23 Ιουλίου 2012
Η υπόθεση της Ελληνικής Χαλυβουργίας και όσα θλιβερά συνέβησαν, δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Αντιθέτως είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της νοοτροπίας που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια, με κυρίαρχα στοιχεία τον λαϊκισμό, την αυθαιρεσία και τον κομματισμό.
Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος, που μια απλή σχετικά υπόθεση, που θα μπορούσε εύκολα να διευθετηθεί (όπως έγινε στο άλλο εργοστάσιο της εταιρίας) μετατρέπεται σε Βατερλό. Το αίτημα προς τους εργαζόμενους, για τετράμηνη απασχόληση με μειωμένο ωράριο και αντίστοιχη μείωση των αποδοχών, με αντάλλαγμα να μην γίνουν απολύσεις, κατέληξε αιτία ενός εξοντωτικού και για τις δύο πλευρές πολέμου.
Αν οι εργαζόμενοι είχαν συμφωνήσει εξ αρχής, θα είχαν πάρει σήμερα σχεδόν οκτώ μισθούς, δεν θα είχε απολυθεί κανείς και θα είχαν ήδη επιστρέψει στην κανονική μισθοδοσία. Παράλληλα θα είχε βελτιωθεί η οικονομική θέση της εταιρίας, άρα και η προοπτική να παραμείνει σε λειτουργία. Σήμερα σχεδόν οι μισοί έχουν απολυθεί, έχασαν όλοι τους, απολυμένοι και μη, κάθε απολαβή , (εξαιρούνται τα μέλη του ΠΑΜΕ που λάμβαναν κάθε εβδομάδα κομματικό βοήθημα) και είναι άγνωστο αν μετά το σοκ αυτό θα μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια της η επιχείρηση. Με άλλα λόγια έχασαν όλοι, εκτός απ’ όσους πατρονάρισαν την κινητοποίηση για κομματικά οφέλη. Αυτοί θέλουν να πιστεύουν ότι κέρδισαν!
Είναι δείγμα παραλογισμού το γεγονός πως απαιτήθηκε η παρέμβαση και το κύρος του ίδιου του πρωθυπουργού, προκειμένου να γίνει αυτό που επιβάλουν οι νόμοι και η κοινή λογική. Να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο και να προστατευτεί το δικαίωμα στην εργασία. Αποδείχθηκε πως επί εννέα μήνες δεν υπήρχε κανείς να υπερασπιστεί τα δικαιώματα όσων επιθυμούσαν να εργαστούν. Αποδείχθηκε επίσης πως το κράτος δεν είχε τη διάθεση να εφαρμόσει τις αποφάσεις των δικαστηρίων και να εκτελέσει την εισαγγελική παραγγελία για το άνοιγμα της πύλης του εργοστασίου. Όλοι σφύριζαν αδιάφορα.
Υπάρχει άραγε δικαιολογία, γιατί έπρεπε να παρέμβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, να γίνουν συσκέψεις επί συσκέψεων, να εμπλακούν τρία Υπουργεία, να επέμβουν τα ΜΑΤ, προκειμένου κάποιος να αφαιρέσει το λουκέτο και να ανοίξει η πύλη; Ποιος θα αποζημιώσει τους εκατό και πλέον εργαζόμενους, που επί εννέα μήνες συνωστίζονταν καθημερινά έξω από το εργοστάσιο, αναζητώντας τρόπο να επιστρέψουν στη δουλειά τους;
Βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου κρίση. Ας μπει τουλάχιστον φρένο στην αυθαιρεσία και στα σκληρά πολιτικά παιγνίδια, ιδίως όταν παίζονται στις πλάτες ανήμπορων να αντιδράσουν εργαζομένων. Ας κάνει επιτέλους από εδώ και πέρα η πολιτεία τη δουλειά της, κόντρα στον λαϊκισμό, επιδεικνύοντας πυγμή, εφαρμόζοντας τον νόμο, χωρίς εξαιρέσεις. Σε μια βδομάδα, από τη στιγμή που βγήκε το λουκέτο από την πύλη, η ιστορία την χαλυβουργίας θα ξεχαστεί, όσο και αν επιμείνουν για το αντίθετο τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δεν αντέχει άλλα λουκέτα η χώρα. Το επόμενο θα μας περιλάβει όλους μαζί.
Η υπόθεση της Ελληνικής Χαλυβουργίας και όσα θλιβερά συνέβησαν, δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Αντιθέτως είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της νοοτροπίας που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια, με κυρίαρχα στοιχεία τον λαϊκισμό, την αυθαιρεσία και τον κομματισμό.
Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος, που μια απλή σχετικά υπόθεση, που θα μπορούσε εύκολα να διευθετηθεί (όπως έγινε στο άλλο εργοστάσιο της εταιρίας) μετατρέπεται σε Βατερλό. Το αίτημα προς τους εργαζόμενους, για τετράμηνη απασχόληση με μειωμένο ωράριο και αντίστοιχη μείωση των αποδοχών, με αντάλλαγμα να μην γίνουν απολύσεις, κατέληξε αιτία ενός εξοντωτικού και για τις δύο πλευρές πολέμου.
Αν οι εργαζόμενοι είχαν συμφωνήσει εξ αρχής, θα είχαν πάρει σήμερα σχεδόν οκτώ μισθούς, δεν θα είχε απολυθεί κανείς και θα είχαν ήδη επιστρέψει στην κανονική μισθοδοσία. Παράλληλα θα είχε βελτιωθεί η οικονομική θέση της εταιρίας, άρα και η προοπτική να παραμείνει σε λειτουργία. Σήμερα σχεδόν οι μισοί έχουν απολυθεί, έχασαν όλοι τους, απολυμένοι και μη, κάθε απολαβή , (εξαιρούνται τα μέλη του ΠΑΜΕ που λάμβαναν κάθε εβδομάδα κομματικό βοήθημα) και είναι άγνωστο αν μετά το σοκ αυτό θα μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια της η επιχείρηση. Με άλλα λόγια έχασαν όλοι, εκτός απ’ όσους πατρονάρισαν την κινητοποίηση για κομματικά οφέλη. Αυτοί θέλουν να πιστεύουν ότι κέρδισαν!
Είναι δείγμα παραλογισμού το γεγονός πως απαιτήθηκε η παρέμβαση και το κύρος του ίδιου του πρωθυπουργού, προκειμένου να γίνει αυτό που επιβάλουν οι νόμοι και η κοινή λογική. Να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο και να προστατευτεί το δικαίωμα στην εργασία. Αποδείχθηκε πως επί εννέα μήνες δεν υπήρχε κανείς να υπερασπιστεί τα δικαιώματα όσων επιθυμούσαν να εργαστούν. Αποδείχθηκε επίσης πως το κράτος δεν είχε τη διάθεση να εφαρμόσει τις αποφάσεις των δικαστηρίων και να εκτελέσει την εισαγγελική παραγγελία για το άνοιγμα της πύλης του εργοστασίου. Όλοι σφύριζαν αδιάφορα.
Υπάρχει άραγε δικαιολογία, γιατί έπρεπε να παρέμβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, να γίνουν συσκέψεις επί συσκέψεων, να εμπλακούν τρία Υπουργεία, να επέμβουν τα ΜΑΤ, προκειμένου κάποιος να αφαιρέσει το λουκέτο και να ανοίξει η πύλη; Ποιος θα αποζημιώσει τους εκατό και πλέον εργαζόμενους, που επί εννέα μήνες συνωστίζονταν καθημερινά έξω από το εργοστάσιο, αναζητώντας τρόπο να επιστρέψουν στη δουλειά τους;
Βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου κρίση. Ας μπει τουλάχιστον φρένο στην αυθαιρεσία και στα σκληρά πολιτικά παιγνίδια, ιδίως όταν παίζονται στις πλάτες ανήμπορων να αντιδράσουν εργαζομένων. Ας κάνει επιτέλους από εδώ και πέρα η πολιτεία τη δουλειά της, κόντρα στον λαϊκισμό, επιδεικνύοντας πυγμή, εφαρμόζοντας τον νόμο, χωρίς εξαιρέσεις. Σε μια βδομάδα, από τη στιγμή που βγήκε το λουκέτο από την πύλη, η ιστορία την χαλυβουργίας θα ξεχαστεί, όσο και αν επιμείνουν για το αντίθετο τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δεν αντέχει άλλα λουκέτα η χώρα. Το επόμενο θα μας περιλάβει όλους μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου