Αν πάτε ακριβώς έναν χρόνο πίσω, θα βρείτε δημοσιευμένο στις εφημερίδες έναν μακρύ κατάλογο από επιχειρήσεις του Δημοσίου ( ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, καζίνο, Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, ΕΛΤΑ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, λιμάνια, Εγνατία οδός κλπ), για τις οποίες όπως έλεγαν τότε υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, είχε δρομολογηθεί η προπαρασκευαστική διαδικασία, με τον διορισμό συμβούλων, ώστε το 2011 «να είμαστε έτοιμοι για κινήσεις». Τι έγινε από τότε; Τίποτα! Ή για την ακρίβεια μεσολάβησαν εκτός από τις ατέλειωτες συνεδριάσεις κυβερνητικών οργάνων, οι ατυχείς λεονταρισμοί περί απαγόρευσης πώλησης δημόσιας περιουσίας, οι συνεχείς διαφωνίες υπουργών, οι ιδιοτελείς αντιδράσεις βουλευτών, οι απειλές των υμετέρων συνδικαλιστών κλπ.
Που βρισκόμαστε σήμερα; Ούτε καν στο σημείο μηδέν, καθώς πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί και να στελεχωθεί το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων και αντιστοίχως η Ειδική Γραμματεία Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων και μετά να ξεκινήσουμε να μιλάμε για αποκρατικοποιήσεις. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι δεν θα απαιτηθούν τόσοι μήνες, όσοι χρειάστηκαν για τους διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων, τους διοικητές των Νοσοκομείων, τους προϊσταμένους των εφοριών κλπ.
Με τα δεδομένα αυτά, υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει πως μέχρι το τέλος του χρόνου θα ιδιωτικοποιηθούν επιτυχώς ΕΥΑΘ, ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΟΠΑΠ, ΟΛΘ, ΚΡΑΤΙΚΑ ΛΑΧΕΙΑ ΟΛΠ, ΕΑΒ, ΤΑΧ. ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ, ΔΕΠΑ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΛΑΡΚΟ, ΟΔΙΕ, ΚΑΖΙΝΟ ΕΛΒΟ κλπ, όπως προβλέπει το μεσοπρόθεσμο; Ασφαλώς και όχι! Όμως εδώ υπάρχει μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Η ιδιοκτησία των προς πώληση επιχειρήσεων και οργανισμών, θα μεταφερθεί αμετάκλητα στο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο δεν θα έχει δικαίωμα να την επιστρέψει στο κράτος. Έτσι εάν κάποια επιχείρηση δεν μπορεί να πουληθεί, ή θα πωλείται κομμάτι- κομμάτι, ή θα κλείνει!
Το παράδειγμα των αποκρατικοποιήσεων, είναι χαρακτηριστικό του κόστους της αναβλητικότητας και της έλλειψης πολιτικού θάρρους. Αντίστοιχα παραδείγματα είναι η συγχώνευση οργανισμών και φορέων του δημοσίου που εξαγγέλθηκε πέρυσι και ποτέ δεν έγινε και η πάταξη της φοροδιαφυγής που πρακτικά έμεινε στα λόγια. Αυτά ακριβώς πληρώνουμε τώρα με τις έκτακτες εισφορές, που θα γίνουν μόνιμες, ένα κατ’ εξοχήν άδικο μέτρο που επιβραβεύει (με μικρότερη εισφορά), όποιον φοροδιαφεύγει.
Το κόστος είναι ακόμη μεγαλύτερο στην αξιοπιστία της χώρας μας, σε μια εποχή που όλα κρέμονται σε μια κλωστή. Σε ένα περιβάλλον που κυμαίνεται από την επιφυλακτικότητα στην καλύτερη περίπτωση, μέχρι την εχθρική διάθεση στη χειρότερη. Είναι προφανές πως από εδώ και πέρα διαχειριζόμαστε την τελευταία ευκαιρία.
δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ισοτιμία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου