ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΡΕΙΣ!

19 Ιουλίου 2012

Χθες επί τρίωρο, ο πρωθυπουργός και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση, αναζητούσαν τη χρυσή τομή για τις περικοπές, ύψους 11,5 δισ, που έχει δεσμευτεί η χώρα μας, προκειμένου να μειώσει το έλλειμμα κάτω από το 3%., έως το 2015. Παρών ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της κουβέντας και ο υπουργός οικονομικών, που τα προηγούμενα 24ωρα είχε συνεργαστεί, με σχεδόν όλους τους υπουργούς και είχε στα χέρια του στοιχεία και μελέτες από εξειδικευμένους φορείς, όπως το ΚΕΠΕ.

Παράλληλα οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί συζήτησαν τον τρόπο που πρέπει να κινηθεί η χώρα στο θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και της επιμήκυνσης της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής. Έχει μεγάλη σημασία, πως ότι αποφασιστεί, θα έχει την υπογραφή τριών πολιτικών αρχηγών, που εκπροσωπούν το 50% των ψηφοφόρων και που έχουν διαφορετικές αφετηρίες και αναφορές. Με άλλα λόγια εκπροσωπούν ένα πολύ μεγάλο, πολύχρωμο πολιτικά και κοινωνικά κομμάτι της κοινωνίας.

Κάτι που εξ ορισμού αποκλείει προσωπικές πολιτικές και, περιορίζει, σχεδόν αποκλείει, φαινόμενα αυθαιρεσίας και αλαζονικά σύνδρομα. Υπάρχει πλέον το επιχείρημα, πως οποιαδήποτε απόφαση παρθεί, δυνητικά είναι η καλύτερη δυνατή, στο μέτρο του εφικτού. Επίσης το γεγονός πως το πολιτικό κόστος επιμερίζεται στα τρία και δεν βαραίνει τις πλάτες ενός, θεωρητικά επιτρέπει κινήσεις που δεν υπακούουν υποχρεωτικά στους κανόνες της μικροπολιτικής.

Εκτός αν θεωρήσουμε, πως οι τρεις τους έχουν συνωμοτήσει να κάνουν τα χατίρια της τρόικας, εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, αυτοκτονώντας πολιτικά και ηθικά. Άραγε, αν η χώρα είχε εξ αρχής μπει σε αυτή την επαχθή διαδικασία, με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι μπήκε, θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν καλύτερα; Αν για παράδειγμα από την πρώτη στιγμή είχε αναζητηθεί διαδικασία, ώστε η διαχείριση της κρίσης να έχει εθνικό χαρακτήρα, θα ήμασταν σήμερα ενώπιον της ίδιας κατάστασης; Η καχυποψία της κοινής γνώμης απέναντι στο πολιτικό σύστημα και η θεσμική απαξίωση, θα ήταν αντίστοιχη;

Μάλλον όχι! Ο τρόπος που χειρίστηκε η Ελλάδα το θέμα της δανειακής σύμβασης, στην περίοδο Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, ήταν ερασιτεχνικός και ανεύθυνος. Αποφάσιζε, σχεδόν πάντα σπασμωδικά και βεβιασμένα, μια πολύ μικρή ομάδα στελεχών, ανθρώπων που συνδέονταν απ’ ευθείας με τον πρωθυπουργό, χωρίς να δίνουν αναφορά σε κανέναν. Ούτε στην ίδια την κυβέρνηση πολλές φορές! Θυμηθείτε πως είχε αφαιρεθεί από τη βουλή η αρμοδιότητα να κυρώνει τις συμφωνίες που δέσμευαν τη χώρα και πως αυτό ήταν αρμοδιότητα του Υπουργού Οικονομικών. 


Αντιστοίχως πρόχειρη και επιπόλαιη, ήταν παρουσία μας στα κομβικά κέντρα αποφάσεων και η συμμετοχή μας στις κρίσιμες συνόδους του Eurogroup! Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κατάσταση σήμερα είναι υπερβολικά δύσκολη. Υπάρχει όμως η ελπίδα, πως η χώρα από εδώ και πέρα, θα αντιμετωπίσει τα προβλήματά της με μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Είναι ένδειξη ωριμότητας η συνεργασία στα δύσκολα, τριών κομμάτων και μάλιστα από τόσο διαφορετικούς χώρους! Το ερώτημα είναι: Θα αντέξουν;