17 Μαίου 11
Λένε πως υπάρχουν κάποια πράγματα που τα ζεις μόνο μια φορά. Κάποια ανέλπιστα γεγονότα, ανεπανάληπτες εμπειρίες που αποκλείεται να επαναληφθούν όσα χρόνια και αν περάσουν. Είμαι ένας από τους τυχερούς, που βίωσαν μια τέτοια μοναδική στιγμή στη ζωή τους. Μια απροσδόκητη συνάντηση καταμεσής του Αιγαίου, δύο χρόνια πριν.
Ήταν Αύγουστος του 2009, σ’ ένα ταξίδι εκατοντάδων μιλίων με φουσκωτό στο Βόρειο Αιγαίο. Σημείο εκκίνησης ήταν η Παλαιά Φώκαια και αρχικός προορισμός οι Σποράδες. Ακολούθως, αναλόγως των διαθέσεων του καιρού θα πηγαίναμε είτε στον Αϊ Στράτη και μετά Λήμνο, είτε θα κάναμε τον περίπλου του Αγίου Όρους και στη συνέχεια Ουρανούπολη.
Το πρώτος σκέλος του ταξιδιού είναι η διαδρομή Ανάβυσσος -Σκιάθος μέσω του Ευβοϊκού και του στενού των Ωρεών. Ένα αρκετά βαρετό «μακρινάρι» που υποχρεωτικά πρέπει να διεκπεραιωθεί. Καταπλεύσαμε μετά από πολλές ώρες στο γραφικό λιμανάκι των Κουκουναριών όπου θα μας περίμενε η υπόλοιπη παρέα. Το πρόγραμμα προέβλεπε φιλοξενία και ολιγοήμερη παραμονή στο νησί. Θα ήταν μια ακόμη ευκαιρία να γυρίσουμε τη Σκιάθο, τη Σκόπελο, την Αλόννησο και τις κοντινές παραλίες του Πηλίου. Πανέμορφα μέρη που όσες φορές και αν πας, πάντα κάτι καινούργιο ανακαλύπτεις.
Όμως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ταξιδιού θα ξεκινούσε από εδώ και πέρα. Αφού έγιναν στη Σκιάθο οι απαραίτητες προμήθειες σε τρόφιμα και καύσιμα, βάλαμε ρότα για το θαλάσσιο πάρκο των Βόρειων Σποράδων, με προορισμό την Κυρά Παναγιά. Δέσαμε στον γραφικό ορμίσκο απέναντι από το μοναστήρι, όπου στήσαμε και τις σκηνές μας. Είναι δύσκολο να βρει τις λέξεις για να περιγράψει κανείς την ομορφιά του τοπίου. Τόσο η Κυρά Παναγιά, όσο και η Ψαθούρα είναι τόποι ανεπανάληπτης ομορφιάς, που παρά τη μεγάλη επισκεψιμότητα του καλοκαιριού παραμένουν ανέγγιχτοι.
Σχεδόν άπνοια έδινε το δελτίο καιρού για το επόμενο 48ωρο, αλλά όχι και για τη συνέχεια που θα έβαζε αέρα. Τελικά με τα δεδομένα αυτά, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε προς τη χερσόνησο του Άθω, να κάνουμε τον περίπλου των μονών του Αγίου Όρους και στη συνέχεια είτε να μείνουμε στην Ουρανούπολη, όπου ούτως ή άλλως θα πάμε για ανεφοδιασμό σε καύσιμα, είτε να επιστρέψουμε αυθημερόν στη Σκιάθο.
Πράγματι την επομένη ξυπνήσαμε πολύ νωρίς, μαζέψαμε τις σκηνές, φορτώσαμε το σκάφος και βάλαμε ρότα προς το Άγιο Όρος. Η συνολική απόσταση μέχρι την Ουρανούπολη είναι γύρω στα 75 μίλια. Μετά από μια μικρή στάση στην Ψαθούρα, η πλώρη σημάδευε τον Βοριά. Πορεία περίπου 15 μοιρών θα μας έφερνε στο Ακρωτήριο Νυμφαίο ή αλλιώς Ακρόθωον, το νοτιότερο σημείο της χερσονήσου του Άθω.
Λίγο το πολύ πρωινό ξύπνημα, λίγο η κούραση από το άβολο κάμπινγκ, έκαναν μονότονο και κουραστικό το ταξίδι. Απλώς περιμέναμε να περάσει η ώρα… Λίγο μετά, μεσοπέλαγα πλέον, το μάτι έβλεπε μόνο θάλασσα στις 360 μοίρες του ορίζοντα. Περιμέναμε τη στιγμή που θα αρχίσει να διαγράφεται αδρά στην πλώρη μας, ο επιβλητικός όγκος του Άθω. Ταξιδεύουμε ήδη μια ώρα και από τη στιγμή που αποπλεύσαμε από την Ψαθούρα, έχοντας φτάσει πλέον στα μισά της διαδρομής.
Καθώς το βλέμμα κοιτάζει επίμονα εμπρός, μακριά στο βάθος του ορίζοντα ένα ανεπαίσθητο λαμπύρισμα κινεί την περιέργεια. Καθώς η θάλασσα είναι λάδι, δεν υπάρχει ούτε ρυτίδα στην επιφάνειά της, όσο πλησιάζουμε το λαμπύρισμα γίνεται περισσότερο ευδιάκριτο και έντονο.
Η πρώτη σκέψη είναι πως πρόκειται για δελφίνια και ετοιμαζόμαστε να καλοδεχτούμε την παρέα τους, που θα διακόψει τη μονοτονία του ταξιδιού. Όμως όσο πλησιάζουμε το λαμπύρισμα δεν μοιάζει να επιβεβαιώνει τις αρχικές εκτιμήσεις. Απέχουμε σχεδόν ένα μίλι και αυτό που βλέπουμε στην επιφάνεια της θάλασσας, δεν έχει τη «ζωηράδα» και την «σβελτάδα» που έχουν τα παιγνιδίσματα των δελφινιών. Είναι αργό και μακρόσυρτο!
Η επόμενη εικόνα κόβει την ανάσα και προκαλεί πρωτόγνωρο δέος. Είναι φάλαινες! Μια εικόνα που ούτε στα όνειρά δεν θα τολμούσα να φανταστώ είναι ολοζώντανη εμπρός μου. Τέσσερεις τεράστιες φάλαινες, σαφώς μεγαλύτερες από το μήκους 7,5 μέτρων φουσκωτό, βολτάρουν στα 15-20 μέτρα, αδιαφορώντας για την παρουσία του σκάφους. Ακριβώς όπως στις εικόνες των ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης, κολυμπούν αργά, αποκαλύπτοντας σταδιακά τον τεράστιο κορμό τους, εκτοξεύοντας σε κάθε ανάδυση τον χαρακτηριστικό πίδακα νερού.
Σβήνουμε τη μηχανή του σκάφους για να μην χαλάσουμε την ησυχία τους και αναρωτιόμαστε αν είναι αλήθεια αυτό που βλέπουμε καταμεσής του Αιγαίου, καθώς ατάραχες οι τέσσερεις φάλαινες συνεχίζουν τη βόλτα τους τριγύρω μας! Όσο όμορφο και εντυπωσιακό ακούγεται το σκηνικό, άλλο τόσο άβολο είναι και το συναίσθημα που προκαλεί. Ίσως δεν είναι φόβος, αλλά σίγουρα είναι ανασφάλεια, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει πουθενά στον ορίζοντα στεριά, στο σκάφος υπάρχουν μικρά παιδιά και είναι άγνωστο αν μια κλήση ανάγκης στο VHF, θα έχει ακροατές.
Ατυχώς επάνω στην ταραχή αντί για φωτογραφίες η ψηφιακή φωτογραφική μηχανή τραβάει βίντεο, αλλά ούτως ή άλλως ευτυχώς όλο το σκηνικό αποτυπώθηκε και από βιντεοκάμερα. Όλα αυτά διήρκεσαν μερικά λεπτά της ώρας. Όχι περισσότερα από 5-6 λεπτά, ωστόσο ακόμη και τώρα, δύο χρόνια μετά, οι στιγμές φαντάζουν ατέλειωτες! Λίγο αργότερα στην Ουρανούπολη, όταν διηγηθήκαμε το περιστατικό στους ψαράδες, είδαμε την έκπληξη στα πρόσωπά τους. Μας είπαν έχουν ακούσει για φάλαινες, αλλά δεν έχουν δει!
Λίγες ημέρες μετά στην Αθήνα πλέον, η πρώτη δουλειά ήταν το ψάξιμο στο διαδίκτυο. Η σχετική έρευνα επιβεβαίωσε πως δεν ήταν παιγνίδι της φαντασίας μας. Υπάρχει ένας πολύ μικρός πληθυσμός από φάλαινες φυσητήρες, νότια του Αγίου Όρους. Ο λόγος είναι πως το βάθος της θάλασσας φτάνει στα 1070 μέτρα, βάθος στο οποίο ζουν γιγαντιαία καλαμάρια. Αυτά αποτελούν τη βασική τροφή για τις φάλαινες και κατ’ επέκταση τον λόγο να βρίσκονται εκεί.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό L'Officiel Voyages
