29 Αυγούστου 09
Από 30 μέχρι 80 χιλιάδες ευρώ είναι η απάντηση. Τόσα χρήματα απαιτούνται σήμερα, για να γίνει κάποιος Δάσκαλος ή Νηπιαγωγός και να διαβεί σχετικά εύκολα, τη φιλόξενη πόρτα του Δημοσίου.
Ήτοι γύρω στις 30 χιλιάδες και κάτι, στοιχίζει η προετοιμασία του υποψηφίου, με φροντιστήριο και ιδιαίτερα μαθήματα, που συνήθως ξεκινούν από την πρώτη Λυκείου! Άλλες 50 χιλιάδες περίπου, είναι το κόστος των «εκτός έδρας» σπουδών, αν ο υποψήφιος περάσει σε περιφερειακό πανεπιστήμιο, μακριά από τον τόπο διαμονής του!
Στο προαναφερθέν τίμημα, δεν περιλαμβάνεται βεβαίως ο κόπος, οι ατέλειωτες ώρες μελέτης, η αγωνία, αλλά και οι στερήσεις στις οποίες υποβάλλεται ένας νέος άνθρωπος, προκειμένου να αυξήσει τις πιθανότητες επιτυχίας του στις εξετάσεις.
Φέτος ως γνωστόν, είχαμε την εκτίναξη των βάσεων στα τμήματα νηπιαγωγών και δασκάλων, καθώς η υποχρεωτική φοίτηση στα νηπιαγωγεία και η καθιέρωση των ολοήμερων δημοτικών, προσφέρει εύκολη πρόσβαση στην αγορά εργασίας και μάλιστα στο δημόσιο!
Είναι εντυπωσιακό και συμβαίνει για πρώτη φορά, η βάση Παιδαγωγικού Τμήματος (Δυτικής Μακεδονίας), να είναι μεγαλύτερη από τη βάση Νομικής Σχολής (Θράκης).
Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι εμφανές πως υπάρχει μια στροφή στην κοινωνία γενικότερα. Αφ’ ενός η κρίση που βιώνουμε και η μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον, δεν μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστους χιλιάδες νέους ανθρώπους, που αγωνιούν για το αύριο.
Παιδιά με ταλέντο, μαθητές αριστούχοι, ανταλλάσσουν τις φιλοδοξίες και τα όνειρα τους, με τα «λίγα και σίγουρα» που μπορεί να τους προσφέρει (ακόμη) το Δημόσιο. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς, την αντιστροφή των πραγμάτων. Την πρωτοτυπία Νομική Σχολή να υπολείπεται στις προτιμήσεις των υποψηφίων, έναντι Παιδαγωγικού Τμήματος.
Άραγε σημαίνει κάτι αυτό; Δανείζομαι ένα μικρό απόσπασμα, από μια εξαιρετική συνέντευξη στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία πριν από καιρό, ενός διαπρεπούς επιστήμονα, του ακαδημαϊκού Σταμάτη Κριμιζή, επικεφαλής διαστημικών προγραμμάτων της ΝΑΣΑ.
Στο ερώτημα τι θα συμβούλευε ένα νέο παιδί με ταλέντο και όνειρα, η απάντηση ήταν: «να προσπαθήσει να φύγει από την Ελλάδα. Σ’ αυτή τη χώρα, οι αξίες που κυριαρχούν ... δεν θα του επιτρέψουν να προοδεύσει. Θα περιμένει να πάρει ένα χαρτί, όχι για να μάθει, αλλά για να διοριστεί (με τη βοήθεια κάποιου συγγενή) στο Δημόσιο. Αυτό δεν είναι φιλοδοξία που θα οδηγήσει τη χώρα στην πρόοδο».
Είναι προφανές πως όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Δεν παύει όμως η διαπίστωση αυτή, να αντιπροσωπεύει μια πραγματικότητα, σε μια κοινωνία που αλλάζει, μάλλον προς το χειρότερο!
Νομίζω ότι θίγετε αρκετά θέματα μαζί.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Ποιο είναι το ψυχικό κόστος όλης αυτής της προσπάθειας για κάποιον που μπαίνει στη σχολή που έβαλε στην 10η, 20η κλπ επιλογή;
2. Γιατί θα πρέπει να υποστεί τις μυλόπετρες του συστήματος για να μπει σε μια σχολή της πλάκας;
3. Ποιές είναι οι προοπτικές των 120 περίπου σχολών τις οποίες εσείς παρουσιάσατε από τη ΝΕΤ οι οποίες λειτουργούν μεν αλλά τα Προεδρικά Διατάγματα με τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων τους έχουν στοιχειώσει 10-15 χρόνια;
4. Γιατί να μην πάει κανείς να σπουδάσει έξω στη σχολή που θέλει, χωρίς να μπει σ' αυτή την ιστορία του διαγωνισμού απομνημόνευσης άχρηστων πληροφοριών;
5. Πόσο θα κοστίσουν οι σπουδές του στο εξωτερικό;
6. Ποιο το κόστος για τη χώρα τελικά να κατευθύνει τα καλύτερα μυαλά στις διδασκαλικές σχολές; κλπ κλπ
7. Γιατί ο θεσμός των εισαγωγικών εξετάσεων να απαξιώνει γενικά το Λύκειο;
8. Με τα συμφέροντα που έχουν θεριέψει γύρω από το θεσμό τι θα γίνει
Σε μια χώρα που θα ετίθεντο όλα επί τάπητος ίσως το άρθρο σας να ήταν μια καλή αφορμή για να γίνει μια σοβαρή κουβέντα (και από την τηλεόραση). Να μπουν οι βάσεις για τη διόρθωση των στρεβλώσεων. Όμως εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Αυτή η κατάσταση βολεύει: Οι καλοί θα φύγουν έξω και οι μέτριοι θα τρέχουμε πίσω από τους βουλευτές και τους κομματάρχες να μας βολέψουν.