

Τα χρόνια πέρασαν και η εξουσία άφησε επάνω του το αποτύπωμα της, μεταμορφώνοντάς τον εντυπωσιακά. Ήταν ο ίδιος άνθρωπος που αρνήθηκε την έκφραση συμπόνοιας για την τραγωδία στο Μάτι, που ήταν απών, σε πολιτικό αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο. Που δεν πήγε, παρά μέρες μετά στον τόπο της τραγωδίας, (στα κρυφά, για να φωτογραφηθεί και για να τον δείξει η κάμερα της ΕΡΤ). Που αρνήθηκε την έκφραση συμπάθειας σε όσους έχασαν τους οικείους τους, που δεν επισκέφτηκε, ως ελάχιστο δείγμα ενδιαφέροντος κάποιο από τα νοσοκομεία, όπου δεκάδες εγκαυματίες έδιναν αγώνα να κρατηθούν στη ζωή. Που ακόμη και εκείνη την τραγική νύχτα, στην σύσκεψη παρωδία, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΡΩΤΗΣΕ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ! Το πρώτο που θα ερχόταν στο μυαλό οποιουδήποτε!

Τα ίδια ακριβώς και στην Μάνδρα των 25 νεκρών. Πηγαίνοντας 2-3 ημέρες μετά την τραγωδία προς το αεροδρόμιο της Ελευσίνας για να πετάξει με τον κυβερνητικό τζετ, έκανε μόλις μια στάση λίγων λεπτών, μακριά από τον τόπο της τραγωδίας, για την απαραίτητη φωτογραφία. Πέραν τούτου ουδέν.

Γιατί όμως συμπεριφέρθηκε με αυτό τον τρόπο ο Αλέξης Τσίπρας; Γιατί πλέον δεν ήταν το γελαστό και αγαπητό παιδί, αλλά ο λαοπρόβλητος ηγέτης, ο Πρωθυπουργός της χώρας, που δεν έπρεπε να τσαλακωθεί η εικόνα του. Γιατί κρίθηκε από το επικοινωνιακό του επιτελείο και ο ίδιος το αποδέχθηκε, ότι έτσι προστατεύεται το κύρος και η εικόνα του!

Υπάρχουν πολλές συμπεριφορές στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν, που έχουν κάνει έναν «άλλο άνθρωπο» τον Αλέξη Τσίπρα. Το στριφνό του ύφος, η υπέρμετρη υπεροψία του, η αδυναμία του να αποδεχθεί τα λάθη του και την κριτική, οι κλούβες των ΜΑΤ και οι στρατιές των αστυνομικών που τον φυλάνε, η επιλογή του να ταξιδεύει πάντοτε με το κυβερνητικό business jet, ακόμη και εκεί που υπάρχουν πολλές επιλογές με εμπορικές πτήσεις και εν τέλει η συνεχής αναντιστοιχία λόγων και έργων. 

Ακόμη, ακόμη η εμμονή του να χρησιμοποιεί τα Αγγλικά, κάνοντας λάθη που προκαλούν θυμηδία ή τα συχνά ολισθήματα στη χρήση της Ελληνικής γλώσσας, που γεννούν αρνητικά σχόλια και αποκαλύπτουν μεγάλες αδυναμίες και τρωτά σημεία. Αλλά και κάποια αμφιλεγόμενα πρόσωπα, στο στενό του περιβάλλον, έχουν λειτουργήσει αρνητικά για την εικόνα του, όπως και οι προνομιακές σχέσεις του με μεγαλοεπιχειρηματίες. Η ιστορία με την θαλαμηγό που του παραχωρήθηκε για να κάνει τις διακοπές, δώρο δεκάδων χιλιάδων ευρώ, μπορεί να μην προκάλεσε πολιτικούς κραδασμούς, πρόσθεσε όμως μια ακόμη ψηφίδα στο θυμικό των πολιτών. 

Ο Αλέξης Τσίπρας πλέον ψάχνει συνεχώς ερείσματα εκεί που δεν υπάρχουν, προκειμένου να επιβεβαιωθεί. Έφτασε να ισχυρισθεί ότι «κάνει γκελ στο γυαλί». Ότι δηλαδή κάνει μεγάλη τηλεθέαση! Το είπε τρεις-τέσσερις φορές και μάλλον δεν τόλμησαν να του πουν  ότι τον ξεπερνά σε τηλεθέαση ο Ντάνος. Ήταν το πιο φαιδρό επιχείρημα που έχω ακούσει ποτέ από Πρωθυπουργό.

Στην πολιτική επικοινωνία, όλα έχουν τη σημασία τους, ακόμη και αν δεν παράγουν άμεσα αποτελέσματα. Τα συναισθήματα που γεννά η δημόσια εικόνα και η συμπεριφορά ενός ηγέτη, είναι μία παράμετρος που οι πολιτικοί αναλυτές την μετρούν τελευταία, ή τη λαμβάνουν λιγότερο υπόψη. Αλλά κάνουν λάθος. Γιατί αυτή η εικόνα στο τέλος παράγει το ισοζύγιο της συμπάθειας και της αντιπάθειας, της αποδοχής ή της απόρριψης. Και επιμένω πως μέτρησε υπερβολικά στο τελικό αποτέλεσμα.

Δημοσιεύτηκε στο www.thepresident.gr