Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

16 Ιουνίου 2012

 
Τελικά αυτή η μεταπολίτευση δεν λέει να τελειώσει. Όλο λέμε μέχρι εδώ ήταν, πάει τέλειωσε, αλλά η πραγματικότητα μας διαψεύδει. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για το κλείσιμο του κύκλου που ξεκίνησε με την πτώση της Χούντας το 1974, για πρώτη φορά με την εκλογή Σημίτη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ και την πρωθυπουργία το 1996.

Το ξαναείπαμε οκτώ χρόνια αργότερα όταν εξελέγη πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλή και, το επαναλάβαμε πέντε χρόνια μετά, με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου. Κάθε φορά που είχαμε την ανάδειξη στην πρωθυπουργία ενός νέου προσώπου, μετά το τέλος των δεινοσαύρων”της πολιτικής, θεωρούσαμε πως ξεκινούσε μια νέα εποχή στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Το γεγονός πως έρχονταν στο προσκήνιο πρόσωπα ηλικιακά νεότερα και είχε επιτέλους παρέλθει η εποχή των εξοντωτικών προσωπικών βεντετών μεταξύ των πρωταγωνιστών του παρελθόντος και οι ανελέητες διχαστικές αντιπαραθέσεις, θεωρούσαμε πως ήταν στοιχεία που θα μας οδηγούσαν αυτομάτως σε μια νέα εποχή. Όμως πάντα η πραγματικότητα μας προσγείωνε ανώμαλα. Τα πρόσωπα άλλαζαν, αλλά οι πολιτικές πρακτικές παρέμεναν ίδιες.

Κάθε φορά για παράδειγμα που άλλαζε η κυβέρνηση, όπως ακριβώς συνέβαινε τον παλιό καιρό, οι στρατιές των χιλιάδων κομματικών εγκάθετων, κατέκλυζαν τις θέσεις ευθύνης και όλα τα στρατηγικής σημασίας πόστα του κρατικού μηχανισμού. Πάντα είχαν μια καλή δικαιολογία, καθώς υποτίθεται εξυγίαιναν τον κρατικό μηχανισμό από το κομματικό κράτος, που είχαν εγκαθιδρύσει οι προηγούμενοι. Άλλαζαν τους νόμους κατά το δοκούν, κυρίως για εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας, έκοβαν και έραβαν στα μέτρα τους το εκλογικό σύστημα και διόριζαν αθρόα στο δημόσιο, από τις πόρτες και τα παράθυρα, τα δικά τους παιδιά.

Χωρίς κανόνες, χωρίς αξιοκρατία, χωρίς διαφάνεια, χωρίς λογική. Κάθε υποτιθέμενη απόπειρα ανανέωσης της πολιτικής ζωής, ήταν όπως αποδείχθηκε, ατόφια επανάληψη του νοσηρού παρελθόντος. Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Σε μια ρημαγμένη και ανυπόληπτη χώρα, πνιγμένη στα αδιέξοδα και στις αντιφάσεις της, που παλεύει για την επιβίωσή, δυστυχώς για μια ακόμη φορά με όρους του παρελθόντος. Χωρίς, να έχει τη δύναμη να ξεφύγει από τη θανατηφόρα δίνη, που οδηγεί αναπόφευκτα στον πνιγμό.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς πάλι το καινούργιο στην πολιτική σκηνή, έρχεται από το διαβρωμένο και σάπιο παρελθόν. Το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να κάνει την υπέρβαση, η εσωστρέφεια και η ανασφάλεια του, δεν επέτρεψαν να αναδειχτούν στο προσκήνιο νέα πρόσωπα και δημιουργηθεί νέα δυναμική. Προσηλωμένο στη λογική του παρελθόντος και υποταγμένο στον άκρατο λαϊκισμό που ξεχειλίζει στην κοινωνία, προτίμησε την συντηρητική λογική.

Έτσι στην πιο κρίσιμη ώρα, η σωτηρία της χώρας βρίσκεται στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα. Υποκατάστατα και οι δύο, των light εκδοχών Καραμανλή και Παπανδρέου, τεχνητά δημιουργήματα του κομματικού σωλήνα! Όπως ακριβώς ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου, ανεπάγγελτοι, με μηδενική εργασιακή εμπειρία, αλλά με κομματικά ένσημα. Ο Αντώνης Σαμαράς, σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα, είναι από τζάκι, ένα χαρακτηριστικό που τον συνδέει πιο στενά με τους προηγούμενους δύο και τον καθιστά εξ ορισμού “παλαιάς κοπής”. Φθαρμένο και αναξιόπιστο.

 Κάτι που υποτίθεται δεν ισχύει με τον Αλέξη Τσίπρα, οποίος όμως δεν παύει να ακολουθεί με πίστη και ευλάβεια τα στερεότυπα του παρελθόντος. Εθισμένος στην ευκολία και τη βολικότητα του λαϊκισμού, αναπαράγει τον παραδοσιακό πολιτικό λόγο, που έκανε διάσημο τον Μαυρογιαλούρο! Έχει μια καλή κουβέντα και για όλους και για όλα και ποτέ κάτι αρνητικό και δύσκολο. Ας μην βιαστούμε λοιπόν να ορίσουμε το νέο ορόσημο για το τέλος της μεταπολίτευσης. Όχι ότι θα αργήσει να έλθει, απλώς θα το ορίσει μόνη της η ζωή! Και μάλιστα αν δεν αλλάξουμε μυαλά, με δραματικό τρόπο.