Στην τηλεμαχία των δύο υποψηφίων πρωθυπουργών, οι πολιτικοί μας πήραν και τις φανέλες! Επελέγη από τους ίδιους μια διαδικασία που απέκλειε τους δημοσιογράφους! Τους απέβαλε εκτός γηπέδου, χωρίς μάλιστα κανείς να διαμαρτυρηθεί!
Είναι λογικό όταν οι πολιτικοί παίζουν στο γήπεδό τους, να ορίζουν αυτοί τους κανόνες του παιγνιδιού. Όταν όμως παίζουν σε ξένο γήπεδο δικαιούνται να βάζουν αποκλειστικά οι ίδιοι τους κανόνες; Ασφαλώς όχι, είναι η προφανής απάντηση.
Για παράδειγμα η διαδικασία που ακολουθήθηκε στην τηλεμαχία των έξη κομμάτων, ήταν αυτή που αποφάσισαν τα ίδια τα κόμματα, στη μεταξύ τους διαβούλευση. Αυτό τους άρεσε, αυτό τους βόλευε, αυτό αποφάσισαν! Καθόρισαν όχι μόνο το πλαίσιο της διαδικασίας, αλλά αν είναι ποτέ δυνατόν και τη θεματολογία της! Ερήμην των εκπροσώπων του Τύπου, που λογικά έπρεπε να είναι ισότιμοι συνομιλητές, αφού άλλωστε είναι και συμμέτοχοι.
Οι λεονταρισμοί και οι διαφωνίες που ακούστηκαν από τους δημοσιογράφους- εκπροσώπους των καναλιών, ήταν άνευ ουσίας. Άρκεσαν 10’’ επιπλέον χρόνου στις ερωτήσεις τους, για να αποδεχτούν να συναποτελέσουν το σκηνικό μιας διαδικασίας, που την προηγούμενη φορά είχαν οι ίδιοι χαρακτηρίσει, περίπου ως ανόητη!
Έτσι αφού βρέθηκε και η πατέντα για να χωρέσουν και πάλι στο κάδρο- με τη συναίνεση των κομμάτων βεβαίως - και οι επτά(!) δημοσιογράφοι- εκπρόσωποι καναλιών, ξεχάστηκαν όσα είχαν ειπωθεί στο παρελθόν περί αναβαθμισμένης εκπροσώπησης της δημοσιογραφίας, με έμπειρους και εξειδικευμένος συναδέλφους, κυρίως από τις εφημερίδες.
Και οι πολίτες όλοι, έζησαν την επανάληψη μιας ανούσιας και βαρετής διαδικασίας. Μάλιστα όλοι συμφώνησαν πως ενδιαφέρον είχαν μόνο οι ερωτήσεις που έθεταν οι ίδιοι οι πολιτικοί! Αυτή ήταν η πρώτη μας ήττα!
Εκεί όμως που οι πολιτικοί μας πήραν και τις φανέλες, ήταν την επομένη, στην τηλεμαχία των δύο υποψηφίων πρωθυπουργών. Εκεί επελέγη από τα δύο κόμματα μια διαδικασία, που απέκλειε παντελώς τους δημοσιογράφους. Τους έβγαζε εκτός αγωνιστικού χώρου για πρώτη φορά, χωρίς κανείς να τολμήσει να διαμαρτυρηθεί!
Οι κύριοι Καραμανλής και Παπανδρέου, αναμετρήθηκαν σε μια διαδικασία, που έμοιαζε με ρεπλίκα αγώνων αντιλογίας, αγώνων ρητορικής τέχνης! Αγώνες που είναι δημοφιλείς μεταξύ μαθητών και φοιτητών, όχι όμως μεταξύ υποψηφίων πρωθυπουργών! Μονολογούσαν και οι δύο, με τα συνήθη επιχειρήματα, σε μια διαδικασία χωρίς ειρμό, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς συνοχή.
Απαντούσαν σε ερωτήσεις που έκαναν οι ίδιοι στον εαυτό τους, αφού δεν προβλέπονταν ερωτήσεις! Η παρουσία της εξαιρετικής Μαρίας Χούκλη, περιοριζόταν στον άχαρο ρόλο, να τους υπενθυμίζει αυτά που οι ίδιοι είχαν αποφασίσει.
Είναι η πρώτη φορά από το 1996, από την πρώτη τηλεμαχία μεταξύ Σημίτη – Έβερτ, που οι πολιτικοί κάνουν μια τόσο άνετη νίκη, μάλιστα μέσα στο γήπεδό μας. Ευτυχώς που το σκορ ήταν μόνο 2-0!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι τι είναι τελικά δημοσιογράφος στην Ελλάδα. Μήπως εν τέλει είναι απλά και μόνο ο μεταφορέας ειδήσεων των πολιτικών προς τον όχλο; Συμφωνώ σε αυτά που αναφέρεστε αλλά από την άλλη δεν είδα καμία ΕΣΗΕΑ να παίρνει θέση για τους όρους που επιβλήθηκαν από τα κόμματα και όχι από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, όπως θα έπρεπε. Πόσο στο απυρόβλητο θα μένουν οι πολιτικοί με ερωτήσεις που δεν γίνονται εντέχνως και πόσο θα εξευτελίζουν το λειτούργημα της δημοσιογράφιας όλοι αυτοί που συμμετέχουν στο παιχνίδι;
ΑπάντησηΔιαγραφή