8 Οκτωβρίου 2012
Στις πρόσφατες εκλογές ο λαός αποφάσισε την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη (και στην Ε.Ε.), απορρίπτοντας την λογική του «δεν πληρώνω». Την καταγγελία του μνημονίου και την κήρυξης του χρέους ως απεχθούς, κάτι στο οποίο προέτρεπαν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ!
Ο λόγος είναι πως ήθελε να αποτρέψει την διαφαινόμενη ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, το χάος που θα ακολουθούσε και την επιστροφή της χώρας, στη χειρότερη βαλκανική εκδοχή της. Παρά τις αιματηρές θυσίες και τις δυσκολίες που συνεπάγεται η προσπάθεια για την παραμονή μας στην ευρωζώνη.
Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας δυστυχώς, είναι ακόμη μακρύς και δύσβατος. Είναι όμως η μοναδική ρεαλιστική επιλογή, υπό τις παρούσες συνθήκες. Ακόμη και αν πολλά από τα μέτρα είναι κραυγαλέα άδικα, ακόμη και αν τα βάρη που πέφτουν στις πλάτες, είναι δυσανάλογα μεγάλα και δεν κατανέμονται με δίκαιο τρόπο. Όμως ως γνωστόν, εχθρός του κακού, είναι το χειρότερο! Και το χειρότερο, ευτυχώς δεν το ζήσαμε και μακάρι να μην το ζήσουμε ποτέ. Τη διάλυση της χώρας, το χάος και την απειλή της εθνικής ακεραιότητας.
Καλώς ή κακώς, είμαστε υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων, με ή χωρίς μνημόνιο, να πάψουμε να έχουμε πρωτογενή ελλείμματα στον προϋπολογισμό. Πρέπει υποχρεωτικά να φτάσουμε στο σημείο που τα έσοδα του κράτους, θα καλύπτουν τις πρωτογενείς δαπάνες. Δεν υπάρχουν χρήματα και κανείς δεν διατίθεται να μας δανείσει. Ε, λοιπόν είμαστε πολύ κοντά στο σημείο αυτό. Ακόμη και αν ότι μέχρι τώρα καταφέραμε το κάναμε με λάθος τρόπο, ισοδυναμεί με έγκλημα να τα γκρεμίσουμε όλα και να ξαναρχίσουμε πάλι από την αρχή, με δυσμενέστερους όρους, όπως μας προτρέπουν οι θιασώτες του λαϊκισμού.
Είναι κρίμα και άδικο να πάνε χαμένες τόσες θυσίες. Έχει τεράστια διαφορά να παλέψει και να διαπραγματευτεί η χώρα, προκειμένου να βελτιώσει τους όρους του δανεισμού της, από το βαρέσει γροθιά στο μαχαίρι. Στη διπλωματία, δεν υπάρχουν φιλίες και συμπάθειες. Ούτε εξ ορισμού εχθροί και φίλοι. Υπάρχει το συμφέρον και οι συνθήκες που δημιουργεί κάθε στιγμή η συγκυρία. Όταν υπάρχει ταύτιση συμφερόντων, υπάρχει και δρόμος για διαπραγμάτευση. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται σήμερα η χώρα, σε σχέση με τους εταίρους της στην ευρωζώνη.
Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται και η επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα. Ως εκ τούτου είναι καλοδεχούμενη! Το αντίθετο, η άρνησή της να έλθει στην Ελλάδα, θα ήταν κακός οιωνός. Αυτό δεν σημαίνει πως ο λαός δεν πρέπει να εκφράσει μαζικά και ειρηνικά τη διαμαρτυρία του και να στείλει το δικό του μήνυμα, για την πολιτική της ακραίας λιτότητας! Όμως έχει διαφορά αυτό, από το να ανακηρύξουμε ως ανεπιθύμητο πρόσωπο τη Γερμανίδα καγκελάριο. Ειδικά τώρα, που βρισκόμαστε κυριολεκτικά επί ξηρού ακμής!
Ο λόγος είναι πως ήθελε να αποτρέψει την διαφαινόμενη ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, το χάος που θα ακολουθούσε και την επιστροφή της χώρας, στη χειρότερη βαλκανική εκδοχή της. Παρά τις αιματηρές θυσίες και τις δυσκολίες που συνεπάγεται η προσπάθεια για την παραμονή μας στην ευρωζώνη.
Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας δυστυχώς, είναι ακόμη μακρύς και δύσβατος. Είναι όμως η μοναδική ρεαλιστική επιλογή, υπό τις παρούσες συνθήκες. Ακόμη και αν πολλά από τα μέτρα είναι κραυγαλέα άδικα, ακόμη και αν τα βάρη που πέφτουν στις πλάτες, είναι δυσανάλογα μεγάλα και δεν κατανέμονται με δίκαιο τρόπο. Όμως ως γνωστόν, εχθρός του κακού, είναι το χειρότερο! Και το χειρότερο, ευτυχώς δεν το ζήσαμε και μακάρι να μην το ζήσουμε ποτέ. Τη διάλυση της χώρας, το χάος και την απειλή της εθνικής ακεραιότητας.
Καλώς ή κακώς, είμαστε υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων, με ή χωρίς μνημόνιο, να πάψουμε να έχουμε πρωτογενή ελλείμματα στον προϋπολογισμό. Πρέπει υποχρεωτικά να φτάσουμε στο σημείο που τα έσοδα του κράτους, θα καλύπτουν τις πρωτογενείς δαπάνες. Δεν υπάρχουν χρήματα και κανείς δεν διατίθεται να μας δανείσει. Ε, λοιπόν είμαστε πολύ κοντά στο σημείο αυτό. Ακόμη και αν ότι μέχρι τώρα καταφέραμε το κάναμε με λάθος τρόπο, ισοδυναμεί με έγκλημα να τα γκρεμίσουμε όλα και να ξαναρχίσουμε πάλι από την αρχή, με δυσμενέστερους όρους, όπως μας προτρέπουν οι θιασώτες του λαϊκισμού.
Είναι κρίμα και άδικο να πάνε χαμένες τόσες θυσίες. Έχει τεράστια διαφορά να παλέψει και να διαπραγματευτεί η χώρα, προκειμένου να βελτιώσει τους όρους του δανεισμού της, από το βαρέσει γροθιά στο μαχαίρι. Στη διπλωματία, δεν υπάρχουν φιλίες και συμπάθειες. Ούτε εξ ορισμού εχθροί και φίλοι. Υπάρχει το συμφέρον και οι συνθήκες που δημιουργεί κάθε στιγμή η συγκυρία. Όταν υπάρχει ταύτιση συμφερόντων, υπάρχει και δρόμος για διαπραγμάτευση. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται σήμερα η χώρα, σε σχέση με τους εταίρους της στην ευρωζώνη.
Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται και η επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα. Ως εκ τούτου είναι καλοδεχούμενη! Το αντίθετο, η άρνησή της να έλθει στην Ελλάδα, θα ήταν κακός οιωνός. Αυτό δεν σημαίνει πως ο λαός δεν πρέπει να εκφράσει μαζικά και ειρηνικά τη διαμαρτυρία του και να στείλει το δικό του μήνυμα, για την πολιτική της ακραίας λιτότητας! Όμως έχει διαφορά αυτό, από το να ανακηρύξουμε ως ανεπιθύμητο πρόσωπο τη Γερμανίδα καγκελάριο. Ειδικά τώρα, που βρισκόμαστε κυριολεκτικά επί ξηρού ακμής!
Αγαπητέ κ. Σπηλιόπουλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήκάνετε μια ολόκληρη ανάλυση, ξεκινώντας από τις εκλογές και φτάνοντας στο να απαντήσετε στο ερώτημα αν πρέπει να είναι ανεπιθύμητη ή όχι η Μέρκελ στην Αθήνα. Η επιχειρηματολογία σας για το πώς από το ένα φτάνουμε στο άλλο υπόκειται σίγουρα σε ενστάσεις και αντιρρήσεις.
Όμως, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στην ερώτησή σας, αν δεν γνωρίζει το λόγο της επίσκεψης. Τα υπόλοιπα, τι ψηφίσαμε, ποια η πορεία της χώρας κλπ., είναι άσχετα.