Τι από τα δύο συνέβη με τον Χ. Καραβέλα; Αν πάντως έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στα δύο, θα προτιμούσα χίλιες φορές το πρώτο.
Ψάχνονται όλοι να βρουν, γιατί ένα κατεπείγον και άκρως απόρρητο σήμα του Έλληνα πρέσβη στο Μοντεβιδέο, χρειάστηκε τρία ολόκληρα 24ωρα, προκειμένου να κάνει μια διαδρομή λίγων δεκάδων μέτρων εντός του Υπουργείου Εξωτερικών. Από την Κρυπτογραφική Υπηρεσία, μέχρι το γραφείο της Υπουργού!
Ψάχνουν επίσης να βρουν, γιατί από τη στιγμή που πήγε στην Υπουργό Εξωτερικών, χρειάστηκε άλλες 26 ώρες και 30 λεπτά για να φτάσει στο γραφείο του Υπουργού Δικαιοσύνης και, επί πλέον 28 ώρες, προκειμένου το απόγευμα της επομένης, να διαταχθεί από τις δικαστικές αρχές η απαγόρευση εξόδου από την χώρα του Χρήστου Καραβέλα!
Με άλλα λόγια χρειάστηκαν ακριβώς πέντε ημέρες, μετά το κατεπείγον σήμα για τις ύποπτες και περίεργες κινήσεις ενός εκ των βασικών κατηγορουμένων για τα μαύρα ταμεία της Ζίμενς, για να απαγορευτεί η έξοδος του από την χώρα. Από το μεσημέρι του Σαββάτου 23 Μαΐου, που έφτασε το σήμα στο ΥΠΕΞ, μέχρι το απόγευμα της Πέμπτης 28 Μαΐου, που τελικώς εξεδόθη το «απαγορευτικό εξόδου» από τη χώρα.
Εννοείται πως ο Χρήστος Καραβέλας, από το ανταποκριθεί στην πρόσκληση του ειδικού ανακριτή, προτίμησε να ακολουθήσει το παράδειγμα του Μιχάλη Χριστοφοράκου! Να πάρει τη βαλίτσα του και να εγκαταλείψει ανενόχλητος τη χώρα, εκμεταλλευόμενος την απίστευτη ολιγωρία των Ελληνικών αρχών.
Το ερώτημα είναι, γιατί συνέβη αυτό που συνέβη; Τι έφταιξε και «απέδρασε» με τόση ευκολία ο Χρήστος Καραβέλας; Ένα πρόσωπο κλειδί, στο σκάνδαλο Ζίμενς; Και μάλιστα όταν έχει προηγηθεί λίγα 24ωρα πριν, ακριβώς το ίδιο από τον Μιχάλη Χριστοφοράκο; Ήταν άραγε ένα κλασσικό «ατύχημα»; Επρόκειτο για συνήθη ολιγωρία της κρατικής μηχανής; Ήταν ένα κλασσικό παράδειγμα δυσλειτουργίας, γραφειοκρατίας και επίδειξης δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας;
Αυτή είναι η μία πιθανή εκδοχή. Κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι να μην έκαναν σωστά τη δουλειά τους, αξιολογώντας λάθος τα δεδομένα, λειτουργώντας με τους συνήθεις ρυθμούς των δημοσίων υπηρεσιών.
Η δεύτερη εκδοχή είναι να επρόκειτο για σκοπούμενη ενέργεια. Να συνέβησαν όσα συνέβησαν, ώστε να δοθεί ο απαιτούμενος χρόνος στον κατηγορούμενο να «εξαφανιστεί». Να μας απαλλάξει από την ενοχλητική παρουσία του.
Στο δίλημμα, τι είναι προτιμότερο να έχει συμβεί, επιλέγω το δεύτερο! Να τον άφησαν σκοπίμως να φύγει, προκειμένου να μην καταθέσει όσα γνωρίζει!
Το προτιμώ, από την πιθανότητα το κράτος, για μια ακόμη φορά να αποδεικνύεται παντελώς ανίκανο να προστατεύσει το δημόσιο συμφέρον! Η πρώτη εκδοχή προκαλεί αγανάκτηση, η δεύτερη ανασφάλεια!
Προσωπικά επιλέγω να νιώθω ασφαλής, ακόμη και αν αγανακτώ. Φοβάμαι όμως πως ατυχώς, έχει συμβεί το πρώτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου