13 Ιουνίου 2011
Ας ξεκινήσουμε να λύσουμε μια παρεξήγηση. Είναι το μνημόνιο το πρόβλημά της χώρας; Για πολύ κόσμο το μνημόνιο είναι μια κατάρα, που κάποια σκοτεινά κέντρα που στοχεύουν στον αφανισμό μας, εφηύραν για να πετύχουν το σκοπό τους. Σύμφωνα με άλλες απόψεις είναι μέρος ενός σχεδίου απαξίωσης της φυλής, με απώτερο στόχο την υποδούλωσή του έθνους. Ή ακόμη χειρότερα, ένα οργανωμένο σχέδιο καταλήστευσης του εθνικού πλούτου και ισοπέδωσης των λαϊκών διεκδικήσεων. Μας παραδόθηκε με βιβλικό τρόπο δε, όπως οι δέκα εντολές στον Μωυσή!
Υπάρχει και ένα ενδεχόμενο όμως το πρόβλημα να μην είναι το μνημόνιο, αλλά ο εαυτός μας! Η ίδια η χώρα, οι δομές της και το πολιτικό της προσωπικό. Το μνημόνιο ίσως να είναι ακόμη και το άλλοθι για ότι γίνεται, αλλά και για ότι δεν γίνεται σήμερα. Κάτι σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Ο εξαγνισμός και η απαλλαγή από τις αμαρτίες του παρελθόντος και του παρόντος!
Δείτε για παράδειγμα, ότι κραυγαλέες ιστορίες κακοδιαχείρισης σε υπουργεία, οργανισμούς και δημόσιες επιχειρήσεις, σκανδαλώδεις και ανεξέλεγκτες σπατάλες, προκλητικές αμοιβές από χρήματα του ελληνικού δημοσίου και πολλές άλλες αμαρτίες, ονομάστηκαν σπάταλο κράτος. Κάτω από αυτόν τον αθώο τίτλο, γιατί το να είσαι σπάταλος δεν σε καθιστά και κλέφτη, κρύφτηκαν ποιος ξέρει πόσα σκάνδαλα, αλλά και πόσα εκατομμύρια που μπήκαν σε τσέπες. Όπως έλεγε έμπειρο στέλεχος του Σώματος Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης, πίσω από κάθε θολή υπόθεση που ανακάλυπταν σε μεγάλη δημόσια υπηρεσία που έλεγχαν, ξετρύπωναν άλλες δέκα παρόμοιες, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή οι άνθρωποι να χάσουν το λογαριασμό! Μια μικρογραφία του τρόπου που λειτουργεί το κράτος μας χρόνια τώρα. Πέρα από τα γνωστά σκάνδαλα για τα οποία πολύς λόγος γίνεται, γινόταν πάρτι οπουδήποτε κυκλοφορούσε δημόσιο χρήμα.
Αυτό το ξέφρενο πάρτι το ονομάσαμε σπάταλο κράτος, που λόγω του μνημονίου πρέπει να εξορθολογήσουμε, να αναδιαρθρώσουμε, να εκσυγχρονίσουμε. Το ίδιο όμως μπορεί να ειπωθεί και αλλιώς… Ότι φάγαμε, φάγαμε, πριν πλακώσουν οι εισαγγελείς, ας μαζευτούμε, ας μετατραπούμε σε κήνσορες και κατήγορους του παρελθόντος , και ας ασχοληθούμε από εδώ και πέρα, με το πώς θα σώσουμε την πατρίδα! Πιστεύει κανείς στα σοβαρά πως τα «party animals» του χθες, ξαφνικά μπορεί να ξεχειλίζουν από σοφία, εντιμότητα και πατριωτισμό;
Έλεγε πρόσφατα περιώνυμος υπουργός, που κατά γενική ομολογία θεωρείται σοβαρός άνθρωπος και έχει καλή εικόνα στην κοινή γνώμη, πως καθημερινά «δίνει τη μάχη ενάντια σε όλους εκείνους που δημιούργησαν το αδηφάγο καθεστώς της προσοδοθηρίας και τα συντεχνιακά φέουδα …» Λες και η προσοδοθηρία, μαζί με τα συντεχνιακά φέουδα έπεσαν ξαφνικά από τον ουρανό. Άραγε σε εκείνους εναντίον των οποίων μάχεται ο συγκεκριμένος, έχει υπόψη του ότι περιλαμβάνεται και ο ίδιος; Φαντάζει να είναι ο απόλυτος παραλογισμός, αλλά είναι η πραγματικότητα!
Για τη λογική του πολιτικού κόστους, το μνημόνιο είναι η κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Αν για παράδειγμα ένας υπουργός, εποπτεύων ενός δημόσιου οργανισμού, στον οποίο συντρέχουν λόγοι ζωής και θανάτου για τη μείωση του κόστους λειτουργίας , έχει το ακόλουθο άλλοθι για να μην κάνει απολύτως τίποτα. Αντί για το αυτονόητο, να μειώσει δηλαδή το προσωπικό κατά ένα ποσοστό που θα κάνει «αποδοτική» τη λειτουργία του οργανισμού, που όμως θα θαμπώσει την εικόνα του και θα βρεθεί απολογούμενος στα τηλεοπτικά παράθυρα ως ανάλγητος, είναι προτιμότερο να του επιβληθεί άνωθεν λίγο αργότερα η κατάργηση ολόκληρου του οργανισμού ως ασύμφορου. Στην περίπτωση αυτή θα χάσουν μεν όλοι οι εργαζόμενοι τη δουλειά τους, όμως αυτός θα έχει το δικαίωμα αντί για απολογούμενος να γίνει κατήγορος και να καταγγείλει το μνημόνιο. Νομίζετε πως σήμερα αυτό δεν γίνεται; Περιμένετε και οσονούπω θα το δείτε!
Άραγε γιατί το (χρεοκοπημένο) δημόσιο συνεχίζει να παράγει ανεξέλεγκτα ελλείμματα και επιβαρύνει την τσέπη φτωχών και πλουσίων; Γιατί να μην γίνεται να μειωθούν οι δαπάνες και να συνεχίζει ο ιδιωτικός τομέας και οι φορολογούμενοι, να πληρώνουν τα σπασμένα; Ποιος φταίει που το δημόσιο είναι το καταφύγιο ενός στρατού χιλιάδων κομματικών εντεταλμένων; Υπολογίζονται σε δέκα με δώδεκα χιλιάδες οι καλοπληρωμένες θέσεις κλειδιά (πρόεδροι οργανισμών, μέλη ΔΣ, διευθυντικές θέσεις, σύμβουλοι κλπ) που αλλάζουν χέρια σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Το χειρότερο είναι πως σε κάθε έναν κομματικό κομισάριο, αντιστοιχούν δέκα, είκοσι, εκατό χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι που θα πρέπει να μπουν στο ψυγείο και τη θέση τους να πάρουν άλλοι που θα βγουν από το ψυγείο (μέχρι να ξαλλάξει η κατάσταση). Γιατί ξαφνικά αυτός ο διαβρωμένος και απαξιωμένος συστηματικά από τα κόμματα μηχανισμός, να λειτουργήσει στα πρότυπα της Φινλανδίας ή της Σουηδίας; Να μαζέψει φόρους, να πάψει να σπαταλά αλόγιστα, να εκσυγχρονιστεί και να γίνει αποδοτικότερος;
Ούτε η γραφειοκρατία περιορίστηκε, ούτε η διαφθορά μειώθηκε, ούτε το προσωπικό αίφνης έγινε εξυπηρετικό και φιλικό. Και σήμερα όπως και χθες ο πολίτης στέκεται τιμωρία στο ένα πόδι, μπροστά στον μοχθηρό υπάλληλο που θα τον ισοπεδώσει μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είτε είναι απολυμένος και περιμένει καρτερικά το επίδομα ανεργίας στον ΟΑΕΔ, είτε είναι επενδυτής που θα προσπαθήσει να στήσει μια καινούργια επιχείρηση, θα ζήσει κάποιες στιγμές στην κόλαση . Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας σήμερα, είναι ο εαυτός της. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια! Είναι λάθος, πριν κοιτάξουμε τον καθρέπτη, να ενοχοποιούμε εχθρούς που θέλουν το κακό της πατρίδας μας. Ένα μοτίβο που έχει γίνει καραμέλα και κάποιοι ήδη κτίζουν πολιτικές καριέρες πάνω σε αυτό!
Η λέξη εμπιστοσύνη θα μπορούσε να είναι το κλειδί που θα κινητοποιούσε δυνάμεις μέσα από την κοινωνία, που θα έδινε ώθηση και φρεσκάδα στην προσπάθεια που κάνει η χώρα να διασωθεί. Το δυσάρεστο όμως είναι πως κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Ούτε ο πολίτης το κράτος, ούτε το κράτος τον πολίτη, ενώ καμία μορφή εξουσίας, είναι οιονεί ένοχη για αδικήματα. Πίσω από κάθε κλειστή πόρτα εξυφαίνεται μια συνομωσία. Οντότητες επαγγελματικές, έχουν κατοχυρωθεί στο συλλογικό θυμικό, ως εξ’ ορισμού λαμόγια. Εργολήπτης, κατασκευαστής, επιχειρηματίας, βιομήχανος, εφοπλιστής, έχουν από καιρό ριχτεί στην πυρά. Χλωρά και ξερά μαζί! Για να μη μιλήσουμε για την πολιτική και τα ΜΜΕ, όπου η απαξίωση είναι (δικαίως ) ακόμη μεγαλύτερη.
Βολεύει το μνημόνιο. Ακόμη περισσότερο αυτούς που επενδύουν στη δυστυχία και την ανέχεια προκειμένου να αυξήσουν την κομματική πελατεία. Δεν θέλει πολλή σκέψη. Ακούστε τη ρητορική που προτείνει το καθολικό όχι σε κάθε προσπάθεια να σωθεί η χώρα, πόσο μονότονα και θλιβερά επαναλαμβάνεται! Ευτυχώς τουλάχιστον το ακροατήριο παραμένει μικρό.
Βολεύει το μνημόνιο γιατί η ρητορεία γύρω από αυτό, κάνει να φαίνονται ασήμαντα τα σημαντικά. Ποιος νόμος περί ευθύνης υπουργών, ποια βουλευτική ασυλία, ποια σκανδαλώδη προνόμια; Προέχει να σωθεί η χώρα. Νέες μειώσεις και πλαφόν στις συντάξεις, περικοπές στο επικουρικό, όχι όμως για τους πατέρες του έθνους που συνεχίζουν να απολαμβάνουν αδιανόητα υψηλές συντάξεις. Αρκούν 17 χρόνια για σύνταξη 5.500 ευρώ. Εξακολουθούν δε, να είναι οι μοναδικοί Έλληνες που δικαιούνται να λαμβάνουν δύο και τρείς συντάξεις συγχρόνως (ακόμη και αν δεν έχουν εργαστεί ποτέ).
Ίσως τελικά θα έπρεπε το μνημόνιο να το είχαμε εφεύρει πολύ νωρίτερα μόνοι μας. Να το επιβάλαμε στον εαυτό μας, όταν ακόμη τα πράγματα ήταν ευκολότερα και τα αναγκαία μέτρα λιγότερα. Δυστυχώς η ευκαιρία χάθηκε και δεν θα μας ξαναδοθεί. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά. Από χαμένες ευκαιρίες σε αυτή τη χώρα, άλλο τίποτα. Για την ώρα μοιάζουμε με το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, καθότι ως γνωστόν γέρικο σκυλί, δεν μαθαίνει καινούργια κόλπα!
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό OFFICIEL HOMMES
