23 Φεβρουαρίου 2012
Το να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις με κάτι, είναι απείρως ευκολότερο από το να εξηγήσεις τις αιτίες, πριν αποφανθείς θετικά ή αρνητικά. Για παράδειγμα αυτό που συνέβη με τους μαθητές, προχθές στα Γιάννενα, που παρελαύνοντας στον εορτασμό της Απελευθέρωσης της πόλης, έστρεψαν όλοι το κεφάλι στην αντίθετη κατεύθυνση καθώς περνούσαν μπροστά από τους επισήμους.
Αρκετοί εκστόμισαν μεγαλοφώνως υβριστικούς χαρακτηρισμούς και κάποιοι άλλοι, αρκετά περισσότεροι, σήκωσαν το χέρι και μούτζωσαν επιδεικτικά όσους κάθονταν στην εξέδρα των επισήμων, σηκώνει κουβέντα. Ας προσπεράσουμε τις συνήθεις κοινοτοπίες είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση, είτε περί έλλειψης σεβασμού και ήθους, είτε περί δικαιολογημένης οργής και αγανάκτησης!
Ας συμφωνήσουμε κατ' αρχήν πως το όλο σκηνικό ήταν δυσάρεστο και πρωτόγνωρο. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα 15χρονα- 16χρονα παιδιά να μουτζώνουν και να βρίζουν κατά πρόσωπο, χωρίς να γνωρίζουν ποιους, “είστε μαλ..κες”! Περισσότερο μοιάζει με δείγμα μιας κοινωνίας σε παραζάλη, παρά ως μια οργισμένη αντίδραση παιδιών “που βράζει το αίμα τους”. Η εικόνα χωρίς συζήτηση ήταν σοκαριστική, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά για κάθε πολιτισμένη χώρα που τιμάει την ιστορία της, τους ήρωες και τους νεκρούς της.
Τα σχόλια την επομένη στις φωτογραφίες με τις μούντζες (που είχαν κατακλύσει το διαδίκτυο) στα διάφορα social media, ήταν χωρίς υπερβολή, από απλώς επαινετικά, έως θριαμβευτικά! Η αίσθηση που αποκόμιζε ο αναγνώστης ήταν πως η κοινωνία ταυτίστηκε απόλυτα με τους μαθητές! Οι περισσότεροι βρήκαν εξαιρετική τη διαμαρτυρία. Αξίζει να τονισθεί πάντως πως σύμφωνα με τις μαρτυρίες, το παράγγελμα προς τους μαθητές να στρέψουν (περιφρονητικά) στην αντίθετη κατεύθυνση το κεφάλι, δόθηκε -και διδάχθηκε- από τους καθηγητές τους.
Αυτό όμως επιδέχεται διάφορες ερμηνείες, όπως για παράδειγμα ότι οι εκπαιδευτικοί “βάζουν μπροστά τα παιδιά” στην αναμέτρηση που έχουν με την πολιτεία για αιτήματα και προβλήματα του κλάδου τους. Άλλωστε ως πράξη και πρωτοβουλία είναι κάτι που υπερβαίνει τα καθήκοντά τους. Αυτό όμως ήταν το πρώτο βήμα, που οδήγησε τους μαθητές με μεγαλύτερη ευκολία στα επόμενα δύο. Τις ύβρεις και τις μούντζες! Εννοείται ότι οι εκπαιδευτικοί που συνόδευαν τους μαθητές, πως δεν αντέδρασαν! Ίσως και να χάρηκαν!
Τα παιδιά μπορεί να έχουν δίκαιο; Έχουν, καθώς γνωρίζουν πως δεν έχουν μέλλον στον τόπο τους.
Βλέπουν και ήδη ζουν τρομακτικά αδιέξοδα. Είναι η πρώτη γενιά που βιώνει τη μεγάλη αδικία και πληρώνει ακριβά τις αρρώστιες του συστήματος και την ανεπάρκεια των “επισήμων”, που οδήγησαν εδώ τη χώρα. Είναι όμως συγχρόνως και η φυσική συνέχεια μια κοινωνίας που τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει διαποτιστεί από τη δημαγωγία, το λαϊκισμό, την ανομία, την αυθαιρεσία και την έλλειψη μέτρου.
Είναι λάθος να μεταδίδουμε στα παιδιά τις δικές μας αρρώστιες. Κάνουμε μεγάλο κακό, όταν επιχειρούμε να αναπαράγουμε τους εαυτούς μας. Τα παιδιά, δεν μας φταίνε σε τίποτα. Κακά τα ψέμματα...
Αρκετοί εκστόμισαν μεγαλοφώνως υβριστικούς χαρακτηρισμούς και κάποιοι άλλοι, αρκετά περισσότεροι, σήκωσαν το χέρι και μούτζωσαν επιδεικτικά όσους κάθονταν στην εξέδρα των επισήμων, σηκώνει κουβέντα. Ας προσπεράσουμε τις συνήθεις κοινοτοπίες είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση, είτε περί έλλειψης σεβασμού και ήθους, είτε περί δικαιολογημένης οργής και αγανάκτησης!
Ας συμφωνήσουμε κατ' αρχήν πως το όλο σκηνικό ήταν δυσάρεστο και πρωτόγνωρο. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα 15χρονα- 16χρονα παιδιά να μουτζώνουν και να βρίζουν κατά πρόσωπο, χωρίς να γνωρίζουν ποιους, “είστε μαλ..κες”! Περισσότερο μοιάζει με δείγμα μιας κοινωνίας σε παραζάλη, παρά ως μια οργισμένη αντίδραση παιδιών “που βράζει το αίμα τους”. Η εικόνα χωρίς συζήτηση ήταν σοκαριστική, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά για κάθε πολιτισμένη χώρα που τιμάει την ιστορία της, τους ήρωες και τους νεκρούς της.
Τα σχόλια την επομένη στις φωτογραφίες με τις μούντζες (που είχαν κατακλύσει το διαδίκτυο) στα διάφορα social media, ήταν χωρίς υπερβολή, από απλώς επαινετικά, έως θριαμβευτικά! Η αίσθηση που αποκόμιζε ο αναγνώστης ήταν πως η κοινωνία ταυτίστηκε απόλυτα με τους μαθητές! Οι περισσότεροι βρήκαν εξαιρετική τη διαμαρτυρία. Αξίζει να τονισθεί πάντως πως σύμφωνα με τις μαρτυρίες, το παράγγελμα προς τους μαθητές να στρέψουν (περιφρονητικά) στην αντίθετη κατεύθυνση το κεφάλι, δόθηκε -και διδάχθηκε- από τους καθηγητές τους.
Αυτό όμως επιδέχεται διάφορες ερμηνείες, όπως για παράδειγμα ότι οι εκπαιδευτικοί “βάζουν μπροστά τα παιδιά” στην αναμέτρηση που έχουν με την πολιτεία για αιτήματα και προβλήματα του κλάδου τους. Άλλωστε ως πράξη και πρωτοβουλία είναι κάτι που υπερβαίνει τα καθήκοντά τους. Αυτό όμως ήταν το πρώτο βήμα, που οδήγησε τους μαθητές με μεγαλύτερη ευκολία στα επόμενα δύο. Τις ύβρεις και τις μούντζες! Εννοείται ότι οι εκπαιδευτικοί που συνόδευαν τους μαθητές, πως δεν αντέδρασαν! Ίσως και να χάρηκαν!
Τα παιδιά μπορεί να έχουν δίκαιο; Έχουν, καθώς γνωρίζουν πως δεν έχουν μέλλον στον τόπο τους.
Βλέπουν και ήδη ζουν τρομακτικά αδιέξοδα. Είναι η πρώτη γενιά που βιώνει τη μεγάλη αδικία και πληρώνει ακριβά τις αρρώστιες του συστήματος και την ανεπάρκεια των “επισήμων”, που οδήγησαν εδώ τη χώρα. Είναι όμως συγχρόνως και η φυσική συνέχεια μια κοινωνίας που τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει διαποτιστεί από τη δημαγωγία, το λαϊκισμό, την ανομία, την αυθαιρεσία και την έλλειψη μέτρου.
Είναι λάθος να μεταδίδουμε στα παιδιά τις δικές μας αρρώστιες. Κάνουμε μεγάλο κακό, όταν επιχειρούμε να αναπαράγουμε τους εαυτούς μας. Τα παιδιά, δεν μας φταίνε σε τίποτα. Κακά τα ψέμματα...
Εχεις δίκιο φίλε μου, δυστυχώς όμως τα παιδία διδάσκονται με στάση ζωής και όχι με λόγια και νουθεσίες.Σε μια κοινωνία που οι θεσμοί, οι αξίες, η παιδεία βρίσκονται σε κρίση βαθύτερη της οικονομικής, τι θα διδαχθούν τα θύματα του μη συμβατικού πολέμου που ζητάει ζωντανούς νεκρούς? Αράγε θα βρουμε ποτέ το θάρρος και τον τρόπο να ζητήσουμε συγνώμη από τη γενιά που χάνετε σήμερα,άραγε θα έχουμε το κουράγιο να αναλλάβουμε όλοι την ευθύνη για αυτό που σήμερα τους διδάσκουμε με τις δικές μας συμπεριφορές, κι αυτό που τους κληρονομούμε? Χρειάζεται Αρετή και Τόλμή η ελευθερία...εύχομαι να τα καταφέρουμε, το χρωστάμε στα παιδιά μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγάπη Παττακού
Κάποια άλλα παιδιά, μιας άλλης εποχής, όχι πολύ μακρινής, της δικιάς μας ας πούμε και λίγο παλαιότερης γενιάς, δεν είχαν τη δυνατότητα να πράξουν κάτι ανάλογο. Γιατί δεν είχαν το δικαίωμα της σπουδής. Λόγω φτώχειας ή αποκλεισμού, εξ αιτίας των αριστερών πολιτικών φρονημάτων των γονέων τους....
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό σημαίνει ότι τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ και το σύστημα γενικότερα κάνουν καλά τη δουλειά τους. Μπορούν και "μπολιάζουν" τα παιδιά από μικρά ώστε να μετατραπούν από νωρίς στους πολίτες που θέλουν (τα ΜΜΕ) να γίνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντί να ξεκινούν τα παιδιά ελεύθερα από αντιλήψεις, προκαταλήψεις και ιδέες καλές ή κακές, ξεκινούν με απόψεις που τους έχει περάσει το σύστημα.