25 Ιανουαρίου 2013
Δηλαδή εάν δεν ήταν η συγκεκριμένη κυβέρνηση και ήταν στη θέση της μια άλλη, ακραιφνώς “φιλολαϊκή” και “προοδευτική”, με τους όρους της εποχής, τι διαφορετικό θα έκανε με τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ; Πως θα διαχειριζόταν την υπόθεση του μισθολογικού κόστους, με το δεδομένο πως σήμερα λεφτά δεν υπάρχουν, ούτε για να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους.
Μόλις και με το ζόρι ο κρατικός μηχανισμός στέκεται στα πόδια του. Τα καύσιμα δεν επαρκούν για τις ένοπλες δυνάμεις και γίνονται δραματικές περικοπές, στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν πιστώσεις για τα απαραίτητα αναλώσιμα, τα σχολεία δεν έχουν χρήματα για να ζεστάνουν τις παγωμένες σχολικές αίθουσες! Για να συνεχίσει να λειτουργεί, όπως λειτουργεί σήμερα το κράτος, σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, έχουν υποστεί δραματικές μειώσεις.
Για να μη μιλήσουμε για τον ιδιωτικό τομέα των δύο εκατομμυρίων ανέργων, που έχει συνθλιβεί, μεταξύ άλλων και από το ασήκωτο βάρος του δημόσιου τομέα. Εκεί η κατάσταση δεν είναι δραματική, είναι τραγική! Άραγε σε αυτές τις συνθήκες, ποιος έχει το δικαίωμα να μιλάει για εξαθλίωση, επειδή θα χάσει ένα μέρος του εισοδήματός του; Ποιος έχει το ηθικό ανάστημα να εκβιάζει την κοινωνία, επειδή θα απολέσει τα κεκτημένα; Αν κάποιος έχει διαφορετική άποψη, να μας πει τουλάχιστον από που να κόψει δαπάνες το κράτος, ώστε να συνεχίσει να αμείβει πλουσιοπάροχα τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ.
Μέχρι το 2009, την εποχή της απόλυτης αμεριμνησίας μας, για κάθε 100 ευρώ που εισέπραττε το κράτος από τη φορολογία, τα 75 πήγαιναν χοντρικά σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. Για όλα τα υπόλοιπα, περίσσευαν μόλις 25 ευρώ. Η αύξηση του μισθολογικού κόστους την περίοδο 2000- 2009 στη χώρα μας, ήταν 67,53%, (όταν αντίστοιχα στη Γερμανία για το ίδιο διάστημα ήταν 15,79%, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Υπήρχε χρήμα με ουρά για να πληρώνουμε αδρά μισθούς και συντάξεις. Όποιος είχε τα μέσα και τον τρόπο να πιέσει περισσότερο, έπαιρνε και τη μερίδα του λέοντος. Και έτσι φτάσαμε στους παχυλούς μισθούς στον ΗΣΑΠ και το ΜΕΤΡΟ και στις κραυγαλέες μισθολογικές ανισότητες και παραδοξότητες. Μόνο που ποτέ δεν είχαμε αναρωτηθεί, από που προέρχονταν αυτά τα χρήματα! Ποιος τα έδινε και που τα έβρισκε. Το μάθαμε με επώδυνο τρόπο πριν δυόμισι χρόνια!
Σήμερα οι δυνατότητες της οικονομίας μας είναι κουκιά μετρημένα. Για να πάρει κάτι παραπάνω κάποιος, θα πρέπει να το στερηθεί κάποιος άλλος. Με το δεδομένο αυτό, ας μας πουν όσοι έχουν άλλη άποψη, από που θα βρουν τα χρήματα να πληρώνουν τους ίδιους μισθούς στο ΜΕΤΡΟ και το κυριότερο πως θα πείσουν όλους τους άλλους εργαζόμενους, πως δεν θα ισχύσει το ίδιο γι αυτούς. Δεν χωράει κουβέντα πως η κυβέρνηση δεν δικαιούται, ακόμη και αν το θέλει, να κάνει ούτε μισό βήμα πίσω.
Μόλις και με το ζόρι ο κρατικός μηχανισμός στέκεται στα πόδια του. Τα καύσιμα δεν επαρκούν για τις ένοπλες δυνάμεις και γίνονται δραματικές περικοπές, στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν πιστώσεις για τα απαραίτητα αναλώσιμα, τα σχολεία δεν έχουν χρήματα για να ζεστάνουν τις παγωμένες σχολικές αίθουσες! Για να συνεχίσει να λειτουργεί, όπως λειτουργεί σήμερα το κράτος, σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, έχουν υποστεί δραματικές μειώσεις.
Για να μη μιλήσουμε για τον ιδιωτικό τομέα των δύο εκατομμυρίων ανέργων, που έχει συνθλιβεί, μεταξύ άλλων και από το ασήκωτο βάρος του δημόσιου τομέα. Εκεί η κατάσταση δεν είναι δραματική, είναι τραγική! Άραγε σε αυτές τις συνθήκες, ποιος έχει το δικαίωμα να μιλάει για εξαθλίωση, επειδή θα χάσει ένα μέρος του εισοδήματός του; Ποιος έχει το ηθικό ανάστημα να εκβιάζει την κοινωνία, επειδή θα απολέσει τα κεκτημένα; Αν κάποιος έχει διαφορετική άποψη, να μας πει τουλάχιστον από που να κόψει δαπάνες το κράτος, ώστε να συνεχίσει να αμείβει πλουσιοπάροχα τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ.
Μέχρι το 2009, την εποχή της απόλυτης αμεριμνησίας μας, για κάθε 100 ευρώ που εισέπραττε το κράτος από τη φορολογία, τα 75 πήγαιναν χοντρικά σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. Για όλα τα υπόλοιπα, περίσσευαν μόλις 25 ευρώ. Η αύξηση του μισθολογικού κόστους την περίοδο 2000- 2009 στη χώρα μας, ήταν 67,53%, (όταν αντίστοιχα στη Γερμανία για το ίδιο διάστημα ήταν 15,79%, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Υπήρχε χρήμα με ουρά για να πληρώνουμε αδρά μισθούς και συντάξεις. Όποιος είχε τα μέσα και τον τρόπο να πιέσει περισσότερο, έπαιρνε και τη μερίδα του λέοντος. Και έτσι φτάσαμε στους παχυλούς μισθούς στον ΗΣΑΠ και το ΜΕΤΡΟ και στις κραυγαλέες μισθολογικές ανισότητες και παραδοξότητες. Μόνο που ποτέ δεν είχαμε αναρωτηθεί, από που προέρχονταν αυτά τα χρήματα! Ποιος τα έδινε και που τα έβρισκε. Το μάθαμε με επώδυνο τρόπο πριν δυόμισι χρόνια!
Σήμερα οι δυνατότητες της οικονομίας μας είναι κουκιά μετρημένα. Για να πάρει κάτι παραπάνω κάποιος, θα πρέπει να το στερηθεί κάποιος άλλος. Με το δεδομένο αυτό, ας μας πουν όσοι έχουν άλλη άποψη, από που θα βρουν τα χρήματα να πληρώνουν τους ίδιους μισθούς στο ΜΕΤΡΟ και το κυριότερο πως θα πείσουν όλους τους άλλους εργαζόμενους, πως δεν θα ισχύσει το ίδιο γι αυτούς. Δεν χωράει κουβέντα πως η κυβέρνηση δεν δικαιούται, ακόμη και αν το θέλει, να κάνει ούτε μισό βήμα πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου