16/11/16

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΟΜΠΑΜΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ!

                                                                                               16 Νοεμβρίου 2016 

Αυτή τη φορά είχαμε τη μοναδική ευκαιρία, να θαυμάσουμε «εκ του σύνεγγυς» το σπάνιο επικοινωνιακό χάρισμα και την πληθωρική προσωπικότητα του Αμερικανού Προέδρου.

Είναι μοναδική η άνεσή του να διαχειρίζεται τη δημόσια εικόνα του, ξέροντας να προσαρμόζεται με ακρίβεια στις ανάγκες της κάθε περίστασης. Όσο σοβαρός πρέπει, όσο τυπολάτρης απαιτείται, όσο χαλαρός επιτρέπεται.

Οι κουβέντες του μετρημένες και στοχευμένες, χωρίς κοινοτοπίες και εντυπωσιασμούς, χωρίς να επιχειρεί να γίνει συμπαθής στο ακροατήριο με το ζόρι! Η εκφορά του λόγου του, τον κάνει αβίαστα πειστικό!

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν η ομιλία του, στο Ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Ήταν η πρώτη φορά στα πολλά τελευταία χρόνια, που ξένος ηγέτης είναι τόσο πειστικός για την ειλικρίνεια των απόψεών του, αναφορικά με την προσφορά της χώρας μας στον Δυτικό πολιτισμό.  

Ακόμη και στα αυτιά όσων έχουν επιφυλάξεις στο άκουσμα των συνήθων φιλοφρονήσεων προς τη χώρα μας, από προσωπικότητες που κατά καιρούς μας επισκέπτονται. Χωρίς να γίνεται βαρετός, ο Ομπάμα έχει τον τρόπο να σε πείθει πως όσα λέει, αποτελούν βαθιά πεποίθησή του και πως δεν επιχειρεί να κερδίσει τη συμπάθια του ακροατηρίου. Ακόμη και αν στ' αλήθεια δεν είναι έτσι!

Προφανώς οι σύμβουλοί του στα θέματα επικοινωνίας, είναι εξαιρετικοί. Είναι όμως σίγουρο πως ο ίδιος, έχει χαράξει νέους δρόμους στην επικοινωνία, βασιζόμενος στην προσωπικότητα και την αυθεντικότητά του. Κάτι που του επιτρέπει, ότι και αν επιλέξει να κάνει, να μοιάζει φυσιολογικό, όσο παράδοξο και αν είναι σε κανονικές συνθήκες για το αξίωμα και το στάτους του προέδρου των ΗΠΑ.

Όμως, η επίσκεψη Ομπάμα είχε και ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα για την Ελληνική πλευρά. Κανονικά η επίσκεψη, ενός τόσο σημαντικού προσκεκλημένου, συνοδεύεται, πέρα από τα οφέλη για τη διπλωματική θέση της χώρας και από την προσδοκία να αθροίσει η κυβέρνηση και κυρίως ο Πρωθυπουργός, κύρος ως οικοδεσπότης και συνομιλητής ίσος προς ίσο με τον Πλανητάρχη.
Στην περίπτωση όμως του Τσίπρα, αυτό αποδείχθηκε επικοινωνιακό Βατερλό, χειρότερο από την πανωλεθρία που είχε υποστεί, απέναντι στον Μπιλ Κλίντον στη Νέα Υόρκη. 

Οι εικόνες και τα βίντεο αυτή τη φορά πλημμύρισαν το διαδίκτυο, με τον πρωθυπουργό να γίνεται περίγελος. Με την αδεξιότητά, την έλλειψη ευγένειας, την αυθαίρετη παραβίαση του πρωτοκόλλου, τις κωμικές και αμήχανες γκριμάτσες του, την ανορθόδοξη στάση του σώματος, την παράδοξη προφορά των ελληνικών του, πρόσφερε άφθονο γέλιο στο διαδίκτυο και αρκετό προβληματισμό στους υποστηρικτές του.

Ο Αλέξης Τσίπρας ισοπεδώθηκε επικοινωνιακά και η εικόνα του αυτή τη φορά τσαλακώθηκε πολύ άσχημα. Άθελά του, έβγαλε προς τα έξω την εικόνα ενός φοβικού «μικρομέγαλου» πολιτικού, που δεν χώραγε να σταθεί, καν στη σκιά ενός ηγέτη της εμβέλειας Ομπάμα.


Μπορεί η χώρα να κέρδισε από την επίσκεψη του Αμερικανού ηγέτη, η κυβέρνηση όμως και προσωπικά ο Πρωθυπουργός, με βεβαιότητα έχασε το όποιο εναπομείναν κύρος του. Ίσως τελικά και αυτό να είναι ένα κάποιο κέρδος!

11/10/16

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

11 Οκτωβρίου 2016

Η εμπειρία της πρώτης εβδομάδας για έναν πρωτοετή φοιτητή της Παντείου, ήταν τραυματική. Προερχόμενος ο ίδιος από το αυστηρό σχολικό περιβάλλον ενός ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου, βρέθηκε αντιμέτωπος με καταστάσεις που δεν μπορούσε ποτέ να διανοηθεί.

Περιγράφει σοκαρισμένος ένα πανεπιστήμιο καφενείο, που με το καλημέρα απεμπολεί το όποιο κύρος τόσο του ίδιου του εκπαιδευτικού ιδρύματος, όσο και του διδακτικού προσωπικού του. Για να γίνει αντιληπτό όλο αυτό, αρκεί η αναφορά για παράδειγμα, πως στην ώρα της παράδοσης, μέσα στο αμφιθέατρο, το κάπνισμα είναι κάτι που επιτρέπεται ελεύθερα και μάλιστα είναι πάρα πολλοί οι φοιτητές που καπνίζουν(ναι, την ώρα του μαθήματος, μέσα στην κλειστή αίθουσα!).

Τα κινητά τηλέφωνα στο αμφιθέατρο χτυπούν συνεχώς και οι καινούργιοι φοιτητές δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνομιλούν (την ώρα της παράδοσης) μεγαλόφωνα, σαν να μην τρέχει τίποτα. Απόλυτη έλλειψη σεβασμού απέναντι στους καθηγητές, τους συμφοιτητές, το Πανεπιστήμιο!

Αδιανόητα πράγματα ακόμη και για τριτοκοσμικές χώρες! Ενδεικτικά ωστόσο της παρακμής της Ελληνικής κοινωνίας, της ποιότητας της παρεχόμενης παιδείας από τα πρώτα σχολικά χρόνια ακόμη, αλλά κυρίως της ανατροφής των παιδιών στην σύγχρονη Ελληνική οικογένεια.

Από την άλλη βέβαια η εμπειρία του πρωτοετή φοιτητή, κάνει λόγο για καθηγητές οι οποίοι δεν σέβονται τους φοιτητές τους. Όπως περιγράφει δεν είναι συνεπείς στο πρόγραμμα των παραδόσεων. Έρχονται συχνά με καθυστέρηση και φεύγουν πριν την ώρα τους. Η παράδοση γίνεται χωρίς μικροφωνική εγκατάσταση, με συνέπεια από τους 250 φοιτητές που είναι το αμφιθέατρο, να είναι σε θέση να παρακολουθήσουν μόλις οι δυο- τρεις πρώτες σειρές.

Και όλα αυτά σε ένα βρώμικο και ακαλαίσθητο περιβάλλον γεμάτο γκράφιτι, σκισμένες αφίσες και σκουπίδια. Αυτά τα λίγα για όσους αναρωτιούνται γιατί ο λαϊκισμός παραμένει η κυρίαρχη ιδεολογία και γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο.

Κατά τα άλλα ο δημόσιος διάλογος για την Παιδεία, μονοπωλείται από τον τρόπο που θα πρέπει να διδάσκονται τα θρησκευτικά. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας και έχουμε το πολιτικό προσωπικό, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που μας αξίζουν.

*Το σκίτσο είναι του Δημήτρη Χαντζόπουλου και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή

3/6/16

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΓΥΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΑ ΜΜΕ;

                                                                                                               3 Ιουνίου 2016

Ο δημόσιος διάλογος για τα ΜΜΕ, έχει λάθος σημείο εκκίνησης. Ανοικτά ΜΜΕ, ναι αλλά ποια ΜΜΕ; Τι υπάρχει σήμερα και τι θα έχει απομείνει στα αμέσως επόμενα χρόνια; Έχει δει κανείς τα δελτία κυκλοφορίας; Παρακολουθεί πως εξελίσσονται διαχρονικά;  

Από το 2012 έως και σήμερα, οι ημερήσιες εφημερίδες έχουν χάσει το 60% των αναγνωστών τους και ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό από τα διαφημιστικά έσοδα. Από τα 1,3 εκατομμύρια φύλλα των Κυριακάτικων του 2009, σήμερα είμαστε στις 320 χιλιάδες. Και η πτώση συνεχίζεται, μήνα με τον μήνα.

Δεν χρειάζεται άλλη αναφορά σε αριθμούς. Άλλωστε η κατάσταση αποτυπώνεται στην τραγική οικονομική κατάσταση, στην οποία βρίσκονται ΟΛΟΙ οι οργανισμοί ΜΜΕ.  Δυσθεώρητα χρέη, καταβύθιση των πωλήσεων και έκπτωση στην ποιότητα και στην ποσότητα της ύλης. Και μαζί σημαντική απώλεια αξιοπιστίας, που σε αντίθεση με τα οικονομικά μεγέθη, δεν ανατάσσεται, όσα χρήματα και αν επενδυθούν.

Είναι κοινό μυστικό, πως με λίγες εξαιρέσεις τα ΜΜΕ που μέχρι χθες ήταν σε θέση να προσφέρουν αμειβόμενες θέσεις εργασίας, δεν είναι βιώσιμα. Με βάση τους κανόνες της αγοράς και τη σχέση τζίρου/υποχρεώσεων προς τρίτους, τα περισσότερα θα έπρεπε να έχουν κλείσει καιρό τώρα.
Είναι κοινό μυστικό επίσης, το γεγονός πως δεν έχουν κλείσει, έχει να κάνει με την προνομιακή σχέση που είχαν με τους πιστωτές τους (σε βάρος της υγιούς επιχειρηματικότητας). Όμως αυτό έχει ήδη τελειώσει.  Συζητάμε λοιπόν για ανοιχτά ΜΜΕ, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας, ποια θα είναι σε θέση να παραμείνουν ανοικτά αύριο το πρωί!

Σήμερα το δελτίο κυκλοφορίας των ημερήσιων πολιτικών εφημερίδων, δεν ξεπερνά τις 70-75 χιλιάδες φύλλα (λιγότερο από το 1% του εκλογικού σώματος). Μόλις μία εφημερίδα πουλάει λίγο πάνω από τις 10 χιλιάδες φύλλα, ενώ όλες οι άλλες έχουν μονοψήφια κυκλοφορία!  

Γιατί λοιπόν οι πολίτες τους γύρισαν την πλάτη; Μήπως πλέον οι εφημερίδες δεν αξίζουν ούτε το 1 ευρώ, ή το 1,30 που ζητάνε από τους αναγνώστες τους;  Γιατί τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων δεν είναι ανταγωνιστικά  σε οποιοδήποτε ψυχαγωγικό πρόγραμμα προβάλλεται απέναντί τους; Γιατί είναι τόσο λίγες και εκτοπισμένες στη μεταμεσονύχτια ζώνη, οι τηλεοπτικές ενημερωτικές εκπομπές; Γιατί ο πολίτης αποστρέφεται την ενημέρωση;

Όλα αυτά τα περί διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης δεν αποτελούν ισχυρό επιχείρημα (αν και πραγματικότητα). Αρκεί να δει κανείς τις επιδόσεις των «μη συστημικών» και «μη διαπλεκόμενων» ΜΜΕ. Οι δύο εφημερίδες που υποστηρίζουν την κυβέρνηση, δεν ξεπερνούν αθροιστικά τις 8-9 χιλιάδες αναγνώστες, ενώ ο (κομματικός) ραδιοφωνικός σταθμός ανιχνεύεται οριακά στις μετρήσεις ακροαματικότητας. Τα ίδια ισχύουν και για την κρατική ραδιοτηλεόραση, που καταγράφει για πρώτη φορά τόσο χαμηλά ποσοστά ακροαματικότητας και θεαματικότητας.  

Ας αναζητήσουμε τις αιτίες, προτάσσοντας τις δικές μας ευθύνες. Ας είμαστε ειλικρινείς, κάτι έχει πάει πολύ στραβά και δεν μπορεί να μην έχουν την κύρια ευθύνη αυτοί που παράγουν το προϊόν. Τις εφημερίδες τις σχεδιάζουν, τις διευθύνουν και τις γράφουν δημοσιογράφοι. Το ίδιο ισχύει για τα τηλεοπτικά δελτία, τις ενημερωτικές τηλεοπτικές εκπομπές, τα περιοδικά, αλλά και τα διαδικτυακά ΜΜΕ.

Δεν γίνεται να είμαστε αθώοι του αίματος, όταν η συμπεριφορά του αναγνωστικού κοινού απέναντι στα προϊόντα που παράγουμε, συνιστά ουσιαστικά απόρριψη.

Αν και είναι λάθος να αποδοθεί η πτώση της κυκλοφορίας αποκλειστικά στην οικονομική κρίση, δεν είναι λάθος να αποδοθεί στην ταύτιση των ΜΜΕ και μεγάλου μέρους του δημοσιογραφικού κόσμου, με τα πολιτικά κόμματα. Δυστυχώς για ένα κομμάτι της κοινής γνώμης, είμαστε ουρά της πολιτικής.  Δεν είναι τυχαία τα ευρήματα σε όλες τις δημοσκοπήσεις, που τοποθετούν τα ΜΜΕ μαζί με τα πολιτικά κόμματα, στο ναδίρ της αξιοπιστίας.

Ασφαλώς υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, όπως για παράδειγμα ο αθέμιτος ανταγωνισμός του διαδικτύου. Αν και στην πραγματικότητα ελάχιστοι ιστότοποι, μπορούν να σταθούν επάξια απέναντί σε μια μέση εφημερίδα, ποιος έκανε κάτι για να πάψει, ή για να ελεγθεί η προκλητική και ανεξέλεγκτη κλοπή της ύλης των εφημερίδων (και της δουλειάς των ίδιων των δημοσιογράφων);

Αντίθετα, αντί να υπάρξουν πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση από τα συλλογικά όργανα, οι εργαζόμενοι στα διαδικτυακά ΜΜΕ εξακολουθούν να μην αναγνωρίζονται ως δημοσιογράφοι, να μην δεσμεύονται από κανέναν κώδικα δεοντολογίας και να μην είναι υπόλογοι απέναντι σε κανένα θεσμικό φορέα.

Το μέλλον, είναι γνωστό πως βρίσκεται στο διαδίκτυο. Παντού στον ανεπτυγμένο κόσμο, τις έντυπες εκδόσεις των εφημερίδων, συμπληρώνουν σε έσοδα (ή και υποκαθιστούν σιγά σιγά) οι ηλεκτρονικές εκδόσεις. Εδώ ζούμε ακόμη στην αναρχία και τη ζούγκλα του διαδικτύου και με ευθύνη των δημοσιογράφων και των συλλογικών οργάνων τους.

Συνοψίζοντας, αν δεν υπάρξουν διακριτές αποστάσεις από το πολιτικό παιγνίδι και τα κόμματα, αν δεν πειστεί η κοινή γνώμη για την εντιμότητα και τη συνέπεια του τύπου και των λειτουργών του, απέναντι σε κάθε εξουσία και αν δεν αναγνωριστεί η εργασία στο διαδίκτυο ως δημοσιογραφική απασχόληση (αν είναι ποτέ δυνατόν να συζητάμε τα αυτονόητα) δεν θα δούμε ήλιου φως.

Είναι απολύτως βέβαιο πως αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε έτσι, η απαξίωση των ΜΜΕ, η συνεχιζόμενη μείωση των εσόδων, τα λουκέτα και οι εκατοντάδες απολύσεις, τα εφιαλτικά ποσοστά ανεργίας, θα επιδεινωθούν περαιτέρω και θα έλθει η εποχή που δεν θα υπάρχουν ΜΜΕ που να απασχολούν (ικανοποιητικά αμειβόμενους) δημοσιογράφους και να πληρώνουν εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία.

ΥΓ. Και βέβαια, πληρώνουμε την εποχή των εφημερίδων mini market. Τότε που η δημοσιογραφική ύλη δεν είχε καμία αξία, παρά μόνο  τα «δώρα» που συνόδευαν την έκδοση. Για να μην θυμηθούμε την εποχή των κουπονιών, που κλήρωναν διαμερίσματα και εξοχικά.   


2/1/16

Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ

Για όλους μπορεί δυνητικά να είναι μια καλή χρόνια το 2016. Όχι όμως για τον Τύπο. Αυτό, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αποκλείεται να συμβεί, ακόμη και αν έλθουν τα πάνω- κάτω στη χώρα μας. Ακόμη και αν συμβούν θαύματα! 
Για να έχετε μια εικόνα που βρίσκεται σήμερα στη χώρα μας ο Τύπος, δείτε τις πανελλαδικές κυκλοφορίες των πολιτικών εφημερίδων (οι αθλητικές δυστυχώς αποτελούν χειρότερη τραγωδία), σε μια τυχαία μέρα. 
Οι αριθμοί που διαβάζετε στον σχετικό πίνακα, είναι πάνω κάτω οι κυκλοφορίες σε καθημερινή βάση, με μικρές διαφοροποιήσεις στα φύλλα του Σαββάτου. 
Τα περίπου 80000 πωληθέντα φύλλα ημερησίως, που είναι ένα συνηθισμένο νούμερο, αντιστοιχούν σε καθαρές εισπράξεις, γύρω στις εξήντα χιλιάδες ευρώ (60000)! 
Αυτό είναι το συνολικό ποσό καθημερινά, για να πληρωθεί η πρώτη ύλη (χαρτί, μελάνια κλπ), ενέργεια, αναλώσιμα, ενοίκια, δανειακές υποχρεώσεις, φόροι κάθε είδους και μαζί οι μισθοί μερικών χιλιάδων υπαλλήλων (δημοσιογράφων φωτογράφων, τεχνικών του τύπου, διοικητικών υπαλλήλων, βοηθητικού προσωπικού, εργατών κλπ). 
Όπερ παντελώς αδύνατον! Τα χρήματα αυτά δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες ούτε ενός από τα μεγάλα συγκροτήματα τύπου.
Όποιος έχει ελάχιστη σχέση με την οικονομία και την επιχειρηματικότητα και μπορεί να αντιληφθεί τα μεγέθη, αντιλαμβάνεται πως το μεγάλο μπαμ, ειδικά σε πρώην κραταιά συγκροτήματα τύπου, ζυγώνει. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση, μεγάλα, πολυπρόσωπα συγκροτήματα τύπου, να μπορέσουν να συνεχίσουν τη λειτουργία τους, όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα! 

Ειδικώς δε, που σχεδόν στο σύνολό τους οι μεγάλες επιχειρήσεις του τύπου, εκτός από τις συνεχείς ζημιογόνες χρήσεις, έχουν συσσωρεύσει τεράστια χρέη. (800 εκατομμύρια συνολικές οφειλές!) Παραπλήσια είναι η εικόνα και στην τηλεόραση. Οι διαφορές είναι ανύπαρκτες, καθώς αντίστοιχη με την μείωση στην κυκλοφορία των εντύπων, είναι η μείωση της τηλεοπτικής διαφήμισης. Άλλωστε το διαπιστώνει κανείς εύκολα, κάνοντας ζάπινγκ στα κανάλια. Δεν υπάρχουν καινούργιες παραγωγές, παρά μόνον επαναλήψεις.
Οι αιτίες 
 για την χρεωκοπία και την δραματική απαξίωση του τύπου, προφανώς είναι πολλές. Αν θεωρείτε πως κυρίως ευθύνεται η οικονομική κρίση, όπως αντίστοιχα συμβαίνει σε άλλους κλάδους, κάνετε λάθος. Μοναδική σημαντική παρενέργεια της κρίσης, είναι πως έκλεισαν οι κάνουλες των τραπεζών, για τα σκανδαλώδη και χαριστικά δάνεια προς τις επιχειρήσεις του τύπου. Θαλασσοδάνεια που με προκλητικό τρόπο χορηγούσαν οι τράπεζες, εις βάρος της επιχειρηματικότητας. 
Οπωσδήποτε οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στους διαπλεκόμενους εκδότες και στην παρασιτική επιχειρηματικότητα. Κάποιες από τις εφημερίδες για χρόνια ήταν εργαλείο επηρεασμού της κοινής γνώμης, με σκοπό την προώθηση επιχειρηματικών συμφερόντων. Ήταν επίσης πλατφόρμα για την είσπραξη πακέτων κρατικής διαφήμισης, ύψους πολλών εκατομμυρίων ετησίως!
Ασφαλώς στις αιτίες περιλαμβάνεται ο αθέμιτος ανταγωνισμός του διαδικτύου και η παντελής έλλειψη κανόνων! Οι περισσότερες εφημερίδες, πριν καν βγουν στα περίπτερα, είχαν γίνει φύλλο και φτερό στο διαδίκτυο. 
Παντού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, οι κυκλοφορίες των εφημερίδων μειώνονται. Σε κάποιες περιπτώσεις, η χασούρα μετριάζεται από τις ηλεκτρονικές εκδόσεις των εφημερίδων. Αλλά σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για άλλης μορφής και έντασης προβλήματα. Το παράδειγμα της Ελλάδας, απέχει παρασάγγες.  
Όμως η Ελλάδα, έχει μια ακόμη μοναδικότητα. Είμαστε η μοναδική χώρα, που οι δημοσιογράφοι (οι εκφραστές της κοινής γνώμης) έχουν τη δυνατότητα να γίνονται με ευκολία πολιτευτές, να εκλέγονται βουλευτές, κομματικοί δήμαρχοι, να εργάζονται ως κομματικοί υπάλληλοι και όταν "χάσουν το πόστο" να επιστρέφουν χωρίς πρόβλημα στη δημοσιογραφία. Στην εφημερίδα ή στο κανάλι τους! 
Μπορεί ο λαός ενδεχομένως να τρώει τον σανό που τον ταΐζουν τα κόμματα, δεν τρώει απαραίτητα όμως, το κουτόχορτο που τον ταΐζει ο τύπος. Καλή χρονιά για όλους τους υπόλοιπους!