8/2/13

ΠΟΙΟΙ ΘΕΣΜΟΙ, ΠΟΙΟΙ ΝΟΜΟΙ;

8 Φεβρουαρίου 2013
Ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα αμαρτήματα, που δείχνει πόσο λάθος δρόμο έχουμε πάρει εδώ και χρόνια, είναι η ευκολία με την οποία μια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα, η οποία διεκδικεί τα αιτήματα της, θέτει σε ομηρία ολόκληρη τη χώρα, προκειμένου να εκβιάσει την ικανοποίηση τους.

Ποντάρει στα αδιέξοδα και τις δυσκολίες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα δημιουργήσει στην καθημερινότητα όλων των υπολοίπων, ώστε να εξαναγκάσει την εκάστοτε κυβέρνηση να υποχωρήσει και να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της. Είναι περίπου αυτονόητο στη χώρα μας, πως όποιος έχει τη δύναμη και την οργανωτική δυνατότητα, θα επιχειρήσει να επιβάλει δυναμικά τις απόψεις (ή το “δίκιο” του) στις πλάτες όλης της υπόλοιπης κοινωνίας, όσες φορές χρειαστεί.

Και μάλιστα προσπαθώντας να καρπωθεί τις αντιδράσεις που θα υπάρξουν στον υπόλοιπο κόσμο, από τα προβλήματα που θα προκληθούν. Ότι δηλαδή δεν φταίνε οι απεργοί, αλλά φταίει η κυβέρνηση που δεν τους ικανοποιεί και τους εξωθεί με τον τρόπο της στα άκρα. Εδώ υπάρχει μια χρήσιμη και κρίσιμη λεπτομέρεια.

Η άρχουσα πολιτική τάξη, που υποτίθεται είναι ο αντίθετος πόλος, είναι τόσο αντιδημοφιλής, παρηκμασμένη και αναξιόπιστη, που στις περισσότερες περιπτώσεις, αν επιλέξει να ταυτιστεί με κάποιον η κοινωνία, αν όχι όλη, όμως σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό, αυτός είναι οι απεργοί- διαδηλωτές και όχι η υποτιθέμενη νομιμότητα. Άλλωστε την νομιμότητα ο πολιτικός κόσμος την έχει γραμμένη στα παλιά του τα παπούτσια, όπως έχει αποδειχθεί από τη σωρεία των σκανδάλων που αποκαλύπτονται και την προκλητική ατιμωρησία!

Άλλωστε το πρόβλημα είναι βαθύτερο, καθώς η νομιμότητα έχει άλλο (προκλητικά ευνοϊκό) πλαίσιο για τους πολιτικούς και άλλο για τους πολίτες. Είναι τόσο αποκρουστική σήμερα η πολιτική και ο τρόπος που ασκείται, που o κόσμος ακόμη και αν δυσανασχετεί ή ταλαιπωρείται υπερβολικά, δεν αντιδρά και δέχεται ως αυτονόητη οποιαδήποτε κινητοποίηση των εργαζομένων.

 Αυτός όμως είναι ο πραγματικός λόγος που με τόση ευκολία και κόντρα στην κοινή λογική, κλείνουν εθνικοί οδοί και κόβεται στα δύο η χώρα, σταματούν τραίνα και παραλύει η πρωτεύουσα, δένουν τα καράβια και απομονώνονται τα νησιά. Ακόμη και όταν δεν υπάρχουν ρεαλιστικά αιτήματα, αλλά μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις, πίσω από τις οποίες κρύβονται πολιτικά κόμματα.

 Όσο ο πολιτικός κόσμος δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί πως στις παρούσες ακραίες συνθήκες, ο κόσμος δεν ανέχεται άλλο τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που ίσχυαν μέχρι σήμερα, η κοινωνία θα έχει τους δικούς της κανόνες, ακόμη και αν λειτουργούν εις βάρος της.

Όσο συνεχίζεται η διστακτικότητα να θεσπιστούν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και να γίνουν τολμηρά βήματα, ικανά να επουλώσουν το κύρος και την αξιοπιστία της πολιτικής, τόσο θα εντείνονται τα φαινόμενα περιφρόνησης των θεσμών και των νόμων!

7/2/13

ΤΗΛΕΠΟΛΙΤΙΚΗ (ΟΙ)!

7 Φεβρουαρίου 2012
Υστερία που δεν αντέχεται άλλο! Καθημερινή βαρβαρότητα που εισβάλει βιαίως στα σπίτια μας, μέσα από τα τηλεοπτικά πάνελ. Φωνές, τσακωμοί, αντεγκλήσεις, πανικός! Οχλοβοή χωρίς καμία ουσία και νόημα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Το κακό έχει παραγίνει τελευταία.

Μια ομάδα 15-20 πολιτικών, 3-4 από κάθε κόμμα, εναλλάσσονται πλέον καθημερινά στα τηλεοπτικά πάνελ και μονοπωλούν αυτό που τα κανάλια έχουν βαφτίσει “ενημέρωση”, έχοντας άποψη για ότι συμβαίνει. Για την ακρίβεια έχοντας παγιωμένη άποψη για όλα, το μόνο που κάνουν είναι να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους κάθε φορά. Παίρνουν θέσεις μάχης, έτοιμοι να κονταροκτυπηθούν, κάνοντας πάνω κάτω τον ίδιο διάλογο, με τους ίδιους αντιπάλους, καθημερινά.

Όπως οι επαγγελματίες τενίστες που περιφέρονται στα διάφορα τουρνουά και αναμετρούνται συνεχώς μεταξύ τους, όπως οι πιλότοι της φόρμουλα ένα, που συναγωνίζονται σε διαφορετική πίστα κάθε βδομάδα, έτσι και ο ουλαμός των τηλεοπτικών μονομάχων, περιφέρεται από (τηλεοπτική) αρένα σε αρένα. Ατέρμονοι διάλογοι, ατέλειωτοι μονόλογοι, ανεξέλεγκτες κοκορομαχίες, που οι παρουσιαστές των εκπομπών είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να τιθασεύσουν.

Με την άνεση μάλιστα που έχουν αποκτήσει από την καθημερινή τους έκθεση στο φακό, οι φωνακλάδες και ευερέθιστοι πολιτικοί, αρχίσουν τον τσακωμό με το καλημέρα. Και αφού χαλάσουν τον κόσμο, ανταλλάξουν σκληρές κουβέντες, φεύγουν μετά το τέλος της εκπομπής μονοιασμένοι και πάνε για καφέ, μέχρι την επόμενη μονομαχία. Πρόκειται για αποκλειστικά Ελληνική πατέντα, καθώς πουθενά αλλού δεν υπάρχει αυτό το μοντέλο τηλεοπτικής ενημέρωσης.

Δεν το έχουν επιλέξει τυχαία τα κανάλια αυτό το μοντέλο, καθώς διασφαλίζει ικανοποιητικές τηλεθεάσεις και κυρίως δεν στοιχίζει σχεδόν τίποτα. Είναι με διαφορά, το φτηνότερο είδος τηλεοπτικής παραγωγής. Όμως το χειρότερο όλων, δεν είναι το χαμηλό επίπεδο του κλισέ διαλόγου και η απαράδεκτη εικόνα ανθρώπων που τσακώνονται δημοσίως από το πρωί μέχρι το βράδυ με κάθε ευκαιρία. Είναι το γεγονός πως ένας σοβαρός άνθρωπος, που δεν είναι στο χαρακτήρα του να ανταλλάσσει δημοσίως ύβρεις, που δεν είναι εθισμένος στο στο μοιρολόι και τις κατάρες, που δεν αρέσκεται στην ελαφρότητα της σκέψης και τον εντυπωσιασμό, δύσκολα έχει βήμα στο δημόσιο διάλογο! Είτε γιατί δεν θέλει, είτε γιατί δεν μπορεί.

Καλώς η κακώς το δημόσιο βήμα που προσφέρει η τηλεόραση, είναι το μαζικότερο και με τη μεγαλύτερη διείσδυση στην κοινωνία! Και έτσι η εικόνα που παγιώνεται σιγά σιγά στην κοινωνία, είναι πως στη χώρα κυριαρχούν φαφλατάδες πολιτικοί που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια και τίποτα άλλο. Πως δεν υπάρχουν προσωπικότητες με όραμα και με βάθος σκέψης που μπορούν να εμπνεύσουν την κοινωνία, πως δεν υπάρχουν επιστήμονες αφοσιωμένοι στο καθήκον τους που προσφέρουν στον τόπο, πως δεν υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί που στέκονται στο ύψος τους, πως δεν υπάρχουν πολιτικοί που να αγωνιούν για τον τόπο.

Όλα έχουν κοντύνει στο μπόι των τηλε-πολιτικών. Σε μια εποχή τόσο δύσκολη και με τόσο σοβαρά γεγονότα, είναι μεγάλη ατυχία όλα αυτά να τα παρακολουθούμε στο μέγεθος που μπορεί να χωρέσουν στην οθόνη της τηλεόρασης.