15 Μάιου 2012
Ένας λογικός άνθρωπος, δικαιούται να ρωτήσει: Πως είναι δυνατόν η χώρα από τη μια μέρα στην άλλη, να βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας; Πως γίνεται στη διάρκεια της εβδομάδας που μεσολάβησε από τις εκλογές,να κινδυνεύει η χώρα να μείνει χωρίς ούτε ένα ευρώ στα ταμεία της;
Μέχρι την περασμένη Κυριακή, κανείς από τους πολιτικούς αρχηγούς δεν μας είχε προειδοποιήσει για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντιθέτως, όπως όλοι πολύ καλά θυμόμαστε, στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου τα κόμματα , άλλο λίγο άλλο πολύ, είχαν κάτι να τάξουν. Από την έξοδο από το μνημόνιο σε ένα- δυο χρόνια, μέχρι επιστροφή των χαρατσιών που πληρώσαμε, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και νέες προσλήψεις στο δημόσιο.
Τι έγινε ξαφνικά; Η άρνηση του Αλέξη να συμφωνήσει σε οικουμενική κυβέρνηση, προκάλεσε μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο την κατάρρευση της χώρας; Η απάντηση είναι ασφαλώς όχι. Τα δημόσια οικονομικά είναι σε τραγική κατάσταση, το κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών σε όσους χρωστάει στο εσωτερικό της χώρας, προκειμένου με το ζόρι, να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, άγνωστο για πόσο ακόμα.
Όμως για προεκλογικούς λόγους, κανένα κόμμα δεν είπε στον κόσμο τίποτα, παρότι όλοι τους γνώριζαν πως ακριβώς έχουν τα πράγματα. Ότι η κατάσταση της οικονομίας είναι δραματική και ενδεχομένως πλέον, μη ανατάξιμη. Ακόμη και όσοι αρχηγοί, υποκριτικά έπεσαν από τα σύννεφα, από το σημείωμα του πρωθυπουργού που περιέγραφε πως ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Αρκούσαν άλλωστε μόλις δύο επισκέψεις, μια στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και μια στην Τράπεζα της Ελλάδος, για να πληροφορηθούν με ακρίβεια την εικόνα της οικονομίας. Όμως αν έκαναν το αυτονόητο και το λογικό, να πουν την αλήθεια και να παραδεχτούν δημόσια το αδιέξοδο, θα ήταν σαν να αναιρούσαν τον εαυτό τους. Δεν θα μπορούσαν ούτε να υπόσχονται χίμαιρες, ούτε να τάζουν αέρα κοπανιστό.
Σε μια κανονική χώρα, το πολιτικό σύστημα από την πρώτη στιγμή θα αναλάμβανε τις ευθύνες του απέναντί στον λαό και τη χώρα και θα είχε μιλήσει ξεκάθαρα. Θα είχε περιγράψει στο εκλογικό σώμα την κρισιμότητα των στιγμών, τους κινδύνους που καραδοκούν και θα πρότεινε λύσεις, που δεν μπορεί παρά να ήταν δυσάρεστες.
Ή ακόμη καλύτερα, την επομένη των εκλογών, μετά από ένα ατελέσφορο για το σχηματισμό κυβέρνησης αποτέλεσμα, θα όφειλαν να είχαν βρει τρόπο να συνεργαστούν, καθώς η χώρα γκρεμίζεται! Αν' αυτού τρέχουμε πανικόβλητοι, καθώς οι πολιτικές εξελίξεις φέρνουν εγγύτερα το αδιέξοδο και υπάρχει ο κίνδυνος να μην υπάρχει κυβέρνηση να το διαχειριστεί.
Ίσως αν ο κόσμος είχε ενημερωθεί εξ' αρχής για την τραγική κατάσταση, γνώριζε πόσο επικίνδυνο είναι το αδιέξοδο να είχε ψηφίσει αλλιώς. Να έδινε αυτοδυναμία σε ένα από τα πολιτικά κόμματα και να μην άφηνε την κατάσταση να σέρνεται τόσο θλιβερά και επικίνδυνα.
Μέχρι την περασμένη Κυριακή, κανείς από τους πολιτικούς αρχηγούς δεν μας είχε προειδοποιήσει για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντιθέτως, όπως όλοι πολύ καλά θυμόμαστε, στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου τα κόμματα , άλλο λίγο άλλο πολύ, είχαν κάτι να τάξουν. Από την έξοδο από το μνημόνιο σε ένα- δυο χρόνια, μέχρι επιστροφή των χαρατσιών που πληρώσαμε, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και νέες προσλήψεις στο δημόσιο.
Τι έγινε ξαφνικά; Η άρνηση του Αλέξη να συμφωνήσει σε οικουμενική κυβέρνηση, προκάλεσε μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο την κατάρρευση της χώρας; Η απάντηση είναι ασφαλώς όχι. Τα δημόσια οικονομικά είναι σε τραγική κατάσταση, το κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών σε όσους χρωστάει στο εσωτερικό της χώρας, προκειμένου με το ζόρι, να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, άγνωστο για πόσο ακόμα.
Όμως για προεκλογικούς λόγους, κανένα κόμμα δεν είπε στον κόσμο τίποτα, παρότι όλοι τους γνώριζαν πως ακριβώς έχουν τα πράγματα. Ότι η κατάσταση της οικονομίας είναι δραματική και ενδεχομένως πλέον, μη ανατάξιμη. Ακόμη και όσοι αρχηγοί, υποκριτικά έπεσαν από τα σύννεφα, από το σημείωμα του πρωθυπουργού που περιέγραφε πως ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Αρκούσαν άλλωστε μόλις δύο επισκέψεις, μια στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και μια στην Τράπεζα της Ελλάδος, για να πληροφορηθούν με ακρίβεια την εικόνα της οικονομίας. Όμως αν έκαναν το αυτονόητο και το λογικό, να πουν την αλήθεια και να παραδεχτούν δημόσια το αδιέξοδο, θα ήταν σαν να αναιρούσαν τον εαυτό τους. Δεν θα μπορούσαν ούτε να υπόσχονται χίμαιρες, ούτε να τάζουν αέρα κοπανιστό.
Σε μια κανονική χώρα, το πολιτικό σύστημα από την πρώτη στιγμή θα αναλάμβανε τις ευθύνες του απέναντί στον λαό και τη χώρα και θα είχε μιλήσει ξεκάθαρα. Θα είχε περιγράψει στο εκλογικό σώμα την κρισιμότητα των στιγμών, τους κινδύνους που καραδοκούν και θα πρότεινε λύσεις, που δεν μπορεί παρά να ήταν δυσάρεστες.
Ή ακόμη καλύτερα, την επομένη των εκλογών, μετά από ένα ατελέσφορο για το σχηματισμό κυβέρνησης αποτέλεσμα, θα όφειλαν να είχαν βρει τρόπο να συνεργαστούν, καθώς η χώρα γκρεμίζεται! Αν' αυτού τρέχουμε πανικόβλητοι, καθώς οι πολιτικές εξελίξεις φέρνουν εγγύτερα το αδιέξοδο και υπάρχει ο κίνδυνος να μην υπάρχει κυβέρνηση να το διαχειριστεί.
Ίσως αν ο κόσμος είχε ενημερωθεί εξ' αρχής για την τραγική κατάσταση, γνώριζε πόσο επικίνδυνο είναι το αδιέξοδο να είχε ψηφίσει αλλιώς. Να έδινε αυτοδυναμία σε ένα από τα πολιτικά κόμματα και να μην άφηνε την κατάσταση να σέρνεται τόσο θλιβερά και επικίνδυνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου