14 Νοεμβρίου 2012
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, έχουμε κουραστεί να καταναλώνουμε ορόσημα. Κάθε λίγο και λιγάκι απαιτείται μια καινούργια θυσία, μεγαλύτερη από την προηγούμενη, ώστε κάτι καλύτερο να προσδοκούμε για τη συνέχεια. Οι απανωτές διαψεύσεις όμως, κάποια στιγμή εκτός από την κούραση, παράγουν απόγνωση και οργή και γιγαντώνουν την καχυποψία στην κοινωνία.
Οι φοβικοί πολιτικοί μας, δίστασαν να πουν εξ' αρχής την αλήθεια. Ο λόγος είναι πως θα έπρεπε να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Επειδή αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε αυτή τη χώρα, αντιθέτως προσπάθησαν να κερδίσουν χρόνο, προκαλώντας μεγαλύτερη ζημιά, διασύροντας τη χώρα διεθνώς, καθιστώντας την συνώνυμο της αναξιοπιστίας.
Έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια, για να ακουστεί από επίσημα χείλη, πως η χώρα πρακτικά έχει χρεοκοπήσει. Πως ότι ζήσαμε στο παρελθόν το ξεχνάμε οριστικά, πως η προσδοκία είναι να παραμείνουμε ζωντανοί, ώστε να περιληφθούμε στον σχεδιασμό για συνολική λύση στην Ευρωζώνη, κάποια στιγμή στο μέλλον. Με μια κοινωνία κουρασμένη, μοιρολατρική και καχύποπτη και με έναν λογαριασμό που δεν βγαίνει με τίποτα, τα πράγματα είναι απελπιστικά δύσκολα.
Ο κόσμος ξέρει πως αυτά δεν ήταν τα τελευταία μέτρα, ούτε οι τελευταίες θυσίες. Τα εισοδήματα του θα συνεχίσουν να υποχωρούν, η φορολογία θα αυξηθεί, η ανεργία θα καλπάσει (μετατρέποντας την απασχόληση σε ύψιστο κοινωνικό αγαθό), η φτώχεια θα μεγαλώσει, ενώ οι τιμές θα παραμείνουν σε επίπεδα εξοργιστικά υψηλά, καθώς σε βασικά αγαθά, η Ελλάδα είναι από τις ακριβότερες χώρες στην Ευρώπη!
Το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε, ο προϋπολογισμός πέρασε, η πολυπόθητη δόση θα έλθει, όμως τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν επαρκεί για να βγούμε από το αδιέξοδο. Αν η χώρα δεν αρχίσει να παράγει, εάν η κοινωνία δεν κινητοποιηθεί, δεν έχουμε ελπίδες. Θα φυτοζωούμε με το ελάχιστο οξυγόνο που μας επιτρέπουν να αναπνέουμε οι δανειστές μας και με την μόνιμη απειλή της ασφυξίας.
Η κυβέρνηση πρέπει να βρει τρόπους να αντισταθμίσει αυτή την αφόρητα νοσηρή και απαισιόδοξη πραγματικότητα. Οι πολιτικές της ανάπτυξης είναι μονόδρομος. Το ξέρουν και τα μικρά παιδιά. Μόνο που για να υπάρξει ανάπτυξη, χρειάζεται κυβέρνηση που να λύσει τον γόρδιο δεσμό. Ακόμη και σήμερα, για να ανοίξει κανείς ψιλικατζίδικο, θα χρειαστεί να τρέχει επί έναν ολόκληρο μήνα για να μαζεύει υπογραφές και πιστοποιητικά.
Αν δεν διορθωθούν οι παθογένειες του συστήματος, δεν θα έχουμε τύχη. Χρειάζεται να βελτιωθεί η απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ. Δεν αρκεί για μια χώρα που βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου, να έχει βαθμό απορροφητικότητας, κοντά στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο. Απαιτείται να τρέξει περισσότερο για να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Το παιγνίδι παίζεται εντός των συνόρων. Όσο δεν είναι διασφαλισμένη η παραμονή της χώρας στο ευρώ και όσο δεν το επιτρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει περίπτωση να επενδυθεί ούτε ένα ευρώ από το εξωτερικό! Η επόμενη μέρα για την κυβέρνηση πρέπει να είναι μια καινούργια αρχή. Βήμα πρώτο ο ανασχηματισμός!
Οι φοβικοί πολιτικοί μας, δίστασαν να πουν εξ' αρχής την αλήθεια. Ο λόγος είναι πως θα έπρεπε να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Επειδή αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε αυτή τη χώρα, αντιθέτως προσπάθησαν να κερδίσουν χρόνο, προκαλώντας μεγαλύτερη ζημιά, διασύροντας τη χώρα διεθνώς, καθιστώντας την συνώνυμο της αναξιοπιστίας.
Έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια, για να ακουστεί από επίσημα χείλη, πως η χώρα πρακτικά έχει χρεοκοπήσει. Πως ότι ζήσαμε στο παρελθόν το ξεχνάμε οριστικά, πως η προσδοκία είναι να παραμείνουμε ζωντανοί, ώστε να περιληφθούμε στον σχεδιασμό για συνολική λύση στην Ευρωζώνη, κάποια στιγμή στο μέλλον. Με μια κοινωνία κουρασμένη, μοιρολατρική και καχύποπτη και με έναν λογαριασμό που δεν βγαίνει με τίποτα, τα πράγματα είναι απελπιστικά δύσκολα.
Ο κόσμος ξέρει πως αυτά δεν ήταν τα τελευταία μέτρα, ούτε οι τελευταίες θυσίες. Τα εισοδήματα του θα συνεχίσουν να υποχωρούν, η φορολογία θα αυξηθεί, η ανεργία θα καλπάσει (μετατρέποντας την απασχόληση σε ύψιστο κοινωνικό αγαθό), η φτώχεια θα μεγαλώσει, ενώ οι τιμές θα παραμείνουν σε επίπεδα εξοργιστικά υψηλά, καθώς σε βασικά αγαθά, η Ελλάδα είναι από τις ακριβότερες χώρες στην Ευρώπη!
Το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε, ο προϋπολογισμός πέρασε, η πολυπόθητη δόση θα έλθει, όμως τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν επαρκεί για να βγούμε από το αδιέξοδο. Αν η χώρα δεν αρχίσει να παράγει, εάν η κοινωνία δεν κινητοποιηθεί, δεν έχουμε ελπίδες. Θα φυτοζωούμε με το ελάχιστο οξυγόνο που μας επιτρέπουν να αναπνέουμε οι δανειστές μας και με την μόνιμη απειλή της ασφυξίας.
Η κυβέρνηση πρέπει να βρει τρόπους να αντισταθμίσει αυτή την αφόρητα νοσηρή και απαισιόδοξη πραγματικότητα. Οι πολιτικές της ανάπτυξης είναι μονόδρομος. Το ξέρουν και τα μικρά παιδιά. Μόνο που για να υπάρξει ανάπτυξη, χρειάζεται κυβέρνηση που να λύσει τον γόρδιο δεσμό. Ακόμη και σήμερα, για να ανοίξει κανείς ψιλικατζίδικο, θα χρειαστεί να τρέχει επί έναν ολόκληρο μήνα για να μαζεύει υπογραφές και πιστοποιητικά.
Αν δεν διορθωθούν οι παθογένειες του συστήματος, δεν θα έχουμε τύχη. Χρειάζεται να βελτιωθεί η απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ. Δεν αρκεί για μια χώρα που βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου, να έχει βαθμό απορροφητικότητας, κοντά στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο. Απαιτείται να τρέξει περισσότερο για να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Το παιγνίδι παίζεται εντός των συνόρων. Όσο δεν είναι διασφαλισμένη η παραμονή της χώρας στο ευρώ και όσο δεν το επιτρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει περίπτωση να επενδυθεί ούτε ένα ευρώ από το εξωτερικό! Η επόμενη μέρα για την κυβέρνηση πρέπει να είναι μια καινούργια αρχή. Βήμα πρώτο ο ανασχηματισμός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου