Διαπλοκή ή διαφθορά, ποινική ή πολιτική ευθύνη;

Απρίλιος 09
Τι σημαίνει διαπλοκή; Ποια είναι η αληθινή της έννοια; Πρωτακούστηκε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και έκτοτε ακούγεται όλο και συχνότερα; Η αλήθεια είναι πως σε τρία δημοφιλή on line λεξικά (Τριανταφυλλίδη, Κριαρά, Γεωργακά) το λήμμα «διαπλοκή» δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο το εντελώς αθώο «διαπλέκω» (πλέκω κάτι, μαζί με κάτι άλλο). Τελικά μετά από εξαντλητική αναζήτηση, βρέθηκε η λέξη σε δύο σχετικά πρόσφατες εκδόσεις λεξικών, ως (αθώα) «σύνθεση ή σύμπλεξη» στο Μείζον λεξικό Τεγόπουλου Φυτράκη και ως (ενδεχομένως ύποπτη) «στενή αλληλεξάρτηση» στην τελευταία έκδοση του λεξικού Μπαμπινιώτη! Είναι άραγε η διαπλοκή κάτι καινούργιο και για τον λόγο αυτό δεν το συμπεριέλαβαν οι παλαιότερες εκδόσεις των λεξικών ή μήπως υπάρχει και άλλη εκδοχή; Το είχε πει πέρυσι, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής ένας από τους κορυφαίους αστροφυσικούς στον κόσμο, ο Σταμάτης Κριμιτζής: «… Τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη χρησιμοποιούν τον ευφημισμό "διαπλοκή", που … καλύπτει έντεχνα την αποφυγή της αληθινής έννοιας, δηλαδή της διαφθοράς... Με πειράζει και το γεγονός ότι αυτή θεωρείται μια "φυσική" κατάσταση...» Φαίνεται πως τα λεξικά επιβεβαιώνουν τον σπουδαίο Έλληνα επιστήμονα. Όμως πέραν τούτου, αναπόφευκτα, δημιουργούνται σκέψεις. Αν η «διαπλοκή» είναι το προκάλυμμα της διαφθοράς, η «πολιτική ευθύνη», είναι άραγε αντίβαρο στην ποινική ευθύνη; Γιατί αρκεί ένας πολιτικός, π.χ. υπουργός « να αναλάβει την πολιτική ευθύνη» και να καθαρίζει; Επειδή παραπλανήθηκε, επειδή παρέβλεψε το αυτονόητο; Ακόμη και όταν με δική του απόφαση προκαλεί – κατά παράβαση των νόμων- σκανδαλώδη ζημία στο Ελληνικό Δημόσιο! Άραγε τι μπορεί να καλύπτουν τα «μικροκομματικά οφέλη»; Γιατί είναι λογικό ένας Υπουργός, προκειμένου να επανεκλεγεί, να κατευθύνει σκανδαλωδώς και χωρίς αιδώ, πακτωλό κονδυλίων προς την εκλογική του περιφέρεια; Δεν κάνει με τον τρόπο αυτό προεκλογική εκστρατεία με Δημόσιο χρήμα; Πόσο εύλογο, ηθικό και σύννομο είναι το «πολιτικό κόστος»; Γιατί με αυτή την δικαιολογία παίρνονται διαχρονικά αποφάσεις, που έχουν βλάψει ανεπανόρθωτα τη χώρα και τους πολίτες της; (π.χ. σκανδαλώδεις νομοθετικές ρυθμίσεις). Διαπλοκή, πολιτικό κόστος, πολιτική ευθύνη, μικροκομματικά οφέλη. Όροι της σύγχρονης πολιτικής επικοινωνίας, που μοιάζουν να «εφευρέθηκαν», για να δικαιολογούνται τα αδικαιολόγητα. Να δίνουν νόμιμη υπόσταση και ηθικό αντίβαρο σε πράξεις που με όρους δικαίου, θα ήταν ποινικά κολάσιμες. Εκτός αν ισχύει αυτό που είπε ο Αντρέ Μαρλό, συγγραφέας και υπουργός του Ντε Γκολ επί σειρά ετών: «Στην πολιτική, όπως και στην γραμματική, το λάθος που κάνουν όλοι ανακηρύσσεται κανόνας». Οπότε καλώς υπάρχει αυτός ο απίθανος νόμος «περί ευθύνης υπουργών» και καλώς χαρίστηκε στις Vatopedi off shore, ότι καλύτερο διέθετε σε γη το Ελληνικό Δημόσιο!