25/1/13

ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ;

25 Ιανουαρίου 2013
Δηλαδή εάν δεν ήταν η συγκεκριμένη κυβέρνηση και ήταν στη θέση της μια άλλη, ακραιφνώς “φιλολαϊκή” και “προοδευτική”, με τους όρους της εποχής, τι διαφορετικό θα έκανε με τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ; Πως θα διαχειριζόταν την υπόθεση του μισθολογικού κόστους, με το δεδομένο πως σήμερα λεφτά δεν υπάρχουν, ούτε για να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους.

Μόλις και με το ζόρι ο κρατικός μηχανισμός στέκεται στα πόδια του. Τα καύσιμα δεν επαρκούν για τις ένοπλες δυνάμεις και γίνονται δραματικές περικοπές, στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν πιστώσεις για τα απαραίτητα αναλώσιμα, τα σχολεία δεν έχουν χρήματα για να ζεστάνουν τις παγωμένες σχολικές αίθουσες! Για να συνεχίσει να λειτουργεί, όπως λειτουργεί σήμερα το κράτος, σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, έχουν υποστεί δραματικές μειώσεις.

Για να μη μιλήσουμε για τον ιδιωτικό τομέα των δύο εκατομμυρίων ανέργων, που έχει συνθλιβεί, μεταξύ άλλων και από το ασήκωτο βάρος του δημόσιου τομέα. Εκεί η κατάσταση δεν είναι δραματική, είναι τραγική! Άραγε σε αυτές τις συνθήκες, ποιος έχει το δικαίωμα να μιλάει για εξαθλίωση, επειδή θα χάσει ένα μέρος του εισοδήματός του; Ποιος έχει το ηθικό ανάστημα να εκβιάζει την κοινωνία, επειδή θα απολέσει τα κεκτημένα; Αν κάποιος έχει διαφορετική άποψη, να μας πει τουλάχιστον από που να κόψει δαπάνες το κράτος, ώστε να συνεχίσει να αμείβει πλουσιοπάροχα τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ.

Μέχρι το 2009, την εποχή της απόλυτης αμεριμνησίας μας, για κάθε 100 ευρώ που εισέπραττε το κράτος από τη φορολογία, τα 75 πήγαιναν χοντρικά σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. Για όλα τα υπόλοιπα, περίσσευαν μόλις 25 ευρώ. Η αύξηση του μισθολογικού κόστους την περίοδο 2000- 2009 στη χώρα μας, ήταν 67,53%, (όταν αντίστοιχα στη Γερμανία για το ίδιο διάστημα ήταν 15,79%, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ.

Υπήρχε χρήμα με ουρά για να πληρώνουμε αδρά μισθούς και συντάξεις. Όποιος είχε τα μέσα και τον τρόπο να πιέσει περισσότερο, έπαιρνε και τη μερίδα του λέοντος. Και έτσι φτάσαμε στους παχυλούς μισθούς στον ΗΣΑΠ και το ΜΕΤΡΟ και στις κραυγαλέες μισθολογικές ανισότητες και παραδοξότητες. Μόνο που ποτέ δεν είχαμε αναρωτηθεί, από που προέρχονταν αυτά τα χρήματα! Ποιος τα έδινε και που τα έβρισκε. Το μάθαμε με επώδυνο τρόπο πριν δυόμισι χρόνια!

Σήμερα οι δυνατότητες της οικονομίας μας είναι κουκιά μετρημένα. Για να πάρει κάτι παραπάνω κάποιος, θα πρέπει να το στερηθεί κάποιος άλλος. Με το δεδομένο αυτό, ας μας πουν όσοι έχουν άλλη άποψη, από που θα βρουν τα χρήματα να πληρώνουν τους ίδιους μισθούς στο ΜΕΤΡΟ και το κυριότερο πως θα πείσουν όλους τους άλλους εργαζόμενους, πως δεν θα ισχύσει το ίδιο γι αυτούς. Δεν χωράει κουβέντα πως η κυβέρνηση δεν δικαιούται, ακόμη και αν το θέλει, να κάνει ούτε μισό βήμα πίσω.

24/1/13

ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ!

24 Ιανουαρίου 2013
Θυμάμαι την τεράστια έκπληξη, όταν προ καιρού (αρκετούς μήνες πριν) επισκέφτηκα στο γραφείο του ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος, που ήταν αρμόδιο από κορυφαία θέση για την είσπραξη των εσόδων του δημοσίου. Ο λόγος ήταν πως πουθενά στο γραφείο του, δεν υπήρχε ηλεκτρονικός υπολογιστής. Παντού, σε κάθε σημείο υπήρχαν σκόρπια χαρτιά και ντάνες από ντοσιέ δεμένα με σπάγκους και κορδόνια.

Ήταν σίγουρο πως θα περνούσαν βδομάδες μέχρι να μπορέσει να ενημερωθεί για όλα αυτά! Η εντύπωσή ήταν πως τα περισσότερα, καθώς ήταν πολυκαιρισμένα, πρέπει να βρίσκονταν καιρό σε “ακινησία”. Υποτίθεται πως σε μια τόσο πολυσύνθετη θέση, με τέτοια ευθύνη και σε τόσο κρίσιμο για τις περιστάσεις που βρίσκεται η χώρα πόστο, το πρώτο που θα περίμενες να δεις στο γραφείο του, είναι όχι μία, αλλά πολλές οθόνες υπολογιστών, από τις οποίες να είναι σε θέση να παρακολουθεί σε ζωντανό χρόνο την πορεία είσπραξης των κρατικών εσόδων από τα δημόσια ταμεία, να ανταλλάσσει σε μηδέν χρόνο διαβαθμισμένες πληροφορίες με τις υπηρεσίες που εποπτεύει, να δίνει κατευθύνσεις και γενικά να έχει επαφή και συνεργασία με τον κρατικό μηχανισμό. Δηλαδή τις μεγάλες εφορίες, το ΣΔΟΕ, την Οικονομική Αστυνομία, τα Τελωνεία κλπ.

 Τα θυμήθηκα όλα αυτά διαβάζοντας τις προάλλες το υπόμνημα προς τους οικονομικούς εισαγγελείς του πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ Ιωάννη Διώτη, στο οποίο αυτοχαρακτηρίζεται αδαής περί τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, προκειμένου να τεκμηριώσει πως δεν ήταν σκόπιμη η καταστροφή του πρωτότυπου USB που περιείχε τη λίστα Λαγκάρντ. Ότι δεν διέπραξε το κακούργημα της νόθευσης εγγράφου, απλώς ήταν άσχετος και τα έκανε θάλασσα. Αυτό ήταν όλο!

Δηλαδή ο άνθρωπος που του έχει εμπιστευτεί η πολιτεία να αντιμετωπίζει το οικονομικό έγκλημα και να εποπτεύει εξειδικευμένες υπηρεσίες, δεν είναι σε θέση να ανοίξει ένα USB, κάτι που ξέρει και ο τελευταίος πιτσιρικάς! Προκαλεί θλίψη η εξιστόρηση της υπόθεσης από τον ίδιο (αν είναι όντως έτσι), με τη γραμματέα του να ψάχνει μαγαζί να του αγοράσει USB για να του αντιγράψει το αρχείο, προκειμένου να του ρίξει ο ίδιος “μια ματιά”, αλλά όπως λέει ο ίδιος, ούτε αυτό δεν ήξερε να κάνει σωστά.

 Αν ήμασταν σοβαρή χώρα, όλοι όσοι διαχειρίστηκαν τέτοιες υποθέσεις, θα έπρεπε πρώτα απ’ όλα να τιμωρηθούν αυστηρά για ανεπάρκεια, ανοησία, εγκληματική αφέλεια και παιδαριώδη άγνοια. Και μετά για όλα τα υπόλοιπα και πολύ σοβαρά, που διερευνά εις βάρος τους η δικαιοσύνη. Είτε όλα αυτά είναι αλήθεια, είτε φτηνές δικαιολογίες, το σίγουρο είναι πως φανερώνουν το μπάχαλο, τον αδιανόητο ερασιτεχνισμό και την έλλειψη διαδικασιών και κανόνων, εκεί που υποτίθεται πως δίνεται η μάχη κατά της φοροδιαφυγής.

Μόνο με θαύμα θα μπορούσε να αλλάξει κάτι για να αυξηθούν τα έσοδα από τη φοροδιαφυγή, ώστε να μην υποχρεωθούμε να μην μειώσουμε περαιτέρω τις δημόσιες δαπάνες (και μαζί μισθούς και συντάξεις). Και ως γνωστόν θαύματα σήμερα, δύσκολα γίνονται!