28 Σεπτεμβρίου 2012
Το πολίτευμά έχει τους κανόνες του και οι θεσμοί της δημοκρατίας μας, τους κώδικές τους. Ο λόγος είναι πως με ένα σύστημα κανόνων και αρχών, που ισχύουν εδώ και πολλές δεκαετίες, τονίζεται ο θεσμικός χαρακτήρας, ενισχύεται ο συμβολισμός και διασφαλίζεται ένα ελάχιστο κύρος, σε πρόσωπα και πράγματα, που έχουν σχέση με τη λειτουργία του πολιτεύματος.
Κάτι που το υπερτονίζει η δημόσια παρουσία των θεσμικών εκπροσώπων. Πολιτικών, δικαστικών, στρατιωτικών, αρχιερέων κλπ. Αλλιώς μιλάει για παράδειγμα ο πρωθυπουργός σε μια συντροφιά φίλων ή συνεργατών και αλλιώς όταν απευθύνεται δημόσια, με τη θεσμική του ιδιότητα. Είναι εντελώς ξεχωριστά αυτά τα δύο. Στην πρώτη περίπτωση δικαιούται να μιλήσει όπως θέλει, να αστειευτεί και να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε έκφραση ή λέξη.
Από την ώρα όμως που θα μιλήσει δημόσια, ο λόγος του έχει τεράστιο ειδικό βάρος και κάθε λέξη του πρέπει να είναι προσεκτικά ζυγισμένη και διατυπωμένη. Αυτό που θα πει, ως θεσμικός εκπρόσωπος, καλό ή κακό, χρεώνεται στο πολιτικό σύστημα, χρεώνεται στην κυβέρνηση και ακόμη περισσότερο χρεώνεται στην χώρα. Τα ίδια ισχύουν για τον πρόεδρο της Βουλής, τον τρίτο στη σειρά πολιτειακό παράγοντα στην ιεραρχία της χώρας.
Μάλιστα ένας λόγος παραπάνω, καθώς η δική του ιδιότητα, έχει ισχυρά συμβολικό χαρακτήρα, καθώς συνδέεται με την “καρδιά” του πολιτεύματος, το κοινοβούλιο. Είναι γνωστό βέβαια, πως ο νυν πρόεδρος της Βουλής έχει εκρηκτικό χαρακτήρα και ότι πολλές φορές στο παρελθόν, έχει εκστομίσει κουβέντες, που δεν λέγονται. Κάποιες δημόσιες τοποθετήσεις του, που έχουν καταγραφεί στο μαγνητόφωνο, αποτελούν δείγμα πολιτικού λόγου, προς αποφυγή.
Ωστόσο όσο ήταν απλός βουλευτής είχε το δικαίωμα να διαχειριστεί την εικόνα του και το προφίλ του, με τον τρόπο που εκείνος επέλεγε, ζυγίζοντας τις συνέπειες. Από τη στιγμή όμως που αναρριχήθηκε στα ύπατα αξιώματα, αυτομάτως εγκλωβίστηκε στο πλαίσιο των κανόνων και των αρχών, που πηγάζουν από τη θέση που κατέχει. Είναι ο ο Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, είναι επίσης, βάσει του Συντάγματος, ο αντικαταστάτης του προέδρου της Δημοκρατίας, σε περίπτωση κολλήματος. Δεν είναι ούτε ο Μεϊμαράκης, ούτε ο Βαγγέλης, ούτε, πολύ περισσότερο ο Βαγγέλας!
Δυστυχώς για τον ίδιο και για τον θεσμό που εκπροσωπεί, ακόμη και αν είχε δίκαιο, το έχασε με μιας, πριν ακόμη διευκρινιστεί οτιδήποτε, σχετικό με την υπόθεση που εμπλέκεται το όνομά του. Το ακραία αγοραίο ύφος του και οι πεζοδρομιακές εκφράσεις που εκστόμισε, σοκάρουν και του αφαιρούν επιχειρήματα!
Κυρίως όμως καταρρακώνουν και ευτελίζουν, τον (ήδη πληγωμένο από τον προηγούμενο θητεύσαντα Πρόεδρο) θεσμό του Προέδρου του Κοινοβουλίου. Από εδώ και πέρα θα είναι εγκλωβισμένος στα λεγόμενά του, που δεν διαγράφονται, με τον κίνδυνο να μετατραπεί σε καρικατούρα. Μαζί με αυτόν βέβαια και το κοινοβούλιο! Το ηθικό ζήτημα που έχει προκύψει είναι μεγάλο, ανεξαρτήτως του τι μπορεί να προκύψει στη συνέχεια!
Κάτι που το υπερτονίζει η δημόσια παρουσία των θεσμικών εκπροσώπων. Πολιτικών, δικαστικών, στρατιωτικών, αρχιερέων κλπ. Αλλιώς μιλάει για παράδειγμα ο πρωθυπουργός σε μια συντροφιά φίλων ή συνεργατών και αλλιώς όταν απευθύνεται δημόσια, με τη θεσμική του ιδιότητα. Είναι εντελώς ξεχωριστά αυτά τα δύο. Στην πρώτη περίπτωση δικαιούται να μιλήσει όπως θέλει, να αστειευτεί και να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε έκφραση ή λέξη.
Από την ώρα όμως που θα μιλήσει δημόσια, ο λόγος του έχει τεράστιο ειδικό βάρος και κάθε λέξη του πρέπει να είναι προσεκτικά ζυγισμένη και διατυπωμένη. Αυτό που θα πει, ως θεσμικός εκπρόσωπος, καλό ή κακό, χρεώνεται στο πολιτικό σύστημα, χρεώνεται στην κυβέρνηση και ακόμη περισσότερο χρεώνεται στην χώρα. Τα ίδια ισχύουν για τον πρόεδρο της Βουλής, τον τρίτο στη σειρά πολιτειακό παράγοντα στην ιεραρχία της χώρας.
Μάλιστα ένας λόγος παραπάνω, καθώς η δική του ιδιότητα, έχει ισχυρά συμβολικό χαρακτήρα, καθώς συνδέεται με την “καρδιά” του πολιτεύματος, το κοινοβούλιο. Είναι γνωστό βέβαια, πως ο νυν πρόεδρος της Βουλής έχει εκρηκτικό χαρακτήρα και ότι πολλές φορές στο παρελθόν, έχει εκστομίσει κουβέντες, που δεν λέγονται. Κάποιες δημόσιες τοποθετήσεις του, που έχουν καταγραφεί στο μαγνητόφωνο, αποτελούν δείγμα πολιτικού λόγου, προς αποφυγή.
Ωστόσο όσο ήταν απλός βουλευτής είχε το δικαίωμα να διαχειριστεί την εικόνα του και το προφίλ του, με τον τρόπο που εκείνος επέλεγε, ζυγίζοντας τις συνέπειες. Από τη στιγμή όμως που αναρριχήθηκε στα ύπατα αξιώματα, αυτομάτως εγκλωβίστηκε στο πλαίσιο των κανόνων και των αρχών, που πηγάζουν από τη θέση που κατέχει. Είναι ο ο Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, είναι επίσης, βάσει του Συντάγματος, ο αντικαταστάτης του προέδρου της Δημοκρατίας, σε περίπτωση κολλήματος. Δεν είναι ούτε ο Μεϊμαράκης, ούτε ο Βαγγέλης, ούτε, πολύ περισσότερο ο Βαγγέλας!
Δυστυχώς για τον ίδιο και για τον θεσμό που εκπροσωπεί, ακόμη και αν είχε δίκαιο, το έχασε με μιας, πριν ακόμη διευκρινιστεί οτιδήποτε, σχετικό με την υπόθεση που εμπλέκεται το όνομά του. Το ακραία αγοραίο ύφος του και οι πεζοδρομιακές εκφράσεις που εκστόμισε, σοκάρουν και του αφαιρούν επιχειρήματα!
Κυρίως όμως καταρρακώνουν και ευτελίζουν, τον (ήδη πληγωμένο από τον προηγούμενο θητεύσαντα Πρόεδρο) θεσμό του Προέδρου του Κοινοβουλίου. Από εδώ και πέρα θα είναι εγκλωβισμένος στα λεγόμενά του, που δεν διαγράφονται, με τον κίνδυνο να μετατραπεί σε καρικατούρα. Μαζί με αυτόν βέβαια και το κοινοβούλιο! Το ηθικό ζήτημα που έχει προκύψει είναι μεγάλο, ανεξαρτήτως του τι μπορεί να προκύψει στη συνέχεια!
μ' αρέσει που μιλάνε και για αποδόμηση του αποδομημένου βουλευτικού συστήματος
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι γιατι ο κύριος Σαμαράς, γνωρίζοντας τον "εκρηκτικό" χαρακτήρα του κ. Μεϊμαράκη τον πρότεινε για Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων. Εκείνος δεν γνώριζε πόσο πληγωμένο είναι το κύρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και θέλησε να το υποβάλλει καισε αυτή τη δοκιμασία; Δεν υπάρχουν άλλοι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του πρώτου σε ψήφους κόμματος αυτής της βουλής που θα μπορούσε επαξια να αναλλάβει αυτό το ρόλο; Ακόμα και εάν ο "Βαγγέλας" εκπροσωπεί τελικά τον "Ελληνάρα" αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να του δινόταν αυτή η θέση αλλά να την κρατούσαν για κάποιον που εκπροσωπεί τους Ελληνες.
ΑπάντησηΔιαγραφή