Καλύτερα πλούσιος και υγιής ή μήπως φτωχός και ασθενής;

Δευτέρα 6 Απριλίου
Τελικά καλύτερα «πλούσιος και υγιής ή μήπως φτωχός και ασθενής;» Να ένα δίλημμα, για το οποίο όμως μην απαντήσετε αβίαστα, θεωρώντας αυτονόητη και εύκολη την σωστή επιλογή. Μην βιαστείτε να επιλέξετε το προφανές, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν προφανή! Αντιθέτως, ο τρόπος που μερικές φορές τίθενται τα διλήμματα από τα πολιτικά κόμματα, προσιδιάζουν στα διλήμματα των παιδικών παραμυθιών.
Εμπεριέχουν ατόφια την αφέλεια και την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων! Το γνωστό δίπολο του καλού και του κακού, του όμορφου και του άσχημου, του γενναίου και του δειλού, της καλής πριγκίπισσας και της κακής μάγισσας!
Για παράδειγμα το δίλημμα «υπευθυνότητα ή ανευθυνότητα» που τίθεται κάθε τρεις και λίγο από τον πρωθυπουργό, τι νόημα θα είχε αν η απάντηση ήταν δεδομένη; Και όμως σε κάθε ευκαιρία, ο πρωθυπουργός το επαναλαμβάνει! Ιαν. 09: «Η επιλογή της υπευθυνότητας ...αποτελεί μονόδρομο για να ωφεληθεί ο τόπος.» Δεκ. 08: « Σήμερα, στη σκιά της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης ..., το διακύβευμα αφορά στη σύγκρουση ανάμεσα στην υπευθυνότητα και την ανευθυνότητα» Νοεμ. 08 «Δεν είχα ποτέ δυσκολία να αποφασίσω ανάμεσα στην υπευθυνότητα και την ανευθυνότητα». Δηλαδή υπήρχε ποτέ περίπτωση ο πρωθυπουργός να πει, «δυστυχώς επειδή ήταν ευκολότερο, επέλεξα την ανευθυνότητα;»
Αντίστοιχης αφέλειας είναι τα διλήμματα που έθεσε λίγες ημέρες πριν και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «... έξοδος από την κρίση ή χρεοκοπία, αξιοπρεπής διαβίωση ή φτώχεια, ασφάλεια ή ανασφάλεια, προστασία του δημοσίου πλούτου ή ξεπούλημα, φόβος και υποταγή στα ευρωπαϊκά και διεθνή φόρα ή ισχυρή και περήφανη διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας;».
Μπορείτε να φανταστείτε κάποιον, που θα διαφωνούσε με τον κ. Παπανδρέου και ο οποίος θα προτιμούσε να ζει πάμπτωχος, ανασφαλής, σε ένα κράτος χρεοκοπημένο, ξεπουλημένο και υποταγμένο; Είναι περιττό να σχολιάσουμε τα κραυγαλέα και κυρίως ουτοπικά διλήμματα που θέτει η σύγχρονη Αριστερά.
Ωστόσο στα παιδικά παραμύθια, αυτού του είδους τα διλήμματα έχουν αξία. Είναι διδακτικά, κινητοποιούν την παιδική σκέψη και δημιουργούν τα πρότυπα του καλού και του κακού. Και κυρίως στα τρίχρονα και τετράχρονα παιδάκια δεν φαντάζουν αφελή. Όμως στον πολιτικό λόγο, ποια αξία έχουν;
Εκτός από το να θυμίζουν τηλεπαιγνίδι, με σκόπιμες αφελείς ερωτήσεις, που βοηθούν όσο το δυνατόν περισσότερους τηλεθεατές να το παρακολουθούν και να κολακεύονται, υπερήφανοι για τις γνώσεις τους.
Άραγε έχει εκφυλισθεί η πολιτική σκέψη ή μήπως έχουμε «φτωχύνει» υπερβολικά ως κοινωνία; Μια εξήγηση ίσως είναι αυτή. Μια άλλη ίσως είναι πως ο πολιτικός λόγος, δανείζεται πλέον στοιχεία απευθείας από τα παραμύθια! Ούτως ή άλλως πάντως από αφέλεια και παραμύθια άλλο τίποτα!