16/6/12

Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

16 Ιουνίου 2012

 
Τελικά αυτή η μεταπολίτευση δεν λέει να τελειώσει. Όλο λέμε μέχρι εδώ ήταν, πάει τέλειωσε, αλλά η πραγματικότητα μας διαψεύδει. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για το κλείσιμο του κύκλου που ξεκίνησε με την πτώση της Χούντας το 1974, για πρώτη φορά με την εκλογή Σημίτη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ και την πρωθυπουργία το 1996.

Το ξαναείπαμε οκτώ χρόνια αργότερα όταν εξελέγη πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλή και, το επαναλάβαμε πέντε χρόνια μετά, με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου. Κάθε φορά που είχαμε την ανάδειξη στην πρωθυπουργία ενός νέου προσώπου, μετά το τέλος των δεινοσαύρων”της πολιτικής, θεωρούσαμε πως ξεκινούσε μια νέα εποχή στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Το γεγονός πως έρχονταν στο προσκήνιο πρόσωπα ηλικιακά νεότερα και είχε επιτέλους παρέλθει η εποχή των εξοντωτικών προσωπικών βεντετών μεταξύ των πρωταγωνιστών του παρελθόντος και οι ανελέητες διχαστικές αντιπαραθέσεις, θεωρούσαμε πως ήταν στοιχεία που θα μας οδηγούσαν αυτομάτως σε μια νέα εποχή. Όμως πάντα η πραγματικότητα μας προσγείωνε ανώμαλα. Τα πρόσωπα άλλαζαν, αλλά οι πολιτικές πρακτικές παρέμεναν ίδιες.

Κάθε φορά για παράδειγμα που άλλαζε η κυβέρνηση, όπως ακριβώς συνέβαινε τον παλιό καιρό, οι στρατιές των χιλιάδων κομματικών εγκάθετων, κατέκλυζαν τις θέσεις ευθύνης και όλα τα στρατηγικής σημασίας πόστα του κρατικού μηχανισμού. Πάντα είχαν μια καλή δικαιολογία, καθώς υποτίθεται εξυγίαιναν τον κρατικό μηχανισμό από το κομματικό κράτος, που είχαν εγκαθιδρύσει οι προηγούμενοι. Άλλαζαν τους νόμους κατά το δοκούν, κυρίως για εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας, έκοβαν και έραβαν στα μέτρα τους το εκλογικό σύστημα και διόριζαν αθρόα στο δημόσιο, από τις πόρτες και τα παράθυρα, τα δικά τους παιδιά.

Χωρίς κανόνες, χωρίς αξιοκρατία, χωρίς διαφάνεια, χωρίς λογική. Κάθε υποτιθέμενη απόπειρα ανανέωσης της πολιτικής ζωής, ήταν όπως αποδείχθηκε, ατόφια επανάληψη του νοσηρού παρελθόντος. Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Σε μια ρημαγμένη και ανυπόληπτη χώρα, πνιγμένη στα αδιέξοδα και στις αντιφάσεις της, που παλεύει για την επιβίωσή, δυστυχώς για μια ακόμη φορά με όρους του παρελθόντος. Χωρίς, να έχει τη δύναμη να ξεφύγει από τη θανατηφόρα δίνη, που οδηγεί αναπόφευκτα στον πνιγμό.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς πάλι το καινούργιο στην πολιτική σκηνή, έρχεται από το διαβρωμένο και σάπιο παρελθόν. Το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να κάνει την υπέρβαση, η εσωστρέφεια και η ανασφάλεια του, δεν επέτρεψαν να αναδειχτούν στο προσκήνιο νέα πρόσωπα και δημιουργηθεί νέα δυναμική. Προσηλωμένο στη λογική του παρελθόντος και υποταγμένο στον άκρατο λαϊκισμό που ξεχειλίζει στην κοινωνία, προτίμησε την συντηρητική λογική.

Έτσι στην πιο κρίσιμη ώρα, η σωτηρία της χώρας βρίσκεται στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα. Υποκατάστατα και οι δύο, των light εκδοχών Καραμανλή και Παπανδρέου, τεχνητά δημιουργήματα του κομματικού σωλήνα! Όπως ακριβώς ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου, ανεπάγγελτοι, με μηδενική εργασιακή εμπειρία, αλλά με κομματικά ένσημα. Ο Αντώνης Σαμαράς, σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα, είναι από τζάκι, ένα χαρακτηριστικό που τον συνδέει πιο στενά με τους προηγούμενους δύο και τον καθιστά εξ ορισμού “παλαιάς κοπής”. Φθαρμένο και αναξιόπιστο.

 Κάτι που υποτίθεται δεν ισχύει με τον Αλέξη Τσίπρα, οποίος όμως δεν παύει να ακολουθεί με πίστη και ευλάβεια τα στερεότυπα του παρελθόντος. Εθισμένος στην ευκολία και τη βολικότητα του λαϊκισμού, αναπαράγει τον παραδοσιακό πολιτικό λόγο, που έκανε διάσημο τον Μαυρογιαλούρο! Έχει μια καλή κουβέντα και για όλους και για όλα και ποτέ κάτι αρνητικό και δύσκολο. Ας μην βιαστούμε λοιπόν να ορίσουμε το νέο ορόσημο για το τέλος της μεταπολίτευσης. Όχι ότι θα αργήσει να έλθει, απλώς θα το ορίσει μόνη της η ζωή! Και μάλιστα αν δεν αλλάξουμε μυαλά, με δραματικό τρόπο.

15/6/12

ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΡΩΙ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ!

15 Ιουνίου 2012
Αυτή η ιστορία με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, κατάντησε κουραστική. Κάποια στιγμή χάνεις το λογαριασμό, καθώς άλλα λέει ο ένας, άλλα λέει ο άλλος. Άλλα λένε τα στελέχη του στα ΜΜΕ του εξωτερικού, άλλα στα εγχώρια ΜΜΕ. Άλλα τη Δευτέρα, άλλα την Τρίτη, άλλα την Τετάρτη. Άλλα πριν τις εκλογές, άλλα μετά!

Δεν ξέρεις τι να πιστέψεις και τι όχι. Δεν έχει νόημα να ανακυκλώσουμε όλη αυτή την παραδοξότητα, αλλά είναι προφανές πως ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, πρέπει να έχει σαφείς και ξεκάθαρες θέσεις. Και κυρίως σταθερές απόψεις. Λογικά, αν είναι κανείς καλοπροαίρετος, δύο τινά βλέπει να συμβαίνουν λοιπόν.

Η μία εκδοχή είναι να πρόκειται απλώς για ερασιτεχνισμό. Η έλλειψη οργάνωσης και οι αυξημένες ανάγκες καθημερινής πολυπρόσωπης παρουσίας στο δημόσιο διάλογο, για ένα μεγάλο πλέγμα θεμάτων, πιθανόν να ευθύνεται για την έλλειψη ενιαίας έκφρασης. Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ενιαίο κόμμα με την παραδοσιακή έννοια, αλλά αποτελεί τη συνισταμένη ιδεολογικών ομάδων και κινήσεων, που μάλιστα αποκλίνουν σημαντικά μεταξύ τους σε βασικά ζητήματα, δεν είναι παράδοξο να εμφανίζουν διαφορετικές απόψεις.

Η άλλη εκδοχή είναι να πρόκειται για φαινομενικό αποτέλεσμα. Η απειρία ορισμένων στελεχών όχι απαραίτητα πρώτης γραμμής, στα τηλεοπτικά πάνελ, απέναντι στους επαγγελματίες των άλλων κομμάτων και, η εμμονή των ΜΜΕ να θέτουν στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πιεστικά ερωτήματα, ενδεχομένως να αποσπούν εκβιαστικά απαντήσεις, που ουσιαστικά δεν ισχύουν.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη εκδοχή, που ταιριάζει σε όσους δεν είναι καλοπροαίρετοι. Σύμφωνα με αυτή, η λογική του ΣΥΡΙΖΑ, “μια στο καρφί και μια στο πέταλο”, άλλα λέω σήμερα, άλλα λέω αύριο, κρύβει σκοπιμότητες. Τη μία μέρα απειλούν ότι αν δεν γίνουν δεκτοί οι όροι μας, θυσιαζόμαστε και τινάζουμε στον αέρα την ευρωζώνη, ενώ την επομένη είμαστε νομιμόφρονες και συνεπείς!

Και για να μην πάμε μακριά, δείτε τι συνέβη στην ίδια ημέρα με τον Αλέξη Τσίπρα. Το πρωί στον Αντένα είπε πως “αν ο λαός μας ψηφίσει, όλοι στην Ευρώπη θα γνωρίζουν ότι το μνημόνιο θα είναι νεκρό" και, απείλησε πως "εάν δεν πάρουμε την επόμενη δόση, διαλύεται αυτομάτως η ευρωζώνη”. Το μεσημέρι όμως με άρθρο του στους Financial Times, δεσμεύεται “χωρίς καμία αμφιβολία για την παραμονή της χώρας στο ευρώ"! Το βράδυ το σκηνικό αλλάζει πάλι, καθώς δηλώνει στη ΝΕΤ, πως "το ευρώ δεν μπορεί να αποτελεί φετίχ" και πως θα πει “όχι στην ευρωζώνη, εάν το τίμημα είναι μεγάλο". Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, θα βρείτε πιο κραυγαλέα παραδείγματα.

Δεν είναι αφελής ο Αλέξης Τσίπρας. Αντιθέτως παίζει ένα πολύ δύσκολο και οριακό παιγνίδι. Οδηγεί το κόμμα του στο καλύτερο δυνατό εκλογικό αποτέλεσμα, αρκεί να μην βρεθεί στην πρώτη θέση. Γνωρίζει πως είναι εντελώς ανεδαφικά όσα υποστηρίζει και πως χωρίς βοήθεια, η χώρα έχει καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος μέσα σε μια εβδομάδα! Προτιμά τη σιγουριά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρά την κόλαση της κυβέρνησης. Προτιμά να βάζει (μεταφορικά) φωτιές, παρά να καίγεται (κυριολεκτικά) ο ίδιος!

14/6/12

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ!


Η εν ψυχρώ εκτέλεση του 52χρονου φαρμακοποιού χθες το μεσημέρι στον Ρέντη, κανονικά θα έπρεπε να είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Να γίνει η αιτία να ακουστεί η κραυγή απόγνωσης της κοινωνίας. Να πλημμυρίσουν οι δρόμοι από χιλιάδες πολίτες, που θα διαδηλώσουν μαζικά, ζητώντας από την πολιτεία να επαναφέρει το αίσθημα ασφάλειας. Να απαιτηθεί, έστω και στο παρά πέντε, η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας να αποτελέσει για όποια κυβέρνηση εκλεγεί, θέμα πρώτης προτεραιότητας!

 Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, η χώρα χρειάζεται επειγόντως αστυνόμευση. Θέλει μια πειθαρχημένη και σύγχρονη αστυνομία. Με άρτια οργάνωση, σχέδιο δράσης και καλά εκπαιδευμένους και οπλισμένους αστυνομικούς. Θέλει επίσης ένα σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο που θα της επιτρέψει να γίνει αποτελεσματικότερη και να περάσει από την άμυνα, στην επίθεση.

 Πριν πολλά χρόνια, ένα ελληνικό νησί υπέφερε από τις καταδρομικές επιθέσεις οργανωμένων συμμοριών, κυρίως μέσω θαλάσσης. Με ταχύπλοα σκάφη οι συμμορίες περνούσαν στα ελληνικά χωρικά ύδατα και “κτυπούσαν” ξενοδοχεία. Με την απειλή των όπλων λήστευαν τους πελάτες, λεηλατούσαν τις επιχειρήσεις και προκαλούσαν το φόβο και την ανασφάλεια στους ξένους τουρίστες. Μπορεί το πρόβλημα να μην είχε προβληθεί ιδιαίτερα στα ελληνικά ΜΜΕ, κυρίως για ψυχολογικούς λόγους, στο εξωτερικό όμως είχε πάρει διαστάσεις.

Η μάχη των ελληνικών διωκτικών αρχών με τους κακοποιούς ήταν άνιση. Με ελάχιστα μέσα, υποδεέστερα μάλιστα των κακοποιών και με λιγοστές δυνάμεις, ήταν αδύνατον να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Χρειάστηκε η θυσία ενός παλικαριού του λιμενικού σώματος, που έπεσε κτυπημένος από το Καλάσνικοφ κακοποιού, για να ξυπνήσει και να κινητοποιηθεί η πολιτεία. Το πρόβλημα που επί μήνες βασάνιζε το νησί, τρομοκρατούσε τον κόσμο και κινδύνευε να τινάξει τον τουρισμό στον αέρα, λύθηκε μέσα σε λίγα 24ωρα. Μη ρωτάτε πως. Αλλά λύθηκε με μιας, δια παντός!

Η πολιτεία άργησε, αλλά έκανε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, αυτό που έπρεπε, όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Έδειξε πυγμή και αποφασιστικότητα και χρησιμοποιώντας χωρίς αναστολές τα κατάλληλα μέσα και τους κατάλληλους ανθρώπους, επανέφερε το αίσθημα της ασφάλειας στο νησί. Και κυρίως έστειλε το μήνυμα πως δεν παίζει! Από τότε δεν ξανάνοιξε μύτη!

Σήμερα το πρόβλημα μπορεί να μην είναι το ίδιο. Όμως η Ελλάδα δεν είναι τριτοκοσμική χώρα, όπως κοντεύει  να γίνει με τις συνθήκες που τείνουν να επικρατήσουν στην κοινωνία. Η χώρα αλλάζει με γοργούς ρυθμούς φυσιογνωμία, οι κοινωνικές συνθήκες επιδεινώνονται δραματικά και ο κόσμος βιώνει έντονα την ανασφάλεια. Οι ειδικοί λένε πως αν δεν υπάρξει αντίδραση, έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση, το πρόβλημα θα πάρει εφιαλτικές διαστάσεις.

Αν έχει απομείνει ίχνος σοβαρότητας, πρέπει την επομένη των εκλογών η πολιτεία να επιχειρήσει με κάθε τρόπο, να ξαναπάρει τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια της. Έχει και τα μέσα και τους κατάλληλους ανθρώπους. Απουσιάζει όμως η πυγμή!

13/6/12

ΜΕ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΟ ΣΤΗ ΣΚΑΝΔΑΛΗ

13 Ιουνίου

Άραγε η υπόλοιπη Ευρώπη βλέπει κάτι, που εμείς δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε; Προετοιμάζονται για κάτι, που εμείς δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως μπορεί να συμβεί; Είτε μας αρέσει είτε όχι, για την υπόλοιπη Ευρώπη οι εκλογές της 17ης Ιουνίου, έχουν διαφορετική σημασία απ' ότι για εμάς.
Ενώ εμείς ψηφίζουμε ναι ή όχι στο μνημόνιο, για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη η ψήφος είναι παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, ή έξοδος από την ευρωζώνη. Ως γνωστόν όμως με αυτά δεν παίζει κανείς, ιδίως οι μεθοδικοί και συστηματικοί βορειοευρωπαίοι και μάλιστα σε εποχές που η ευρωζώνη κλυδωνίζεται και οι αγορές παρακολουθούν τις εξελίξεις με το δάκτυλο στη σκανδάλη.
Είναι κοινό μυστικό, πως σε περίπτωση που την Κυριακή επικρατήσουν οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις, ή προκύψει αποτέλεσμα που θα κάνει δύσκολη τη συγκρότηση κυβέρνησης πλειοψηφίας, τη Δευτέρα το πρωί υπάρχει η βεβαιότητα πως θα εκδηλωθεί μαζική επίθεση των αγορών, κατά του ευρώ.
Και επειδή κανείς δεν θέλει να βρεθεί προ απροόπτου, έχουν άπαντες προετοιμαστεί για το κακό σενάριο. Ήδη διαρρέουν στο τύπο διάφορα σενάρια και σχέδια έκτακτης ανάγκης, που θα τεθούν σε ισχύ από τη Δευτέρα το πρωί, προκειμένου να προστατευτεί το ευρώ και οι χώρες που βρίσκονται απροστάτευτες στο επικίνδυνο μεταίχμιο, η Ισπανία και η Ιταλία.
Η κινητικότητα που υπάρχει σήμερα στην ευρωζώνη και οι αμυντικές κινήσεις που σχεδιάζονται για να ανασχεθούν οι επιθέσεις, είναι διπλό κακό για εμάς. Μας αφήνουν έξω από τους σχεδιασμούς τους για το αύριο της ενωμένης Ευρώπης και μας περιγράφουν ως την πέτρα που κρέμεται από τη θηλιά που απειλεί να τους παρασύρει στον βυθό. Με άλλα λόγια το κακό έχει συμβεί, καθώς έχει απολεσθεί το κύρος της χώρας και έχουμε στοχοποιηθεί ως το μαύρο πρόβατο!
Όποια κυβέρνηση και να προκύψει από τις κάλπες της Κυριακής, θα έχει το στίγμα της αναξιοπιστίας! Ο πρωθυπουργός που θα μας εκπροσωπήσει στη καθοριστική για το μέλλον του ευρώ, σύνοδο κορυφής στις 28 Ιουνίου, δεν θα αντικρίσει πολλά φιλικά βλέμματα. Οι πιέσεις από εδώ και πέρα και οι εκβιασμοί, δεν θα είναι από εμάς προς εκείνους, όπως θα ήθελε να συμβεί ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά το αντίθετο.
Για κάθε ευρώ που θα έρχεται στη χώρα (εννοείται αν παραμείνουμε στο ευρώ) θα μας ζητούν εκβιαστικά δεσμεύσεις, που δεν θα είναι καθόλου εύκολο να υλοποιηθούν. Ας έχουμε κατά νου πως εύκολος δρόμος δεν υπάρχει. Οι επιλογές είναι δύο. Ή στο ευρώ με θυσίες και συνεχή προσπάθεια για τα επόμενα 2-3 χρόνια, ή επιστροφή στην κόλαση της δραχμής!
 ΥΓ. Για να καταλάβετε πόσο απαισιόδοξα είναι τα σενάρια για το ευρώ, οι μεγαλύτεροι τζογαδόροι του κόσμου, οι πολυεθνικές στοιχηματικές εταιρίες, δίνουν απόδοση έως και 1,50, αν στις 30 Ιουνίου εξακολουθεί να υπάρχει το ενιαίο νόμισμα!

12/6/12

ΘΑ ΣΩΘΕΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΠΑΡΤΙΔΑ;

12 Ιουνίου 2012

Καθώς ζυγώνουν οι εκλογές είναι ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Τη Δευτέρα το πρωί η πιθανότητα η να ξυπνήσουμε σε μια “άλλη χώρα” είναι μεγάλη, καθώς όλα κρέμονται από μια κλωστή, που είναι έτοιμη να σπάσει.

Αυτή ακριβώς την ώρα που διαβάζετε τούτες τις γραμμές, μερικές χιλιάδες συμπατριώτες μας αποσύρουν από τις τράπεζες τις αποταμιεύσεις, τους κόπους μιας ζωής, φοβούμενοι είτε ένα ενδεχόμενο μπάχαλο τη Δευτέρα το πρωί στα γκισέ των τραπεζών, είτε την αιφνίδια επιστροφή στη δραχμή.

Με έκπληξη διαπιστώνουν οι περισσότεροι, ακόμη και τώρα, σε συνθήκες ομαλότητας υποτίθεται, πως υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες, λόγω έλλειψης ρευστότητας, να εξυπηρετηθούν. Την ίδια ώρα επίσης, κάποιοι άλλοι συμπατριώτες μας, έχουν σταματήσει να λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή, αδυνατώντας να καταβάλλουν από την τσέπη τους στον φαρμακοποιό της γειτονιάς, το κόστος των φαρμάκων. Στο δίλημμα φαγητό ή φάρμακο, επιλέγουν το πρώτο, ειδικά αν έχουν προστατευόμενα μέλη, παρά τον κίνδυνο που μπορεί να εγκυμονεί η επιλογή αυτή στην υγεία τους.

Τα αντίστοιχα παραδείγματα που μαρτυρούν την σταδιακή αποσύνθεση του κράτους είναι άπειρα. Από τον κίνδυνο διακοπής της ηλεκτροδότησης, λόγω αδυναμίας προμήθειας καυσίμων και οικονομικής καχεξίας της ΔΕΗ, μέχρι τις μεγάλες ελλείψεις σε βασικά καταναλωτικά αγαθά, όπως τρόφιμα, φάρμακα και πρώτες ύλες, στους επόμενους 1-2 μήνες, καθώς έπαψαν να προμηθεύουν τη χώρα μας βασικοί προμηθευτές του εξωτερικού.

Πλέον απέχουμε ελάχιστα από τον εφιάλτη και την κόλαση της ολοκληρωτικής κατάρρευσης. Τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι και δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής στην περιγραφή της κατάστασης. Όποιος ισχυρίζεται οτιδήποτε άλλο, απλώς λέει ψέμματα και προσδοκά να κερδίσει από το χάος που θα δημιουργηθεί. Αυτό που προέχει, είναι να σωθεί η παρτίδα. Να αναστραφεί η ροή των εξελίξεων, που σήμερα οδηγεί στον όλεθρο. Να σταματήσει το κακό εδώ και να αρχίσουν να γίνονται βήματα προς την κατεύθυνση της σταθεροποίησης της κατάστασης.

Να εξασφαλιστεί αρχής γενομένης την επομένη των εκλογών, η πολιτική ομαλότητα. Να αμβλυθούν οι εντάσεις και οι αντιπαραθέσεις και να υπάρξει μια οργανωμένη και συστηματική προσπάθεια να κλείσουν οι πληγές που αιμορραγούν. Να διασφαλιστούν οι πόροι για την επαναλειτουργία όλων των δομών του κράτους και να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ώστε να υπάρξει κοινωνική συνοχή. Να παρθούν άμεσα όλα εκείνα τα θεσμικά μέτρα, που θα αποφορτίσουν την κοινωνία από την οργή που ξεχειλίζει.

Αν θέλουν τον κόσμο με το μέρος τους, πρέπει να καταργηθούν όλα τα προνόμια που σκανδαλίζουν. Η βουλευτική ασυλία, η βουλευτική σύνταξη, τα βουλευτικά προνόμια (ατέλειες, παροχές), να μειωθούν δραστικά οι αμοιβές τους, να μειωθεί στο μισό η χρηματοδότηση των κομμάτων, να καταργηθεί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών κλπ. Αλλιώς οι επόμενες εκλογές είναι κοντά και τότε οι δημαγωγοί του σήμερα θα βρουν πεδίο ελεύθερο για πειράματα και παιγνίδια, πάνω στο κουφάρι της χώρας.

11/6/12

Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΝΑΞΙΑ

11 Ιουνίου 2012
Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές και το τοπίο είναι τόσο θολό και η κατάσταση τόσο ρευστή, όσο δεν ήταν ποτέ. Τόσες αβεβαιότητες μαζεμένες, δεν έχουν συνυπάρξει στον παρελθόν. Οι λόγοι είναι πολλοί και διαφορετικοί. Ο κυριότερος είναι ασφαλώς το αποτέλεσμα των εκλογών.

Θα βγάλει κυβέρνηση η κάλπη την Κυριακή το βράδυ, ή θα παραταθεί η παραλυσία της χώρας; Αν προκύψει αυτό το ενδεχόμενο, να μην σχηματιστεί δηλαδή κυβέρνηση, διόλου απίθανο ενδεχόμενο, θα πρόκειται για το χειρότερο σενάριο και πρακτικά θα ισοδυναμεί με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία! Αλλά και κυβέρνηση να προκύψει από την κάλπη, ποια θα είναι αυτή; Θα είναι κεντροδεξιάς απόκλισης ή αριστερής; Θα είναι η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ ο νικητής των εκλογών; Οι εκτιμήσεις των ειδικών, είναι αμφίσημες και γι αυτό. Υπάρχει ασφαλώς τεράστια διαφορά μεταξύ της μίας και της άλλης κυβερνητικής εκδοχής.

Αν είναι η ΝΔ νικήτρια, θεωρείται δεδομένο πως κραδασμοί τη Δευτέρα το πρωί δεν θα υπάρξουν και, πως θα βρεθούν εταίροι για κυβέρνηση άνετης πλειοψηφίας. Κάτι που δεν διασφαλίζεται στην περίπτωση που κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης αν ισχύουν τα λεχθέντα περί ακύρωσης του μνημονίου και περί κατάργησης των εφαρμοστικών νόμων, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου! Είναι τόσο μεγάλη η ένταση, ο φόβος και η ανασφάλεια στην κοινωνία, που είναι εύκολο να χαθεί η ψυχραιμία του κόσμου και να ζήσουμε ακραίες καταστάσεις!

Είναι κοινό μυστικό πως αυτά που ζούμε σήμερα, με την κατάρρευση του κράτους που πλέον δεν είναι σε θέση να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες των πολιτών, την έξαρση της εγκληματικότητας, τα οικονομικά αδιέξοδα και τα τρομακτικά κοινωνικά προβλήματα, δεν είναι παρά μια μικρή γεύση απ’ ότι μπορεί να συμβεί στο κοντινό μέλλον. Αυτό όμως που γεννά την μεγαλύτερη αβεβαιότητα είναι το γεγονός πως μέρα με την ημέρα, μένουμε ολοένα και περισσότερο μόνοι.

Αν παρακολουθεί κανείς συστηματικά τον ξένο τύπο γίνεται εύκολα αντιληπτό αυτό. Στην Ευρώπη υπάρχει ραγδαία μεταστροφή του κλίματος εις βάρος μας. Η κοινή γνώμη στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είναι εχθρική, ενώ ακόμη και παραδοσιακοί «σύμμαχοι», μας βλέπουν πλέον με καχυποψία. Στο αίσθημα πως μένουμε μόνοι, συντελεί και το γεγονός πως εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα, όχι μόνο οι ξένες επιχειρήσεις, κάτι που έχει ξεκινήσει εδώ και δύο χρόνια, αλλά και χιλιάδες ελληνικές εταιρίες, που μεταναστεύουν μαζικά στα βαλκάνια και την Κύπρο.

Το θολό σκηνικό επιτείνει η εξάπλωση της κρίσης στην Ισπανία και την Ιταλία. Ακόμη και εδώ υπάρχει αβεβαιότητα, καθώς άλλοι λένε πως είναι μια καταδικαστική εξέλιξη, άλλοι πως είναι ευκαιρία να για βελτίωση των όρων του μνημονίου. Δεν σηκώνει άλλες βεβαιότητες το κλίμα. Ας σκεφτούμε καλά, πριν αποφασίσουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα, προς το άγνωστο. Η πιθανότητα να είναι στο κενό είναι μεγάλη και, δυστυχώς το λάθος από τη στιγμή που θα γίνει, δεν επανορθώνεται.

10/6/12

ΟΥΔΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΝΤΟΣ

10 Ιουνίου 2012
Στις ατέλειωτες (και ενίοτε επεισοδιακές) τηλεοπτικές συζητήσεις με τους εκπροσώπους των κομμάτων, ακούγονται πολλά. Κουβέντες που εξαντλούν όλες τις πιθανότητες και όλα τα ενδεχόμενα, μετά τις εκλογές, εκτός από μία. Ότι υπάρχει περίπτωση, να παρθούν και δυσάρεστα μέτρα! Μοιάζει με αστείο, αλλά είναι έτσι ακριβώς!

Με όσα υποστηρίζουν όλοι τους, είναι σαν να βλέπουν μέλλον λαμπρό για τη χώρα και τους πολίτες της, αρχής γενομένης από την επομένη των εκλογών. Άλλος δίνει αυξήσεις 30%, άλλος τάζει αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο, άλλος παίρνει πίσω στο κράτος ότι ιδιωτικοποιήθηκε τα προηγούμενα σαράντα χρόνια, άλλος ορίζει τον κατώτερο μισθό στα 1400 ευρώ, άλλος μας κάνει σεΐχηδες, πνιγμένους στα πετροευρώ (κατά το πετροδολάρια), άλλος μας χαρίζει τα δάνεια που χρωστάμε στις τράπεζες και ότι άλλο αδυνατεί να φανταστεί ο νους ενός λογικού ανθρώπου!

Έτσι όπως εξελίσσεται ο δημόσιος διάλογος, πιθανόν στην χώρα μας να διανύουμε μια ευδαιμονική περίοδο και απλώς να μην το γνωρίζουμε. Εντελώς συμπτωματικά πάντως, την ίδια ώρα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, όλοι προεξοφλούν τη χρεοκοπία μας και μάλιστα σχετικά γρήγορα και έχουν προετοιμαστεί για τις συνέπειες. Στη δική μας δημοκρατία όμως, κακές κουβέντες δεν χωράνε. Όποιος τολμήσει να ψελλίσει κάτι για την τραγική κατάσταση της χώρας και να προειδοποιήσει για τα επερχόμενα δεινά, είναι κινδυνολόγος και εκβιαστής! Και ας είναι κοινό μυστικό πως έρχονται πολύ άσχημες και δύσκολες μέρες.

Σήμερα είμαστε στο σημείο που το κράτος πρακτικά έχει ήδη χρεοκοπήσει, καθώς τα δημόσια ταμεία είναι άδεια. Το μόνο που εξακολουθεί με το ζόρι να πληρώνει είναι οι μισθοί και οι συντάξεις, άγνωστο για πόσο ακόμη, αφού πρώτα έκανε στάση πληρωμών προς κάθε κατεύθυνση! Δεν υπάρχουν χρήματα, ούτε για την φαρμακευτική δαπάνη των ασφαλισμένων, ούτε για τη λειτουργία των νοσοκομείων, ούτε καν για τα καύσιμα των περιπολικών της αστυνομίας. Τα υποσυστήματα του κράτους, το ένα μετά το άλλο, βρίσκονται λίγο πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση τους.

 Συνήθειες και ήθη δεκαετιών βλέπεται, δεν αλλάζουν σε μια μέρα. Κάθε φορά που έρχονταν εκλογές στον κακόμοιρο αυτό τόπο, άνοιγαν ανεξέλεγκτα οι κρουνοί του δημοσίου χρήματος και των παροχών, αυξάνοντας τα ελλείμματα και το χρέος της χώρας. Για να έχετε μια τάξη μεγέθους, από το 1980 μέχρι σήμερα, ο κρατικός προϋπολογισμός φεσώθηκε με περίπου πενήντα (!) δισεκατομμύρια ευρώ, απλώς και μόνο για να καλύψει τα ταξίματα και τα ρουσφέτια των κομμάτων, που ήταν στην κυβέρνηση. Δηλαδή, για να γίνει κατανοητό, κάθε φορά που είχαμε εκλογές, το πρωτογενές έλλειμμα, εκτινασσόταν στα ύψη, σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη χρονιά.

Αν αθροίσετε τα ελλείμματα στις εκλογικές χρονιές, σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες, αυτά αντιστοιχούν σε 22 μονάδες του ΑΕΠ! Αλλά επειδή ως γνωστόν, ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος, οι πολίτες γύρισαν την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία, συρρικνώνοντας δραματικά τα ποσοστά τους στις προηγούμενες εκλογές.

Ξέρουν πως ότι είχαν να πάρουν από τους δυο τους το πήραν και, ήδη άνοιξαν πανιά για νέους προορισμούς, που οι υποσχέσεις ξεχειλίζουν ακριβώς με τον τρόπο που γινόταν για πολλά χρόνια! Μόνο που τώρα περιθώρια να δανειστούμε, δεν υπάρχουν. Η μοναδική ρεαλιστική λύση, είναι το ντόπιο χρήμα, που μπορεί να μοιράζεται αφειδώς, αν επιλέξουμε να γυρίσουμε στις παλιές καλές εποχές. Αρκεί μόλις είναι ένα υπηρεσιακό σημείωμα του Υπουργού Οικονομικών προς το νομισματοκοπείο του Χολαργού, για να παίρνουν, κάθε φορά που χρειάζεται, μπροστά οι μηχανές και να τυπώσουν άφθονο (και χωρίς αξία) χρήμα.