15 Ιουλίου 2012
Η Χαλυβουργία Ελλάδος έχει δύο εργοστάσια. Ένα στον Βόλο, το οποίο είχε εξ αρχής στην ιδιοκτησία της και λειτουργεί από το 1963 και ένα στον Ασπρόπυργο, το οποίο αγοράστηκε από τον παλιό του ιδιοκτήτη και εντάχθηκε στον όμιλο το 2006.
Η διαφορά είναι πως στο εργοστάσιο του Βόλου, οι εργαζόμενοι απασχολούνται χρόνια και έχουν αναπτύξει δεσμούς με την εταιρία.
Αντίθετα στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου, οι σχέσεις εργοδοσίας και εργαζομένων είναι τυπικές και οριοθετημένες σε αυστηρό πλαίσιο,, ενώ υπάρχει ένα δυναμικό σωματείο που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ.
Όλα λειτουργούσαν καλά, μέχρι που εμφανίστηκε η κρίση. Καθότι το παραγόμενο προϊόν από τη χαλυβουργία στη χώρα μας, προορίζεται σχεδόν αποκλειστικά για την οικοδομή και τις κατασκευές, η αγορά συρρικνώθηκε δραματικά και οι εταιρίες του κλάδου κατέγραφαν από το 2009 και μετά ζημιές εκατοντάδων εκατομμυρίων. Η λύση που προτάθηκε στους εργαζόμενους πριν δέκα μήνες, δεν ήταν η καλύτερη, αλλά δεδομένων των συνθηκών, δεν ήταν και η χειρότερη.
Τους ζητήθηκε για τέσσερεις μήνες να μειωθούν οι μισθοί, με αντίστοιχη μείωση της απασχόλησης. Αντί οκτώ, θα εργάζονταν πέντε ώρες καθημερινά, δεν θα γίνονταν απολύσεις και θα διασφαλίζονταν πλήρως τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Στο εργοστάσιο του Βόλου το αποδέχθηκαν, στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου όχι, όπου αποφάσισαν απεργία διαρκείας και κατάληψη της πύλης. Μάλιστα μεταφερόμενες ομάδες του ΠΑΜΕ, επιχείρησαν να αποκλείσουν και το εργοστάσιο του Βόλου, με τον ίδιο τρόπο, κάτι που τελικά δεν μπόρεσαν, παρότι προσπάθησαν.
Σήμερα, εννέα μήνες μετά, η μονάδα του Βόλου λειτουργεί κανονικά. Οι εργαζόμενοι απασχολούνται πλήρως στο 8ωρό τους και αμείβονται χωρίς περικοπές, όπως πριν την κρίση. Αντίθετα η μονάδα του Ασπροπύργου παραμένει υπό κατάληψη από τις ομάδες περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Μάλιστα όταν μερικές δεκάδες εργαζόμενοι προ ημερών, κατάφεραν να μπουν στο εργοστάσιο από πλαϊνή είσοδο για να εργαστούν, σε χρόνο μηδέν συγκεντρώθηκαν με απειλητικές διαθέσεις έξω από την πύλη, εκατοντάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ (που δεν είχαν σχέση με την απεργία και το εργοστάσιο) ώστε χρειάστηκε αστυνομική προστασία, για να φύγουν όσοι επιχείρησαν να εργαστούν.
Κάνοντας έναν απολογισμό της κατάστασης από την πλευρά των εργαζομένων, εννέα μήνες μετά το ξεκίνημα της απεργίας, διαπιστώνει κανείς τα εξής παράδοξα: Ότι προτίμησαν να είναι εννέα μήνες απλήρωτοι, με άδηλο μέλλον, αντί για τέσσερεις μήνες με μειωμένες αποδοχές (και λιγότερες ώρες απασχόλησης). Έχει απολυθεί μέχρι τώρα το 30% των εργαζομένων (καθώς η εταιρία ακολουθεί τον κανόνα του 5% κάθε μήνα), ενώ θα μπορούσε να μην είχε χαθεί καμία θέση εργασίας.
Οι εργαζόμενοι έχουν ήδη απολέσει ασφαλιστικά δικαιώματα αντίστοιχα των εννέα μηνών που απεργούν, που θα ήταν διασφαλισμένα. Από την ιστορία αυτή κανείς δεν βγήκε κερδισμένος. Οι εργαζόμενοι οδηγούνται μαζικά στην ανεργία, καθώς ως φαίνεται, θα κλείσει εργοστάσιο και η εταιρία που πρέπει να αναζητήσει τρόπο (αν υπάρχει) για να την ξαναλειτουργήσει κάποτε το εργοστάσιο.
Είναι αυτονόητη αρχή για το συνδικαλιστικό κίνημα, να είναι καχύποπτο απέναντι στα αφεντικά. Και πολύ σωστά, καθότι ως γνωστόν «ο δρόμος για την κόλαση, είναι στρωμένος με ροδοπέταλα!» Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι την αυτοχειρία, η απόσταση είναι μεγάλη. Το να κλείνει ένα εργοστάσιο, για πολιτικούς λόγους και όχι για οικονομικούς ή επιχειρησιακούς και να χάνονται 400 θέσεις εργασίας, σε περίοδο δραματικής ανεργίας, είναι εκτός λογικής. Εκτός αν εδώ ισχύει το άλλο γνωμικό, που λέει πως, «είναι καλύτερα να βασιλεύεις στην κόλαση, παρά να υπηρετείς στον παράδεισο!»
Η διαφορά είναι πως στο εργοστάσιο του Βόλου, οι εργαζόμενοι απασχολούνται χρόνια και έχουν αναπτύξει δεσμούς με την εταιρία.
Αντίθετα στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου, οι σχέσεις εργοδοσίας και εργαζομένων είναι τυπικές και οριοθετημένες σε αυστηρό πλαίσιο,, ενώ υπάρχει ένα δυναμικό σωματείο που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ.
Όλα λειτουργούσαν καλά, μέχρι που εμφανίστηκε η κρίση. Καθότι το παραγόμενο προϊόν από τη χαλυβουργία στη χώρα μας, προορίζεται σχεδόν αποκλειστικά για την οικοδομή και τις κατασκευές, η αγορά συρρικνώθηκε δραματικά και οι εταιρίες του κλάδου κατέγραφαν από το 2009 και μετά ζημιές εκατοντάδων εκατομμυρίων. Η λύση που προτάθηκε στους εργαζόμενους πριν δέκα μήνες, δεν ήταν η καλύτερη, αλλά δεδομένων των συνθηκών, δεν ήταν και η χειρότερη.
Τους ζητήθηκε για τέσσερεις μήνες να μειωθούν οι μισθοί, με αντίστοιχη μείωση της απασχόλησης. Αντί οκτώ, θα εργάζονταν πέντε ώρες καθημερινά, δεν θα γίνονταν απολύσεις και θα διασφαλίζονταν πλήρως τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Στο εργοστάσιο του Βόλου το αποδέχθηκαν, στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου όχι, όπου αποφάσισαν απεργία διαρκείας και κατάληψη της πύλης. Μάλιστα μεταφερόμενες ομάδες του ΠΑΜΕ, επιχείρησαν να αποκλείσουν και το εργοστάσιο του Βόλου, με τον ίδιο τρόπο, κάτι που τελικά δεν μπόρεσαν, παρότι προσπάθησαν.
Σήμερα, εννέα μήνες μετά, η μονάδα του Βόλου λειτουργεί κανονικά. Οι εργαζόμενοι απασχολούνται πλήρως στο 8ωρό τους και αμείβονται χωρίς περικοπές, όπως πριν την κρίση. Αντίθετα η μονάδα του Ασπροπύργου παραμένει υπό κατάληψη από τις ομάδες περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Μάλιστα όταν μερικές δεκάδες εργαζόμενοι προ ημερών, κατάφεραν να μπουν στο εργοστάσιο από πλαϊνή είσοδο για να εργαστούν, σε χρόνο μηδέν συγκεντρώθηκαν με απειλητικές διαθέσεις έξω από την πύλη, εκατοντάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ (που δεν είχαν σχέση με την απεργία και το εργοστάσιο) ώστε χρειάστηκε αστυνομική προστασία, για να φύγουν όσοι επιχείρησαν να εργαστούν.
Κάνοντας έναν απολογισμό της κατάστασης από την πλευρά των εργαζομένων, εννέα μήνες μετά το ξεκίνημα της απεργίας, διαπιστώνει κανείς τα εξής παράδοξα: Ότι προτίμησαν να είναι εννέα μήνες απλήρωτοι, με άδηλο μέλλον, αντί για τέσσερεις μήνες με μειωμένες αποδοχές (και λιγότερες ώρες απασχόλησης). Έχει απολυθεί μέχρι τώρα το 30% των εργαζομένων (καθώς η εταιρία ακολουθεί τον κανόνα του 5% κάθε μήνα), ενώ θα μπορούσε να μην είχε χαθεί καμία θέση εργασίας.
Οι εργαζόμενοι έχουν ήδη απολέσει ασφαλιστικά δικαιώματα αντίστοιχα των εννέα μηνών που απεργούν, που θα ήταν διασφαλισμένα. Από την ιστορία αυτή κανείς δεν βγήκε κερδισμένος. Οι εργαζόμενοι οδηγούνται μαζικά στην ανεργία, καθώς ως φαίνεται, θα κλείσει εργοστάσιο και η εταιρία που πρέπει να αναζητήσει τρόπο (αν υπάρχει) για να την ξαναλειτουργήσει κάποτε το εργοστάσιο.
Είναι αυτονόητη αρχή για το συνδικαλιστικό κίνημα, να είναι καχύποπτο απέναντι στα αφεντικά. Και πολύ σωστά, καθότι ως γνωστόν «ο δρόμος για την κόλαση, είναι στρωμένος με ροδοπέταλα!» Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι την αυτοχειρία, η απόσταση είναι μεγάλη. Το να κλείνει ένα εργοστάσιο, για πολιτικούς λόγους και όχι για οικονομικούς ή επιχειρησιακούς και να χάνονται 400 θέσεις εργασίας, σε περίοδο δραματικής ανεργίας, είναι εκτός λογικής. Εκτός αν εδώ ισχύει το άλλο γνωμικό, που λέει πως, «είναι καλύτερα να βασιλεύεις στην κόλαση, παρά να υπηρετείς στον παράδεισο!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου