ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΜΕΣΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ

Η χθεσινή απεργία στο μετρό, για πολλοστή φορά δημιούργησε μεγάλα προβλήματα και απέραντη αγανάκτηση. Το πραγματικό πρόβλημα δεν ήταν αυτό που διαλαλούσαν από νωρίς το πρωί τα ραδιόφωνα, δηλαδή το κομφούζιο στους δρόμους. Ηταν η απόγνωση για εκατοντάδες χιλιάδες μεροκαματιάρηδες, που έπρεπε να βρουν τρόπο να φτάσουν στη δουλειά τους. Η λύση του Ι.Χ., πέραν του ότι στοιχίζει, αφορά όσους το διαθέτουν.

Εχει ειπωθεί κατ' επανάληψιν ότι η ρίζα του κακού βρίσκεται στην οικειοποίηση από συγκεκριμένες συντεχνίες της δημόσιας περιουσίας και στη σαδιστική συμπεριφορά των συνδικαλιστών απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της αναλγησίας τους, αρκεί να διαβάσει κάποιος τη σχετική ανακοίνωση, στην οποία θα διαπιστώσει πως το μετρό δεν λειτούργησε «προκειμένου να μπορούν να το χρησιμοποιούν οι συνάνθρωποί μας που το έχουν ανάγκη». Το μέγεθος της ειρωνείας των ανθρώπων αυτών είναι τόσο μεγάλο, που το επιχείρημα δεν αντέχει σε κριτική και σχολιασμό.

Ωστόσο, για να έχετε πληρέστερη αντίληψη, μπορείτε να διαβάσετε ένα εκτενέστερο απόσπασμα από την ανακοίνωση των συνδικαλιστών. Διαλέξτε ένα από τα δύο αυτοτελή κείμενα που παραθέτουμε στη συνέχεια. Οποιο και να επιλέξετε κάνει το ίδιο, αφού λένε ακριβώς τα ίδια. Ακόμη και αν το ένα από τα δύο είναι απόσπασμα από ανακοίνωση που μοιράστηκε στους χώρους του μετρό από την αναρχική ομάδα «Συνέλευση ενάντια στον έλεγχο και τον αποκλεισμό στα Μέσα Μεταφοράς», που εδρεύει σε υπό κατάληψη αίθουσα του ΕΜΠ.

«Το μετρό παράγει σημαντικό κοινωνικό έργο με τις δωρεάν μετακινήσεις των ανέργων και το μειωμένο εισιτήριο σε όσους συνανθρώπους μας το έχουν ανάγκη. Πρόκειται για μια σωστή πολιτική που ζητάμε, σε αυτήν την περίοδο της σκληρής οικονομικής κρίσης και της ανέχειας για μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, να επεκταθεί. (...) Το υπουργείο Οικονομικών ζητάει να αντιμετωπιστούν οι αστικές συγκοινωνίες όχι πλέον σαν αγαθό που το έχουν ανάγκη όλοι οι πολίτες ανεξάρτητα με το αν μπορούν να το πληρώνουν, αλλά σαν εμπόρευμα που πρέπει να μπει στον πάγκο του χασάπη για να βγάζει περισσότερο κέρδος».

«Με το ηλεκτρονικό εισιτήριο οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και το κράτος μάς εξαναγκάζουν σε πειθαρχία και κηρύσσουν τον κοινωνικό πόλεμο σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Το σύστημα εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών, όπως τα μέσα μεταφοράς, διαχωρίζει ακόμη περισσότερο τους ανθρώπους σε προνομιούχους και μη. (...) Είναι επιτακτική ανάγκη να ακυρωθεί στην πράξη το καθεστώς αποκλεισμού που υποβαθμίζει περαιτέρω την ποιότητα ζωής αυτών που έχουν ήδη πληγεί από τα μέτρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης».

Εδώ ταιριάζει ιδανικά αυτό που είχε πει η Μάργκαρετ Θάτσερ: «Δεν υπάρχει η έννοια του δημοσίου χρήματος. Υπάρχουν τα χρήματα μόνο των φορολογουμένων». Αυτών που θα κληθούν, αν ποτέ έλθει η ώρα, να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρα των συνδικαλιστών!
       ------------------------------------------------------------------------------
Ακούγοντάς τον, αναρωτιέσαι αν κατάλαβες καλά, αν αυτό που έφτασε στ' αυτιά σου πραγματικά ειπώθηκε και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας. Και ο λόγος είναι η πεποίθηση πως για όλα υπάρχει ένα όριο. Πως εν προκειμένω ο πρωθυπουργός, για να προφυλάξει το εναπομείναν κύρος και να πάψει να αποτελεί αντικείμενο εύκολης και ανέξοδης κριτικής, θα ορίσει επιτέλους μια κόκκινη γραμμή, την οποία δεν θα ξεπερνά.
Το να λέει προχθές στη Βουλή με αφορμή την τραγωδία στη Μάνδρα, πως «είναι άχαρο και άθλιο πάνω στον πόνο και στην καταστροφή να προσπαθούν κάποιοι να εξάγουν πολιτική υπεραξία» είναι σαν να μιλάει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο. Εκτός αν είχε κατά νου τον πιο σπουδαίο στίχο του περίφημου Αρθούρου Ρεμπό «Εγώ είναι ένας άλλος».

Δημοσιεύτηκεστην εφημερίδα Φιλελεύθερος