6 Φεβρουαρίου 09
Είναι αυτονόητο πως στο πλαίσιο της δημοκρατίας ο κάθε πολιτικός φορέας όχι μόνο δικαιούται, αλλά επιβάλλεται να έχει τις απόψεις του για τα μεγάλα θέματα του τόπου. Είναι επίσης αντιληπτό, πως δεν είναι απαραίτητο οι απόψεις αυτές να συμφωνούν μεταξύ τους. Αντιθέτως, επιβάλλεται να είναι αυθεντικές και αβίαστες. Είναι τέλος προφανές, πως όλες τις απόψεις ότι και αν υποστηρίζουν, απ’ όπου και αν εκφέρονται υπαγορεύονται από το κοινό καλό.
Το κοινό καλό για τη χώρα και τους πολίτες της. Άντε να δεχθεί κανείς μια λογική νοθεία σε όλο αυτό, που να πηγάζει από την ανάγκη τα κόμματα να αυξήσουν την εκλογική πελατεία και την επιρροή τους σε κοινωνικά στρώματα. Είτε με υπερβολές, είτε με σκόπιμα ψέματα. Αυτό είναι ένα κοινώς αποδεκτό πλαίσιο κανόνων. Ωστόσο σήμερα η κατάσταση παρουσιάζει μια σημαντική ιδιομορφία. Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού.
Είμαστε στο χείλος του γκρεμού και αρκεί μόλις ένα θρόισμα του ανέμου για να βρεθούμε στο κενό όλοι μαζί! Δεξιοί και αριστεροί, πλούσιοι και φτωχοί. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όλοι έχουμε να χάσουμε και κανείς δεν έχει να κερδίσει. ΚΑΝΕΙΣ! Όμως εκεί που φτάσαμε, οι επιλογές που έχουμε δεν είναι πολλές. Είναι δυσάρεστο να ακούς τον πρωθυπουργό να εξαγγέλλει σκληρά μέτρα, είναι δε ακόμη πιο δυσάρεστο, να προσδοκείς την επιβράβευση όλων αυτών των αντιπαθητικών και προκλητικών γραφειοκρατών της Ε.Ε. και των διεθνών οίκων αξιολόγησης. Όμως δυστυχώς, αυτοί είναι οι όροι του παιγνιδιού.
Την ίδια ώρα, κόντρα στην αδήριτη πραγματικότητα τα κόμματα της αριστεράς ζουν στον δικό τους κόσμο. Η μεν Αλέκα Παπαρήγα καλεί τους εργαζόμενους «σε πολεμική αντεπίθεση», ώστε να ανατραπεί η κυβερνητική πολιτική. Το δίλημμα που έβαλε η ΓΓ του ΚΚΕ, είναι αν θα πτωχεύσει η πλουτοκρατία ή ο λαός. Και όπως σωστά μαντέψατε, το ΚΚΕ, θέλει να πτωχεύσει η πλουτοκρατία. Ο δε Αλέξης Τσίπρας καλεί τους Έλληνες πολίτες «να ενώσουν τις φωνές τους με όλους εκείνους που λένε ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος εξόδου της χώρας από την κρίση, καθώς δεν μπορεί η χώρα να γίνει το πειραματόζωο της Ευρώπης». Ωστόσο, προτίμησε να μην αποκαλύψει τον εναλλακτικό δρόμο που ο ίδιος γνωρίζει!
Αυτό που ενοχλεί περισσότερο, δεν είναι η άμετρη συνθηματολογία του πολιτικού λόγου της αριστεράς. Είναι η άρνηση να δηλώσει παρούσα στην κοινή προσπάθεια. Να πιέσει με κάθε τρόπο για παράδειγμα, ώστε να βελτιώσει τους όρους για τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες. Με ρεαλιστικές και τεκμηριωμένες προτάσεις. Άλλωστε η βία που επέδειξε η κυβέρνηση στην λήψη των μέτρων, πιθανότατα να αδικεί πολλούς και να ευνοεί κάποιους άλλους. Το να πριονίζεις όμως το κλαρί που όλοι καθόμαστε δεν βοηθά κανέναν. Ούτε τους πλούσιους, ούτε τους φτωχούς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου