22 Σεπτεμβρίου 11
.
Τα σενάρια πτώχευσης της χώρας είναι εδώ και πολύ καιρό στα πρωτοσέλιδα του ξένου Τύπου. Εκτιμήσεις, αναλύσεις και προβλέψεις που συγκλίνουν πως είναι πρακτικά αδύνατο η χώρα μας -κάποια στιγμή- να αποφύγει το μοιραίο. Και ο λόγος είναι πως από την εμφάνιση της κρίσης, κάναμε ελάχιστα για να αποτρέψουμε τις εξελίξεις.
Οι απόψεις διαφέρουν για το πόσο οδυνηρό μπορεί να εξελιχθεί για τους Έλληνες το μοιραίο! Αν θα είναι μια άτακτη χρεοκοπία που θα οδηγήσει στη δραχμή (το εντελώς εφιαλτικό σενάριο), ή μια ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης (το λιγότερο εφιαλτικό σενάριο). Μέχρι χθες όλα αυτά τα διαβάζαμε μεν, αποφεύγαμε δε τα αναπαράγουμε, ή αν το κάναμε το κάναμε δειλά και διακριτικά.
Όποιος τολμούσε να εκστομίσει μεγαλοφώνως τέτοια κουβέντα, ήταν εθνικός μειοδότης και, στην καλύτερη περίπτωση, παπαγαλάκι των ξένων κερδοσκόπων. Σήμερα όλα αυτά είναι μέρος της τακτικής ειδησεογραφίας των εγχώριων ΜΜΕ και πολύ περισσότερο δηλώνονται ως ενδεχόμενα από τα πλέον επίσημα χείλη, όπως του υπουργού Οικονομικών που είπε ενώπιον του Κοινοβουλίου πως: «Δεν έχουμε καταλάβει πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος, να πάψει να λειτουργεί το σύστημα, να πάψει να λειτουργεί η εθνική οικονομία». Εμείς, λοιπόν, κύριε υπουργέ το είχαμε καταλάβει εδώ και καιρό.
Χαιρόμαστε που, επιτέλους, το καταλάβατε και εσείς. Το δυσάρεστο είναι πως το καταλάβατε εκεί στην κυβέρνηση πολύ αργά και πλέον, από εδώ και πέρα, θα υποχρεωθούμε να ζούμε αλλεπάλληλα δράματα! Με άφθονο ανθρώπινο πόνο και συσσωρευμένη δυστυχία. Ο τρόπος που η κυβέρνηση χειρίστηκε την κρίση, η αδυναμία να προχωρήσει σε δραστικές λύσεις όταν οι συνθήκες ήταν ακόμη πολύ καλύτερες, την υποχρεώνουν μέσα σε λίγα 24ωρα, να σκορπίσει ανεξέλεγκτα τρόμο, απογοήτευση και απόγνωση σε ολόκληρη την κοινωνία. Επί δικαίων και αδίκων!
Εκτός εάν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει πως θα αναδιοργανωθεί το ξεχαρβαλωμένο και διαβρωμένο Ελληνικό Δημόσιο, με μέτρα που σχεδιάστηκαν όπως -όπως και θα εφαρμοστούν υπό το κράτος του πανικού. Ότι αρκούν χρονικές προθεσμίες 10ημέρου, για να απολυθούν με όρους αξιοκρατίας μερικές χιλιάδες υπάλληλοι, οι λιγότερο χρήσιμοι και αποδοτικοί -αυτοί που πραγματικά περισσεύουν. Ακόμη προσπαθούν κάποιες διοικήσεις οργανισμών, λίγα 24ωρα πριν εκπνεύσουν οι προθεσμίες, να ερμηνεύσουν τις εγκυκλίους που τους έχουν σταλεί από το υπουργείο.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με το ενιαίο μισθολόγιο. Πόσο δίκαιο, αποτελεσματικό και λειτουργικό μπορεί να είναι, καθώς και σχεδιάστηκε και θα εφαρμοστεί στο πόδι. Είμαστε εμπρός σε δραματικές αλλαγές που θα μεταβάλουν ριζικά τη ζωή των ανθρώπων. Αλλαγές που σχεδιάστηκαν με απίστευτη προχειρότητα και όρους εξ αντικειμένου αδιαφανείς. Ποιος θα πιστέψει ότι δικαίως το όνομα του συμπεριλαμβάνεται στους καταλόγους των μελλοθανάτων, αντί του συναδέλφου του στο απέναντι γραφείο, που θα συνεχίσει κανονικά να εργάζεται; Πως θα ανακοινώσει στην οικογένειά του, πως από Δευτέρα δεν θα πάει στη δουλειά, γιατί κρίθηκε λιγότερο χρήσιμος; Απο ποιόν και γιατί; Όλοι τους ήξεραν στην κυβέρνηση ότι με τον τρόπο που αντιδρούσαν, η καταιγίδα αργά ή γρήγορα θα ερχόταν.
Όσοι είχαν τη δυνατότητα να μιλούν off the record με κυβερνητικούς αξιωματούχους, γνώριζαν εδώ και πολύ καιρό ότι τα περιθώρια στένευαν και ότι η ακινησία και η απραξία οδηγούσε μαθηματικά σε δραματικές εξελίξειςι! Και απλώς δεν έκαναν τίποτε. Έκρυβαν συνεχώς το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Τώρα ήλθε η ώρα του λογαριασμού. Όχι όμως μόνο για την κοινωνία και την κυβέρνηση. Δυστυχώς και για την ίδια την χώρα!
Οι απόψεις διαφέρουν για το πόσο οδυνηρό μπορεί να εξελιχθεί για τους Έλληνες το μοιραίο! Αν θα είναι μια άτακτη χρεοκοπία που θα οδηγήσει στη δραχμή (το εντελώς εφιαλτικό σενάριο), ή μια ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης (το λιγότερο εφιαλτικό σενάριο). Μέχρι χθες όλα αυτά τα διαβάζαμε μεν, αποφεύγαμε δε τα αναπαράγουμε, ή αν το κάναμε το κάναμε δειλά και διακριτικά.
Όποιος τολμούσε να εκστομίσει μεγαλοφώνως τέτοια κουβέντα, ήταν εθνικός μειοδότης και, στην καλύτερη περίπτωση, παπαγαλάκι των ξένων κερδοσκόπων. Σήμερα όλα αυτά είναι μέρος της τακτικής ειδησεογραφίας των εγχώριων ΜΜΕ και πολύ περισσότερο δηλώνονται ως ενδεχόμενα από τα πλέον επίσημα χείλη, όπως του υπουργού Οικονομικών που είπε ενώπιον του Κοινοβουλίου πως: «Δεν έχουμε καταλάβει πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος, να πάψει να λειτουργεί το σύστημα, να πάψει να λειτουργεί η εθνική οικονομία». Εμείς, λοιπόν, κύριε υπουργέ το είχαμε καταλάβει εδώ και καιρό.
Χαιρόμαστε που, επιτέλους, το καταλάβατε και εσείς. Το δυσάρεστο είναι πως το καταλάβατε εκεί στην κυβέρνηση πολύ αργά και πλέον, από εδώ και πέρα, θα υποχρεωθούμε να ζούμε αλλεπάλληλα δράματα! Με άφθονο ανθρώπινο πόνο και συσσωρευμένη δυστυχία. Ο τρόπος που η κυβέρνηση χειρίστηκε την κρίση, η αδυναμία να προχωρήσει σε δραστικές λύσεις όταν οι συνθήκες ήταν ακόμη πολύ καλύτερες, την υποχρεώνουν μέσα σε λίγα 24ωρα, να σκορπίσει ανεξέλεγκτα τρόμο, απογοήτευση και απόγνωση σε ολόκληρη την κοινωνία. Επί δικαίων και αδίκων!
Εκτός εάν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει πως θα αναδιοργανωθεί το ξεχαρβαλωμένο και διαβρωμένο Ελληνικό Δημόσιο, με μέτρα που σχεδιάστηκαν όπως -όπως και θα εφαρμοστούν υπό το κράτος του πανικού. Ότι αρκούν χρονικές προθεσμίες 10ημέρου, για να απολυθούν με όρους αξιοκρατίας μερικές χιλιάδες υπάλληλοι, οι λιγότερο χρήσιμοι και αποδοτικοί -αυτοί που πραγματικά περισσεύουν. Ακόμη προσπαθούν κάποιες διοικήσεις οργανισμών, λίγα 24ωρα πριν εκπνεύσουν οι προθεσμίες, να ερμηνεύσουν τις εγκυκλίους που τους έχουν σταλεί από το υπουργείο.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με το ενιαίο μισθολόγιο. Πόσο δίκαιο, αποτελεσματικό και λειτουργικό μπορεί να είναι, καθώς και σχεδιάστηκε και θα εφαρμοστεί στο πόδι. Είμαστε εμπρός σε δραματικές αλλαγές που θα μεταβάλουν ριζικά τη ζωή των ανθρώπων. Αλλαγές που σχεδιάστηκαν με απίστευτη προχειρότητα και όρους εξ αντικειμένου αδιαφανείς. Ποιος θα πιστέψει ότι δικαίως το όνομα του συμπεριλαμβάνεται στους καταλόγους των μελλοθανάτων, αντί του συναδέλφου του στο απέναντι γραφείο, που θα συνεχίσει κανονικά να εργάζεται; Πως θα ανακοινώσει στην οικογένειά του, πως από Δευτέρα δεν θα πάει στη δουλειά, γιατί κρίθηκε λιγότερο χρήσιμος; Απο ποιόν και γιατί; Όλοι τους ήξεραν στην κυβέρνηση ότι με τον τρόπο που αντιδρούσαν, η καταιγίδα αργά ή γρήγορα θα ερχόταν.
Όσοι είχαν τη δυνατότητα να μιλούν off the record με κυβερνητικούς αξιωματούχους, γνώριζαν εδώ και πολύ καιρό ότι τα περιθώρια στένευαν και ότι η ακινησία και η απραξία οδηγούσε μαθηματικά σε δραματικές εξελίξειςι! Και απλώς δεν έκαναν τίποτε. Έκρυβαν συνεχώς το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Τώρα ήλθε η ώρα του λογαριασμού. Όχι όμως μόνο για την κοινωνία και την κυβέρνηση. Δυστυχώς και για την ίδια την χώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου