Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, πραγματοποιήθηκαν τεράστιες σε όγκο διαδηλώσεις, για διαφορετικούς λόγους, σε Μ. Βρετανία και Γερμανία. Στο Λονδίνο αφορμή ήταν οι περικοπές στον Δημόσιο Τομέα, που αποφάσισε η κυβέρνηση Κάμερον.
Περισσότεροι από 250.000 διαδηλωτές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των συνδικάτων, που ζητούν από την κυβέρνηση να αναθεωρήσει τις περικοπές και να προχωρήσει στην αποτελεσματικότερη φορολόγηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως οι πολίτες, ανταποκρίθηκαν μαζικά στο κάλεσμα των συνδικάτων και βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν.
Την ίδια ώρα αντίστοιχος αριθμών διαδηλωτών είχε κατακλύσει τους δρόμους γερμανικών πόλεων. Με πρωτοβουλία του λεγόμενου αντιπυρηνικού κινήματος 120.000 πολίτες στο Βερολίνο, 50.000 στο Αμβούργο, 40.000 στην Κολωνία και 30.000 στο Μόναχο, διαδήλωσαν υπό βροχή, ζητώντας την αναστολή λειτουργίας των 17 πυρηνικών αντιδραστήρων της χώρας. Πάλι δεν έχει σημασία αν έχουν δίκαιο ή όχι. Σημασία έχει ότι τόσο πολλοί ένωσαν τη φωνή τους για ένα ζήτημα που αφορά το περιβάλλον και την κοινωνία.
Είναι προφανές πως οι διαδηλώσεις στη χώρα μας, δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με την πρώτη, ούτε με τη δεύτερη περίπτωση. Παρότι υπό κανονικές συνθήκες, αν οι Βρετανοί έχουν έναν λόγο να κατέβουν στους δρόμους, εμείς λογικά έπρεπε να έχουμε δέκα. Ας προσπεράσουμε την πρωτοτυπία των 600 διαδηλώσεων (!!!) ετησίως στην Αθήνα, αν και αυτό από μόνο του θα έφτανε να εξηγήσει την αδυναμία σύγκρισης!
Αν μια διαδήλωση στην Αθήνα καταφέρει να μαζέψει περισσότερους από 10.000 διαδηλωτές θεωρείται μεγαλειώδης! Θα πείτε ποιανού διαδήλωση; Της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ή του ΠΑΜΕ; Η ΠΑΣΚΕ θα συμμετέχει, η ΔΑΚΕ θα την στηρίξει, ο ΣΥΡΙΖΑ τι θέση θα κρατήσει; Ποια συνδικάτα θα συμμετέχουν και ποια θα την μποϊκοτάρουν;
Εδώ, βλέπετε, τις αντίστοιχες συγκεντρώσεις τις διοργανώνουν οι θυγατρικές των κομμάτων, που τυπικά έχουν τη σφραγίδα της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Ουσιαστικά, είναι τα τελευταία απομεινάρια αποσαθρωμένων κομματικών μηχανισμών. Με χαρακτηριστικά την ασυνέπεια, τον καιροσκοπισμό και τον μικροκομματισμό, έχουν πλέον απολέσει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών, που υποτίθεται πως εκπροσωπούν.
Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος λόγος. Οι μεγαλύτερες και δυναμικότερες
διαδηλώσεις γίνονται σχεδόν αποκλειστικά από συνδικάτα του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ισχυρές συντεχνίες διεκδικούν για τον εαυτό τους μέρισμα, συνήθως μεγαλύτερο από αυτό που τους αναλογεί.
Αυτό με τον καιρό δημιούργησε κοινωνία διαφορετικών ταχυτήτων. Άλλα τα ασφαλιστικά, τα μισθολογικά, τα συνταξιοδοτικά, τα εργασιακά δεδομένα των μεν, άλλα των δε. Οι του ιδιωτικού τομέα, με την πλάτη στον τοίχο οι περισσότεροι, ζουν σήμερα σε άλλο πλανήτη σε σχέση με τους εργαζόμενους του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Δύσκολα θα συναντηθούν οι δύο τους, αφού έχουν διαφορετικό σημείο εκκίνησης.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θα δούμε εδώ στη χώρα μας, εκτός απροόπτου ασφαλώς, μια μαζική διαδήλωση με καθολική συμμετοχή των πολιτών που θα μπορούσε να δημιουργήσει πίεση και να δώσει αποτελέσματα!
ΥΓ.1 Είναι περιττή οποιαδήποτε σύγκριση με τους γερμανούς πολίτες! Άλλωστε ούτε το περιβάλλον, ούτε η κοινωνική ευαισθησία ήταν ποτέ στα δυνατά μας σημεία.
ΥΓ.2 Εννοείται πως οι διαδηλώσεις σε Αγγλία και Γερμανία γίνονται Σαββατοκύριακο, κυρίως Κυριακή, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή και να μην προκαλείται αναστάτωση στη λειτουργία της πόλης.
δημοσιεύτηκε στο www.aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου