Μια από τις σταθερές αυτών των εκλογών, είναι η αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης από το πρώτο κόμμα! Τουλάχιστον με την εντύπωση αυτή μας άφησαν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, πριν ισχύσει η απαγόρευση του νόμου και ως φαίνεται αυτό δύσκολα θα ανατραπεί. Η διαφορά του πρώτου κόμματος από ένα ποσοστό γύρω στο 39%, που θα έδινε 151 έδρες, ήταν χαώδης.
Ως εκ τούτου, αυτό που θα περιμένουμε να μάθουμε το βράδυ της επόμενης Κυριακής, είναι πρώτον, ο συσχετισμός των δυνάμεων και δεύτερον, οι προγραμματικές συγκλίσεις και η διάθεση συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων, για να δούμε ποιοι θα συνεργαστούν με ποιους στο σχηματισμό κυβέρνησης, αφού εκεί θα οδηγήσουν υποχρεωτικά τα πράγματα. Αυτές οι εκλογές δημιούργησαν νέα δεδομένα με την διαφαινόμενη κατάρρευση του δικομματισμού και με το γεγονός πως για πρώτη φορά είναι τόσο σαφές και καθορισμένο το πλαίσιο, στο οποίο θα πρέπει να κινηθεί η κυβέρνηση που θα προκύψει, εάν η χώρα επιλέξει να παραμείνει στην ευρωζώνη και να εξακολουθήσει να είναι μέλος της Ε.Ε.
Η Ελλάδα διάγει την κρισιμότερη καμπή της ιστορίας της μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, σε ένα ασαφές και θολό πολιτικό τοπίο. Είναι κοινό μυστικό, πως εδώ και καιρό βαδίζουμε ακροβατώντας σε τεντωμένο σκοινί και, πως οι πιθανότητες να περάσουμε απέναντι και να πατήσουμε σε στέρεο έδαφος, δεν είναι με το μέρος μας! Ζούμε σε συνθήκες εθνικής κρίσης, οι καταστάσεις, όσο και αν επιχειρούν τα κόμματα για εκλογικούς λόγους να τις αποφορτίσουν, είναι δραματικές και απαιτούν εκτός από μεγάλη προσπάθεια, ωριμότητα, υπευθυνότητα και ρεαλισμό.
Για μια ακόμη φορά όμως, ο πολιτικός κόσμος αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Η αδυναμία των κομμάτων στη διακομματική επιτροπή να καταλήξουν στη διεξαγωγή ντιμπέιτ, ήταν μεν περίπου αναμενόμενη, συνιστά όμως ακραία περιφρόνηση προς το λαό. Στο αρρωστημένο κλίμα του άκρατου λαϊκισμού που επικρατεί απ’ άκρη σε άκρη στη χώρα, θα δούμε ακόμη πολλά. Δεν θα δούμε όμως τους πολιτικούς αρχηγούς να συζητήσουν ενώπιον της κοινής γνώμης, για τα κρίσιμα ζητήματα και τα διλήμματα που αντιμετωπίζει η χώρα.
Επισήμως, υπήρξαν διαφωνίες στη διακομματική επιτροπή. Όμως αυτό σε τι εμποδίζει αύριο το βράδυ, να επιλέξουν οι πολιτικοί αρχηγοί που συμφωνούν και το επιθυμούν, ένα οποιοδήποτε κανάλι, ιδιωτικό ή δημόσιο και να συζητήσουν; Γιατί θα πρέπει να το αποφασίσει παμψηφεί, η διακομματική επιτροπή; Και μόνο το γεγονός, πως προτιμούν τις θεατρινίστικες παρλάτες ανά την επικράτεια, σε περιορισμένο ακροατήριο δικών τους ανθρώπων, αντί της δημόσιας παρουσίας τους ενώπιον εκατομμυρίων πολιτών που θα τους παρακολουθήσουν στην τηλεόραση, σε έναν «ζωντανό» διάλογο, με αντιπαράθεση επιχειρημάτων και απαντήσεις σε δύσκολες ερωτήσεις, δείχνει πόσο ανασφαλείς, δόλιοι και κατεργάρηδες είναι!
Κατά τα λοιπά, υποτίθεται πως ο λαός προσδοκά από ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να συμφωνήσουν μεταξύ τους για τα στοιχειώδη και τα αυτονόητα, να συνεργαστούν την επομένη των εκλογών, ώστε να βγάλουν τη χώρα από τα αδιέξοδα. Μια διαδικασία που απαιτεί μεταξύ άλλων επώδυνες και αντιδημοφιλείς αποφάσεις! Είναι μομφή για τον πολιτικό κόσμο και συνιστά πρόκληση ο εγωισμός, η αμετροέπεια και ο τρόπος που επιχειρούν να υφαρπάξουν την ψήφο του λαού!
ΥΓ. Γιατί είναι "αντιδημοκρατική" η ανοικτή τηλεοπτική αντιπαράθεση Βενιζέλου- Σαμαρά, όπως διατείνεται η ΝΔ που απέρριψε την πρόταση; Και γιατί είναι "δημοκρατικότερο" ένα ντιμπέιτ 10- 12 πολιτικών αρχηγών, που θα απαντούν ότι θέλουν, ανεξαρτήτως των ερωτημάτων. Μέχρι σήμερα η μόνη χρησιμότητά του ήταν το χασμουρητό που προκαλούσε, σε όσους είχαν αϋπνίες!
Το πρόβλημα με τα debate είναι ό,τι γράφεις στο ΥΓ. Χρειάζεται λοιπόν να αλλάξει η δομή των debate. Ο κ. Σαμαρά που διατείνεται ότι θα βγει αυτοδύναμος αρνείται να συμμετάσχει. Το θέμα είναι γιατί; Φοβάται ότι ο κ. Βενιζέλος είναι δεινότερος ρήτορας ή γιατι θα φανεί, για άλλη μια φορά, η ένδειά του;
ΑπάντησηΔιαγραφή