4 Μαρτίου 2012
Η χώρα εδώ και δυο χρόνια βρίσκεται σε ελεύθερη και ανεξέλεγκτη περιδίνηση, με τη φορά προς τον πυθμένα! Όπως ακριβώς συμβαίνει με το σπιράλ του θανάτου. Αυτή ήταν και η προφητεία άλλωστε, στο ξεκίνημα της εθνικής μας τραγωδίας, του παγκόσμιου κερδοσκόπου και οικονομικού προφήτη Τζορτζ Σόρος.
Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει σύμφωνα με τη θεωρία του, από τις κεντρομόλες δυνάμεις που αναπτύσσονται όταν αρχίσει η περιδίνηση. Όλο αυτό μοιάζει πλέον με μια θύελλα, στην οποία τίποτε δεν είναι αρκετά ισχυρό και εδραίο, ώστε να αντέξει και να μην καταρρεύσει. Παγιωμένες λογικές και αυτονόητα δεδομένα σαρώθηκαν ανελέητα. Η χώρα δείχνει ανίσχυρη και η κοινωνία παραδομένη με τα χέρια ψηλά, καθώς γκρεμίζονται με τρομερή ταχύτητα όλα τριγύρω.
Όμως όλο αυτό δεν μπορεί να συνέβη από την μια στιγμή στην άλλη. Δεν είναι δυνατόν με τόσο μεγάλη ευκολία, χωρίς αντίσταση, να μεταβάλλονται άρδην όλα. Υπάρχει μια (Ελληνοποιημένη, Ιταλικής προέλευσης) παροιμία, που ίσως ήλθε η ώρα να την ξαναθυμηθούμε. “Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα”. Εάν αποκτήσεις δηλαδή κάποιο αγαθό για το οποίο δεν κόπιασες, είσαι καταδικασμένος κάποια στιγμή να το χάσεις! Και αφού δεν κόπιασες να το αποκτήσεις, δεν ξέρεις και την πραγματική του αξία.
Κάπως έτσι πρέπει να έχουν συμβεί τα πράγματα και με μας. Κοροϊδεύαμε του λοιπούς Ευρωπαίους γιατί δεν ξεχείλιζαν τα καλάθια του σούπερ μάρκετ με τα ψώνια τους, σε αντίθεση με μας που στο τέλος της βδομάδας τα μισά τα πετάγαμε στα σκουπίδια. Αγοράζαμε 350 χιλιάδες αυτοκίνητα το χρόνο (τα περισσότερα Πόρσε Καγιέν ανά κάτοικο στον κόσμο, ήταν στην Λάρισα) και είχαμε τα παγκόσμιο ρεκόρ στη χρήση κινητών τηλεφώνων.
Ανακαλύψαμε, μεγάλοι και αμάθητοι είναι αλήθεια, πως οι τράπεζες υπάρχουν για να μπορούμε να δανειζόμαστε και ξοδεύουμε αλόγιστα. Και πάντα επιβραβεύαμε με την ψήφο μας ή την προτίμησή μας, όποιον μας κολάκευε περισσότερο και όποιον μας έταζε τα περισσότερα, είτε σε προσωπικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο! Και σιγά σιγά αφαιρούσαμε από το σαρκίο και την ψυχή της χώρας, οτιδήποτε απειλούσε να μας ξυπνήσει από το υπέροχο όνειρο που ζούσαμε.
Η κατανάλωση έγινε φορέας ιδεολογίας. Το ίδιο η φοροδιαφυγή, το μαύρο χρήμα, η παραοικονομία, η λαμογιά και το εύκολο κέρδος. Συνθήκες που βοήθησαν να φυτρώσει και να γιγαντωθεί το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο παράσιτο. Ο λαϊκισμός! Η ανάγκη να αποκτήσει ιδεολογικό περίβλημα η παρακμή μας. Τα παράλογα προνόμια, τα αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα, τα κάθε λογής κεκτημένα. Και μαζί με αυτά η ατιμωρησία, η ανομία, η έλλειψη κανόνων και αρχών.
Όλα αυτά μαζί έγιναν ένας χυλός, μια άμορφη μάζα, που κατάφερε το μεγαλύτερο πλήγμα στη χώρα: Την αποθεσμοποίηση της, όπως επαναλαμβάνει στερεότυπα εδώ και χρόνια ο πρώην Υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος (που επιμένει να απέχει από τα κοινά). Οι θεσμοί αντικαταστάθηκαν από τους παραθεσμούς. Παραοικονομία, παραπαιδεία, παραπολιτική, παραδιοίκηση κοκ. Είναι πολλά τα αντίστοιχα παραδείγματα και τα συναντάμε σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου.
Απλώς τα παραβλέπουμε, καθώς δεν μας κάνουν εντύπωση, αφού τα θεωρούμε αυτονόητα και δεδομένα. Ακόμη και τώρα! Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε λιγοστές πιθανότητες να ξαναβρούμε σύντομα τον βηματισμό μας. Να προχωρήσουν και να πετύχουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, να βάλουμε ξανά τα πράγματα στη θέση τους. Ίσως και να έχουν δίκαιο όσοι επιμένουν πως αν πρώτα δεν γκρεμιστούν συθέμελα όλα, δεν γίνεται να αλλάξουν! Είναι μια πικρή και οδυνηρή αλήθεια. Β
Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει σύμφωνα με τη θεωρία του, από τις κεντρομόλες δυνάμεις που αναπτύσσονται όταν αρχίσει η περιδίνηση. Όλο αυτό μοιάζει πλέον με μια θύελλα, στην οποία τίποτε δεν είναι αρκετά ισχυρό και εδραίο, ώστε να αντέξει και να μην καταρρεύσει. Παγιωμένες λογικές και αυτονόητα δεδομένα σαρώθηκαν ανελέητα. Η χώρα δείχνει ανίσχυρη και η κοινωνία παραδομένη με τα χέρια ψηλά, καθώς γκρεμίζονται με τρομερή ταχύτητα όλα τριγύρω.
Όμως όλο αυτό δεν μπορεί να συνέβη από την μια στιγμή στην άλλη. Δεν είναι δυνατόν με τόσο μεγάλη ευκολία, χωρίς αντίσταση, να μεταβάλλονται άρδην όλα. Υπάρχει μια (Ελληνοποιημένη, Ιταλικής προέλευσης) παροιμία, που ίσως ήλθε η ώρα να την ξαναθυμηθούμε. “Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα”. Εάν αποκτήσεις δηλαδή κάποιο αγαθό για το οποίο δεν κόπιασες, είσαι καταδικασμένος κάποια στιγμή να το χάσεις! Και αφού δεν κόπιασες να το αποκτήσεις, δεν ξέρεις και την πραγματική του αξία.
Κάπως έτσι πρέπει να έχουν συμβεί τα πράγματα και με μας. Κοροϊδεύαμε του λοιπούς Ευρωπαίους γιατί δεν ξεχείλιζαν τα καλάθια του σούπερ μάρκετ με τα ψώνια τους, σε αντίθεση με μας που στο τέλος της βδομάδας τα μισά τα πετάγαμε στα σκουπίδια. Αγοράζαμε 350 χιλιάδες αυτοκίνητα το χρόνο (τα περισσότερα Πόρσε Καγιέν ανά κάτοικο στον κόσμο, ήταν στην Λάρισα) και είχαμε τα παγκόσμιο ρεκόρ στη χρήση κινητών τηλεφώνων.
Ανακαλύψαμε, μεγάλοι και αμάθητοι είναι αλήθεια, πως οι τράπεζες υπάρχουν για να μπορούμε να δανειζόμαστε και ξοδεύουμε αλόγιστα. Και πάντα επιβραβεύαμε με την ψήφο μας ή την προτίμησή μας, όποιον μας κολάκευε περισσότερο και όποιον μας έταζε τα περισσότερα, είτε σε προσωπικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο! Και σιγά σιγά αφαιρούσαμε από το σαρκίο και την ψυχή της χώρας, οτιδήποτε απειλούσε να μας ξυπνήσει από το υπέροχο όνειρο που ζούσαμε.
Η κατανάλωση έγινε φορέας ιδεολογίας. Το ίδιο η φοροδιαφυγή, το μαύρο χρήμα, η παραοικονομία, η λαμογιά και το εύκολο κέρδος. Συνθήκες που βοήθησαν να φυτρώσει και να γιγαντωθεί το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο παράσιτο. Ο λαϊκισμός! Η ανάγκη να αποκτήσει ιδεολογικό περίβλημα η παρακμή μας. Τα παράλογα προνόμια, τα αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα, τα κάθε λογής κεκτημένα. Και μαζί με αυτά η ατιμωρησία, η ανομία, η έλλειψη κανόνων και αρχών.
Όλα αυτά μαζί έγιναν ένας χυλός, μια άμορφη μάζα, που κατάφερε το μεγαλύτερο πλήγμα στη χώρα: Την αποθεσμοποίηση της, όπως επαναλαμβάνει στερεότυπα εδώ και χρόνια ο πρώην Υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος (που επιμένει να απέχει από τα κοινά). Οι θεσμοί αντικαταστάθηκαν από τους παραθεσμούς. Παραοικονομία, παραπαιδεία, παραπολιτική, παραδιοίκηση κοκ. Είναι πολλά τα αντίστοιχα παραδείγματα και τα συναντάμε σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου.
Απλώς τα παραβλέπουμε, καθώς δεν μας κάνουν εντύπωση, αφού τα θεωρούμε αυτονόητα και δεδομένα. Ακόμη και τώρα! Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε λιγοστές πιθανότητες να ξαναβρούμε σύντομα τον βηματισμό μας. Να προχωρήσουν και να πετύχουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, να βάλουμε ξανά τα πράγματα στη θέση τους. Ίσως και να έχουν δίκαιο όσοι επιμένουν πως αν πρώτα δεν γκρεμιστούν συθέμελα όλα, δεν γίνεται να αλλάξουν! Είναι μια πικρή και οδυνηρή αλήθεια. Β
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤΟ ΝΕΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΑΙ ΠΑ.ΚΙ.Ο.Κ.Α. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΚΙΝΗΜΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΕΝΗΣΗΣ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΕ ΝΕΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΦΘΑΡΤΟΥΣ ΚΑΘΑΡΟΥΣ ΤΩΝ 500 ΕΥΡΩ ΝΑ ΚΟΙΤΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΝΕ ΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΕΔΡΑΝΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟΙ ΜΕ ΝΕΟΥΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ..............
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω απολυτα κε Σπηλιοπουλε.Και επιπλεον μου εχει δημιουργηθει μια απορια.Αν συνεχιζοταν αυτη η πορεια(δεν υπηρχε η κριση)που θα φταναμε?με το υπαρχον κακο πολιτικο προσωπικο,με τις κακιστες δομες του κρατους,με τα πορωμενα μυαλα,που πηγαιναμε?
ΑπάντησηΔιαγραφή