4 Απριλίου 2012
Χωρίς αμφιβολία, οι εκλογές αυτές είναι μοναδικές. Αποτελούν μια διαφορετική περίπτωση και δεν έχουν προηγούμενο. Θα είναι η πρώτη φορά που ο ψηφοφόρος θα πάει στην κάλπη χωρίς θετικές προσδοκίες, χωρίς να ελπίζει πως η ψήφος του θα μεταβάλει τη ζωή του προς το καλύτερο.
Οι περισσότεροι, όπως προκύπτει και από τις δημοσκοπήσεις, θα επιλέξουν ως βέλτιστον, το μη χείρον! Με άλλα λόγια σε αυτές τις εκλογές, θα απουσιάζει η θετική και δημιουργική πρόταση! Θα είναι η πρώτη φορά επίσης, που το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα υπαγορεύεται από τη λογική των συγκοινωνούντων δοχείων. Δηλαδή, ότι χάνει το ένα κόμμα εξουσίας, να το πάρει το άλλο.
Η κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων που βρίσκονταν στο κέντρο και που έκριναν το εκλογικό αποτέλεσμα με την ψήφο τους, δείχνει να μη υπάρχει πλέον. Αυτή τη φορά ο ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει κόμμα, όχι τόσο από τη θέση του στο πολιτικό φάσμα και την κλίμακα αριστερά -δεξιά, όσο από το δίπολο μνημόνιο- αντιμνημόνιο. Είναι αξιοσημείωτες οι ιδεολογικές συγκλίσεις, ακόμη και εκεί που θα ήταν αδιανόητες σε άλλες εποχές.
Σήμερα τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ελάχιστα διαφέρουν (αν διαφέρουν). Καθώς τα δύο κόμματα κινούνται σε παραπλήσιους χώρους, αφού οι κυβερνητικές επιλογές και τα προγράμματα, πρακτικά υπαγορεύονται από τις συμφωνίες που έχει συνάψει η χώρα με τους δανειστές της, η ικανότητα διαχείρισης της κρίσης φαντάζει σημαντικότερη. Αν κάτι μπορεί να κάνει τη διαφορά, είναι η αξιοπιστία, η αποφασιστικότητα και η αποτελεσματικότητα των στελεχών τους και πολύ λιγότερο το φιλολαϊκό και κοινωνικό προφίλ που θα επιλέξουν να προβάλουν προεκλογικά.
Το ίδιο συμβαίνει και στην απέναντι όχθη, στα κόμματα διαμαρτυρίας. Και εκεί θα βρει κανείς συγκλίσεις, που γεφυρώνουν από διαφορετικό σημείο εκκίνησης, αντίθετες ιδεολογίες. Η αποκαλούμενη αντιμνημονιακή πολιτική, στεγάζει κόμματα από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά. Πολλές φορές η ρητορική είναι τόσο όμοια, που δεν ξέρεις αν προέρχεται από δεξιά ή από αριστερά.
Οπότε και σε αυτή την περίπτωση, πέραν των ψηφοφόρων που αποτελούν την σταθερή εκλογική βάση, κυρίως για τα αριστερά κόμματα, πολλοί που θα επιλέξουν να στείλουν μήνυμα διαμαρτυρίας ή να εναντιωθούν στο μνημόνιο, από την πειστικότητα των προθέσεων και τον βαθμό της επιθετικότητας του πολιτικού λόγου. Είναι η πρώτη φορά που το πολιτικό σύστημα εμφανίζεται κατακερματισμένο σε τόσο μεγάλο βαθμό, ο δικομματισμός βαριά λαβωμένος και η διαμαρτυρία να υπερτερεί της συναίνεσης.
Ωστόσο είναι ακόμη νωρίς για να μιλήσει κανείς με βεβαιότητα. Πρώτον γιατί υπάρχει ένα 25% ψηφοφόρων που σιωπάει, δεύτερον γιατί δεν έχουν τεθεί με σαφήνεια τα διλήμματα των εκλογών και τρίτον γιατί πάντα το όχι ακούγεται δυνατότερα από το ναι. Οπότε ας περιμένουμε λίγο ακόμη, πριν καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα.
Οι περισσότεροι, όπως προκύπτει και από τις δημοσκοπήσεις, θα επιλέξουν ως βέλτιστον, το μη χείρον! Με άλλα λόγια σε αυτές τις εκλογές, θα απουσιάζει η θετική και δημιουργική πρόταση! Θα είναι η πρώτη φορά επίσης, που το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα υπαγορεύεται από τη λογική των συγκοινωνούντων δοχείων. Δηλαδή, ότι χάνει το ένα κόμμα εξουσίας, να το πάρει το άλλο.
Η κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων που βρίσκονταν στο κέντρο και που έκριναν το εκλογικό αποτέλεσμα με την ψήφο τους, δείχνει να μη υπάρχει πλέον. Αυτή τη φορά ο ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει κόμμα, όχι τόσο από τη θέση του στο πολιτικό φάσμα και την κλίμακα αριστερά -δεξιά, όσο από το δίπολο μνημόνιο- αντιμνημόνιο. Είναι αξιοσημείωτες οι ιδεολογικές συγκλίσεις, ακόμη και εκεί που θα ήταν αδιανόητες σε άλλες εποχές.
Σήμερα τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ελάχιστα διαφέρουν (αν διαφέρουν). Καθώς τα δύο κόμματα κινούνται σε παραπλήσιους χώρους, αφού οι κυβερνητικές επιλογές και τα προγράμματα, πρακτικά υπαγορεύονται από τις συμφωνίες που έχει συνάψει η χώρα με τους δανειστές της, η ικανότητα διαχείρισης της κρίσης φαντάζει σημαντικότερη. Αν κάτι μπορεί να κάνει τη διαφορά, είναι η αξιοπιστία, η αποφασιστικότητα και η αποτελεσματικότητα των στελεχών τους και πολύ λιγότερο το φιλολαϊκό και κοινωνικό προφίλ που θα επιλέξουν να προβάλουν προεκλογικά.
Το ίδιο συμβαίνει και στην απέναντι όχθη, στα κόμματα διαμαρτυρίας. Και εκεί θα βρει κανείς συγκλίσεις, που γεφυρώνουν από διαφορετικό σημείο εκκίνησης, αντίθετες ιδεολογίες. Η αποκαλούμενη αντιμνημονιακή πολιτική, στεγάζει κόμματα από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά. Πολλές φορές η ρητορική είναι τόσο όμοια, που δεν ξέρεις αν προέρχεται από δεξιά ή από αριστερά.
Οπότε και σε αυτή την περίπτωση, πέραν των ψηφοφόρων που αποτελούν την σταθερή εκλογική βάση, κυρίως για τα αριστερά κόμματα, πολλοί που θα επιλέξουν να στείλουν μήνυμα διαμαρτυρίας ή να εναντιωθούν στο μνημόνιο, από την πειστικότητα των προθέσεων και τον βαθμό της επιθετικότητας του πολιτικού λόγου. Είναι η πρώτη φορά που το πολιτικό σύστημα εμφανίζεται κατακερματισμένο σε τόσο μεγάλο βαθμό, ο δικομματισμός βαριά λαβωμένος και η διαμαρτυρία να υπερτερεί της συναίνεσης.
Ωστόσο είναι ακόμη νωρίς για να μιλήσει κανείς με βεβαιότητα. Πρώτον γιατί υπάρχει ένα 25% ψηφοφόρων που σιωπάει, δεύτερον γιατί δεν έχουν τεθεί με σαφήνεια τα διλήμματα των εκλογών και τρίτον γιατί πάντα το όχι ακούγεται δυνατότερα από το ναι. Οπότε ας περιμένουμε λίγο ακόμη, πριν καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου