10/3/12

Φσσσσσσσσστ μπόινγκ!

10 Μαρτίου 2012
Ακούστηκαν πολλές δηλώσεις μετά την ολοκλήρωση του PSI.Δηλώσεις κάθε είδους, από όλο το πολιτικό φάσμα, που αποτίμησαν το αποτέλεσμα. Από υπεραισιόδοξες, έως εντελώς απογοητευτικές. Γενικώς όμως υπήρχε σε όλες τις περιπτώσεις μια εγκράτεια στους τόνους, θετικούς και αρνητικούς.

Άλλοι, όπως ο Υπουργός Οικονομικών μίλησαν για παράθυρο ευκαιρίας που ανοίγει για τη χώρα, άλλοι, όπως ο εκπρόσωπος της ΝΔ, μίλησαν για θετική μεν εξέλιξη αλλά υπό προϋποθέσεις. Και τέλος άλλοι, όπως ο ΛΑΟΣ και τα κόμματα της αριστεράς, επέμειναν στην απαισιοδοξία τους, αφού όπως λένε το πρόβλημα παραμένει.

Όμως μόνο μια δήλωση έκανε τη διαφορά! Από την πανσπερμία των απόψεων που διατυπώθηκαν, υπήρχε μία και μόνο μία, που ήταν διαφορετική απ' όλες τις άλλες. Του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος είπε για το κούρεμα του Ελληνικού χρέους, αυτό που δεν διανοήθηκε να πει κανείς άλλος: ”πως πρόκειται για μεγάλη κατάκτηση (!!!) του ελληνικού λαού”, πως “οι θυσίες των Ελλήνων δεν πήγαν χαμένες” και πως “αίρεται η αβεβαιότητα για τις προοπτικές της Ελλάδος”.

Μάλιστα... Κατάκτηση του Ελληνικού λαού το PSI! Εξαργυρώθηκαν οι θυσίες του Ελληνικού λαού με το PSI! Καμία αβεβαιότητα μετά το PSI! Κανείς άλλος, όση ευτυχία, χαρά και ενθουσιασμό και αν έκρυβε μέσα του για το κούρεμα του χρέους, δεν βρέθηκε σε τόσο μεγάλη αναντιστοιχία με την πραγματικότητα και δεν επέδειξε τέτοια κραυγαλέα έλλειψη μέτρου! Εκτός αν επρόκειτο για άγνοια, αφέλεια ή αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας ή για όλα αυτά μαζί!

Ένα γεγονός που χαρακτηρίζεται ως η ύστατη και ίσως απέλπιδα προσπάθεια να διασωθεί η χώρα και μάλιστα κάτω από πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις και σκληρούς όρους που είναι αμφίβολο αν μπορεί να αντέξει η κοινωνία, να χαρακτηρίζεται από τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας, κατάκτηση του Ελληνικού λαού. Να γίνεται λόγος για δικαίωση των θυσιών του λαού, την ίδια ώρα που ανακοινωνόταν πως η ανεργία έφτανε στο εφιαλτικό 21% και συνεχίζει να καλπάζει και πως η ύφεση το τέταρτο τρίμηνο του 2011 έκλεισε στο 7,5%.

Δύο ποσοστά που προδιαγράφουν για το εγγύς μέλλον, μεγαλύτερα αδιέξοδα για το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Οι δηλώσεις αυτές δεν έχουν προηγούμενο. Αν και είναι γνωστό πως ο Γιώργος Παπανδρέου γεμίζει τους τόμους μια εγκυκλοπαίδειας με τα μαργαριτάρια που κατά καιρούς έχει πει, αυτή τη φορά έγραψε ιστορία! Η τραγική πραγματικότητα, η ραγδαιότητα των γεγονότων, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα που βιώνουμε, έστειλαν πρόωρα είναι αλήθεια, στο μακρινό παρελθόν την εικόνα του Γιώργου Παπανδρέου.

Ίσως και να ήταν η ανάγκη να διαγράψουμε από τη συλλογική μνήμη όσα φαιδρά και εγκληματικά συνέβησαν και που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Ευτυχώς ο ίδιος επιμένει να μας θυμίζει, αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάμε! Αλλιώς το πάθημα δεν θα μας γίνει μάθημα!

9/3/12

ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ, ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΧΙ;

9 Μαρτίου 2012
Γιατί κάποιοι άλλοι μπορούν και εμείς όχι; Η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι η μεγαλύτερη ουτοπία και ο ευσεβέστερος πόθος όλων των κυβερνήσεων στη χώρα μας. Είναι απελπιστικά λίγα αυτά που έχουν γίνει και είναι απορίας άξιο αν το κράτος δεν θέλει, ή στ' αλήθεια δεν μπορεί να την περιορίσει.

Άντε να δεχτούμε πως κάποιες μακρινές εποχές ήταν δύσκολο με τα ελάχιστα μέσα που διέθετε το κράτος, να εντοπιστεί ποιος δεν δήλωνε τα εισοδήματά του. Σήμερα όμως τα εργαλεία που διαθέτει ο κρατικός μηχανισμός είναι πολλά. Παρόλα αυτά, ούτε δεκάρα δεν μπήκε στα δημόσια ταμεία από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και αυτό παρά την απελπιστική ανάγκη να βρεθούν χρήματα και παρά τις μεγαλοστομίες των Υπουργών Οικονομικών τα τελευταία δύο χρόνια.

 Παράδειγμα αποτελεί η Ιταλία, που καθώς βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, αντέδρασε αποτελεσματικά. Η Ιταλία είναι μια χώρα που μας μοιάζει αρκετά. Έχει μεγάλη διαφθορά, αυξημένη φοροδιαφυγή και σοβαρά προβλήματα οργάνωσης. Και όμως η κυβέρνηση των τεχνοκρατών στο σύντομο βίο της, κατάφερε να βάλει στα δημόσια ταμεία δώδεκα δισεκατομμύρια ευρώ, μόνο από την πάταξη της φοροδιαφυγής!

Και αν νομίζεται πως τα χρήματα είναι λίγα, αντιστοιχούν περίπου στο 1/3 του πακέτου λιτότητας που προβλέπει η προϋπολογισμός του 2012. Ή αντιστρόφως, αν δεν είχαν εισπραχθεί τα χρήματα αυτά, θα επιβαρύνονταν οι πολίτες με 35% επιπλέον φόρους, ή περικοπές. Οι Ιταλοί έκαναν ακριβώς το αντίστροφο από αυτό που κάναμε εμείς. Αντί να εγκαταλείψουν και να αποσαθρώσουν για κομματικούς λόγους τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, επένδυσαν χρήματα στις υπηρεσίες που εισπράττουν φόρους.

Αποτέλεσμα, για κάθε επιπλέον 1 ευρώ που επένδυσαν, κέρδισαν 3,4 ευρώ από την μείωση της φοροδιαφυγής. Επίσης σε αντίθεση με τη χώρα μας, στην Ιταλία οι εισαγγελείς διώκουν ποινικά για φοροδιαφυγή τον πρώην πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι! Εδώ, (πέρα από την αδιανόητη ατιμωρησία των πρωταγωνιστών των σκανδάλων) ο κάθε προκλητικός φοροφυγάς ή μεγαλοφειλέτης, αν συλληφθεί, έχει ως συνέπεια μια σύντομη βόλτα στον εισαγγελέα και μετά συνήθως επιστρέφει ανενόχλητος σπίτι του!

 Εμείς εξακολουθούμε να προχωράμε με τον αραμπά, προσπαθώντας για τα εντελώς στοιχειώδη! Είναι ζητούμενο αν θα αποστείλει εγκαίρως το υπουργείο Οικονομικών τα έντυπα των φορολογικών δηλώσεων και θα φτάσει Ιούλιος (!!!) για να δηλώσουμε τα εισοδήματά μας! Στη χώρα αυτή όλα μπορούν να περιμένουν από τη στιγμή που είμαστε σε προεκλογική περίοδο, ακόμη και τα ραβασάκια του ΕΤΑΚ που παραμένουν αποθηκευμένα για ευνόητους λόγους, στους υπολογιστές του υπουργείου!

Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα είναι γάγγραινα. Υπολογίζεται σε περίπου 30 δισ ευρώ ετησίως! Η μείωσή της κατά 20 δισ, θα επέφερε αντίστοιχα μείωση κατά 30% στους φόρους που καλούνται να καταβάλλουν οι συνεπείς φορολογούμενοι. Οι οποίοι κατά τα φαινόμενα, θα συνεχίσουν να πληρώνουν τους διάφορους παρανοϊκούς φόρους και τα χαράτσια που εφευρίσκει συνεχώς η κυβέρνηση...

6/3/12

ΔΥΟ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΤΩΧΙΑ ΜΑΣ

6 Μαρτίου 2012
Όσο κοντόφθαλμος και να είναι κανείς, μερικά πράγματα είναι τόσο κραυγαλέα που μιλάνε από μόνα τους. Αναζητώντας τα αίτια της κρίσης έχουν ακουστεί και έχουν γραφτεί πολλά. Ας μην μπούμε στις γνωστές και χιλιοειπωμένες ιστορίες για το ποιος φταίει περισσότερο. Αν οι ευθύνες βαραίνουν την κυβέρνηση Καραμανλή, ή την κυβέρνηση Παπανδρέου αμέσως μετά.

Δύο παραδείγματα, που μπορεί να μην αποτελούν την αιτία της κρίσης, εξηγούν όμως τον τρόπο που δουλεύει χρόνια αυτή η χώρα. Το πρώτο έχει να κάνει με τις έρευνες που αφορούν τους υδρογονάνθρακες. Είναι πολλές οι προσδοκίες που έχουν επενδυθεί, καθώς υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στο Ελληνικό υπέδαφος. Ειδικώς μετά την επιβεβαίωση πως στη γειτονική Κύπρο και το Ισραήλ, υπάρχουν προς εκμετάλλευση τεράστια ενεργειακά αποθέματα, αξίας πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων.

Υπάρχουν εκτιμήσεις ειδικών, που αναφέρουν πως νοτίως της Κρήτης κάτω από τον πυθμένα της Μεσογείου, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα, στα όρια της βεβαιότητας, για την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Απόδειξη «πως κάτι τρέχει» είναι η συμμετοχή στο σχετικό διαγωνισμό των οκτώ μεγαλυτέρων εταιριών διεθνώς, που ειδικεύονται στις έρευνες και η διάθεσή τους να επενδύσουν στις έρευνες, δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Το ίδιο ισχύει και για άλλες περιοχές του Ελλαδικού χώρου, που είτε ξεκίνησαν, είτε πρόκειται να ξεκινήσουν έρευνες.

Γιατί τώρα;- θα ρωτήσει κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος. Γιατί τώρα ξυπνήσαμε από τον συβαριτισμό και την αμεριμνησία μας, είναι η απάντηση, Από το 1999 που έγιναν κάποιες τελευταίες γεωτρήσεις στη ΒΔ Πελοπόννησο και την Αιτωλοακαρνανία, έως το 2011, η χώρα είχε ξεχάσει και αδιαφορούσε για το ενδεχόμενο να διαθέτει πλουτοπαραγωγικές πηγές. Υπήρξε απόλυτη απραξία με ευθύνη των κυβερνήσεων και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Άλλωστε ποτέ μέχρι σήμερα, όπως λένε οι ειδικοί, δεν έγινε στην Ελλάδα συστηματική έρευνα για τον εντοπισμό κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Αν οι έρευνες δεν είχαν σταματήσει πριν 10- 12 χρόνια και κάναμε αυτά τα οποία συζητάμε σήμερα, ίσως τώρα να μιλούσαμε με διαφορετικούς όρους. Η Κύπρος ξεκίνησε τις σχετικές έρευνες το 2002, για να βρει οκτώ χρόνια μετά φυσικό αέριο.

Το δεύτερο παράδειγμα είναι μεν ελάχιστης οικονομικής σημασίας σε σχέση με το προηγούμενο, αποτελεί όμως εμβληματικό μνημείο ανικανότητας και αδιαφορίας των τελευταίων κυβερνήσεων. Η λεγόμενη Ολυμπιακή κληρονομιά! Πανάκριβες εγκαταστάσεις, φτιαγμένες με τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού, παραμένουν οκτώ χρόνια τώρα αναξιοποίητες, κλειστές και εγκαταλελειμμένες.

Ρημαγμένα, λεηλατημένα και βρώμικα κτίρια και αθλητικές εγκαταστάσεις, έχουν εγκαταλειφθεί στη φθορά του χρόνου που επιταχύνει την απαξίωσή τους. Στολίδια κάποτε, σκουπίδια σήμερα. Κανένας δεν αγχώθηκε, κανένας δεν παραιτήθηκε, κανένας δεν φταίει. Και από το ένα και από το άλλο παράδειγμα, μπορεί να βγάλει κανείς χρήσιμα συμπεράσματα.

Δεν είναι ασφαλώς οι αιτίες που χρεοκόπησε η χώρα. Είναι όμως η απόδειξη της ένδειας και της ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίστηκε τα κοινά και που προσδοκούμε σήμερα να μας σώσει..

5/3/12

ΕΠΟΙΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ, ΦΙΛΟΤΙΜΙΑ!

5 Μαρτίου 2012
Θα μπορούσε να είναι δείγμα ωριμότητας του πολιτικού συστήματος, η διάθεση συνεργασίας μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές. Οι αλλεπάλληλες δηλώσεις κορυφαίων πολιτικών, περί μετεκλογικής συνεργασίας των δύο κομμάτων, ανεξαρτήτως του τι θα βγάλουν οι κάλπες, είναι κάτι εντελώς καινούργιο στην ιστορία της χώρας και παντελώς άγνωστο για τα πολιτικά μας ήθη. 

Ωστόσο δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενο, ακόμη και στην περίπτωση που δεν υπαγορεύεται από ανιδιοτέλεια, αλλά γιατί τα κόμματα αναγκάζονται πλέον «να ποιήσουν την ανάγκη φιλοτιμία».
Είναι προφανές πως τα πράγματα δεν είναι πλέον όπως στο παρελθόν, καθώς έχουν συντελεστεί δραματικές ανατροπές. Και στην πραγματικότητα, που θα κληθούν να διαχειριστούν οι νικητές των εκλογών και στις διαθέσεις της κοινωνίας, απέναντί στην πολιτική και τους πολιτικούς.

Κατ’ αρχήν δεν φαίνεται πως είναι εφικτό να προκύψει αυτοδυναμία για το πρώτο κόμμα, αν και είναι νωρίς ακόμη για να το πει κανείς με σιγουριά. Ωστόσο είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο, καθώς η τάση είναι η βουλή που θα αναδειχθεί από τις εκλογές να είναι πολυκομματική. Αυτό από μόνο του ως γεγονός, περιορίζει σημαντικά τις πιθανότητες αυτοδυναμίας για το πρώτο κόμμα. Υπάρχουν όμως και άλλα περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά δεδομένα που έχουν ανατραπεί οριστικά και αμετάκλητα.

Από τα απλούστερα, όπως για παράδειγμα είναι η χαμένη αίγλη των υπουργικών αξιωμάτων και η αδυναμία των πολιτικών να ασκήσουν προσωπική πολιτική. Να κανακεύουν τους ψηφοφόρους τους, με ρουσφέτια και κάθε λογής «δώρα». Πάνε οι εποχές που ο υπουργός κοίταζε το πώς θα αναδειχθεί τοπικός ευεργέτης για να επανεκλεγεί, μοιράζοντας αφειδώς κονδύλια και ρουσφέτια στην εκλογική του περιφέρεια. Αυτά τελείωσαν. Το αντίθετο θα συμβαίνει από εδώ και πέρα. Ο υπουργός θα είναι άφαντος από τα γνωστά του στέκια, στην εκλογική του περιφέρεια.

Η άσκηση της πολιτικής από τα προβεβλημένα αξιώματα, είναι αντιδημοφιλής και καθόλου «λαμπερή» απασχόληση.  Τα κόμματα και κυρίως η ΝΔ, που ως φαίνεται θα είναι νικήτρια των εκλογών, ξέρουν πως ο λογαριασμός (και) φέτος δεν βγαίνει χωρίς καινούργια μέτρα. Οι πρώτες ενδείξεις από την εκτέλεση του προϋπολογισμού είναι απογοητευτικές. Η υστέρηση στα έσοδα και οι υπερβάσεις στις δαπάνες, δημιούργησαν στον προϋπολογισμό με το καλημέρα, τρύπα 1,4 δις!

Αυτό σημαίνει πως τα νέα μέτρα θα έλθουν πριν την ώρα τους και θα πρέπει η νέα κυβέρνηση, αμέσως μετά την εκλογή της, να πάρει δύσκολες, αλλά αναπόφευκτες αποφάσεις., έχοντας απέναντί της μια εξαντλημένη και οργισμένη κοινωνία. Οι νέες συνθήκες, τα φτωχά εκλογικά ποσοστά, η καχυποψία της κοινωνίας δεν μπορεί παρά να αλλάξουν και τα πολιτικά μας ήθη. Οι δηλώσεις Αβραμόπουλου και Πάγκαλου χθες, αλλά και του Λοβέρδου πριν λίγες ημέρες, δείχνουν το δρόμο της συνεργασίας, γιατί απλούστατα δεν γίνεται αλλιώς. Εκεί δείχνουν να οδηγούν από μόνες τους οι εξελίξεις!

4/3/12

ΑΝ ΔΕΝ ΓΚΡΕΜΙΣΤΟΥΝ ΣΥΘΕΜΕΛΑ ΟΛΑ, ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!

4 Μαρτίου 2012
Η χώρα εδώ και δυο χρόνια βρίσκεται σε ελεύθερη και ανεξέλεγκτη περιδίνηση, με τη φορά προς τον πυθμένα! Όπως ακριβώς συμβαίνει με το σπιράλ του θανάτου. Αυτή ήταν και η προφητεία άλλωστε, στο ξεκίνημα της εθνικής μας τραγωδίας, του παγκόσμιου κερδοσκόπου και οικονομικού προφήτη Τζορτζ Σόρος.

Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει σύμφωνα με τη θεωρία του, από τις κεντρομόλες δυνάμεις που αναπτύσσονται όταν αρχίσει η περιδίνηση. Όλο αυτό μοιάζει πλέον με μια θύελλα, στην οποία τίποτε δεν είναι αρκετά ισχυρό και εδραίο, ώστε να αντέξει και να μην καταρρεύσει. Παγιωμένες λογικές και αυτονόητα δεδομένα σαρώθηκαν ανελέητα. Η χώρα δείχνει ανίσχυρη και η κοινωνία παραδομένη με τα χέρια ψηλά, καθώς γκρεμίζονται με τρομερή ταχύτητα όλα τριγύρω.

Όμως όλο αυτό δεν μπορεί να συνέβη από την μια στιγμή στην άλλη. Δεν είναι δυνατόν με τόσο μεγάλη ευκολία, χωρίς αντίσταση, να μεταβάλλονται άρδην όλα. Υπάρχει μια (Ελληνοποιημένη, Ιταλικής προέλευσης) παροιμία, που ίσως ήλθε η ώρα να την ξαναθυμηθούμε. “Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα”. Εάν αποκτήσεις δηλαδή κάποιο αγαθό για το οποίο δεν κόπιασες, είσαι καταδικασμένος κάποια στιγμή να το χάσεις! Και αφού δεν κόπιασες να το αποκτήσεις, δεν ξέρεις και την πραγματική του αξία.

Κάπως έτσι πρέπει να έχουν συμβεί τα πράγματα και με μας. Κοροϊδεύαμε του λοιπούς Ευρωπαίους γιατί δεν ξεχείλιζαν τα καλάθια του σούπερ μάρκετ με τα ψώνια τους, σε αντίθεση με μας που στο τέλος της βδομάδας τα μισά τα πετάγαμε στα σκουπίδια. Αγοράζαμε 350 χιλιάδες αυτοκίνητα το χρόνο (τα περισσότερα Πόρσε Καγιέν ανά κάτοικο στον κόσμο, ήταν στην Λάρισα) και είχαμε τα παγκόσμιο ρεκόρ στη χρήση κινητών τηλεφώνων.

Ανακαλύψαμε, μεγάλοι και αμάθητοι είναι αλήθεια, πως οι τράπεζες υπάρχουν για να μπορούμε να δανειζόμαστε και ξοδεύουμε αλόγιστα. Και πάντα επιβραβεύαμε με την ψήφο μας ή την προτίμησή μας, όποιον μας κολάκευε περισσότερο και όποιον μας έταζε τα περισσότερα, είτε σε προσωπικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο! Και σιγά σιγά αφαιρούσαμε από το σαρκίο και την ψυχή της χώρας, οτιδήποτε απειλούσε να μας ξυπνήσει από το υπέροχο όνειρο που ζούσαμε.

Η κατανάλωση έγινε φορέας ιδεολογίας. Το ίδιο η φοροδιαφυγή, το μαύρο χρήμα, η παραοικονομία, η λαμογιά και το εύκολο κέρδος. Συνθήκες που βοήθησαν να φυτρώσει και να γιγαντωθεί το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο παράσιτο. Ο λαϊκισμός! Η ανάγκη να αποκτήσει ιδεολογικό περίβλημα η παρακμή μας. Τα παράλογα προνόμια, τα αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα, τα κάθε λογής κεκτημένα. Και μαζί με αυτά η ατιμωρησία, η ανομία, η έλλειψη κανόνων και αρχών.

Όλα αυτά μαζί έγιναν ένας χυλός, μια άμορφη μάζα, που κατάφερε το μεγαλύτερο πλήγμα στη χώρα: Την αποθεσμοποίηση της, όπως επαναλαμβάνει στερεότυπα εδώ και χρόνια ο πρώην Υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος (που επιμένει να απέχει από τα κοινά). Οι θεσμοί αντικαταστάθηκαν από τους παραθεσμούς. Παραοικονομία, παραπαιδεία, παραπολιτική, παραδιοίκηση κοκ. Είναι πολλά τα αντίστοιχα παραδείγματα και τα συναντάμε σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου.

Απλώς τα παραβλέπουμε, καθώς δεν μας κάνουν εντύπωση, αφού τα θεωρούμε αυτονόητα και δεδομένα. Ακόμη και τώρα! Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε λιγοστές πιθανότητες να ξαναβρούμε σύντομα τον βηματισμό μας. Να προχωρήσουν και να πετύχουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, να βάλουμε ξανά τα πράγματα στη θέση τους. Ίσως και να έχουν δίκαιο όσοι επιμένουν πως αν πρώτα δεν γκρεμιστούν συθέμελα όλα, δεν γίνεται να αλλάξουν! Είναι μια πικρή και οδυνηρή αλήθεια. Β